Morgunblaðið - 30.11.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU N BLAÐIÐ
Miðvíkudagur 30. nóv. 196ð

Eric Ambler:
Kvíðvæníegt ferðaíag
fram snöggklæddur og brosti út
yfir allt andlitið. — Ég er ekki
mikilvægur nema sjálfum mér.
Ég get alltaf talað við fólk.
— Vilduð þér koma inn í ká-
etuna mína, rétt sem snöggv-
ast?
Mathis leit á hann forvitinn.
— Þér eruð svo alvarlegur, vin-
ur. — Já, auðvitað skal ég koma.
Hann sneri sér aftur að konu
sinni. — Ég kem eftir andarcak,
elskan.
Þegar þeir komu inn í káet-
una, læsti Graham vandlega dyr
unum og sneri sér að Mathis,
alvarlegur á svipinn.
— Ég þarfnast hjálpar yðar,
sagði hann lágt. — Nei, ég ætla
ekki að fara að slá yður um pen-
inga. Ég ætla að biðja yður að
taka skilboð fyrir mig.
— Það skal ég gera ef ég get.
— Það verður nauðsynlegt að
tala mjög lágt, sagði Graham.
— Ég vil ekki hræða konuna yð-
ar til óþarfa og þilin hér eru
mjög þunn.
Sem betur fór skildi f.íathis
ekki til fullnustu þýðingu þess-
ara orða. Hann kinkaði koiii —
Ég hlusta.
— Ég sagði yður, að ég væri
í þjónustu vopnasmiðju. Það er
satt. En jafnframt er ég, eins og
er, í þjónustu Bretastjórnar og
Tyrkjastjórnar, beggja í senn.
Þegar ég fer frá borði í dag,
munu þýzkir njósnarar gera til-
raun til að myrða mig.
— Er það satt? Röddin var full
efa og grunsemda.
— Því miður er það svo. Ég
færi ekki að ljúga svona sögu
— Afsakið en ég .........
upp að gamni mínu.
— Það er allt í lagi. Það,
sem ég vil biðja yður að gera,
er að fara til tyrkneska ræðis-
mannsins í Genúa og færa hon-
um skilaboð frá mér. Viljið þér
gera það?
Mathis horði sem snöggvast
fast á hann. Svo kinkaði hann
kolli. — Gott og vel. Ég skal
gera það. Hvernig eru þau skila
boð? ^
— Ég verð fyrst að minna yð-
ur á, að þetta er algjört trúnað-
armál. Skiljið þér það?
— Ég get haldið mér saman
þegar ég vil.
— Ég veit, að ég get reitt mig
á yður. Viljið þér skrifa niður
þessi skilaboð? Hérna er blað
og blýantur. Þér munduð ekki
geta lesið skriftina mína. Eruð
þér tilbúinn?
— Já.
— Þau eru svona: „Tilkynnið
Haki ofursta, Istambul, að I.K.
spæjari sé dáinn, en tilkynnið
það ekki lögreglunni. Ég er
neyddur til að fara með þýzkum
njósnurum, Möller og Banat,
sem heita á vegabréfunum
Haller og Mavrodopoulos. Ég ..
Mathis gapti, og hann æpti
upp: — Er það mögulegt?
— Já, því miður er það svo.
— Þá var það ekki sjóveiki,
sem að yður gekk?
— Nei. Eigum við að halda
áfram með skeytið?
Mathis gapti. — Já, já. Ég
gerði mér ekki ljóst ........ Af-
sakið.
„Ég ætla að reyna að sleppa
og ná sambandi við yður, en
skyldi ég deyja, vinsamlegast
tilkynnið brezka ræðismannin-
um, að þessir menn séu sekir“.
Honum fannst þetta full-hátíð-
legt, en þetta var nú samt það,
sem hann þurfti að segja. Hann
vorkenndi Mathis.
Frakkinn glápti á hann með
skelfingarsvip. — Þetta er ekki
mögulegt, hvíslaði hann. —
Hversvegna ..........?
— Ég vildi gjarna útskýra það,
en má það ekki, því miður. Aðal
atriðið er, hvort þér viljið flytja
þessi skilaboð.
— Vitanlega. En er ekki ann-
AÐVÖRUN
til söluskattsgreiðenda í Hafnartirði
og Gullbringu- og Kjósarsýslu
Athygli söluskattsgreiðenda í Hafnarfirði og Gull-
bringu- og Kjósarsýslu sem enn skulda söluskatt
fyrir þriðja ársfjórðung 1966 og eldri tíma, er
héif með vakin á því að verði skatturinn ekki
greiddur þeg'ar, ásamt áföllnum dráttarvöxtum
mun verða beitt lokunarheimld samkvæmt 18. grein
reglugerðar no. 15 1960 og atvinnurekstur þeirra
stöðvaður án frekari aðvörunar.
Bæjarfógetinn í Hafnarfirði,
Sýslumaðurinn í Gullbringu- og Kjósarsýslu
28. nóvember 1966.
• *
Oskar Pétursson
sextugur
í tilefni sextugsafmælis Óskars Péturssonar þann
2. des. n.k. ætia Skátafélögin í Reykjavík, Knatt-
spyrnufél. Þ. oUur og Bandalag ísl. skáta að efna
til samsætis til heiðurs Óskari í Tjarnarbúð 2. des.
n.k. kl. 20,00. Þeir vinir og félagar Óskars, er
vildu taka þátt í þessu hófi, eru beðnir að rita
nöfn sín á lista er liggja frammi í Skátabúðinni við
Snorrabraut, hjá Guðjóni Oddsyni í Málaranum
og á skrifstofu B.Í.S. Eiríksgötu 31.
STJÓRNIR FÉLAGANNA.
að, sem ég get gert fyrir yður?
Þessir þýzku njósnarar, hvers-
vegna er ekki hægt að taka þá
fasta?
— Það liggja margar ástæð-
ur til þess. Það bezta, sem þér
getið gert til að hjálpa mér er
að flytja þessi skilaboð.
Frakkinn ska.it fram hökunni,
herskár á svipinn. — Þetta er
hlægilegt! hraut út úr honum,
en svo áttaði hann sig og hvísl-
aði: — Það er nauðsynlegt að
fara að öllu með gát. Ég skil
það. Þér eruð úr brezku leyni-
þjónustunni. Menn trúa ekki öðr
um fyrir svona hlutum, en ég
er nú engin bjáni. Gott og vel.
En hversvegna skjótum við ekki
bara niður þessa Þýzkara-
djöfla og stingum af? Ég hef
skammbyssu og ....
Graham hrökk upp. — Sögð-
ust þér hafa skammfoyssu ....
hér?
Mathis varð ögrandi á svip-
inn. — Vissulega er ég með
skammbyssu. Hví ekki það? í
Tyrklandi ......
Graham tók í handlegginn á
honum. — Þá getið þér gert
mér annan greiða.
Mathis hleypti brúnum óþolin
móður. — Hvað er það?
— Seljið mér skammbyssuna
yðar?
— Eigið þér við, að þér séuð
vopnlaus?
— Minni skammbyssu var
stolið. Hvað viljið þér fá fyrir
yðar byssu?
— Já, en ......
— Ég kem til að hafa meiri
þörí á henni en þér.
Mathis rétti úr sér. — Ég vil
ekki selja yður hana.
— Já, en ....
39
— Ég vil gefa yður hana.
Hérna! Hann dró ofurlitla nikk-
elhúðaða skammbyssu upp úr
vasa sínum og þrýsti henni í
hönd Grahams. — Nei, þetta
var ekkert. Ég hefði gjarna
viljað gera eitthvað meira.
Graham þakkaði forsjóninni
fyrir það, að hann skyldi hafa
beðið Mathishjónin afsökunar
daginn áður. — Þér hafði gert
meira en nóg.
— Það var ekkert. Hún er
hlaðin, sjáið þér. Og þarna er
öryggið. Gikkurinn er kvikur.
Þér þurfið enginn kraftajötunn
að vera. Haldið þér handleggn-
um útréttum þegar þér hleypið
af .... en það þarf ég víst ekki
að kenna yður.
— Ég er yður þakklátur, Mat-
his. Og þér ætlið að fara til
tyrkneska ræðismannsins undir
eins og þér eruð kominn í land?
— Að sjálfsögðu. Hann rétti
út höndina. — Ég óska yður
góðs gengis, vinur minn, sagði
hann viðkvæmnislega. Ef þér
eruð viss um, að það sé ekkert
fleira, sem ég get ......
— Já, alveg viss.
Andartaki seinna var Mathis
farinn. Graham beið. Hann
heyrði Frakkann fara inn í
næstu káetu og hvassa röddina
í frú Mathis.
— Jæja.
— Nú, svo að þú þarft að
skipta þér af því, sem þér kem-
ur ekki við. Hann var blankur
. og ég lánaði honum tvö hundruð
franka.
— O, bjáninn. Þú sérð þá nu
ekki aftur.
— Þú heldur það ekki. Hann
gaf mér nú annars ávísun.
— Ég er nú ekkert hrifin af
þessum ávísunum.
— Ég er nú ekki fullur. Hún
er á banka í Istambul. Undir
eins og við komum í land, ætla
ég að fara í tyrknesku ræðis-
mannsskrifstofuna og þá get ég
séð, hvort hún er ósvikin.
— Ætli þeir viti mikið um það
þar — eða kæri sig um að vita?
— Þeir vita nægilega mikið.
Ég veit, hvað ég er að gera.
Ertu tilbúin? Nú, ekki það?
Þá ......
Graham andvarpaði af létti
og athugaði skammbyssuna. Hún
var minni en sú frá Kopeikin og
belgisk að uppruna. Hann
hreyfði öryggið og athugaði
gikkinn. Þetta var handhægt
smávopn og virtist hafa verið
lítið notað. Hann leitaði að stað
til að geyma hana á. Hún mátti
ekki vera sýnileg, en þó varð
að vera hægt að grípa fljótt til
hennar. Hlaupið og hálft skeftið
hvarf í vasann, en þegar hann
hneppti að sér jakkanum, hvarf
skeftið líka. Og sem meira var,
þá gat hann með því að fitla við
hálsbindið sitt, komizt með
fingurna að byssunni. Hann var
reiðubúinn.
Hann fleygði skothylkjaöskju
Kuwetlis út um gluggann og
gekk upp á þilfarið.
Skipið var nu komið inn í
höfnina og var að færa sig að
vesturbakkanum. Til sjávar að
sjá, var himinninn heiðríkur, en
þokubakki hvíldi yfir borginni
og byrgði sólina og gerði bórg-
ina kuldalega og eyðilega.
Eini maðurinn þarna uppi á
þilfarinu var Banat. Hann stóð
og var að horfa á skipin með
forvitnissvip, eins og smástrák-
ur. Það var erfitt að hugsa sér,
að einhverntíma á síðustu tíu
klukkustundunum hefði þessi
föli maður komið út úr káetu
númer fjögur með hnífinn, sem
hann hafði rekið í hálsinn á Ku-
welti, að í vasa hans væru nú
skjöl Kuwetlis og peningar, svo
og skammbyssan hans, og að
hann ætlaði innan skamms að
fremja annað morð í viðbót. Það
var út af fyrir sig hræðilegt,
hvað maðurinn var lítill fyrir
mann að sjá. Það gaf öllu sam-
an einhvern svika-eðlileik. Ef
Graham hefði ekki verið jafn-
ljóst og raun var á, hættan,
sem hann var í staddur, hefði
hann getað freistazt til að halda
að endurminningin um það, sem
hann hafði séð í káetunni væri
ekki um raunverulegan hiut,
heldur einhvern draum.
Hann fann ekki lengur ti\
hræðslu. Hann hafði einhvern
einkennilegan titring um líkam-
ann, hann var eins og móður og
öðru hverju steig einhver
klígjukennd upp úr maganum i
honum, en heilinn virtist alveg
farinn úr sambandi við líkam-
ann. Hann kom skipulagi á hugs
anir sínar svo auðveldlega, að
hann varð sjálfur hissa á því.
Hann vissi, að ef hann átti að
geta komizt út úr landinu lif-
andi og fullkomna þannig samn
inginn við Tyrki, varð hann að
leggja Möller og Banat á þeirra
eigin bragði. Kuwetli hafði gert
honum ljóst, að þetta „tilboð“
Möllers var ekkert annað en
bragð, sem hann hafði fundið
upp í þeim tilgangi, að fremja
morðið á einhverjum þægiiegri
stað en strætunum í Genúa.
Með öðru orðum: Það átti að
„fara með hann í bíltúr“. Eftir
skamma stund mundu nú Möll-
er, Banat og fleiri bíða með bíl
tilbúinn fyrir utan tollskýlið, og
ef nauðsyn krefði, mundu þeir
skjóta hann niður þar á staðn-
um, Ef hann hinsvegar yrði
nógu þægur til að stíga upp i
bílinn, mundu þeir fara með
hann á einhvern rólegan stað
við veginn til Santa Marghe-
rita og skjóta hann þar. En það
var bara einn veikur hlekkur I
áætluninni þeirra. Þeir héldu,
að ef hann færi upp í bílinn, þá
mundi hann gera það í þeirri
trú, að farið yrði með hann i
eitthvert gistihús, þar sem hann
ætti allt í einu að verða áber-
TREFJfl iPLASTHÚS
1 ItLI Url Fyrir 1 11 Lfiw 1IIUO GAZ-69

Í"7""u ' "v '7' ■ uií
Sferk - Ódýr - Endingargóð Ásett eða óásett Sími 12-5-72

W