Morgunblaðið - 06.08.1966, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 06.08.1966, Blaðsíða 20
2© MORGUNBLAÐIÐ Laugardagur 6. ágúst 1966 FÁLKAFLUG EFTIR DAPHNE DU MAURIER jJUk OQD □ QQDO 0 QQDoa oooa n aftur á bak, til blaðsíðnanna, sem ég hafði verið að lesa í bóka safninu, daginn áður. En einhver — líklega hinir ungu nemendur Aldos, — höfðu orðið á undan mér. Bróðir minn hlaut að hafa gengið eftir bókunum rétt eftir að ég fór frá frú Butali, fært þær þýðandanum til að fara gegn um. Miði hafði verið sett- ur í eina opnuna, sem ég mundi eftir, að ég hafði lesið. ........Þegar hinir 'hrieyksl- uðu borgarar í Ruffano báru fram ásakanir gegn Claudio, svaraði hann með því að segja, að hann hefði fengið guðlegt vald til að leggja á hvern þegn sinn þær refsingar, sem hann verðskuldaði. Hinir hrokafullu skyldu flettir klæðum, þaggað niður í rógberum, höggormur- inn skyldi deyja í sínu eigin eitri. Þannig skyldi komið jafn- vægi á metaskálar réttvísinnar. Eitt kvöldið vanrækti einn hirð- sveinn að koma með. ljós á kvöid verðarborð herra síns. Hann var grpinn af lífvörðum hertogans, sem vöfðu vesalings drenginn í dúk, sem var gegndreyptur elds neyti. Síðan var kveikt í öllu saman og pilturinn rekinn gegn um sali hallarinnar þangað til hann dó kvalafullum dauða“. Dáfalleg saga. Dálítið of harðn- eskjulegt af guðlegu réttlæti að vera. „Borgararnir, gramir yfir þeirri smán, sem gekk yfir heim ili þeirra, risu loks upp undir forustu eins helzta borgarans, en Fálkinn hafði einmtt svívirt konu hans. Það var í uppreisn- inni, sem nú varð, að Fálkinn mætti örlögum sínum. Skrípa- brögðin, sem hann hafði lært af leikurunum, félögum sínum, komu honum til að framkvæma uppátæki, sem þangað til hafði verið óþekkt, sem sé að stýra átján hestum frá virkinu á norð urhæðinni í Ruffano, gegn um alla borgina og að hertogahöll- inni. Þá tók hér um bil allt borg araliðið sig saman. elti hann og gerði atlögu að honum, eftir að rriargir þeirra höfðu verið troðn ir undir fótum af hestunum. Þessi síðasta reið, sem í borg- inni var kölluð Fálkaflugið, endaði með því, að hertoginn var myrtur.” Ég fékk mér aftur vermút í glasið. Ég hafði haidið, að her- toginn hefði kastað sér ofan úr turninum, og lýst því yfir, að hann væri fuglinn, sem hann hét eftir. En það nefndi þýzki fræðimaðurinn ekki á nafn. Kannski voru ítölsku handritin ítarlegri. Ég skrifaði niður vand lega öll smáatriði þessu viðvíkj- andi, fyrir bróður minn. Einhver annar yrði að lesa úr grískunni fyrir hann. Þegar hann kom aftur, nokkr- um mínútum fyrir átta og í ágætu skapi, og hafði losnað við þunglyndið frá því að við vor- um að rifja upp fortíðina, rétti ég honum athugasemdir mínar og lét hann lesa þær meðan ég var að þvo mér um hendurnar. Ég kom inn aftur eftir nokkrar mínútur og þá var hann bros- andi. — Þetta er gott, sagði hann. — Alveg ágætt. Það kemur al- veg heim við það, sem ég var búinn að lesa áður. Ég sagði að það gleddi mig. Hann stakk blöðunum í vasa sinn. Svo kvaddi hann Jacopo og við gengum út. Ég tók eftir því ,að nú notaði hann ekki bíl- inn. Við gengum eftir Drauma- götu og til gamla hússins okkar. — Hvaða grein gerirðu fyrir mér við frú Butali? sagði ég. — Eg sagði henni það, áður en ég fór í morgun. Hún er eins örugg og Jacopo. Hann gekk á undan inn í garð inn og upp stíginn að húsinu. Dyrnar voru opnar. Við hefðum eins vel getað verið að koma úr einhverju flakki í gamla daga, og foreldrar okkar beðið okkar heima. Hann hefði þá beiðzt af- sökunar, en ég hefði verið send- ur tafarlaust í rúmið. <M/, 'Wo m i|iii^filfn)l|tti^tfMttl1fHMtHAilii|i)il/M^iiniiim1lftMMtittl|'iitt1lit|itWtutii/Mint)MfrimtlVfituA(miTftifiill?tmiti|ltf||Mi1II(Hitl|tiifii,«ttt •M>"* ,W/, »/ «W/< ,Mia, ,«//, otl/, ©PIB „VI/,. «W/, y\Ul» ,M'" COSPER - Hann líkist pabba sínum. Húsmóðirin hafði haft fata- skipti í tilefni af komu okkar. Mér fannst hún ennþá fallegri í kvöldbirtunni, og blái kjóllinn fór henni sérlega vel. Hún gekk fyrst til mín, brosandi og rétti fram höndina. — Ég hefði átt að geta vitað það, sagði hún, — að það var hvorki Chopin né Debussy, sem dró yður hingað. Þér vilduð sjá gamla heimilið yðar. — Það var allt þetta þrennt, sagði ég og kyssti á hönd henn- ar. — Þetta var framhleypni af mér og nú er tækifærið til að beiðast afsökunar á (því. Nú var ég ekki lengur aðstoð- arbókavörðurinn, sem hafði gengið með henni heim frá kirkj unni. Nú var ég „einn af oss‘, — svo var Aldo fyrir að þakka. — Þetta er lygilegt, sagði hún, — en dásamlegt um leið. Þetta •breytir svo miklu í lifi ykkar beggja. Ég er svo fegin, ykkar vegna. Hún leit á okkur á víxl og tár, sem ef til vill höfðu ver- ið á næstu grösum allan tímann, komu nú fram í augun. — Sleppum allri tilfinninga- semi, sagði bróðir minn. — Hvar er Campari handa mér? Beo vill heldur vermút. Hún hristi höfuðið framan i hann, eins og til að mótmæla þessu tilfinningaleysi hans, og rétti okkur glösin, sem stóðu sinnum lengur i þess um tækjum. fflooca mwm RflFHLÖÐUR Hlgh powep pafhlOOui* eru staklega framlelckfar fyrlr plötu ■pllara, segulbönd, rakvélar, leik föng og blossalampa fyrlr l]ös myndavélar. O.JOHNSON &KAABER HE þarna tilbúin og hellti í handa sjálfri sér. — Ykkar beggja skál, sagði hún. — Langt líf og öll hugsan- leg hamingja.......og svo bætti hún við til mín: — Ég hef alltaf verið svo hrifin af nafninu yð- ar. Það á svo vel við yður, „II Beato“. Aldo rak upp skellihlátur. —- Veiztu ekki hvað hann er? sagði hann. — Hann er ekkert nema túristasnati. Hann þeystist um allt landið og sýnir Engilsöxun- um „Róm að naeturlagi“. — Já, hví skyldi hann ekki gera það? Ég er viss um, að hann gerir það vel og ferðamenn irnir tilbiðja hann. — Hann gerir það fyrir □- -□ 34 drykkjuskildinga, sagði Aldo. — Hann kafar niður í Trevi- lindina, buxnalaus. — Bull og vitleysa, sagði hún brosandi, og svo við mig: — Hann er öfundsjúkur af því að þér sjáið heiminn, en hann sit- ur blýfastur í þessum litla há- skólabæ. Beo hljómaði vel þegar hún sagði það. Ég kunni vel við það. Og þessar ertingar þeirra í milli, gerðu mig rólegan. Og þó........ Ég leit á bróður minn. Hann gekk um og sló upp bókum, tók upp hluti og lagði þá frá sér aft- ur, órólegur eins og ég mundi eftir honum frá fyrri dögum, eins og hann væri að halda ein- hverjum æsiwgi niðri. Eitthvað var á seiði. Vængjadymar opnuðust inn í það, sem nú var borðstofa, og ég sá borð, sem lagt var á fyrir þrjá og lýst upp af kertum. Stúlkan, sem hafði sett matinn á hlaðborðið, dró sig nú í hlé og lét okkur bjarga sjálfum okk ur. Gamla leikherbergið mitt, sem var orðið breytt af þessum gluggatjöldum og kertaljósinu, sem lék um • gljáfægt iborðið, hafði einhvernveginn misst alla töfra sína, frá því um morgun- inn. Nú var það mitt aftur, en hlýrra og viðkunnanlegra, og eg hafði á tilfinningunni, að bernskuárin mín væru komin aftur, og ég hefði verið hækkað- ur svo í tign, að nú mætti ég taka þátt í leikum Aldo bróð- ur míns. Ég hafði áður fyrr oft átt því láni að fagna að styðja og styrkja einhverja duttlunga bróð ur míns, hvort heldur það sner- ist um að efla einhverja vin- áttu, sem hann hafði stofnað til í skólanum, þar sem hann var mest allan daginn, eða þá að draga úr slíkum kunnings- skap. Hann var vanur að búa til einhverjar setningar handa mér og svo átti ég, að gefnu merki, að koma með þær, og valda truflun, eða þá þrætum og jafnvel áfíogum. Og aðferð- irnar hans höfðu ekkert breytzt. Nú var bara fiskurinn, sem hann var áður að þreyta, orðinn að konu, og að sjá hana sækjast eftir beitunni var hpnum tvö- föld ánægja þegar ég var sjón- arvottur að því. Ég velti því fyr ir mér, hve langt hann hefði gengið — hvort þetta kank þeirra — þar sem ég varð oft að skotspæni, handa henni að taka upp þykkjuna fyrir — væri einhver inngangur að síðasta þættinum, eða þá — ef þau vseru þegar orðin elskendur, þá væri þetta leyndarmál þeirra æst upp með því að flíka því fyrir óvið- komandi þriðja aðila. Ekki var minnzt á eiginmann frú Butali. Sjúki maðurinn i sjúkrahúsinu í Róm, var engin yfirvofandi beinagrind í veizl- unni — hann hefði eins vel get- að alls ekki verið til. Ég tók að geta mér til um það, hvernig það hefði breytt framkomu okk- ar allra ef hann hefði verið við- staddur: húsmóðirin hefði dreg- ið sig inn í skel sína og orðið bara húsmóðirin við borðið, og Aldo hefði farið að smjaðra fyr ir húsbóndanum, svo að aðeins ég hefði vitað, að það var smjað ur — því að þannig hafði hann í æsku farið að við föður minn — og hvort það mundi verða til þess, að hann afhjúpaði sjálfan sig, hvort heldur það væri skemmtilegt eða leiðinlegt, ef aðeins undirstraumurinn leynd- ist nægilega. Að máltíðinni lokinni fór frú Butali með okkur upp í tónlist- arstofuna, og meðan við drukk- um kaffi og líkjör, beindist sam- talið að hátíðinni, — Hvernig ganga æfingarn- ar? spurði hún bróður minn. Eða á þetta að vera eins og í fyrra, að enginn fái neitt um það að vita fyrirfram nema þátttakend- urnir? — Ennþá leynilegra, en hvað snertir fyrrihluta spurningarinn- ar, þá ganga æfingarnar veL Sumir okkar hafa staðið í þeim mánuð um saman. Hún sneri sér að mér. Þér vit ið, Beo, að í fyrra lék ég Emi- líu hertogafrú, sem tók á móti Klemensi páfa. Rizzio prófessor, sem þér hittuð hér í morgun, var hertoginn. Og æfingarnar voru svo eðlilegar og áhrifin af tilsögn bróður yðar, sem stjórn- aði okkur, svo mikil, að ég held, að Rizzio haldi síðan, að hann sé hertoginn af Ruffano. — Hann kom að minnsta kosti konungslega fram við mig I morgun, sagði ég, — enda þótt ég setti það ekki neitt í samband við hátíðina í fyrra. Ég hélt bara, að staða hans sem vara- rektor gerði honum ljóst það djúp, sem milli okkar er stað- fest. — Já, hann er nú slæmur með það, samþykkti hún, — en lík- lega hefur það þó stigið henni systur hans ennþá .meir til höf- uðs. Ég vorkenni alltaf þessum veslings kvenstúdentum í garð- inum hjá henni. Þær gætu eins vel verið í klaustri eins og þarna innilokaðar hjá ungfrú Rizzio. Bróðir minn hló og hellti 1 konjaksglasið hjá sér. — Klaustrin í fornöld voru að skömminni til aðgengilegri, sagði hann. — Það er enn eftir að grafa jarðgöng milli karla og kvennagarðanna. Kannski ættum við að athuga það. Hann dró blöðin, sem ég hafði skrifað fyrir hann upp úr vas- anum, fleygði sér aftur á bak í stól og fór að lesa þau. — Það eru mörg vandamál, sem verður að leysa, áður en þessi hátíð kemst í framkvæmd í ár. — Eins og hver? — Eins og til dæmis að kom- ast að því, hvort Claudio her- togi hefur verið siðapostuli eða ófreskja, svaraði ég. — Ef trúa má sagnfræðingunum, hefur hann verið skrímsli, og brjálað- ur í þokkabót. En Aldo heldur hinu gagnstæða fram. — Þess var von af honum. Hann vill alltaf vera öðruvísi en allir aðrir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.