Morgunblaðið - 17.07.1965, Qupperneq 15

Laugardagur 17. júlí 1965
MORCU N BLAÐIÐ
15
Neisti frá rofa kveikti
Brunaverðir berjast við eidinoi. (Ljósm. Mbl. Sveinn Þorm.).
— Jú, hér er dálítið af leg-
um, sem ónýttust, en til allr-j
ar hamirugju eru hillurnar
hérna dtálítið frá gólfi, þannig
að vatnið niáði ekki upp í þaer.
Vatnið flóði sem sé hér um óíl
gólf og skemmdi það, sem lá
á gólfunum.
— Stöðvar þetta ebki verzl-
unina hjá ykkur?
— Nei, ekki býet ég við
þvi. Við eigum ennlþá dálítið
af stimplum, sem vi'ð seljurn,
þangað til okkur berast nýjar
birgðir.
í eldfimu loftina
Bruninn i verkstæðinu i fyrrinótt
EINiS og fram hefur komið í
fréttum, kom upp eldur í
Brautarholti 6 í Reykjavík á
fimmtudagskvöld. Fréttamað-
ur blaðsins kom á staðinn í
gær til þess að kynna sér
skemmdirnar. m
Eldurinn kom upp á tré-
smíðaverksteeði Birgis Ágústs
sonar, sem er á anmarri hæð
hússins nr. 6 við Brautarholt.
Um kaffileytið í gær hittum
við þar að máli Hafstein
Sölvason, verkstjóra, en hann
hafði frá því um morguninn
verið að vinna við að hreinsa
burt timbur, sem eyðilagzt
'hafði í brunanum. Hafsteinn
sýnir okkur inn á verkstæðið,
þar sem eldurinn ha-fði kvikn
að, en þar var ailt svart af
sóti og fremur hráslagalegt.
Næstum allir gluiggar höfðu
sprungið við hitann, svo frem
ur kalt var inni.
— Upptök eldsins voru
þau, segir Hafsteinn, að hér
voru tveir menn við vinnu í
gærkvöldi. Höfðu þeir verið
að sprauta húsgögn með lakki
um kvöldið, og um kl. hálf
tólf fóru þeir að ganga frá
og slökkv-a ljós. Þegar annar
þeirra tók rafmagnssnúru úr
sambandi inni í herberginu,
sem við notum þegar lakkað
er, feók hann eftir því, að
neisti hrökk úr tenglinum.
Neistinn kveikti umsvifalaust
í loftinu, sem var mettað af
lakki og breiddist eldurinn
fljótt út. Maðurinn kallaði
strax í félaga sinn og bað
hann um að hringja í slökkvi-
iiði'ð, sem kom strax. Klukku-
stund seinna, eða nálega kl.
eitt var slökkvistarfinu lokið.
Hér hafa greinilegá orðið
miklar skemmdir. Getið þér
gizkað á, hve mikið tjón hefur
orðið?
Það er auðvitað ekki hægt
a’ð segja um það með fullri
vissu. Hérna á gólfinu stóð
heilmikið að hálfunnu timbri,
sem ailt eyðilagðist. Til dæm
is eyðilögðust hér um 200
skrifborðsstólar, sem voru að
vísu ekki fullunnir. Einnig
eyðilögðust hér fjöldamöng
hálfsmíðuð hjónarúm og til-
heyrandi hlutir, svo sem skáp-
ar o.þ.h. Þá skemmdust tvær
vélar, þessi pússningavél
hérna og svo þessi stóra lím-
pressa. Hérna í horninu
geymdum við mót fyrir lím-
pressuna, en nú eru þau ein
brunahrúga.
Það má fullyrða, að tjónið
hérna nemur mörgum hundr-
uðum þúsunda, því auk timb-
urs og véla, sem eyðilögðust,
brunnu skilrúm og fjölda-
margar vélar þarf að hreinsa
algerlega upp áður en hægt
verður að nota þær aftur.
Þá þarfa að mála hér og setja
nýtt gler í gluggana.
— Var verkstæðið tryggt?
— Já, tryggingar voru hér í
lagi.
Vfð kveðjum Hafstein og
göngum niður á fyrstu hæð
hússins, þar sem er varahluta
verzlun Þóris Jónssonar. Þar
hittum við Grétar Árnason,
framkvæmdastjóra, sem er
þar að sýna skoðunarmanni
frá tryggingarfélaginu hinar
miklu skemmdir á varahluta-
birgðum verzlunarinnar. Stór-
ar ábreiður eru breiddar yfir
skápa, sem standa við innsta
vegg verzlunarinnar og vatn
heyrist drjúpa úr loftinu.
— Hér hafa einhverjar
skemmdir orðið?, spyrjum við
Grétar, þegar hann hefur
tíma til þess að tala við okk-
ur.
— Já, hér hafa orðið tals-
verðar skemmdir, þó enn sé
of snemmt að segja um hve
miklar þær eru. Hér í hillun-
um við vegginn geymum við
stimplasett í vélar og að því
er virðist, hafa þau orðið tals
vert illa úti. Þessi sett eru
nokkuð dýr og ef skemmd-
irnar hafa orðið eins miklar
og þær virðast, er tjónið ekki
lengi að komast í hundruð
þúsunda.
— En hefur ekki annað
skemmzt?
Gísli I
fyrrv.
Minning
F. 2G. okt. 1914 — D. 12. júlí 1965.
„HEIUSAST og kveðjast, það er
lífsins saga.“ Ekki eru nema tæp
eex ár, síðan fundum okkar
Gísla Guðjónssonar bar saman
fyrsta sinni, og nú er hann geng-
•inn veg allrar veraldar. Svo hrað
fleygur er straumur tímans, svo
miskunnarlaus dómur örlaganna.
Að vísu kom okkur vinum hans
það ekki á óvart, er hann kvaddi,
en sárt er að sjá á bak jafn góðum
manni svo snemma eigi að síður.
Gísli Guðjónsson hafði ekki geng
ið heill til skqgar um langa hríð*
og sjálfur hefir hann að öllum
líkindum ekki verið varbúinn
kallinu, er það kom.
Mér hefir stundum verið til
þess hugsað síðustu mánuðina,
er heilsa Gísla Guðjónssonar var
á þrotura, líf hans hékk á blá-
þræði, að ef til vill hefi ég aldrei
séð hann algerlega heilan. Lík-
lega hefir hinn þungi sjúkdómur,
er varð banamein hans, þegar
verið búinn að búa um sig í
iíkama hans, þá er við sáumst
fyrst. Nokkrp. eftir að kynni
okkar hófust, fór hann utan, til
Kaupmannahafnar, til að leita
sér lækninga, og eftir það var
ævi hans sleitulaus barátta við
erfiðan gjúkdóm. I þeim ójafna
leik sýndi Gísli Guðjónsson, að
hann bjó yfir óvenjulegu sálar-
þreki og karlmannlegu æðru-
leysi. Skapstyrkur hans var slík-
ur, að jafnvel þegar mest syrti
í álinn gat hann miðlað þeim,
sem heilir voru, úr ríkulegum
sjóði glaðlyndis sins og góðlynd-
is; mannkostir hans auðkenndust
l€. Guðgónsson,
verzluna rmaður
af því hógværa látleysi, sem ylj-
ar og bætir; menningarleg hæ-
verska hans hóf hann yfir þá flat
neskju meðalmennskunnar, sem
verður tíðum ævilangur áningar
staður þeira flysjunga, er mest
berast á. Og Gísli Guðjónsson
barst ekki á. Til þess var hann
of sannur maður. „Sá sem upp-
hefur sjálfan sig, ber ekki af öðr
um“, segir Lao-Tse. Gísli Guðjóns
son reyndi aldrei að upphefja
sjálfan sig, en ljóminn, sem leik-
ur um minningu þess góða
drengs og göfuga manns, er bjart
ur og fagur.
Gísli Kristján Guðjónsson
fæddist 26. október 1914 að Þóru-
stöðum í Bitru. Þar ólst hann
upp með foreldrum sínum, Mar-
gréti Gísladóttur og Guðjóni
Ólafssyni bónda, sem bæði lifa
son sinn. Gísli stundaði nám að
Reykjaskóla í Hrútafirði veturna
193S-1937 og lauk prófi þaðan.
Að námi loknu stundaði hann
ýmis störf, einkum vann hann
mikið við smíðar og vegagerð.
Hann var einkar hagur maður;
þjóðhagi mundi hann hafa verið
kallaður fyrr á tímum. Og starfs-
fús var hann og starfsglaður.
Féll honum' sjaldan verk úr
hendi. Jafnvel eftir að hann
veiktist, vann hann að smíðum
heima hjá sér, þegar kraftar
leyfðu, og smíðaði þá margan
fagran hlut.
Árið 1943 kvæntist Gísli Guð-
jónsson Unni kennara Rögnvalds
dóttur Sturlaugssonar og konu
hans Valgerðar Lýðsdóttur. Þá
um haustið fluttust þau til Akra-
ness og áttu þar heima æ síðan.
Á Akranesi vann Gísli löngum
við smíðar, en var síðustu starfs-
þeirra reynist þeim styrkur i
hörmum og vænlegt veganesti.
Þeim öllum, móður þeirra og
ömmu og öldruðum foreldrum
Gísla Guðjónssonar votturn við
hjónin dýpstu samúð.
Það er misjafnt, hvernig mðnn
um ferst það að deyja. Gísli Guð
jónsson dó sem hetja, „æðrulaus
og jafnlundaður". Slíkra er gott
að minnast. Og þegar þar við
bætist, að Gísli Guðjónsson var
góður maður og sannur, fágæt-
lega hreinn og heilsteyptur, svo
ár sín deildarstjóri I Bygginga-
vörudeild Haralds Böðvarssonar
& Co.
Þau hjón eignuðust þrjá syni,
sem eru allir sérlega mannvæn-
legir. Sá elzti, Rögnvaldur Stur-
laugs, lauk stúdentsprófi við
Menntaskólann á Akureyri í vor
með fyrstu ágætiseinkunn. Magn
ús Margeir lauk landsprófi mið-
skóla í vor og hyggur á mennta-
skólanám. Yngstur er Valur
Heiðar, aðeins 9 ára, góður og
efnilegur drengur. Alla syni
þeirra hjóna þekki ég vel, og þeir
eldri hafa verið nemendur mín-
ir. Veit ég, að mannkosti for-
eldra sinna hafa þeir erft. Vænti
ég þess, að kjarkur sá og karl-
mennska, sem einkenndi föður
að ég hefi fáa þekkt úr jafn-
ósviknum málmi, er minningin
ekki aðeins heið og tær, heldur
jafnframt hvöt til góðra verka.
Það éru menn á borð við Gísla
Guðjónsson, sem gera okkur
kleift að trúa á hið góða í mann
inum. Því skulu honum að síð-
ustu færðar hjartans þakkir. Og
orð tengdaföður míns sendum
við honum sem kveðju yfir djúp
ið dulda: „.....Ég kalla til þín
kæri. Góða ferð í könnun annars
heims og nýrra landa......“
Ólafur Haukur Árnasonu
— Þeir reyna
Framh. af bls. 3
strákar hérna og útlendingar.
— Eru strákarnir eins dug-
legir og þið?
— Þeir reyna að sýna kraft-
ana, þegar við horfum á þá.
— Hvað endist þessi vinna
ykkur lengi?
— Fram á mánudag.
— Og verður ykkur þá sagt
upp?
— f bili, skulum við vonal
— Hvar voruð þið að vinna,
áður en þið komuð hingað?
— Við vorum í fiski á
Kirkjusandi, en það var bara
enginn fiskur, svo að við
komum hingað, sagði ein í
hópnum, Margrét Eyfells.
— En hafið þið ekki fengið
flís í fingurna?
— Jú, fullt af flísum, segja
þær brosandi.
— Hvað berið þið svo úr
býtum?
— Við fáum 500 krónur á
dag og helmingi meira á laug-
ardögum. Eftir fjóra daga
höfum við fengið 2.500 krón-
ur.
— Og hvernig hafið þið svo
hugsað ykkur að ráðstafa
kaupinu?
— Við ætlum að fara upp í
Kerlingarfjöll á skíði.
— ★ —
Þegar við erum komnir
aftur upp á þilfarið hittum
við 2. stýrimann á Arnarfell-
inu, Elías Kristj ánsson. Hann
segir okkur, að stúlkuraar
séu þrælduglegar og vinnan
ekki slík, að þær geti ofreynt
sig, þar eð hér er um lét*
timbur að ræða. Elias segir
okkur, að strákarnir séu ekki
alveg eins duglegir og stúlk-
umar. Þeir séu dálítið gjarnir
á að taka sér frí til að
sáman!
Skyldi timbrið nú nógu vel
bundið saman, hugsar Kristin
Pétursdóttir og horfir upp á
eftir búntinu.