Morgunblaðið - 11.01.1967, Síða 20

( 20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1/1. JANÚAR 1967.
Lydia
ertu heldur ekki eitt af þessum
andiegheitarræksnum. f>ú selur
tryggingar. Það á betur við mig.
Ég átti frænda, sem hét Harry
og seldi tryggingar og hann
reyndi að nauðga mér, þegar ég
var þréttán ára. Svei mér þá
alla daga! Hann fór með mig í
bíó. Hann hélt við hana mömmu
Hann var bróðir hans pabba, og
sá bölvaður dóni var stunginn
af frá okkur......
— Hann Harry frændi?
— Nei, hann pabbi, og það
var ágætt. Svo fór hann með
mig í bíó, og hendurnar á hon-
um voru á sífelldu iði eins og
krabbarnir í fiskbúðunum. Hann
þoldi ekki, hvað ég hló mikið.
Hann var með pela af sætu víni
í vasanum og var öðru hverju
að gefa mér «ð súpa á til þess
að mýkja mig, og það hefur lík-
lega tekizt, að minnsta kosti gat
ég ekki hugsað um annað en
þessar hendur hans bg ætlaði al-
veg vitlaus að verða í hlátri. Ég
á við, að ég varð ekkert hrædd.
Hreint ekki nokkra vitund.
Hann kom mér upp í bílinn og
sagði við mig: — Æ, elskan mín,
skilurðu ekki, að ég get ekkert
gert, ef þú heidur áfram að
hlæja svona.
Einhver greip í handlegginn
á mér og sagði við Ljósku: —
Afsakaðu* en hann verður að
vera hrífandi og við verðum að
kynna hann öllum hinum.
— Æ fyrirgefðu, að ég skuli
vera til.
— Vitanlega, sagði þessi feita,
móðurlega, sem nú var komin á
vettvang og ætlaði að draga mig
með sér. — Hver ert þú? Viltu
fara aftur til þessarar tæfu?
Lydia kom nú til okkar og
fræddi mig á því, að ég væri
andstyggilegur. — Vitanlega
ertu svona hlédrægur. Þarna
varstu næstum farinn að hafa
sámræði við hana, en varst samt
í fötunum, og líklega á það að
tákna gott uppeldi hjá þér?
— Æ, góði, þetta segir hún
við alla, sagði sú móðurlega. —
Æ, þetta er ekkert að fárast út
af. Farðu með hann inn og
gefðu honum að éta eða eitt-
hvað þess háttar.
— Við vorum rétt að éta. f
ítalska matskálanum, svaraði ég
og benti með höfðinu í áttina
Eftir
E. V. Cunningham
þangað og hún kinkaði kolli eins
og hún skildi mig.
— Vitanlega.
— Já, vitanlega, sagði Lydia,
— vitanlega. Hver kemur svo
sem ekki yfir vegginn þarna?
Hún dró mig inn. — Ég kæri
mig ekkert um þig sagði hún við
mig og ýtti mér gegn um mann-
þröngina, — en ég vil bara kom
ast út héðan. Skilurðu það? Ég
vil komast út héðan.
— Það varst þú, sem byrjaðir
á þessu með Camus.......... ég á
við......
— Mér er fjandans sama, hvað
þú átt við!
Ung stúlka með skært og æst
augnaráð greip í handlegginn á
mér og sagði við annað par, ung-
an mann og unga stúlku, sem
bæði voru með tryllingslegt
augnaráð: — Þetta er sjónvarps
leikstjóri! Ég sagði ykkur, að ef
einhver slíkur væri hér staddur
skyldi ég finna hann. Bananú!
Hér er einn! Æ, elskan mín,
segðu þeim, að þú sért sjónvarps
leikstjóri.
' — Hann er tryggingasali,
sagði Lydia, — Hversvegna get-
ið þið ekki látið hann í friði?
Hann er giftur mér og við er-
um bæði ólétt.
Þegar við komum út á götuna,
sagði ég við hana: — Hvað
varstu að tala um, að við værum
bæði ólétt?
— Ég var svo ringluð.
— Já, það varstu. Fjandans
ári ringluð.
— -Hefurðu engar tilfinningar,
Harvey? Geturðu ekki fundið
neitt á þér? Ég var alveg skít-
hrædd þarna inni.
— Og eftir allt, sem þú hefur
gengið gegn um, fórstu að verða
hrædd þarna inni? Við vorum
komin af stað eftir 70-götu. —
>ú lifir mánuðum saman í ein-
hverri fábjánatilveru með tveim
ur villidýrum, sem mundu
pakka þér niður í kofort, án þess
að segja svo mikið sem svei þér,
og svo getur eitt fábjánasam-
kvæmi gert þig ofsahrædda.
Hún gerði sér upp hroll og
hristi höfuðið.
— Jæja, hvað þá? spurðl ég.
— Asninn þinn, hvað held-
urðu, að það sé? sagði hún ailt
í einu og snerist gegn mér. Allt,
sem ég á í heiminum er i þess-
ari tösku, bætti hún við og potaði
handtöskunni sinni í áttina til
mín. — Get ég kannski farið
þangað aftur? Og hvert á ég að
fara? Hvað á ég að gera? Ég
á ekki einn einasta vin í heim-
inum.
— Ja-a, sagði ég. — Jæja, það
er nú ekki bókstaflega satt,
Lydia. Ég veit, að þú átt bágt,
en svona slæmt er það þó ekki.
Þú hefur þó alltaf mig.
— í>ig?
— Gott og vel. Ég tók í hand-
legginn á henni og dró hana eft-
ir Park Avenue. — Það getur
vel verið, að ég sé svo sem eng-
inn heljarkall. En samt er ég
betri en ekki neitt. Ég á við ....
— Æ, Harvey, hversvegna get
urðu ekki verið hreinskilinn.
Það eina sem þú sækist eftir, er
þetta men, og fundarlaunin, sem
þú færð fyrir að finna það.
— Já, er það líka ekki allt,
sem þú ert að sfægjast eftir?
— Nei! hvæsti hún.
— Fórstu kannski ekki í þessi
vist til þess að geta gómað það?
— Þú veizt sannarlega ekkert
í þinn haus, Harvey, sagði hún.
— Kann að vera, sagði ég. —
Kannski vitum við ekki nokk-
urn skapaðan hlut, hvort um
annað. Kannski er mér sama um
allt nema menið. Ég veit ekki.
Ég veit yfirleitt ekki mikið um
sjálfan mig, og sannarlega veit
ég heldur lítið um þig. Það kann
að virðast eins og þúsund ár, en
við hittumst nú samt bara í eft.ir
middag, sem leið, og ekki kom-
ið miðnætti enn. Svo að þú verð
ur að hafa ofurlitla þolinmæði.
Ég veit, að þú ert í vanda stödd.
Jæja, ég ætla nú að hjálpa þér
út úr því.......
23
— Harvey, sagði hún lágt. —
Ég held, að einhver sé að elta
okkur,
— Hvað?
— Jú, þarna áðan þegar við
snerum við, fannst mér ég sjá
þessa tvo menn. Ég rétt leit við
..... .ég held, að þeir séu þarna.
Ég leit við og það stóð heima,
að þarna voru tveir menn svo
sem húslengd á eftir okkur. Og
enginn annar maður á götunni.
Gatan var eins og dautt stræti
í dauðri borg. Og þegar ég svip-
aðist eftir leigubíl, var enginn
innan sjónmáls.
— Snúðu hérna, sagði ég. —
Og fljótt nú!
Við snerum fyrir hornið og
flúðum syo eins og fætur tog-
uðu áleiðis til Lexington. Þegar
við áttum skammt eftir að neð-
anjarðarstöðinni, stönzuðum við
og litum til baka. Eftir andar-
tak komu mennirnir tveir fyrir
hornið.
Ég dró Lydiu að stöðinni og
inn í hana, og þegar hún hélt
því fram, að þetta væri sama
sem blindgata og gildra, sagði
ég: — Það er það ekki ef við
náum í lest. Þá er það skársti
vegurinn til að sleppa.
— Lestirnar eru svo strjálar
að næturlagi, Harvey.
Við vorum komin að víxlaraaf
greiðslunni og allt þetta stöðv-
argímald fylltist hljóði, þessu ó-
ljósa, bergmálandl hljóði, sem
færðist í aukana þegar lest kom
að. Ég brosti til Lydiu og rétti
afgreiðslumanninum tiu dala seð
il.
— Því miður get ég ekki býtt
að tíu. En ég skal taka einn.
— O, fjandinn, þú getur gert
undantekningu í þetta eina
skipti.
Afgreiðslumaðurinn leit á mig
fúll á svip. — Vilíu kannski
vekja ófrið?
Ég var að snúa við vösunum
mínum og þar var enginn skUd-
ingur til minni en tíu dalir. Á
meðan var Lydia að róta í sinni
tösku og tauta eitthvað um, að
þetta væri ósvífni og loksins
fundum við í sameiningu nokkra
smápeninga, sem okkur hafði
sézt yfir, en um leið kom lest-
in þrumandi inn í gtöðina. Af-
greiðslumaðurinn, sem hafði t>eg
CofoVn Somody. 20 6ta.
há BonJoritjynum i.gtn
| , þogor WipotMor jrjóíu rrtig.
royndi óg morgvíslog oínl.
Eímrngis CUoronl hjólpodt
monv.rol.^-^^^'
Nr. 1 ( USA J>vl J>oð or raunhosf hjólp ~ CUar«*ll
„sveltir” fílípensana
þetto vh'ndolega somsetta efril getof tjólpoð yðof 6 Jomo
hótt og það hefur hjólpoð miljónum unglinga ! Bonda-
rikjunum og viðor - Þvi þoð er rounverulega óhrifomikið—
Hörundelitað: CUorosll hylur bólurnor á moðon
það vinnur á þeim,
Þor sem Cleorosil er hörundslitoð leynorl fílípenjornlr —
jomtímii þvi. sem Cleorosil þurrkar þó upp með þvi oð
fjoiloegja húðfituna, jem naeiir þá -Jem sogt .sveltir' þó.
t. Fer inni
húðina
2. Doyðir
goriana
.3. »SvoHlr"*
filipanaana
• • • • ••••••*••.
• «
*#*•
»*.» «••••••••«••
COSPER,
lan prófessorinn ekki eftir mér, sem alltaf var efstur í deildinnL
ar fengið hatur á okkur, var
ekkert að flýta sér að gefa okk-
ur merkin okkar. Hann taldi aur
ana tvisvar og athugaði meira
að segja einn pseninginn tvisvar
sérstaklega. Ég renndi niður öll
um ónefnunum, sem mig lang-
aði til að kalla hann, því að það
gat tafið hann enn meir, og það
var ekki fyrr en hann hafði rétt
okkur merkin, að ég gat hreytt
í hann skammaryrði. Svo þutum
við að innganginum.
Lydia varð fyrri til og hljóp
að hurðinni, sem var að lokast.
Það munaði ekki nema þuml-
ungi og þegar ég kom til henn-
ar rann lestin burt fyrir nefinu
á okkur.
— Þarna sérðu, sagði ég. —
Ef maður nær í lest.......
- Ég er hrædd, Harvey.
Ég sá engan hag í þvi að fara
að segja henni, að ég væri jafn-
hræddur, þar eð samBand okkar
var nægilega flókið fyrir, og álit
hennar á mér nægilega ruglings
legt. Ég sagði henni að koma
með mér, rétt eins og ég vissi,
hvert ég væri að fara, og hvers-
vegna, en þar sem ég sagði þetta
nógu einbeittlega, þá kom hún
og gekk með mér pallinn á enda
meðan lestin þrumaði lengra og
lengra burt. En við vorum ekki
ein á þessum bergmálandi palli
nema andartak. Hún var að segja
við mig, að við ættum að koma
okkur út aftur........ — ég á
við, ættum við það ekki, Har-
vey? Við erum hér í gildru. Og
þá komu mennirnir tveir inn á
pallinn, og ég sveiflaði henni
niður á sporið, þar sem við höfð
um að minnsta kosti myrkrið
okkur til hjálpar.
— Harvey! öskraði hún.
Ég snarsneri mér við. Annar
maðurinn var að hlaupa í átt-
ina til okkar, en hinn stóð
gleiður, með byssu í hendi og
það var hljóðdeyfir á hlaupinu
á henni.
— Hann ætlar að skjóta þig,
Harvey!
En hann reyndist vera slæm
skytta. Flísar úr veggnum særðu
mig ofurlítið, um leið og ég
skfellti mér niður rétt hjá Lydiu.
— Hann er klaufi með byssu!
reyndi ég að útskýra fyrir henni
um leið og ég dró hana með mér
út í myrkrið. Hinn maðurinn
stanzaði og þreif byssu upp úr
vasa sínum. Hann skaut tveim
skotum, hljóðdeyfislaust, svo að
glumdi í öllu. En þá vorum við
horfin út í mykrið. Ég sá, að
hann fikraði sér niður á sporin
og hékk á magawum, með fæt-
urna dinglandi. Hinn kom á eft
ir honum. Ég leit ekki á þá
aftur. . Við Lydia héldumst 1
hendur og stukkum eftir spor-
inu út í myrkrið, en svo dró
ég hana upp að veggnum til
vinstri.
Við vorum bæði lafmóð og ég
hvíslaði að henni.
Varaðu þig á þriðja sporirwi.
Það er um að gera.
— Hvaða spori?
Ég heyrði mennina rera að
æpa hvor á annan langt fyrir
aftan okkur.
— Hefurðu ekkri byssu?
spurði Lydía.
— Skítt með allar byssur. Ég
ætla niður eftir sporinu aftur.
En þú verður að vara þig á
þriðja sporinu.
— En ef nú einhver lest kem
ur?
— Þá ferðu hingað — inn að
miðju. Hefurðu aldrei farið með
neðanjarðarbraut?
— Vist hef ég það, en þar
fyrir þarf ég ekki að vera verk*
fræðingur.
— Gakktu en hlauptu ekki,
sagði ég lágt. — Það er alltof
dimmt. Þú gætir dottið og meitt
þig illa, eða þá lent á þriðja
sporinu. Ég tók í höndina á
henni og leiddi hana eftir braut
inni. — Þú veizt, að þetta geng-
ur fyrir rafmagni, er það ekki?
Og það er þriðja sporið, sem
leggur til strauminn, svo að ef
þú snertir það, þá......
— Harvey, þeir eru komnif
rétt að okkur. Nú hvíslaði hún
og var hás og kom alveg upp að
eyranum á mér. — Hefurðu
enga byssu, Harvey?
— Nei.
Úr hinni áttinni-----en það
var sama sem á hinu sporinu —
heyrðist nú hávaðinnn frá lest,
sem var að nálgast. Að minnsta
kosti hélt ég að þetta væri á
annarri braut — gizkaði upp á
það. Ég dró Lydiu milli spor-
anna, en svo stillti ég mér upp
við stoð og hafði Lydiu fyrir
framan mig, en við vorum bæði
að nokkru hulin af stoðinni.
— Vertu nú róleg, sagði ég.
Allt fylltist af drynjandi háv-
aða, líkustum þrumuveðri.
— Ég heyrði ekki til þín,
öskraði Lydia til mín og snerl
sér svo að mér og þétt upp aS
mér. Nú kom ofurlítil en vax-
andi birta frá lestinni, svo að
rétt sá framan í hana, en ég laut
að henni og kyssti hana. Ekki
veit ég, hversvegna ég gerði
það þá.
Og þá — einmitt í sama and-
artaki kom hann handan fyrir
stoðina og var kominn til okk-
ar og varð svo hissa, að hann
hrökk til baka frá okkur, hras-
aði, datt, hleypti úr byssunni
upp á von og óvon, en datt síð-
an í áttina að lestinni, sem kom
á fleygiferð eftir göngunum.
Þetta gerðist svo snögglega,
að allt í einu var maðurinn, sem
var að elta okkur — hvor þeirra
það var, vissi ég aldrei — dott-
inn. Ekki þó undir lestina, held-
ur á vagninn og hrökk af hon-
um aftur og beint á stoðina, sem
við stóðum við, og ég man enn
angistarópið, sem hann rak upp
og heyrðist gegn um skröltið í
lestinni.
En ég var þegar kominn al
stað með Lydiu. Við gengum yf-
ir á hina brautina og hávaðinn
og hitinn af lestinni, fjarlægð-
ist smám saman og hvarf að
lokum. Lestin var komm inn á
stöðina. Ég gat séð hana þarna,
og mér fannst hún standa 1
halla. Ég þóttist nú viss um, að
svo væri ekki, en það var eirvi
og göngin væru hlykkjótt og
einhversstaðar í þessum göng-
um var ræfillinn af einum
manni — og svo annar maður
einhversstaðai-.
Við héldum áfram út í myrkr
ið — lengra og lengira. Ég vei*
vel, að það er ekki nema mílu-
fjórðungur frá því að einum
stöðvarpalli sleppir og þangað
til sá næsti tekur við, og í birlM