Morgunblaðið - 08.06.1963, Side 4

4
MORGVftBLAÐtB
r
Laugardagur 8. Júní 1963
— Þetta var konan min.
HRT FÖOTMER:
H
Æ
T
T
U
L
E
G
U
R
FARMUR
6
Fyrir framan gönguþilfarið og
neðan en það, milii hluta eigand
ans af skipinu og lúkarsins, var
annað þilfar, sem kallað var Iága
dekkið, og þangað niður lá stigi
frá því efra. Við fórum niður
þann stiga og biðum fy-rir neðan,
meðan ég sagði það, sem eftir
var sögu minnar. Þarna var eng
inn maður.
Dyr__opnuðust aftan til og há-
setinn okkar kom í.t Hann ætl-
aði að fara fram hjá, án þess að
taka eftir okkur, þegar frú Stor-
ey sagði lágt:
— Holder!
Hann hrökk við, eins og harm
hefði verið stungínn hnífi og
sneri að okkur með skelfingar-
svip. Hann reyndi að jafna sig,
en varð of seinn.
— Voruð þér að kalla á mig?
— Það er óþarfi að vera með
látalæti, sagði frú Storey. Það
var hlustað á yður áðan, þegar
þér voruð að tala við konuna
yðar.
— Nú, það er þá verið að
njósna um mann, hvæsti hann.
Hún lét eins og hún tæki
ekki eftir því. — Hg þarf að tala
dálítið við yður_
— Eg á ekkert vantalað við
yður.
— Ef þér farið að bregðast
illa við, sagði hún, kuldalega,—
þá segi ég Horace Laghet, að þér
séuð hér um borð. Og þér getið
farið nærri um afleiðingarnar af
þvL
Hann svaraði því engu, en varð
niðurlútur, og ég gat heyrt, að
hann blés eins og hann væri móð
ur.
— Mig langar ekkert til að
verða þátttakandi í morði, hélt
hún áfram. — Yður væri betra
að koma inn til mín og ræða
málið.
— Mér leyfist ekki að ko®ia í
þann hluta skipsins, urraði hann.
— Þér eruð nú samt einmitt að
koma þaðan. Ef þér eruð í fylgd
með mér, getur enginn sagt neitt.
Hann yppti öxlum og kom
með okkur. Það var komið fram
yfir miðnætti og við hittum eng
an í ganginum. Að gefnu merki
frá húsmóður minni, læsti ég
-dyrunum, þegar við vorum kom-
in inn. Hún sagði: — Réttu
upp hendurnar!
Hann starði á hana og gapti,
en hlýddi samt ekki fyrr en
hann sá, að hún hafði litla
skammbyssu í hendinni. En þá
flýtti hann sér líka að rétta upp
hendumar
Eg tók skammbyssu úr vasa
hans, og það var eina vopnið,
sem hann hafði á sér. Eg rétti
frúnni hana og hún fleygði báð
um byssunum niður í skúffu og
læsti henni.
— Yður er betra að vera án
hennar, sagði hún brosandi. Setj
izt þér nú niður í rólegheitum.
Fáið yður sígarettu. Eg er ekki
óvinur yðar. Sannast að segja
vorkenni ég yður, enda þótt þér
virðist sjálfur hafa komið yður í
þessi vandræði. Já, manni hætt-
ir til þess.
Hann settist og starði á hana
ólundarlega. Hann gat ekkert
botnað í þessu. Hann kveikti í
vindlingnum með skjálfandi
fingrum. Það mátti sjá, að þetta
var fyrrverandi eftirlætisbarn,
sem líklega mamma hans hafði
eyðilagt. Hann hafði falleg augu
og bylgjað hárið var afturgreitt.
— Þið Adela eruð skilin, eða
hvað? sagði hún.
— Nei, urraði hann.
— Bjugguð þið saman þangað
til hún fór í þessa ferð?
— Öðru hverju.
— Þegar Adela sagði yður, að
hún ætlaði í þessa ferð, hreyfðuð
þér þá nokkrum mótmælum?
Holder svaraði engu.
— Hversvegna eruð þér að
setja allt í uppnám nú?
Svarið var það sama, sem hann
hafði gefið Adelu áður: — Eg
fór að hugsa betur um það.
— Og hvað kom yður til að
fara að hugsa um það?
— Æ, hvaða gagan er í öllum
þessum spurningum? hraut út
úr honum.
— Einhver er að nota yður
sem verkfæri, sagði frú Storey
rólega, — og ég vil fá að vita,
hver sá einhver er.
— Þetta var augsýnilega nýtt
fyrir hann. Hann leit á hana upp
glentum augum, en sagði ekkert.
— Einhver hefur verið að setj
ast að yður, sagði hún. — Og kom
ið yður í illt skap.
Hann hristi höfuðið. — Enginn
heíur nefnt þetta á nafn.
— Þá hafið þér fengið bréf,
nafnlaust bréf Undirritað Vel-
unnari eða eitthvað þessháttar.
Sér er nú hver velunnarinn!
— Guð minn góður! Hvernig
getið þér vitað þetta?
— O, það er ekkert annað en
rökrétt hugsun, sagði hún. —
Þessi bréfritari spurði yður,
hvort þér, sem maður og Banda
ríkjamaður, ætluðuð að þola að
kona yðar færi í skemmtiferð á
skipinu hans Horace Laghet. Þess
var og getið, hvað menn mundu
halda um yður! Þar var gefið í
skyn, að ef nokkurt mannsbragð
væri að yður, munduð þér koma
í veg fyrir þetta.
Á hræðslusvipnum, sem kom
í augu hans, gat hún séð, að
þarna hafði hún einmitt hitt á
sannleikann, eða að minnsta kosti
komizt mjög nærri honunu
— Svona bréf eru alltaf sjálf-
um sér og hvert öðru lík, hélt
hún áfram. Þarna var yður bent
á að ráða yður á skipið, til þess
að geta fylgzt með því, sem
fram færi.
— Það var í seinna bréfinu,
sagði hann og gættl ekki' lengur
að sér.
— Nú, svo að þau voru þá
tvö, sagði hún. Það seinna til ,að
herða betur að. Og líklega hefur
þetta seinna bréf sagt yður, hvert
þér skylduð snúa yður, hvaða
n_In gefa upp, og að þetta mundi
allt verða auðvelt. Að þér mund-
uð eiga þarna vini, sem mundu
sjá um, að yður yrði ekki mein
gert.
Eymdarsvipurinn á honum
sagði henni, að þetta var rétt til
getið.
— Og þér fóruð eftir þessu?
— Eg var orðinn eins og brjál
aður maður, tautaði hann. — Eg
vissi varla, hvað ég var að gera.
— Og hvað gerðist svo eftir að
þé komuð um borð?
— Ekkert. Það var farið með
mig eins og alla hina.
— Hver sneri sér til yðar? Og
hverju stakk hann upp á við
yður?
Holder svaraði engu.
Frú Storey tók byssuna upp
úr skúffunni og skoðaði hana. —
Fenguð þér þessa héxna um
borð?
— Já, ég fann hana í kojunni
minni, ásamt öskju af kúlum,
tautaði hann.
— Og þér voruð feginn að fá
hana, var ekki svo. Og hugsuð
uð ekkert frekar um, hvaðan
hún kæmi?
Ekkert svar.
— Fyrr eða seinna hefðuð þér
skotið Horace Laghet.
— Það kemur mér einum við,
urraði hann.
— Þér hefðuð áreiðanlega skot
ið hann, þarna um daginn, þegar
hann réðst á yður, ef þér hefðuð
þá haft byssuna?
Hann hleypti brúnum og iðaði
í sætinu.
— Og hvað hefði rvo gerzt
næst? Þér hefðuð farið í raf-
magnsstólinn, eða að minnsta
kosti í ævilangt fangelsi, og ein-
hver annar hefði fitnað á því,
sem Horace Laghet lét eftir sig.
Holder sagði ekki orð.
— Jæja, hvað etlið þér að
gera í roálinu? spurði hún.
Hann steinþagði eins og þver-
úðugur krakki.
_■— Eruð þér reiðubúinn að
fela mér allt yðar ráð?
— Hvað ætlið þér að gera?
spurði hann tortryggnisTega.
— Fá yður far heim frá Cur-
acao, til New York.
— Og skilja hana eftir hjá
honum, eða hvað? öskraði hann.
— Eg er nú aldrei annað en
mennsk roanneskja.
— Þér verðið að horfast í augu
við staðreyndimar, sagði frú Stor
ey. — Ef þér farið ekki í land
á morgun og komið ekki aftur
verð ég ag segja Horace Laghet
hver þér eruð. Það er mitt verk.
Ekkert svar.
— Adela er ekkí þess virði,
sagði hún lágt.
Hann lét höfuðið hníga.
— Þér vitið það eins vel og ég
en samt líðið þér allar helvítis
kvalir.
Það fór krampi um andlitið á
honum, rétt eins og hann kenndi
mikils sársauka. Nú var þolin-
mæði hans lokið. —Hvað ætli
þér vitið um það, hvæsti hann
og þaut upp. — Þér haldið, að
þér getið kvalið mig. Yður hlýt-
, r- að þykja gaman að sitja þarna
og horfa á mig kveljast. Eg þekki
konur. Þér getið farið fjandans
til! Eg fer ekki héðan frá borði,
án þess að hafa konuna mína
með mér og það er ákveðið.
Frú Storey yppti öxlum og
fórnaði höndum.
Röddin í Holder hækkaði og
varð æðisgengin. Segið þér bara
honum Laghet frá þessu, æpti
hann. — Segið honum það bara!
Eg á nóg af vinum hér um borð.
Skipshöfnin er með mér. Og það
eru menn en ekki hundar. Og ef
Laghet hreyfir fingur gegn mér,
verður uppreisn. Vitið þér, hvað
það þýðir? Uppreisn? Jú, það
þýðir það, að þið fáið öll að fara
fyrir borð. Ef þér vitið, hvað yð-
er fyrir beztu, skuluð þér verða
fyrst manna til að fara í land á
morgun. Jæja, ég er búinn að
vara yður við. Farið þér í land
og verið þér í landi, ef yður
langar til að sjá New York aftur.
Hann skalf og greip andann á
lofti, sneri sér við og rykkti í
hurðina.
— Hleyptu honum út, sagði
frú Storey rólega.
Eg opnaði og hann hljóp út
eftir ganginum. Eg sneri mér að
húsmóður minnL
— Þú dirfist ekki að segja
Laghet frá honum, sagði ég. Hold
er hefur í öllum höndum við okk
ur nú. Hvað geturðu gert.
— Það virðist vera undir
Adelu komið, sagði hún og brosti
tvírætt. — Eg ætla ao fara og
tala við hana.
Vn. KAFLI.
Skömmu eftir hádegisverð dag
inn eftir varp Sjóræninginn akk
erum í höfninni í Willemstad á
eyjunni Curacao. Þarna er hættu
legur straumur í hafnarmynninu,
og þar eð Legihet ætlaði ekki
annað þarna að gera en taka
Martin Coade, ritarann sinn, um
borð, vildi hann ekki fara með
þetta stóra skemmtiskip inn í
höfnina.
Eftir sex daga á sjó, var un-
aðslegt að sjá land aftur, enda
þótt þetta væri hrjóstrugt og
skóglaus land. En f jaran var drif
hvít, himinninn blár og bongin
eftirtektarverð, með bröttu hol-
lenzku þökin, sem lágu út að
höfninni. Þegar Hollendingar
voru að byggja þessi hús, vildu
þeir hvergi vera varbúnir mik-
illi snjókomu.
Horace ætlaði að sleppa sér,
þegar hann heyrði, að Orizaba,
skipið, sem átti að koma með
Martin Coade frá Evrópu, var
enn ókomið. — Hér er ekkert að
sjá, í þessum hundrassi, nema
nokkrar olíuhreinsunarstöðvar,
urraði hann.
Engu að síður stakk hinn ó-
þreytandi Adrian upp á því, að
stofna landgönguhóp. Horace
vildi ekki fara, og frá Storey af-
sakaði sig með bréfum, sem hún
þyrfti að skrifa. Öll hin fóru í
land í léttibátnum. Fallega and-
litið á Adelu var tekið og tært
undir vandlegri málningu. Hún
hafði gefið sig á vald frú Storey,
kvöldinu áður, og um morguninn
hafði hún smyglað tösku með
fatnaði í, inn í káetuna okkar.
Rétt um sama leyti lagði annar
bátur af stað frá skemmtiskip-
inu, með háseta, sem höfðu feng
ið nokkurra klukkustunda land-
gönguleyfi. Jlarry Holder var
meðal þeirra. Adela hafði haft
samfoand við hann.
Hér um bil klukkustundu síðar
sást til ferða Orizaba og frú
Storey sendi boð upp á þilfar og
bað um að verða flutt í land.
Hún var með litlu töskuna henn
ar Adelu í hendinni.
Horace va-r uppi á þilfari og
kipraði saman augun, þegar hann
sá mig með töskuna. — Ertu
kannski að yfirgefa okkur? sagði
hann og tónninn var ekki sem
viðkunnanlegastur.
— Ekki enn, svaraðí ég bros-
andi. — Eg hef ýmislegt, sem ég
þarf að senda í pósti og mér er
hægaist að bera það svona.
Hann trúði henni nú ekki nema
rétt hóflega, Og sem snöggvast
datt mér í hug, að hún yrði lát-
in opna töskuna, rétt eins og
vinnukona, sem er að fara úr vist
inni. En hún sigraði hann með
brosi sínu.
ailltvarpiö
Laugardagur 8. júní
8.00 Morgunútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Kristín
Anna Þórarinsdóttir).
14.30 Laugardagslögin. — 15.00
Fréttir).
16.30 Veðurfregnir.
Fjör 1 kringum fóninn: Úlfar
Sveinbjömsson kynnir nýj-
ustu dans- og dægurlögin.
17.00 Fréttir.
Æskulýðstónleikar, kynntir af
dr. Hallgrimi HelgasynL
18.00 Söngvar í létum tón.
18.30 Tómstundaþáttur bama og
unglinga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar. — 1920 Veður-
íregnir.
20.00 Leikrit: „Skálholt" eftir Guð
mund Kamban, i þýðingu
Vilhjálms Þ. Gíslasonar
(Hljóðritun frá 1955). —
Leikstjóri: Lárus Pálsson.
22.00 Fréttir og veðurfr. — 22.10
Danslög. — 24.00 Dagskrár-
11 0
KALLI KUREKI
— En þú vilt þó ekki láta hengja
gamla manninn, Kalli?
— Það gæti hafa verið slys eða
sjálfsvörn. Ég trúi ekki einu sinni að
Áiken sé dauður fyrr en ég sé það
með eigin augum.
* - * ~
Teiknari; Fred Harman
—N ( WE DOW’T kWOW EXACTLY WHAT HAPPEMED' ■— T ftOTTA SEE TH’ OL-TIMER' WHY WOULDN'T JEWXIWS TELLY0U WHEEE HE'S HID?,
^ISI flfiíöfrSj/ w&r IH--'WELL-' b\ I/ BECAUSE--- jLI m •, - ■■■ — •
— Við vitum ekki hvað skeði. Ég
verð að hitta þann gamla. Af hverju
vildi Jenkins ekki segja þér hvar
hann íelur sig?
— Af því að....
— Nú veit ég, hann hefur beitt þig
fjárkúgun og þú fallið í gildruna
— Já, Kalli, ég borgaði honum svo
að hann þegði og gamli maður-
inn gæti komizt undan.