Morgunblaðið - 23.04.1964, Blaðsíða 10

IP
M0RGUN8LAÐIÐ
i
Fimmtudagur 23. apríl 1984
TJÖRNIN er fegurðarblettur
inn á andliti Reykjavikur. Þeg
ar sólin skín er umhverfi
hennar athvarf ungra sem ald
inna. Fyrir sunnan Fríkirkj-
una leiðast elskendur um
straeti og hjörtun slá í takt
við kirkjuklukkurnar. Tjörn-
in væri þó aðeins. svipur hjá
sjón, ef endurnar væru þar
ekki, spókandi sig á spegil-
sléttum vatnsfletinum. Þær
kunna að njóta sólarinnar
engu síður en mannfólkið. Við
og við gjóa þær augunum for-
vitnislega á virðulega góð-
bórgara, eða ef til vill á litia
hnokka sem eru þar á hornsíla
veiðum í von um, að til þeirra
verði kastað nokkrum brauð-
molum. En litlir hnokkar
hugsa ekki um endur, þegar
hornsíli eru annars vegar.
Þeir stóðu þarna í sólskin-
inu, nokkrir ungir fiskimenn
— með netausur og krukkur.
Það voru veiðarfærin.
væru fólki. Líklega skólanem
endur, hugsuðum við, og sú
var líka raunin. Þetta voru
nemendur úr 3. bekk Mennta-
skólans, piltar og stúlkur. Þau
höfðu fengið frí úr kennslu-
stund til þess að njóta sólar-
innar, sem miskunnarlaust
hefur skinið inn um glugga
kennslustofanna undanfarna
daga.
Við hittum að máli þrjár
fallegar stúlkur, Björgu
Árnadóttur, Guðrúnu Svein-
björnsdóttur og Bertu Braga-
dóttur og spurðum, hvort þær
væru að rannsaka dýralífið í
Tj örninni.
— Nei, við erum bara í smá
fríi núna, sagði Björg.
— Hvenær byrja prófin?
— Eftir fyrstu vikuna í
maí, var svarið og með því
fylgdi sú athugasemd, að þær
hlökkuðu ekkert til.
— Hvernig ætiið þið að
verja sumrinu?
Magnús Guðmundsson, með gæðingana sína, Rauð og Blesa.
— Hvernig gengur veiðin?
spyrjum við.
— Sjáðu. segir Gunnar
Birgisson, 7 ára fjörkálfur, og
heldur hátt á loft umfangs-
mikilli krukku, svona eru
þeir orðnir margir.
Augun ljóma af ákafa og
hrifningu og var kannski ekki
að kynja, því að í krukkunni
var álitlegur fjöldi silfur-
tærra smáfiska.
Guðni Páll, 5 ára, hafði nú
fengið nokkur síli í netausuna
sína og setti aflann í krukk-
una.
— Ætlið þið að gefa
mömmu þetta í kvöidmatinn?
spyrjum við.
— Ne-i, segir Sigurður
Sverrisson, 5 ára hnokki í
svartri lopapeysu. Við ætlum
bara að sleppa þeim.
Svo saug hann upp í nef-
ið, setti ausuna enn á ný und
ir vatnsyfirborðið og horfði
rannsakandi augum á vatnið,
þessi litli aflakóngur fram-
tíðarinnar.
Á steinbekk fyrri framan
Iðnó sat hópur af ungu, glað-
— Ég ætla á skóla í Eng-
landi, sagði Guðrún, og ætla
að læra ensku.
— Og ég ætla til Danmerk-
ur á íþróttaskóla, sagði Berta.
Guðrún var öidungis óráð-
in.
V & V
Á tröppum Iðnskólahússins
gamla sat ung stúlka í svört-
um kufli. Úr fjarska benti sýsl
hennar til þess, að hún væri
listmálari, enda kom það í
ljós. Hún var að festa stemn-
inguna við Tjörnina á blaðið
sitt með tússi. Við hlið henn-
ar sátu tvær litlar telpur og
horfðu á með forvitniglampa
í augunum. Okkur þótti stúlk
an útlendingsleg, en árædd-
um þó að brjóta upp á" um-
ræðuefni á íslenzku.
Hún reyndist vera þýzk og
skildi „pínulítið" í íslenzku.
Barbara Wendel sagðist hún
heita, ættuð frá Hamborg.
— Hefurðu verið lengi á ís
landi, Barbara?
— Ég hef verið hér í tæpt
ár, sagði hún og bætti svo
„Hún brosl feimnislega til hans, en svo heyrðist „klikk“ Þá leit hún undan . . .“.
Tjörnina. í litla hólmanum
ber ástarlíf svanahjónanna
fyrir augu. Við og við reka
gæsirnar upp rokur, en end-
urnar skríða um vatnið með
heimspekilegri ró.
— Fá ekki börnin stundum
að gefa bra-bra?
— Jú, einu sinni / hverjum
degi, og það finnst þeim á-
kaflega skemmtilegt. Mörg
koma með brauð með sér í
þeim tilgangi og þegar það er
þrotið vilja þau gefa bra-bra
af eigin brauði.
— Eruð þið margar fóstr-
urnar til þess að líta eítir
börnunum?
— Við erum tvær lærðar
fóstrur, og svo eru nokkrar að
stoðarstúlkur.
— Þið gerið reyndar meira
en að líta eftir börnunum, er
það ekki?
— Jú, við förum með þau i
gönguferðir um Hljómskála-
garðinn. Stundum söfnumst
við saman inni. Þá eru sagðar
sögur, sungið, farlð í leiki og
föndrað, — gerðar myndir í
leir, teiknað, stúlkurnar búa
til perlufestar, já, og sitthvað
fleira er til gamans gert.
Og í dag, Sumardaginn
fyrsta, munu börn úr Tjarnar
borg og fleiri Borgum koma
fram á skemmtun í Háskóla-
bíói. Nemendur úr Fóstru-
skólanum hafa leiðbeint börn
unum, og skemmtunin er hald
in til ágóða fyrir Sumargjöf.
Þegar hliðið lokaðist að
baki okkar, heyrðum við, að
Elín kallaði til barnanna:
—r— Jæja, krakkar mínir, nú
skulum við fara að æfa leik-
ritið . . .
^ 4k V
Eflaust hefur einhverri
stúlknanna, sem unnu að fisk
verkun í Sænska frystihúsinu
i fyrradag verið hugsað til sól
skinsins fyrir utan gluggana,
en hafi örlað á slíkri hugsun
hjá einhverri þeirra var a.m.k.
ekki svo að sjá, þegar við lit-
um þangað inn. Það var unn-
ið af kappi, enda mátti fisk-
urinn ekki vera að þvi að
biða.
Á upphækkuðum palli við
undarlega maskínu í einu
horni salarins S'tóð röskleg
stúlka, Guðrún Biering. Hún
goggaði í fiskinn með þar til
gerðum krók, þegar hann kom
á færiböndunum upp í fisk-
verkunarsalinn á 2. hæð. Þeg
ar þangað var komið, féll fisk
urinn úr stóru opi ofan í trog.
við: Ég mála fyrir Gisla B.
Björnsson.
— Hefurðu ferðast víða um
landið?
— Ég hef verið fyrir norð-
an og vestan — og á Vatná-
jökli. Ég ætlaði reyndar á
Eyjafjallajökul, en komst
ekki vegna ófærðar.
— Hvar finnst þér fallegast
á íslandi?
— Á Norðurlandi, svaraði
hún, án þess að hugsa sig um.
litlu, sem var að sópa stétt-
ina með gríðarstórum sópi.
Hún brosti feimnislega til
hans, en svo heyrðist „klikk“.
Þá leit hún undan.
Meðan Sveinn ljósmyndari
lék sér við börnin, spurðum
við forstöðukonuna, Elínu
Torfadóttur, hvernig henni
líkaði að vera innan um ung-
viðið.
— Ég gæti hreint ekki hugs
að mér annað starf, svaraði
Viðtö! oq
hugleiðíngar
um sumarið
eftir Andrés
Indriðason
— Hvenær hyggurðu til
heimferðar?
— í næsta mánuði, en ég
stend aðeins stutt við þar, því
að síðan liggur leiðin til Spán-
ar.
— Hvernig hefur þér líkað
lífið á íslandi?
— Ef ég kynni ekki við mig
hér, væri ég hér ekki!
& 5W
f Tjarnarborg var líf og
fjör. Þar er alltaf líf og fjör.
Hér er ævintýraheimur barn-
anna: rólur — sölt —
príligrindur — sandkassar og
yfirleitt allt, sem hugur þeirra
girnist. Þótt mamma og pabbi
væru hvergi nærri, var ekki
annað áð sjá en að þau yndu
vel sínum hag.
— Taktu mynd af mér,
manni, heyrðist úr öllum átt-
um, þegar börnin sáu mynda-
vél ljósmyndarans. Hann
hefði líka ekki getað kosið sér
betri fyrirsætu en hana Gyðu
hún, enda hef ég verið við
þetta í 15 ár. Að vísu fylgir
þessu mikill erill og geysi-
mikil ábyrgð, en það yngir
mann bara upp að vera með
börnunum.
— Hvað eru mörg börn hér
í gæzlu?
— Fyrir hádegi eru 78 börn,
en eftir hádegi eru þau 46. Við
skiptum þeim eftir aldri og
höfum þau yngri fyrir hádegi,
en hin eldri eftir hádegi.
Okkur verður litið út á