Morgunblaðið - 07.09.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. SEPT. 1967
MAYSIB GREIG: |
Læknirinn
og
dansmærin
1. kafli.
Það var ekki einasta hinn
mikli sársauki, sem hún fann,
heldur og hitt, hve vandræða-
legt þetta var. Það var ekki nóg
með það, að Rainier fursti og
Grace furstafrú voru meðal
áhorfenda, heldur var Tim það
líka. Hann hafði komið fljúgandi
frá London, til þess að sjá hana
dansa.
Hún var einmitt í vandasöm-
ustu hreyfingunni sinni, sem
fræg var orðin, þegar vöðvi slitn
aði í fæti hennar. Hún fann, að
hún gat ekki staðið upp af gólf-
inu. Allir áheyrendur gripu and
ann á lofti, og tjaldið var látið
falla. Það varð að bera hana af
sviðinu og inn í búningsherberg
ið hennar.
Verkurinn var svo sár, að það
leið yfir hana. Þegar hún rank-
aði við sér, sá hún hávaxinn,
dökkhærðan mann, sem laut yfir
hana.
— Ég er læknir, ungfrú, sagði
hann. — Marcel Sellier frá
ameríska spítalanum, við Nice.
Það vildi svo til, að ég var með-
al áhorfenda og sá yður detta.
Hvar er verkurinn?
— f fætinum. Hún var náföl
og skjálfandi,
Hann potaði með fingrinum.
Hann hafði langa, næma fingur
— læknisfingur.
— Ég er hræddur um, að það
hafi slitnað vöðvi, sagði hann —
og það er afskaplega sárt!
— Þýðir það sama sem, að ég
geti ekki dansað framar? sagði
hún biðjandi.
— Ekki í bili, er ég hræddur
um, sagði hann. — Þér þurfið
að fara í sjúkrahús. Ég get kom
ið yður inn í ameríska spítal-
ann, og þar verður séð vel um
yður.
— Þarf ég nauðsynlega að
fara í sjúkrahús?
— Já, það væri skynsamlegra,
ungfrú. — Þér þarfnist læknis-
meðferðar.
Allt í einu varð hún þess vör,
að Tim stóð að baki lækninum.
Þrátt fyrir allan sársaukann var
hún fegin nærveru hans. Hann
var svo fallegur og henni þótti
svo vænt um hann. Hann var |
næstum þrjár álnir á hæð, i
herðabreiður, og ljóshærður. ;
Timothy Atwater, greifasonur,
var iðjuleysingi. Hún vissi I
aldrei á hverju hann lifði. En
líklega hafði hann einhverjar
einkatekjur.
Franski læknirinn rétti úr sér
og Tim gekk að legubekknum,
sem hún lá á. Hann snerti and-
litið á henni með bendinni. Það
var hæg og blíðleg snerting. —
Þetta fór illa, góða mín, sagoi
hann. — Þvílíkt bölvað óhapp!
Hún greip hönd hans. — Já, ég
varð mér voðalega til skammar,
var það ekki, Tim? Og það
frammi fyrir svona fínum áhorf
endum!
— Þú gazt ekki að því gert.
Þú hlýtur að hafa runnið til.
Allir vorkenna þér þetta afskap
lega.
— Ef ég fer í sjúkrahús, æll-
ar þú þá að heimsækja mig,
Tim?
— Vitanlega. Hann bætti við
eftir litla þögn: — Meðan ég er
hérna.
— Hvað verðurðu hérna
lengi?
Hann glotti. — Það fer nú eft-
ir heppninni minni í spilabank-
anum.
—O—
— Ég ætla að ná í sjúkra-
vagn, sagði Sellier læknir. —
Svo kem ég og lít til yðar í
fyrramálið í ameríska sjúkrahús
inu.
— Verður þetta mjög dýrt,
læknir? Það varð hún að fá að
vita. Fjárhagurinn hjá henni
var ekki sem blómlegastur. Hún
hafði næstum ekkert við að
styðjast nema kaupið sitt sem
dansmær.
— Þér borgið eftir efnum og
ástæðum, sagði hann. Þessum
spítala er að mestu haldið uppi
af góðgerðarfélögum. Nú skal ég
gefa yður sprautu til þess að
draga úr sársaukanum.
Hann rak síðan hóp, sem
þarna hafði safnazt saman, út
úr búningsherberginu og gaf
henni morfínsprautu. Hann hafði
það með sér. Hann hafði verið
kallaður til Monte Carlo, áður
en hann kom til leikhússins.
Hún greip andann á lofti þeg-
ar hann stakk nálinni í lærið á
henni. En næstum samstundis
dró úr sársaukanum. Hún brosti
til hans, þakklát á svipinn. Hann
var mjög laglegur, og hávaxinn
af Frakka að vera. Ensku talaði
hann ágætlega. Hún kunni vel
við brúnu augun hans og bar
fullkomið traust til hans.
Hún spurði hann, hvort hún
gæti talað við Tim, áður en
sjúkravagninn kæmi.
Hann samþykkti það, en
spurði, hvort Tim væri unnusti
hennar.
Hún roðnaði: — Nei, við erum
ekki trúlofuð, en við erum góð-
ir vinir. Hann kom gagngert frá
Englandi til þess að sjá mig
dansa......Og þessir fínu áhorf
endur! Hún þagnaði og beit á
vörina. Augu hennar fylltust
blygðunartárum.
Hann lagði sterku, næmu hend
Nauðungaruppboð
Eftir kröfu Guðmundar Ingva Sigurðssonar, hrl., fer
fram upp nauðungaruppboð í Vélsmiðju Sandgerðis
fimmtudaginn 14. september n.k. kl. 14.00 og verða
þar seldir tveir harðfiskvalsar, taldir eign Vélsmiðju
Sandgerðis.
Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Sýslumaðurinn í Gullbringu- og Kjósarsýslu,
Sigurður Hallur Stefánsson ftr.
Mikið úrval
af GOOD YEAR gólfflísum og NEODON og DLW
gólfteppum. — Gott verð.
LITAVER S.F., Símar 3028«, 32262.
Húsnæði til leigu
Til leigu við Suðurlandsbraut skrifstofuhæð um
125 ferm., iðnaðarhúsnæði, um 300 ferm.
HAGTRYGGING H.F.
Eiríksgötu 5 — Sími 38580.
Nýft frá Wilh. Schaumann AB
Okal milliveggjaplötur (holplötur) 8— x 4’ x 44 m/m.
Okal spónlagðar spónaplötur 14—16—19 m/m.
Verð MJÖG hagstætt
urnar á öxl henni. Þér dansið
seinna, sagði hann. En bara ekki
strax. Ætlið þér aftur til Eng-
lands?
Hún hikaði. — Ég var búin að
segja upp íbúðinni minni, og hef
rofið öll sambönd mín þar. Hald
ið þér, að það væri mögulegt að
fá eitthvað að gera hérna?
— Það mætti kannski koma
því í kring. Hann brosti til
hennar. — Ég ætla að sjá, hvað
ég get gert.
Honum fannst hún falleg
stúlka og hún virtist vera greind.
Þetta ætti ekki að verða erfitt.
Hún var fremur há og vel vax-
in með ljósjarpt, liðað hár. Aug-
un voru stór og brún, nefið ofur-
lítið uppbrett, munnurinn breið-
ur og brosandi. Hún virtist hafa
til að bera hugrekki — nægi-
legt hugrekki til að þola von-
brigði, nægilegt til að byrja aft-
ur, og með góðum árangri. Hann
fann einkennilega hlýju til henn
ar, ekki einasta sem sjúklings,
heldur sem mannveru. Hann
skyldi gera fyrir hana það, sem
hann gæti.
Hann velti því fyrir sér, hvers
konar þáttur Timothy Atwater
væri í lífi hennar, út því að þau
voru ekki trúlofuð.
Hann fór og opnaði dyrnar.
Tim beið úti í ganginum.
— Þér megið fara inn og sjá
hana nú, sagði hann við Timo-
thy. — En þér megið ekki æsa
hana upp. Ég er nýbúinn að gefa
henni morfínsprautu.
— En batnar henni ekki aft-
ur? sagði Tim, kvíðinn.
— Jú, hún verður fullfær eft-
ir nokkrar vikur í sjúkrahúsi. Ég
er búinn að panta sjúkravagn til
að flytja hana í ameríska sjúkra-
húsið.
Marcel Sellier gekk út og lét
þau eftir ein. Hann vildi ekki
vera til óþæginda, en ennþá var
hann að velta fyrir sér sam-
bandi þeirra.
Tim vafði Yvonne örmum. —
Elskan mín, ef þú bara vissir,
hvað mér þykir fyrir þessu.
Hún hallaði höfðinu upp að
honum. — Ég er svo áhyggju-
full, hvíslaði hún.
— Elskan mín! sagði hann og
kyssti hana. — Þú mátt ekki
kenna sjálfri þér um þetta. Þetta
var slys og hörmulegt slys fyrir
þig. Ég ætla að reyna að vera
hér viðloðandi þangað til þú
kemur úr sjúkrahúsinu. En það
getur verið, að ég þurfi að
skreppa til Englands, til að ná í
einhverja aura. Ég kann að
verða heppinn í spiiabankanum
— það er aldrei að vita.
Þau höfðu verið vinir í nokkra
mánuði, en Tim hafði aldrei
nefnt hjónaband á nafn. Henni
þótti fyrir því. Ekki vissi hún,
hvaðan hann hafði peninga, en
hún vissi, að hann hafði þá af
frekar skornum skammti. En
hefði hann gifzt henni, var hún
reiðubúin til að halda áfram að
vinna. Hún var fær fimleika-
dansmær og hafði allgott kaup.
— Ég kem í sjúkrahúsið á
morgun, sagði hann.
— Hvað ætlarðu að gera I
kvöld? spurði hún.
— Ég ætla að fara aftur í spila
bankann, sagði hann. — Ég var
dálítið heppinn þar í eftirmið-
dag. og hver veit nema ég verði
það áfram.
— Farðu varlega, Tim, sagði
hún. — Þú mátt ekki spila óvar
lega.
Hann hló að þessu. — Tekj-
urnar mínar eru hreinasta óvera
svo að ef ég væri heppinn öðru
hverju, væri ég gjaldþrota.
Hún óskaði þess, að hann væri
ekki svona. Hún vildi, að hann
fengi sér eitthvað að gera eins
og aðrir. En hvenær sem hún
ympraði á því, hló hann bara og
sagði: — En ég er bara ekki eins
Vélritunarstúlka
Gott fyrirtæki vill ráða hæfa vélritunarstúlku með
góða starfsreynslu og kunnáttu í ensku. Vélritun
eftir segulbandi æskileg. Vinna fyrir hádegi kemur
til greina. Upplýsingar með nafni, símanúmeri og
um fyrristörf sendist Mbl. merkt: „Áreiðanleg —
100“.
BIKARKEPPNIN
Melavöllur:
í dag, fimmtudag kl. 6.30 leika
Þróttur A — Akranes B
i
Kemst gullaldarlið Akurnesinga
í aðalkeppnina?
MÓTANEFND.