Morgunblaðið - 08.05.1966, Qupperneq 28

28
MORGU N BLAÐIÐ
Sunnudagur 8. maí 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
CBÍMU
Ég glápti á hana. — Frú Ger-
ard? Hver var frú Gerard? Að
minnsta kosti ekki ég — það var
ég alveg viss um. — Ég er ekki
gi .... sagði ég. Ég ætlaði að
segja, að ég væri ekki gift, en
þá mundi ég eftir giftingarhringn
um, sem ég var með á hendinni.
— Hvað heitið þér þá, ef ekki
frú Gerard? endurtók stúlkan,
til þess að láta undan mér.
— Það veit ég ekki, sagði ég
og um leið greip mig ósegjan-
leg hræðsla. — Er ég orðin
brjáluð? sagði ég.
Hún gekk aftur að rúminu.
— Svona, svona, væna mín, þér
megið ekki æsa yður upp. Vit-
anlega eruð þér ekki brjáluð.
Þér hafið fengið slæmt höfuð-
högg. Og það hlýtur alltaf að
hafa sínar afleiðingar.
— Já, en hvað hefur komið
fyrir mig? spurði ég.
— Þér keyrðuð bílinn í
klessu. Hún laut fram og lagaði
koddann minn. — Munið þér
ekki eftir því?
— Ég man ekkert, sagði ég
dræmt. — Alls ekkert.
— Þér hljótið að hafa ekið
mjög hratt. Og svo var rigning.
Rigningin. Jú, ég mundi eftir
henni. Það var skýfall og ég
gat séð veginn framundan mér,
svartan og hlykkjóttan eins og
höggorm. Og ég fann óttann
setjast að hjartanu í mér og
kreista það.
— Þér ókuð á tré, hélt Daly
hjúkrunarkona áfram. — Þér er
uð heppin að vera lifandi og I
einu lagi. En nú skuluð þér ekki
gera yður neina frekari rellu út
af því. Þér hafið orðið fyrir
miklu áfalli og meiðslum. Og
sennilega hafið þér misst minn-
ið um leið. En þér fáið það aft-
ur, smám saman — en kannski
væri eins gott, að þér fengjuð
það ekki. Þessar martraðir eru
ekki svo skemmtilegar. Ég kem
eftir andartak; ég ætla bara að
hringja í Martin lækni.
Ég lá kyrr og róleg í rúminu.
Minnið hafði ekki einasta horf-
ið viðvíkijandi slysinu, heldur
gagnvart öllu öðru. Það var eins
og ég væri skilin við líkamann
og væri ekki annað en andi. Ég
gat alls ekki munað slysið, sem
hafði komið mér í rúmið í þessu
hvítveggjaða herbergi og með
sáraíbindi um höfuðið. Ég gat
□---------------*---------□
3
□-------------------------n
ekki munað bílinn, raé heldur,
hvert ég hafði verið að fara í
honum. Ég gat ekki munað,
hver ég var. Frú Gérard. Ég var
gift, en ég gat alls ekki komið
útliti mansins míns fyrir mig.
Að vísu voru einhver andiit á
sveimi í minni mínu. Þau orkuðu
á mig eins og myndadregill á
vegg — nafnlaus andlit, eins og
gestir í kokteilsamkvæmi. Þarna
var ljóshærð stúlka og svo önn-
ur með ljósbrún augu, og svo
roskin kona með ský af gráu
hári um höfuðið og rjóðar kinn-
ar og blá augu. Ég gat séð hana
standa í dyrunum á löngu, hvítu
húsi. Og þar var maður, sem
hallaði sér fram á hliðgrind.
Kannski var þetta húsið, sem ég
var nú í — ég skyldi aðgæta það
betur þegar ég kæmi á fætur.
Kannski mundi ég líka kannast
við manninn minn, þegar ég sæi
hann. Og þó........og þó kom
þetta alls ekki heim og saman.
Stella! Þetta nafn datt snögg-
lega í mig. Það var einhver
stúlka með því nafni. Kannski
hét ég sjálf Stella? Stella Ger-
ard......nei, einhvern veginn
kom það nú ekki heim. Ég
reyndi að hugsa um þetta nafn
og eirabeita mér til að átta mig
á því, og eins og lífga þá persónu
við. En ég hafði ekkert upp úr
því nema nafnið — og því
fylgdi hvorki andlit né líkami,
sem gæti sannfært mig um, að
Stella væri raunveruleg persóna.
Ég var ringluð. Ég gat ekki hugs
að um neitt sérstakt lengi í einu.
Smá atvik svifu fyrir augum
mínum, óskír og þokukennd eins
og myndaplötur. Þarna var pilt-
ur, sem stóð við benzíndælu, og
imgur maður með rauðan hár-
brúsk út í loftið, sem stóð fyrir
framan málaragrind og smurði
einhverjum litum á striga með
hnífi.
Þarna var líka fólk á sundi í
dimmbláum sjó og sterkt sól-
skinið kastaði dimmum skugg-
um, svo að minnti mest á hita-
beltið. Hafði ég nokkum tíma
verið í hitabeltinu? Ég var milli
svefns og vöku, svo að ég vissi
ekki, hvað var endurminning og
hvað draumur. Ég var einhvers-
staðar á hlaupum, eftir blaut-
um vegi og einhver var að elta
mig. Ég fann fótatakið færast
nær og nær mér, en fæturnir á
mér voru blýþungir, og hjart-
að alveg að springa. Ég reyndi
að æpa upp , en ekkert hljóð
kom upp úr mér.
Ég vaknaði raú almennilega og
fann, að ég var í einu svitabaði.
Ég leit hrædd á roskinn mann,
sem stóð við rúmið.
— Mér þykir leitt að vera yð-
ur aftur, sagði hann, vingjarn-
lega. Hann greip hönd mína og
klappaði henni.
Stúlkan gekk nú til mín og
þerraði á mér andlitið með hand
klæði. — Martin læknir er kom
inn að vitja um yður, frú Ger-
ard.
— Systirin segir mér, að þér
munið ekkert eftir slysinu,
sagði læknirinn og hélt enn um
únliðinn á mér og tók á slag-
æðinm. Hann leit á úrið sitt.
— Ég man ekki neitt eftir
neinu. Ég brýndi ofurlitið rödd-
ina. — Ég man ekki einu sinni,
hver ég er eða hvar ég er. Hvað
hef ég verið hérna lengi?
— Rúma viku. Þér hafið mik-
ið að vera þakklát fyrir, unga
kona. Systir Daly hérna hefur
átt mikinn^ þátt í að halda í yð-
ur lífinu. Ég er hræddur um, að
við höfum gefið upp alla von,
þegar þér fundust, en þér voruð
bara lífseigari en okkur datt í
hug.
Ég leit til stúlkunnar og
reyndi að brosa. — Þakka yður
fyrir, sagði ég.
— Jæja, læknir, er ekki
skemmtilegt að sjá sjúklinginn
brosa? En verið þér ekki að
þakka mér, frú Gerard. Þakkið
þér heldur Martin lækni.
— Mig langar mest til að
þakka öllum, sagði ég. Nú greip
óróin mig aftur. — En mér líð-
ur svo illa, læknir, rétt eins og
ég sé ekki ég sjálf, rétt eins og
ég komi úr öðrum heimi, rélt
eins og ég sé endurfædd.
— Þér hafið verið í dauðans
greipum, frú Gerard, sagði lækn
irinn rólega, — svo að yður
finnst rétt eins og yður hafi ver
ið gefið lífið aftur. Þér hafið
meiðzt illilega á höfði. Þér köst-
uðust út úr bílnum og skáruð
yður illa og mörðust á höfði
og herðum. Kannski er náttúr-
an að gera yður greiða með því
að láta yður missa minnið og
þurrka út endurminninguna um
slysið.
— En maðurinn minn? Hvar
er hann? Mér finnst nú ekki ég
eiga neinn mann. Og ég get
ekki einu sinni munað, hvernig
hann lítur út.
— Maðurinn yðar er enn í
Suður-Frakklandi, sagði læknir
inn, — en honum hefur verið
gert aðvart og ég býst við, að
hann komi fljótiega til að vitja
um yður. En það verðið þér að
spyrja hann mág yðar um. Það
var eins og hann færi undan í
flæmingi.
í Suður-Frakklandi? Kannskí
var þessi sundpollur og sundfólk,
sem var að vefjast fyrir mér,
ekki í hitabeltinu, eftir allt sarn
an heldur í Frakklandi?
Læknirinn fór nú og hjúkrun-
arkonan með honum. Ég heyrði
óljóst samtal þeirra fyrir utan
dyrnar.
Ég fann alveg, að læknirinn
hafði ekki sagt mér allan sann-
leikann. Það var farið með mig
eins og krakka. Eða eins og
manneskja með einhvern hræði-
legan sjúkdóm, sem sjúklingn-
um er ekki sagt frá. Fólkið
mitt mundi fá að vita um hann,
en ekki ég sjálf. Mér var ætlað
að liggja hérna í einhverjum
hjúp upplogins öryggis, og það
mundi verða hellt j mig meðul-
um til þess að róa mig.
Þegar raddirnar fjarlægðust,
settist ég upp við dogg. Sárs-
aukinn fór um mig alla, eins
og hárbeittir hnífar, en ég beit
á jaxlinn og steig fótunum nið-
ur á gólfábreiðuna, hélt mér svo
í rúmið og reyndi að ganga um
gólfið.
Ég var ótrúlega máttlaus og
reikandi í spori, rétt eins og ég
hefði verið veik í heilan mánuð,
en ég komst nú samt að snyrti-
borðinu og leit á sjálfa mig i
speglinum. Ég fann afskaplega
mikinn létti, þegar ég sá mynd-
ina mína. Andlitið, sem horfði á
mig, kom mér blessanlega kunn-
uglega fyrir sjónir. Þá þekkti ég
að minnsta kosti sjálfa mig. En
í stað afmarkáðra andlitsdrátta,
sem ég kannaðist við frá fyrri
tíð, var þarna hálfgerð skrípa-
mynd af sjál'fri mér. Ég varð
hrædd um, að ef ég tæki af mér
bindin, mundi það sýna sig, að
höfuðið á mér væri snoðrakað,
Það lítið sást af öðrum vangan-
um var með illa klippta hártoppa.
En hafi andlitið ekki verið neitt
glæsilegt á að líta, tók fyrst í
hnúkana, þegar ég sá bakið og
axlirnar. Ég hafði sannarlega
meiðzt illilega og hörundið var
nú með öllum regnbogans lit-
um. Ég snerti það með fingrL
Það var mjög aumt.
Ég sneri mér frá speglinum,
er ég heyrði úti fyrir hljóð, sem
ég kannaðist mæta vel við. Það
var jódynur, sem var einhvers
staðar í nánd við húsið.
Ég færði mig að glugganum.
Þetta var gamall gluggi með
hlerum sem engu inn á við og
mjóum bekk fyrir irman. Ég
horfði út, hálfhulin af glugga-
tjöldunum.
Fyrir neðan gluggann voru
grasfletir og malarstígar gegn
um þá, en rósarunnar og tré
voru þar víðsvegar, sem virtust
vera gömúl, eftir stærð og vaxt-
arlagi að dæma. Handan við
grasfletina var girðing úr stólp-
um og slám og handan við hana
hestagirðing, sem braut lá gegn
um. Lengra burtu voru svo skóg
ar og akrar. í hestagirðingunni
voru einir tóM arabiskir hest-
ar á beit. Þama voru líka hryss-
ur og nokkur fölöld. Þetta var
fögur sjón og mér algjörlega
framandi, fannst mér.
En nokkru nær kom maður
ríðandi upp eftir einum stígnum,
á jörpum stóðhesti, sem bar sig
vel og gekk fallega. En á þeyt-
ingi kring um hestinn var gul-
ur Labradorhundur, næstum
með gullslit.
Maðurinn á hestinum var ó-
vandlega klæddur, í stuttbuxum
og blárri skyrtu. Hann var ber-
höfðaður og ég gat séð framan
í hann greinilega. Eftir klæða-
burði að dæma, hefði hann getað
verið hestasveinn en samt var eitt
hvað við ásetu hans, sem var
svo einbeitt og stolt sem gaf til
kynna, að þetta mundi vera hús-
bóndinn í húsinu.
ATHUGIB
Þegar miðað er við útbreiðslu.
er langtum ódýrana aö auglýsa
í MorgunblaÖinu en öðrum
blöðum.