Morgunblaðið - 08.07.1964, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 8. júlí 1964
í bíltúr að Gli
■ ■
og talað við Elenu, dóttur Krúsjeffs
DÆTIJR Krúsjeffs, Júlía, eig
inkona Gontars framkvæmda
stjóra Kiev-ballettsins, og
Elena, skruppu í gærdag í
stutta flugferð með landhelgis
flugvélinni og var m.a. flogið
yfir Surt. Ýmsir aðrir gestir
voru með í ferðinni, sem tókst
ágætlega að >því leyti að eyjan
sást vel og Surtur lét talsvert
á sér kræla. Síðan var flogið
yfir landið og aftur til Reykja
víkur, þar sem lent var
skömmu eftir hádegið.
Fréttamaður Morguniblaðs-
ins spurðist fyrir um það í
gær, hvort hægt væri að hitta
systurnar sem snöggvast að
máli, en var sagt að þær
mundu vera önnum kafnar
við að skoða land og fólk.
Meðal annars var ráðgert, að
yngri dóttirin, Elena, færi upp
að Gljúfrasteini, því Nóbels-
verðlaunaskáldið hefði boðið
henni í útreiðartúr um Mós-
fellssveitina. Var fréttamanni
Morgunblaðsins boðið að slást
í förina uppeftir og tala við
hana á leiðinni. í bílnum voru
auk þeirra Vladimir Jakob,
túlkur, og Gontar, mágur
Elenu. Elena sagðist varla
treysta sér til að eiga blaða-
viðtal í 'bíl, því henni liði ekki
vel, hvorki í bílum né flug-
vélum, eins og greinilega hefði
komið fram fyrr um daginn.
Við spurðum hvað hefði gerzt
í flugferðinni og þá svaraði
hún: „Ég er ekki enhþá búin
að ná mér eftir flugferðina,
því ég var svo lasin þegar
flogið var yfir eldfjallið“.
„En hvernig leizt yður á
Surt?“ spurðum við.
Hún brosti eins og hún væri
fegin því að Surtur væri liðið
ævintýr í lífi hennar. Hún
sagðist lítið sem ekkert hafa
getað notið útsýnisins úr flug
vélinni eða haft þá ánægju af
ferðinni sem til stóð.
Mágur Elenu var aftur á
móti ekkert miður sín. Hann
lék á als oddi eins og venju-
lega og alla leiðina upp að
Gljúfrasteini hafði hann ekki
við að biðja íréttamann Morg
unblaðsins að skila þakklæti
til ýmissa aðila hér á landi.
Hami minntist á forsetann og
ríkisstjórnina, Þjóðleikhúsið,
Kristin E. Andirésson, Hall-
dór Laxness og Birgi Thorla-
cius.
„Af hverju eigum við að
senda Birgi þakklæti?“ spurð
um við.
„Vegna þess að hann stóð
við hliðina á Elenu þegar hún
fékk laxana í Elliðaánum í
gær“, svaraði hann.
„Nú, hefði hún ekki getað
dregið laxinn sjálf?“ spurðum
við.
„Jú, en . . , . “
Elena hafði fylgzt með því
sem fram fór, hún sneri sér
við í sætinu og skaut inn í:
„Ég hafði mjög gaman af að
draga laxinn, ég var ekkert
taugaóstyrk“, sagði hún. Og
svo bætti hún því við, að hún
hefði aldrei fyrr veitt fisk, „en
hver veit nema ég reyni það
einhvern tíma aftur“, sagði
hún, og það var augsýnilegt
að Elliðaárferðin hafði náð til
gangi sínum. Það var eins og
dálítill sólargeisli brytist und-
an skýjaþykkni, þegar minnzt
var á ámar og laxveiðina. Það
leyndi sér ekki að hún var
búin að fá „bakteríuna“, enda
sagði Þjóðviljinn í gær — og
allir vita, að Þjóðviljinn er
ekki að velta sér upp úr smá-
munum — „reyndir veiðimenn
sögðu, að hún myndi „fljótt
koma til“. En Elena sjálf var
ekkert hátíðleg yfir þessu,
hún sat hin rólegasta í fram-
sætinu með þykku gleraugun
sín og virti fyrir sér fjöllin.
„Hvernig lízt yður á land-
ið?“ spurði fréttamaður blaðs-
ins. „Höfðuð þér nokkuð heyrt
af því áður?“
„Já“, svaraði Elena Krúsjeffs
dóttir. „Ég hafði gert mér í
hugarlund hvernig landið liti
út, en nú hef ég séð það með
eigin augum og það hefur ekki
valdið mér vonibrigðum. Áhrif
in hafa verið góð og þægileg“.
„Og hvað finnst yður fal-
legast af því sem þér hafið
séð hér á landi?“
„Gullfoss", sagði Elena án
þess að hugsa sig um. „Mér
finnst Gullfoss tignarlegastur
og fallegastur“.
„Fannst yður erfitt að veiða
lax?“ spurðum við.
„Nei“.
„Hún var mjög róleg“,
skaut Gontar inn í, „en ég
var taugaóstyrkur, þegar hún
setti í stærsta laxinn. Auðvitað
missti hún hann. Hann strik-
aði niður ána og út í ósinn og
þar stóð einhver ljósmyndari,
sem var lítill veiðimaður og
,Nei“, svaraði hún stutt og
laggott. Og það var ekki eins
og sá gamli syndaselur og
hrekkjalómur hefði haft nein
sérstök árif á hana. .En
Strokkur gaus.
Við fórum út í aðra sálma.
Við vorum á leiðinni heim að
Gljúfrasteini og nú átti hún
að fá að fara á bak íslenzkum
hesti og því ekki úr vegi að
spyrja, hvort henni þætti gam
an á hestbaki. Hún kvað það
vera. Hún sagði, að foreldrar
sínir ættu búgarð fyrir utan
Moskvu. „Þar eigum við
marga vini“, sagði hún, „og
Lagt af stað fra Gljufrasteini.

Riðið yfir á í Mosfellsdal.
Elena tekur kvikmynd af heimilisfólkinu að Gljúfrasteini og Gontar. mági sínum. Þess má geta að
tvær dætur Nóbeisskáldsins fóru með í reiðtúrinn, en skáldið og kona hans biðu heima til að
hafa kaffið tilbúið á könnunni, heitt og hressandi að reiðtúrnum loknum.
þeir bjóða mér oft og tíðum
á hestbak. Mér þykir mjög
gaman að fara í útreiðartúra“.
Að öðru leyti sagðist hún ekki
hafa alizt upp í sveit. Hún
þekkir raunar lítið til sveita-
lífsins og til dæmis hefur hún
ekki komið í samyrkjubú, svo
orð sé á gerandi. Okkur skild
ist að þessi dóttir sovézka for-
sætisráðherrans væri borgar-
barn fram í fingurgóma, en
hefði gaman af þeim lysti-
semdum sem fögur náttúra og
sveitalíf hafa upp á að bjóða.
Við spurðum hana næst að
því, hvort henni hefði þótt
gaman af að fara með foreldr-
um sínum til Norðurlanda.
Hún svaraði því játandi og
sagðist hafa haft mikið yndi
af ferðalaginu.
„Hverjum líkjast Islending-
ar mest?“ spurðum við.
„Norðmönnum“, svaraði hún
hiklaust. „Norðmenn og íslend
ingar eru kannski dálítið
minna glaðir en Danir og
Svíar, en ég hef á tilfinning-
unni, að þeir séu áreiðanlegir.
Það er hægt að treysta því
sem þeir segja“.
„Eruð þér ekki orðnar
þreyttar eftir ferðalagið?“
„Jú“, sagði Elena ákveðið
og sneri sér enn við í sætinu.
Það var hægt að sjá að hún
naut sín ekki til fulls. Hún
vair talsvert tekin til augn-
anna og allþreytuleg. Þegar
við komum að Grafarholti
benti hún á skýin framundan
og sagði aðeins eitt orð:
„Rigning". En svo þegar við
komum lengra upp í Mosfells
sveitina var .komið sólskin og
hlýr andvari, 'og þá sögðum
við til að hressa upp á skapið
og andagiftina:
„Nú er komin sól“.
Sú athugasemd fékk helduir
daufar undirtektir. Þeir virð-
ast nefnilega ekki kalla allt
sól í Sovétríkjunum,
Svo var förinni haldið
áfram, og samtalinu. Jakob
túlkaði eins og hershöfðingi,
enda munaði minnstu að hann
næði þeirri tign í stríðinu.
Framhald á bls. 15.
gat ekki náð honum, og auð-
vitað missti hún hann svo!‘.
„Yar hún ekki leið yfir því“.
Elena hristi höfuðið. Hún
er augsýnilega mjög rólynd
stúlka og lætur ekkert „fara
í taugarnar á sér“ eða koma
sér úr jafnvægi. Líklega er
hún líkari móður sinni en föð
ur sínum að því leyti. Og svo
hefur hún ekki eins gaman af
að tala og hann.
Gontar sagði að Jakob túlk-
ur væri mjög slæmur veiði-
maður. Aftur á móti þýddi
hann ágætlega bækur úr ís-
lenzku. Við spurðum Elenu
enn að því, hvað hefði komið
henni mest á óvart á íslandi,
að Gullfossi undanskildum.
Hún sagði:
„Ég hef mest hrifizt af gest-
risni fólksins og náttúrufegurð
inni. Kannski er ekki hægt að
segja, að það hafi komið mér
á óvart, en hvort tveggja er
skemmtilegt ævintýr“.
„Voruð þér hræddar þegar
þér fluguð yfir Surt?“ spurð-
um við varfærnislega.
„Nei, ég var bara veik, það
er allt og sumt“.
„Gaus Geysir meðan þér
J_-r i_____ .,:«ou