Morgunblaðið - 05.06.1963, Side 3

Miðvikudagur 5. júni 1963
MORGVNBL'AfílÐ
23
Hugurinn beinist
alltaf aö sjónum
Rætt við Stefdn Stefdnsson, skipstjdra
d Halkion, hlaut afreksverðlaun
Sjómannadagsins dsamt dhöfn sinni
AFRBKSVERÐLAUN Sjó-
mannadagsins árið 1963 hlaut
Stefán Stefánsson, skipstjóri,
á Halkion, VE 205, og áhöfn
hans. Verðlaunin, fagur silf-
urbikar, voru afhent Stefáni
í Vestmannaeyjum í fyrra-
kvöld.
Mbl. hefur rætt við Stefán
í tilefni verðlauhaveitingar-
innar og fer samtalið hér á
eftir:
— Við höfum heyrt, að þú
liggir á sjúkrahúsmu, Stefán?
—i Já, ég hef verið með
magablæðingu, og á að vera
hér í mánuð og er þegar bú-
inn með um 3 vikur.
— í»ú hefur samt fengið að
fara til að taka á móti verð-
laununum?
— Mér var leyft að vera
viðstaddur í samkomuhúsinu
í gærkvöldi, þar sem verð-
launin voru veitt. En það
gleymdist að segja hvenær ég
ætti að vera kominn inn aftur
svo ég var á skemmtuninni
fram eftir kvöldi.
— Fyrir hvað voru afreks-
verðlaunin veitt í ár?
— Það var fyrir björgun á-
hafnarinnar á vélbátnum
Bergi, en á honum voru 11
menn, sem Halkion bjargaði
6. desember sl., svo og fyrir
björgun 8 manna af Erlingi,
sem fórst 22. marz sl.
— Varzt þú undrandi yfir
verðlaunaveitingunni?
— Þetta kom mér á óvart.
Ég er auðvitað mjög ánægður,
þótt ég telji það meiri og
minni tilviljun, að við skyld-
um hafa bjargað mönnunum.
— Hvernig lítur verðlauna-
gripurinn út?
— Hann er ijijög fagur bik-
ar með áietrun til skipstjóra
og áhafnar. Bikarinn er gefinn
af Félagi íslenzkra botnvörpu
skipaeigenda og hann vinnst
til eignar. Þetta er í 3. skipti,
sem afreksverðlaunin fara til
Vestmannaeyja.
— Hver afhenti bikarinn,
— Jóhann Pálsson, fulltrúi
Útvegsbændafélags Vest-
mannaeyja. Við fengum líka
stóran og fagran silfurskjöld
frá eigendum Bergs og Erlings
sem setja á.upp í Halkion. Á
skjöldinn er grafin mynd af
bátnum og áletrun; geysilega
fallegur gripur.
— Ert þú með gripina á
sjúkrahúsinu?
— Já þeir eru hér sem
stendur. Margir hafa skoðað
þá. Þetta hefur vakið athygli
hér, einkum vegna þess, að
faðir minn, Stefán Guðlaugs-
son, liggur hér líka, en hann
var skipstjóri í áratugi.
— Hvernig gekk Halkion á
vertíðinni?
— Við fengum 630 tonn í
netin og um 9000 tunnur af
síld frá því fjórða í jólum.
• — Ert þú ekki kvæntur,
Stefán?
— Jú, konan mín heitir Val
borg Brynjólfsdóttir, og við
eigum tvö börn.
— Þú ert Vestmannaeying-
ur í húð og hár, er það ekki?
Stefán Stefánsson, skipstjóri á Halkion, með. verðlaunagrip-
ina, FÍB-bikarinn og skjöldinn frá eigendum Bergs og Erlings.
Ljósm.: Sigurgeir.
— Jú, ég er fæddur og upp
alinn í Eyjum, að öðru ieyti
en því að ég var um tíma í
Verzlunarskólanum og Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík.
Ég lauk Verzlunarskólaprófi
1951 og útskrifaðist úr Stýri-
mannaskólanum 1954.
— Þ»ú hefur lengi verið á
sjó, ekki satt?
t— Á meðan ég var í skóla
var ég á sjó á sumrin. Annars
hefur hugurinn alltaf beinzt
að sjónum, meira að segja á
meðan ég var í Verzlunarskól
anum. Það hefur oft komið
mér vel að hafa verið í hon-
um, einkum vegna tungu-
málanómsins, sem hefur verið
ómetanlegt þegar ég hef verið
í siglingum.
Pierre Van Lierde, biskup,
veitti páfa síðasta sakramentið
— Páíinn
Framhald af bls. 21.
forsíðu, að Jóhannes páfi væri
látinn. Stærsta blað þar í landi
birti mynd af páfanum á fori
síðu, í svörtum sorgarramma,
Aðalmálgagn kommúnista-
flokjcsins, Trybuna Ludu, segir:
„Fráfall páfans hefur vakið
sorg, ekki aðeins í hópi trúaðra,
heldur einnig í hópi allra þeírra,
sem litu með virðingu til hans,
vegna framlags hans til friðsam-
legrar sambúðar.“
Sorgarguðsþjónustur verða
haldnar í öllum pólskum kirkj-
um.
Blöð ó Vesturlöndum ræða
fráfall páfans, og merkilegt fram-
lag hans til mála kirkjunnar.
Víða hefur verið efnt til sorg-
arguðsþjónusta.
í fréttum frá Róm hermir, að
fyrsti fundur kardinála verði
haldinn á morgun, miðvikudag.
Kardínálar fara með alla stjóm
mála í Vatikani, þar til 'nýr páfi
Morgunblaðið hefur beð-
ið Pétur Benediktsson, sem
er einn af fáum Islending-
um, sem þekktu Jóhannes
páfa persónulega, að iýsa
páfanum og kynnum þeirra
í nokkrum orðum.
Grein Péturs Benedikts-
sonar fer hér á eftir:
Þ E G A R ég kom til Parísar
vorið 1946 sem sendiherra ís-
hefur verið valinn.
Það eru kardínálarnir, sem
kjósa páfa, og til að hljóta kjör,
kunningsskapur varð lengri.
Við vorum samtíða í París á
áttunda ár.
Þótt ég væri fulltrúi fyrir
eitt hið minnsta og evangelisk
lúterskasta af löndum var
Roncalli erkibiskup mér allt-
af samur og jafnt, kátur og
góður í margmenni, ljúfur og
ráðhollur, ef ég þurfti til hans
að leita.
þarf % atkvæða. Atkvæða-
greiðsla hefst, er allir kardínálar
hafa komið til Rómar.
Þá var Roncalli um það bil
77 ára að aldri. Fiestir segja
hvíldu þig, hvíld er góð, þeg-
ar þeim aldri er náð, og er
sjaldan við því amazt. En þess
um aldraða, feitlagna manni
var ekki öllum lokið. Tæp
fimm ár sat hann á páfastóli,
og ekki er ég í nokkrum vafa
um það, að eftir honum verð-
ur munað í aldaraðir sem ein-
um allra-merkasta páfa seinni
alda. Það verður munað eftir
honum sem páfa’ og manni;
manni, sem skildi hvað var að
gerast, skildi það hve miklu
meiru oft má koma fram með
því að klappa óróaseggjunum
á kollinn, en að steyta framan
í þá hnefann.
lands, var Roncalli erkibiskup
fulltrúi páfans þar í borg, og
þar með DOYEN eða forseti
og fyrirsvarsmaður allra er-
lendu sendiherranna í Frakk-
landi. Mér er enn minnis-
stæð fyrsta heimsókn mín til
þessa sérstæða manns. Hann
var lágur meðalmaður á hæð,
stórskorinn nokkuð og sköll-
óttur, fcitur vel, ekki fríður
sýnum við fyrsta álit, en
frikkaði stórum við kynningu.
Það sem fyrst mætti gestin-
um var gamansemin, þá góð-
vildin; lítillæti samfara þekk-
ingu og mannviti. En eins og
ávallt voru það þessir stærri
kostir sem unnu hug manns
meira og meira eftir því sem
Við kvöddum þpnnan ágæta
forsvarsmann okkar, dipló-
matarnir i París, um áramótin
1952 og ’53, þcgar hann var
skipaður kardínáli og patriark
í Feneyjum. Hann bað okkur
að heimsækja sig, ef við ætt-
um leið hjá garði.
Roncalli var þá kominn á
áttræðisaldur, og engan grun-
aði annað en að hann væri að
kveðja starfsama ævi til þess
að eiga fagurt ævikvöld í
skini þeirra metorða sem hin
kaþólska kirkja gefur sínum
beztu sonum. En röskum
fimm árum síðar en þetta
gerðist kusu kardínálarnir
Roncalli sem eftirmann Pius-
Það var táknrænt að Ron-
calli kaus sér nafnið Jó-
hannes páfi XXIII. f niður-
lægingu páfadómsins í upp- I
hafi 15. aldar minnir mig að B
einu sinni hafi verið 3 prelát- I
ar, sem allir þóttust vera páf- II
ar. Einn þeirra kallaði sig Jó-
hannes XXIII. og var til lítils
sóma. Síðan hann lézt bar eng
inn páfi það nafn i meira en
500 ár, því að þeir voru ekki
vissir um hvar þeir ættu að
tclja sig í röðinni.
Það var líkt hinum nýlátna
kirk juhöfðingja að hann
henti ósómanum í skammar-
krókinn og gaf titlinum sem
hann hafði eignað sér nýjan
og ævarandi heiður.
✓Pétur Benediktsson, bankastjóri:
Jóhannes páfi
ar páfa XII. á stól Sankti Pét-
urs.
STAKSTEIMAR
„fslenzkastir allra“
Áróður Framsóknarflokksina
tekur nú á sig skýrari mynd,
enda skammt til kosninganna.
Það var ekki vonum fyrr, að
dagblað flokksins geti lesið ein-
hverjar meginlínur út úr skrif-
um sínum og fullyrðingum að
undanförnu. Samstaða Tímans
og Þjóðviljans í kosningabarátt-
unni hefur verið slík, að oft
hafa menn ruglazt á þessum mál-
gögnum. Framsóknarmenn hafa
samvizkusamlega tuggið upp
gamlan kommúnistaáróður og nú
um síðustu helgi hafa þeir tek-
ið upp eina viðhjóðslegustu
blekkingu íslenzkra kommúnista
og tileinka sjálfum sér.
Nú lýsa Framsóknarmenn því
yfir, að þeir séu „íslenzkastir“
allra. Allir aðrir flokkar séu er-
lend eftiröpun og málflutningur
allra annara flokka óþjóðhollur
og af erlendum toga spunninn.
Þeir einir hafi trú á landi og
þjóð, allir hinir séu vonlausir
þjónar erlendra hagsmuna.
FlRkkur og dagblað, sem býð-
ur landsmönnum upp á slíkan
málflutning er hæði brjóstum-
kennanlegt og fyrirlitlegt. Hafa
landsmenn ekki fengið nóg af
hinura ósmekklegu blekkingum
kommúnista um íslenzkt þjóð-
erni, föðurlandsvini og ættjarð-
arljóð? Svo virðist ekki um tals-
menn Framsóknarflokksins í
þessum kosningum. Þeir beita nú
fyrir sig hverri kommúnista-
blekkingunni á fætur annarri. Nú
síðast þjóðeminu að fyrirmynd
Lenins. „Við einir erum þjóð-
Iegir, allir hinir svikarar", þetta
er línan.
Andróður
almenningsálitsins
Málgagn Framsóknarflokksiiu
hefur nú að mestu géfizt upp í
baráttu sinni gegn Viðreisninni.
Tilraunir þeirra til blekkinga og
útúrsnúninga eru máttlausar
gegn talandi táknum um upp-
byggingu og velmegun, hvert
sem litið er. Þeir finna, að það
er tilgangslaust að blekkja fólk
um þess eigin lífskjör.
Landsmenn muna allir gjald-
þrot „vinstri stefnunnar", sem
leitt hafði þjóðina fram á hengi-
flugið. Viðreisnin hefur ekki að-
eins forðað yfirvofandi ógæfu,
heldur fært landsmönnum meiri
velmegun og betri lífskjör, en
nokkru sinni fyrr. Lagður hefur
verið grundvöllur að hraðart og
öruggari framförum. Ef snúið
verður við tii Framsóknarstefn-
unnar, haftastefnunnar og ey-
steinskunnar, mun framförum
og uppbyggingu, sem nauðsyn-
leg er til vaxandi velmegunar,
stefnt í beina tvísýnu.
Þetta finnur fólkið í landinu og
Framsóknarforystan skynjar
andróður almenningsálitsins.
Landsölubrigzl
Framsóknar
í stað rökræðna um Viðreisn*
ina hefur dagblað Framsóknar-
flokksins því gripið til blekkinga-
áróðurs um landhelgina og efna-
hagsbandalagið og reynt að halda
því að landsmönnum, að stjórn-
arflokkarnir sitji á svikráðum
við málstað þjóðarinnar. Liggi
þar til grundvallar undirlægju-
háttur við erlenda og almennt
vonleysi um framtíð þjóðarinnar.
■ Slíkur blekkingaáróður dæmir
sig sjálfur. Hingað til hafa
kommúnistar verið einir um
slíka málafærzlu og lilotið fyr-
irlitningu fyrir. Nú á slikur æs-
ingaáróður og blekkingar að
hætti kommúnista að vera hald-
reipi Framsóknarflokksins í
kosningunum. Þeir hafa stol»”
glæpnum frá kommúnistum.