Morgunblaðið - 13.03.1965, Page 21

Laugardagur 13. marz 1965
MORGUNBLADIÐ
21
Paul Lieven — Látinn
FYRRA sunnudag, hinn 28. febrú
ar, lézt af hjartabilun í París
Paul Lieven, forstöðumaður skrif
stofu þeirrar hjá Atlantshafs-
bandalaginu, sem annast fyrir-
lestrahald og kynningu í aðal-
•töðvum bandalagsins. Lieven,
sem orðið hefði sextugur síðar á
þessu ári, var mörgum íslend-
ingum vel kunnur og átti marga
góða vini hér á landi. Hann var
einstakt ljúfmenni, afburða fyr-
irlesari, bæði sakir ótrúlegrar
þekkingar sinnar og þess hug-
sjónaelds, sem honum bjó í
brjósti, tungumálaþekkingu hafði
hann svo af bar — en var þó
umfram allt svo mannlegur og
hlýr í öllu viðmóti, að jafnvel
þeim, sem á öndverðum meiði
voru, gat ekki annað en þótt
vænt um hann.
Lieven kom til íslands árið
1960 og flutti þá m.a. fyrirlest-
ur um Atlantshafsbandalagið á
fjörugum fundi í Stúdentafélagi
Reykjavíkur. Var honum ætíð
mjög hlýtt til íslands, bæði
vegna kynna af landi og þjóð frá
þeirri heimsókn sinni — og vin-
áttubanda sinna við marga ís-
lendinga.
—O—
Paul Lieven var af göfugum
settum við Eystrasalt, sjálfur bor
inn til ríkiserfða í furstadæmi,
sem eftir fyrri heimsstyrjöldina
varð hluti af Lettlandi. Höfðu
mörg ættmenni hans komizt til
hárra metorða í Rússlandi, m.a
lagt landinu til sendiherra í
Lundúnum. En fljótlega eftir
byltinguna sagði Lieven skilið
við bernskustöðvar sínar, stijnd-
aði nám í Sviss og Bandarikjun-
um, og gerðist síðan árið 1929
kanadiskur ríkisborgari.
Eftir að síðari heimsstyrjöldin
brauzt út, gekk Lieven árið 1940
í kanadiska herinn, þar sem hann
gat sér orð fyrir frábæra frammi
stöðu. Hann barðist í Norður-
Afríku árið 1942 og varð fyrsti
Kanadamaðurinn, sem sæmdur
var herkrossi (Military Cross) í
styrjöldinni. Ári síðar hlaut hann
enn mikla viðurkenningu fyrir
hugdirfsku í sérstökum hernaðar
aðgerðum við Eyjahaf, þar sem
honum tókst á einstæðan hátt að
komast undan af óvinasvæði, en
særðist mikið.
Að styrjöldinni lokinni varð
reynsla hans á sviði blaða
mennsku og tungumálaþekking
til þess að hann var gerður að
yfirmanni upplýsingamála í norð
vestur Þýzkalandi og fengið það
verkefni að koma aftur á legg
og endurskipuleggja blaðaútgáfu
og útvarpsstarfsemi á því svæði.
Þegar herir Vesturveldanna voru
leystir upp, hvarf hann aftur að
fréttamennsku og upplýsinga-
störfum. Það var svo árið 1951,
að hann tók við starfi sem for-
stöðumaður fyrirlestra- og kynn
ingarskrifstofu upplýsingadeild-
ar Atlantshafsbandalagsins í að-
lalstöðvum þess í París — starfi,
sem hann gegndi síðan í 14 ár
eða allt fram til andláts síns.
Er það samróma álit allra
þeirra, sem kynntust Lieven í
því starfi, að lífsreynsla hans,
tungumálakunnátta, þekking
hans á smæstu jafnt sem stærstu
atriðum í samstarfi Atlantshafs-
ríkjanna — og síðast en ekki
sízt sú ríka tilfinning, sem hann
hafði fyrir mannlegum samskipt-
um, hafi tekið af öll tvímæli um
að þar hafi verið réttur maður á
réttum stað.
—O—
Útför Paul Lievens fór fram
á fimmtudag í sl. viku frá dóm-
kirkju Alexanders Nevsky, dýrðl
ings rússneskra rétttrúarmanna.
Var athöfnin mjög virðuleg og
áhrifamikil, sálmasöngur mikill
eins og tíðkast í rússneskum
kirkjum, kröftugur en þó mildur
og trega blandinn. Var kistan
hjúpuð kanadiska fánanum og
blómakransar margir allt í kring
og hjá henni heiðursmerki hans
öll úr styrjöldinni. Mikið fjöl-
menni var við úíförina, fjöl-
skylda og nánasta venzlafólk,
samstarfsmenn úr skrifstofum
Atlantshafsmandalagsins og frá
sendinefndum hjá bandalaginu,
undir forystu George Ignatieff,
ambassadors Kanada og James
A. Roberts, varaframkvæmda-
stjóra NATO; af íslendinga hálfu
var við athöfnina Tómas Á.
Tómasson, sendiráðunautur, og
kona hans, Heba Jónsdóttir. Þá
voru viðstaddir útförina foringj-
ar úr liði bandamanna í heims-
styrjöldinnL
—O—
Með Paul Lieven á Atlants-
hafsbandalagið á bak að sjá ein-
um af allra hæfustu starfsmönn'
um sínum og margir íslendingar
einlægum vinL Hann var vaskur
bardagamaður, glaður félagi,
sannur vinur og dyggur starfs-
maður Atlantshafsbandalagsrikj-
anna, sem verða mun sárt sakn-
að af öllum þeim, sem voru svo
gæfusamir að kynnast honum.
Sigurður Valdimarsson
húsasmíðameist. - kveðja
í DAG verður gerð frá Fríkirkj-|
unni í Hafnarfirði útför Sigurðar
Valdimarssonar húsasmíðameist-
ara, Hellubraut 6, Hafnarfirði.
Sigurður var einn af þeim
mönnum, sem ég kynntist fyrst,
þegar ég fluttist til Hafnarfjarð-
ar fyrir nær aldarfjórðungi og
héldust þau kynni síðan. Sig-
urður barst ekki á, en hann var
einn þeirra manna, sem gott var
að eiga að vini, enda hvers
manns hugljúfi. Hann var traust-
ur, orðheldinn og reglusamur og
lét sig ekki vanta á sinn stað.
Skiprúm hans var því ávált vel
setið. Þessir eiginleikar Sigurðar
voru hinn trausti grunnur í lífs-
baráttu hans, sem oft var hörð
og reyndi á þor og þrautseigju
því stór var fjölskyldan, sem
þurfti að sjá farborða.
En einmitt þessir eiginleikar,
sem Sigurður átti í svo ríkum
mæli voru þeir hornsteinar, sem
líf, frelsisbarátta og framfarir ís-
lenzku þjóðarinnar byggðust á.
Þetta trausta fólk brast ekki hug
eða dug til að takast á við vand-
ann. Það kom óbugað úr hverj-
um brotsjó, hverju áfallL hélt
merkinu hátt á loft og sótti ör-
uggt fram hverju góðu málefni
til stuðnings. Skipti þá ekki máli,
hvort það hafði haslað sér völl
í ræðu eða riti, við uppeldis-
og heimilisstörf eða útivinnuna
til sjós og lands. allt þetta fólk
treystL grunninn undir auknu
frelsi, sjálfstæði og velmegun
þjóðarinnar. í þeim grunni á Sig-
urður Valdimarsson vel gerðan
Jón H. Harðarson
Minning
Aldrei er svo svart yfir sorg-
arranni,
að ekki geti birt fyrir eilífa
trú.
DÁINN. Við slíka fregn, verður
maður ætíð svo vanmegna, að
engin orð fá greint. En þegar
fregnin á við lítinn, yndislegan
dreng, sem hefur verið yndi og
augásteinn allra sem af honum
hafa haft nokkur kynni, þá verð-
ur slík fregn svo yfirþyrmandi,
að manni finnst slíkt geti ekki
verið satt, geti ekki átt sér
stað.
* Þegar fyrsta áfallið af slíkri
fregn fer að réna, þannig að
hugsanir manns fara að verða
í samhengi, þá rís upp í hugan-
um einhver óskiljanleg undrun.
Hvers vegna? Hvers vegna hann?
Hvers vegna yndislegur saklaus
drengur? .... Hvers vegna?....
Manni verður undrunin of-
raun, hún breytisL breytist í
reiðiöldu, óréttlæti, grimmd.
Hvers átti hann að gjalda?
Til hvers er barn í heiminn bor-
ið, ef það þarf svo ungt að falla
í valinn? Við erum aftur farinn
að spyrja.
Þannig reikar hugurinn milli
RonnveigGunnarsdóttir — Kveðja
Fædd 30. maí 1889.
Dáin 9. febrúar 1965.
Þú varst ættar þinnar prýði.
Þinna vina skjól og hlíf.
Hefur lokið ströngu stríði.
Sterk þú reyndist allt þitt líf.
Eflaust margur þakka þarf
þér nú, frænka, allt þitt starf.
Hreina gekkstu braut svo bjarta.
Bar þar hvergi skugga á.
Þann þú áttir yl í hjarta,
að ávallt streymdi hlýja frá.
Öðrum gafstu aukinn þrótt.
Oft um göfugt starf er hljótt.
Þegar lífsins lindir þrjóta,
legstað þínum fylgjum að.
Beztrar hvíldar hér munt njóta.
Þú helgan taldir þennan stað.
Móðir og dóttir hlið við hlið,
Hvað svo betra kjósum við?
Og er sól frá hreinu heiði
hlýja sendi geisla inn,
þó hjá þessu litla leiði
var löngum bundinn hugur þinn.
Saman tvær þið sofið rótt.
Svo skal bjóða góða nótt.
Aðalsteinn Gíslason.
undrunar, sorgar og jafnvel
reiði. Þannig erum við í okkar
mannlega breyzkleika. Svo um-
komulaus í vanmætti okkar, og
þó svo undarlega sjálfumglöð,
að okkur finnst við þurfa að
taka í taumana, taka fram fyrir
hendur forsjónarinnar, leiðrétta
slík mistök.
En hvað getum við? Á slíkum
stundum sjáum við svo greini-
lega, hversu við erum smáir og
vanmáttugir, hvað sjóndeildar-
hringur okkar er stuttur og skiln
ingurinn lítill.
Hefur þá þessi litli drengur
komið til einskis í þessa brog-
uðu veröld sem við lifum í. Hef-
ur þá ekkert áunnizt með hing-
að komu hans? Vissulega. Loks
þegar við getum farið að hugsa
nokkurn veginn eðlilega, þá
renna fyrir okkur myndir úr
lífi hans, og það er eins og það
sé hvíslað að okkup: Það fer að
renna upp fyrir okkur ljós.
Við förum að gera okkur grein
fyrir, að hann hefur ekki komið
til einskis eins og okkur fannst,
fyrst þegar við heyrðum þessa
ógnarfregn. Við förum að skilja
að þessi litli drengur sem var
hér svo stutt, hefur kennt okkur
svo ótrúlega mikið.
í þessum unga dreng fundum
við svo mikinn kjark, svo mikið
æðruleysi i mótlæti að eins dæmi
mun vera þótt eldri ættu í hlut.
I honum fundum við það sak-
leysi og trúnaðartraust sem ger-
ir okkur að betri mönnum.
Ég sem þessar fátæklegu lín-
ur rita, er þess ekki umkominn
að skilja leyndardóma lífsins, en
ég trúi því að algóður Guð, sem
öllu stjórnar, hafi sin áform í
þessu sem öðru. Það er erfitt að
sætta sig við það en samt trúi
ég því að hann hafi af vizku
sinni valið þessa leið.
Ég bið Guð að styrkja foreldra
Jóns Hendriks í þeirra mikllu
sorg, þau sem hafa barizt svo
hetjulegri baráttu fyrir heilsu
hans, og verða nú samt af hon-
um að sjá. Megi fullvissan um
það að allt hefur verið gert sem
í mannlegum mætti stendur,
verða þeim huggun í þeirra
djúpa harmi.
Systkinum hans, afa, ömmu og
öðrum ástvinum bið ég bless-
unar.
Við fjölskyldu sem hlotið hef-
ur slíkt sár, eru orð svo lítils
megnug, en verið þess fullviss að
minningin á eftir að birta líf
ykkar um ókomin ár og vissan
um endurfund verða ykkur styrk
ur og leiðarljós.
Blessuð sé minning hans.
H. S.
Iðnaðarhúsnæði oskast
Ca. 200 —^250 ferm., frágengið nú þegar eða 1. maí.
Tilboð merkt: „Iðnaður — 9947“ sendist afgreiðslu
blaðsins fyrir n.k. miðvikudag.
Husgagnasmiður
eða maður vanur innréttingum óskast
strax. Tilboð merkt: „Góð vinna — 7195“
sendist Mbl.
stein, þótt ekki beri hann sér-
staka áletrun.
Sigurður var einn af okkur 12
félögum, sem stofnuðum Skipa-
smiðastöðina Dröfn h.f. árið 1941
og Byggingafélagið Þór h.f.
nokkrum árum síðar. Átti hann
uppástunguna að Drafnarnafn-
inu. Allir stofnendurnir lögðu
jafna fjárhæð fram í upphafi og
alla tíð síðan hafa eignahlutföll-
in haldizt óbreytt. Á fyrstu ár-
unum lögðu hluthafarnir á sig
marga óskráða vinnustund til að
byggja fyrirtækið upp og þar lá
Sigurður ekki á liði sínu fremur
en endranær. Sigurður vann alla
tíð hjá Skipasmíðastöðinni Dröfn
h.f. eftir að hún tók til starfa,
þótt ekki ynni hann fullan vinnu
dag hin síðari ár. Og í Dröfn
hitti ég hann síðast kátan og
hressan örfáum dögum áður en
hann lézt.
Sigurður var fæddur 31. okt.
árið 1880 að Fossi í Vestur-Húna-
vatnssýslu. Þar ólst hann upp
fyrstu árin, en fluttist síðan að
Heimaskaga á Akranesi. Sigurð-
ur lærði húsasmíði hjá Jóni
Snorra Árnasyni á ísafirði og
lauk því námi árið 1908. Vann
hann síðan að húsasmíðum í
Húnavatnssýslu, en fluttist til
Hafnarfjarðar árið 1917 og átti
þar heima síðan og vann alla tíð
við smíðar.
Sigurður var vel greindur og
fróður um marga hluti, enda las
hann mikið í tómstundum sínum.
Hann hafði yndi af kveðskap,
kunni mikið af vísum og brá fyr-
ir sig að setja saman vísu þótt
dult færi hann með slíkt.
Sigurður var einn af stofnend-
um Trésmiðafélags Hafnarfjarð-
ar og átti sæti í fyrstu stjórn
þess. Hann var heiðursfélagi í
Iðnaðarmannafélagi Hafnarfjarð
ar og um langt árabil sat hann
í byggingarnefnd Hafnarfjarðar-
kaupstaðar.
Á afmælisdaginn sinn árið 1915
kvongaðist hann Sigriði Böðvars
dóttur, Hafnarfirði og eignuðust
þau 9 börn, 5 drengi og 4 stúlk-
ur, sem öll eru á lífi. Voru þau
hjón samhent um að treysta
heimilið sem bezt og hafa í há-
vegum góðar dyggðir. Konu sína
missti Sigurður árið 1953.
Á kveðjustund fyllist hugur-
inn þakklæti fyrir samfylgdina
á lífsleiðinni og tónarnir, sem
hljóma frá strengjum minning-
anna eru ljúfir og hreinir.
Ég sendi aðstandendum öllum
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Páll V. Daníelsson.