Morgunblaðið - 24.08.1966, Blaðsíða 21

Miðvikudagui 24. Sgflst 1968
MORGU NBLAÐIÐ
2!
— MJnmng
Framhald af bls. 8.
fyrir að þakka, að hægt er að
deila án þess, að til óvildar dragi
og ósættis. Og mörg merk mál,
skírast við skoðanamun og þurfa
þess með, að þau séu rædd. Þá
geta hófsamiígar deilur orðið
nytsamar og orðið pipar á lífs-
ins plokkfiski, eins og Matthías
sagði svo skemmtilega í allt öðru
sambandi.
Það lætur að líkum, að við
síra Eiríkur áttum mikið saman
að sælda og samstarf á svo langri
samleið. Hann fermdi mig á öðru
prestskaparári sínu og man ég
enn viss atriði úr fermingarræð-
unni, þó flest sé gleymt. Fannst
mér þá, hann segja okkur börn-
unum til vegar. Hann lagði bless
un sína yfír mig á mesta ham-
ingjudegi lifs míns og síðustu
blessun yfir marga nánustu ást-
vini mína. Við áttum líka náið
samstarf um málefni kirkjunnar
á Torfastöðum, bæði sem aðstoð-
armaður við guðþjónustur og
messugerðir og ýmislegt annað,
sem kirkjuna snerti. Og þegar
ég nú lít til baka um langan veg,
við þessi leiðaskil, er margs að
minnast, sem vert er að muna og
þakka og orðið hefur til ávinn-
ings.
* Þótt oft skini hamingjusól í
heiði yfir Torfastaðaheimilinu á
þessum tæpum 50 árum, sem
þau hjónin síra Eiríkur og frú
Sigurlaug dvöldu þar, þá dró
fyrir sólu dimmt sorgarský, er
einkasonurinn Þórarinn Stefán,
fluggáfaður drengur, tók á barns
aldri banvænt mein, sem hann i
barðist við til 17 ára aldurs, að !
yfir lauk. Engum mannlegum
mætti var auðið að sigrast á
þeim þungu örlögum, þótt öðru-
vísi myndi e.t v. horfa við nú
í slíku tilfelli, svo sem þekkingu
manna hefur þokað fram á leið.
Þennan þunga harm bar síra
Eiríkur með mikilli karlmennsku
og sálarþreki svo mjög sem
sorgarundin blæddi. Og þó i
vissu allir, sem bezt þekktu j
hann, að hann bar í brjósti undir
brynju hversdagsleikans, nærri
barnslega viðkvæmni.
Og enn sannaðist, sem oftar,
að sjaldan er ein báran stök.
Hálfu öðru ári eftir að þau hjón-
in höfðu fylgt einkasyni sínum
til grafar, urðu þau að fylgja
sömu leið kærum fóstursyni,
Kristni Jónssyni frá Laug.
Annað þungt áfall urðu þau
Torfastaðahjón að þola. Um
miðjan vetur 1945, kom upp
eldur um miðja nótt, svo magn-
aður, að íbúðarhúsið, sem var
tvílyft timburhús, heyhlaða og
fjós með kúm á hverjum bási,
brann allt til kaldra kola á einni
klukkustund. Dálitlu varð bjarg-
að, en miklu meira af dýrmæt-
um munum úr gamalgrónu búi
varð eyðileggingunni að bráð.
Slíkt er alltaf óbætanlegt. Prest
ur var fjarverandi þessa nótt og
kom að morgni að köldum rúst-
um heimilis sins. Þá þungu raun
bar síra Eiríkur með æðrulausri
karlmennsku Að sjálfsögðu
lögðu sveitungarnir prestshjón-
unum nokkurt liðsinni. En mest-
ur var hlutur Miklaholtsheim-
ilisins, sem tók prestsfjölskyld-
una í hús sitt þangað til nýtt hús
var fullbúið á grunni þess gamla
á Torfastöðum. Mun Miklaholts-
fjölskyldunni hafa fundizt að
svo ríflega væru presthjónin á
Torfastöðum búin að leggja inn
á nágrannareikninginn, að nokk-
uð þyrfti á móti að koma.
Þegar síra Eiríkur lét af prest-
skap, fluttu þau hjónin að Laug-
arvatni í eigið húsnæði og hafa
búið þar síðan. Þangað hafði
einkadóttir þeirra, Þorbjörg,
flutt með manni sínum, Ásgrími
Jónssyni, fyrir allmörgum árum,
en hann veitir forstöðu garð-
yrkjustöðinni á Laugarvatni. Var
það prestshjónunum mikill ham-
ingjuauki að geta á efri árum
búið við hlið dóttur og tengda-
sonar og barna þeirra.
Þá var þeim það mikil ham-
ingja að eiga annan fósturson
frá fyrstu bernsku hans Karl J.
Eiríks, fulltrúa hjá Kaupfélagi
Árnesinga. Hann var þeim kær
sem bezti sonur, sem hann end-
urgalt fyllilega alla tíð.
Síra Eiríkur var fæddur og
uppalinn í frjösamri og fagurri
sveit norðan fjalla. Um það bil,
er æskuárum lauk, fluttist hann
suður yfir fjöllin, þar sem lífs-
starfið beið hans í fagurri og
frjósamri sveit. Víst er það, að
sterk eru þau bönd, sem binda
hvern mann við bernsku- og
æskustöðvar og mun sú tilfinn-
ing ekki síður hafa vakað í
brjósti síra Eiríks, en annarra
manna. En það veit ég samt með
vissu, að Biskupstungur voru
sveitin hans framan fellum öðr-
um byggðum þessa lands og
Torfastaðir hjartfólgnasti staður-
inn á þessari jörð. Þangað er
líka fallegt heim að líta og ekki
síður fagurt þaðan að sjá.
Á þessum stað fær líka síra
Eiríkur sitt hinzta hvílrúm í dag,
„þar sem víðsýnið skín" til sólar-
áttar.
Þorsteinn Sigurðsson.
Tvo gáfuð börn
HJÓNUNUM séra Eiríki og
Sigurlaugu á Torfastöðum
kynntist ég fyrst um 1920, og
eins og mörgum öðrum minna
tryggustu vina, hjá frá Guðrúnu
Erlings í Þingholtsstræti 33. Frú
Guðrún átti margt góðvina í
sveitum landsins, fólk sem tal-
aði af ástúð og tilfinningu um
bókmenntir og aðrar listir. í
þessum tignarmannahópi voru
þau Sigurlaug og séra Eiríkur af
heilum hug og af lífi og sál.
Tvö gáfuð börn í hljóðlátri leit
að því fagra og sanna.
Síðar hitti ég þau Sigurlaugu
og Eirík hjá Erlendi í Unuhúsi.
Þar var heimilsbragur að vísu
um margt ólíkur því sem var í
Þingholtsstræti 33, en eitt var
þar hið sama, hugarfarið: Ást á
BIKARKEPPNIN
MELAVÖLLUR:
í kvöld, miðvikud. 24. ágúst kl. 7,30 leika
Fram — Valur b
Dómari: Grétar Norðf jörð.
Tekst b-liði Vals að sigra Fram í kvöld?
Mótanefnd.
Early American
Vegna brottflutnings eru til sölu mjög vönduð
amerísk borðstofurhúsgögn. Auk þess „chatol“, 2
tveggja manna sófar, djúpur stóll og sófaborð.
G. E.-sjónvarpstæki og arin-grind með tilheyrandi.
Upplýsingar í síma 30270.
Ingvar Ingvarsson.
listum og fögrum hugsjónum.
Einnig hér voru þessi tvö gáf-
uðu og menntuðu sveitabörn
eins og heima hjá sér.
Mörgum árum síðar kom ég
nokkrum sinnum að Torfastöð-
um og átti ógleymanlegar
stundir með þeim hjónum, og
síðast fyrir tveimur árum að
Laugarvatni, þar sem við
Halldór Laxness nutum þess að
hitta þau aftur ung og nýtrú-
lofuð.
Ég hef aðeins kynnzt tveimur
hinna þjóðkunnu Auðkúlu-
bræðra mjög náið, Hilmari og
Eiríki. Faðir minn sagði um
Hilmar Stefánsson að hann væri
einhver hinn ágætasti maður
sem hann hefði kynnzt á æv-
inni, og þetta voru stór orð í
hans munni. Ég leitaði sjálfur
oft til Hilmars fyrir ýmsa vini
mína, sumt ekki mikla bóga, og
sjaldan mætt meiri góðvild og
drengskap. Séra Eiríkur var
ákaflega yfirlætislaus og hlé-
drægur maður, svo hlédrægur
að næstum óhugsandi var að ná
tali af honum, nema hafa áður
tryggt sér passa stimplaðan af
frú Sigurlaugu. Ég var svo
heppinn þegar ég kom fyrst að
Torfastöðum að hafa átt 1
nokkrum bréfaskriftum við
Sigurlaugu um bókmenntir, er
Eiríkur hafði áhuga fyrir. Ég
held mér sé óhætt að segja að
við höfum sýnt hvor öðrum. full-
an trúnað í okkar samræðum,
einkum um eilífðarmál. Og ég
hef aldrei orðið samur maður
eftir þær samræður og mun
aldrei gleyma þessum stórkost-
lega gáfumanni með sitt hreina
barnsandlit.
R. J.
BAHCO SILENT
j|P*fl 1 vif fan
henf< sfad sem ar alls fcir þar krafizt
er g og hl loffræ 6drar jócírar slingar.
11 fBlj GOT - ve - hr< rLOFT 1 lídtan sjnlæfi
HEIMAog á VINNÚSTAÐ.
V Audvel ing:!ödi Ihornc dl bppseln- rélt,iárélt, igírúdu !!
Fd SUÐUI NlXf ?CidTU io
JAMES BOND ~X— ->f- Eítii IAN FLEMING
Eftir að ég var farinn tók Tiffany Case
leigubíl til Charing Cross — og fór þar inn
í símaklefa.
n 7
t V IS SWE SPOKS, WER MESSAGS A VAS RECORDEC?... ^ «... - SfflL
Símtal hennar var hljóðritað.
Fuilnægir skilyrðunum. Raunverulegt
nafn James Bond. Leikur golf og mun
ferðast með kylfur og golfkúlur. Yfiri
Þeir halda áfram ferðinni. Með jöfnu
millibili sjá þeir grænar baunir á gras-
inu, sem vísa þeim leiðina. Spori hefur
sem sagt hugkvæmzt að fylla vasana með
baunum, sem sýna slóð hans. — Það er
ljómandi að hann skuli hafa lesið »Hans
og Grétu“ nýlega, segir Júmbó, — og að
það eru engar dúfur í þessum dal.
Ailt í einu nema þeir staðar við eina
gjótuna Það má á baununum sjá, að nú
eru þeir á réttri leið. En því í ósköpunum
hafa þrjótarnir aftur leitað inn í neðan-
jarðargöngin? Þetta er e.t.v. gildra?
— Það er Alfi likt að sitja fyrir manni:
I kyrrð næturinnar mun honum veitast
auðvelt að ná í okkur. Hvað eigum við nú
að gera? spyr Júmbó skipstjórann. — Þvi
verður þú að ráða. Þú ert sá vitrasti af
okkur, segir skipstjórinn hógvær.