Morgunblaðið - 01.10.1965, Blaðsíða 25

Föstudagur 1. október 1965
MORGUNBLAÐIÐ
25
SARPIDONS SAGA STERKA X- —X~ Teiknari; ARTHXJR ÖLAFSSON
— Haldið þér að þér vilduð vek ja
mik kl. 8 í fyrramálið. Ég sef
á bekknum hérna á móti.
Eitt sinn hérna áður fyrr, réði
kaupmaður einn danskan mann
í þjónustu sína til þess að inn-
heimta reikninga. Fyrsta daginn
•hafði hann eftirfarandi að segja
húsbónda sínum:
— Ég fara fyrst til Jóns og
hann segjast borga þegar vertíð-
in væri búin. Næst ég fara til Sig
urðar og hann segjast borga í
næsta mánuði og síðast ég fara
til Halldórs og hann segjast borga
á gamlárskvöld.
— Jæja, ekki svo slæmt, sagði
kaupmaðurinn. — Þetta er þó í
fyrsta skipti sem Halldór lofar
að borga. Ertu annars viss um að
hann hafi sagt gamlárskvöld?
— Ja, ég halda það. Hann segja
að mikið þurfa að ganga á áður
en hann borgaði þér og mig halda
það vera gamlárskvöld.
Halli húsasmiður fór á kendirí
og vaknaði mjúkur morguninn
eftir. Árangurinn varð sá, að
hann fór í samfestinginn öfugan
og datt svo til viðbótar niður af
þakinu á húsi því sem hann vann
við.
Félagar hans hlupu til hans og
epurðu hvort hann væri dauður.
Kalli laut höfði og rak augun í
bakhlutann á samfestingnum.
—• Nei, ég lifi ennþá, sagði hann
titrandi röddu, en ég er illa snú-
inn.
— Ég veit að ég er gamall en
ég er vitlaus í þér, sagði milljóna
mæringurinn við kvikmyndadís-
ina. — Villtu giftast mér.
— Hefurðu nokkra slæma
ávana? spurði kvikmyndadísin.
— Já, ég geng í svefni, ef þú
kallar það þá slæman ávana.
— Elskan mín bezta, auðvitað
vil ég giftast þér. Og svo eyðum
við hveitibrauðsdögunum á efstu
hæð á einhverju háu og góðu
hóteli.
Eftir langa umhugsun gaf
barnaskóladrengurinn eftirfar-
andi skýringu á orðinu mæna:
— Mænan er langt sveigjan-
legt bein. Höfuðið situr á öðrum
endanum en eigandinn á hinum.
■— Forstjórinn sæmdi mig þessari
klukku í dag í tilefni jress, að
það var í tvöhundraðasta skipti
sem ég kom of seint á skrif-
stofuna
Ná ér «ð segja frá Serapus,
að þá hann varð var við, að lið-
ið dreif á land, mælti hann til
manna sinna: „Gjörum eigi
vart við oss, fyrr en þeir eru
allir í land komnir. Hlaupum þá
á milli þeirra og sjávarins, svo
enginn þeirra geti snúið aftur
til skipanna“.
Þeir gjöra nú svo. En sem vík
ingar sáu þá aftur koma í fjör-
una, runnu þeir að þeim og
gjörðu þeim harða hríð. Þeir
Serapus tóku hraustlega á
móti. En af því fjölmenni var
að komið, lá við sjálft, að þeir
yrðu bornir ofurliði. Serapus
biés þá í lúður sinn. Kom þá
jarlsson með menn sína að ofan-
verðu. Urðu víkingar þá í kví-
um og voru nú höggnir niður
sem búfé, því flótta varð ekki
við komið. Komst því enginn
þeirra með fjöri undan. Var þá
farið að lýsa degi. Ganga hinir
heim til herbúða með sigri.
Þá sagði jarlsson: „Nú mun-
um við mega eta og drekka og
hvílast í náðum ,því mig vænt-
ir, að Hjörviður muni ekki mik-
inn starfa drýgja daglangt".
Og nú settust menn við
drykkju og voru glaðir og kátir.
Leið svo dagur að kveldi.
KVIKSJÁ
Fróðleiksmolar til gagns og gamans
FLUTNINGTJR
KAFFIJURTARINNAR
Skömmu fyrir andlát sitt
fékk Lúðvík 14. græðling af
kaffijurt gefins frá borgarstjór-
anum í Amsterdam, sem hafði
fengið hann frá einni af ný-
lendum Hollendinga. Græðling-
nrinn óx í mörg ár í stórum
grasgarði í París og 1720 skip-
aði hinn ungi konungur Lúðvík
15. að tekinn yrði græðlingur
af trénu og hann fluttur til
karabísku eyjarinnar Martini-
que, þar sem hann var gróður-
settur. Framkvæmdastjóri gras-
garðsins, hinn frægi vísindamað
ur Antoine de Jussieux fékk
ungan vin sinn, Declieux liðs-
foringja í sjóhernum, sem sam-
kvæmt fyrirmælum sigldi til
Karabiskahafsins. En á leiðinni
tafðist skipið mjög vegna mik-
illa storma og brátt tóku vatns-
birgðir að þrjóta. Var þá tektð
til þess ráðs að skammta vatn
til skipverjanna og auðvitað
var þá ekki verið að hugsa um
kaffigræðlinginn, sem að öllum
iíkindum hefði dáið úr þorsta,
ef Declieux liðsforingi hefðl
ekki ávallt skipt vatnsskammti
sínum milli sin og plöntunnac.
J'ÖMBÖ

Teiknari: J. M O R A
Enginn aftraði þeim leiðar að svefn-
salnum, en það var alls staðar ljós. Ef dyr
hefðu verið opnaðar, hefði strax komizt
upp um þá. — Hvar er þá þessi sími?
hvíslaðí Júmbó. — Fyrir ofan stigann til
vinstri, svaraði læknirinn.
Júmbó gekk á undan, eins hijóðlega og
honum var unnt — á svipnum mátti ráða,
að hann hefði skyndilega fengið góða hug-
mynd. — Á ég ekki heldur að vísa ykkur
vegar? sagði læknirinn í hálfum hljóðum.
— Jú, það er ágætt, svaraði Júmbó, —>
en við verðum bara að tryggja för okkax
til baka fyrst.. .
. .. við verðum að minnsta kosti að geta
stungið þá af sem elta okkur.
SANNAR FRASAGNIR
Til þess að geimfararnir venjist
geimfarinu þjálfa tæknifræðing
arnir þá. Þar eð breytingarnar
eru geysilegar er ekki unnt fyr-
ir sérhvern mann að sækja all-
ar tækniþjálfunartíma. Þess
vegna er sérhæfingin með geim-
förunum töluverð, en allir fá
þeir tilsögn í þeim nýjungum,
er fram koma.
Geimferðaþjálfuninni er
stjórnað af miklum fjölda véla,
sem mynda eins konar geim-
ástand, svo að geimferðin líti
sem eðlilegast út frá hendi
geimfaranna. Geimfarinn getur
jafnvel séð tunglið og stjörnur
út um glugga geimfarsins, svo
og jarðbunguna, svo nákvæmt
gerða að þeir hafa getað gert
allar nauðsynlegar athuganir á
tungli og stjörnum.
Þjálfunin hefur beinzt að þvi
að gera geimfarana hæfa tii
þess að gera allar nauðsynlegar
varúðarráðstafanir, komi eitt-
hvað óvænt fyrir. Eins og í
fyrri tilraunum munu öll Gem-
ini-geimförin lenda á sjónum.
Æfingar í lendingum eru fram-
kvæmdar í Mexíkóflóa og
starfa þá með geimförunum hóp
ar manna, sem eru sérhæfðir i
því að ná geimförunum úr sjón-
um.