Morgunblaðið - 25.03.1969, Page 18

18 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 25. MARZ 1989
LEÓ JÖNSSON
In memoriam
Fæddur 17. nóv. 1904
Dáinn 18. marz 1969
Um langan aldur hafa trú-
mennska, hæfni í starfi og dreng
skapur verið álitin mesta prýði
og aðall hvers góðs manns í þessu
landi sem og í öðrum gömlum
menningarlöndum. Þótt nú virð-
ist sem íslendingar hafi margir
hverjir misst um stundarsakir
sjónar af þýðingu þessara eigin-
leika í mannlegu fari, hefur eng-
in þessara dyggða rýrnað í gildi,
— nema síður sé eftir að sneiðast
tók um þær.
Margar af þörfustu opinberu
stofnunum í þessu landi voru á
sínum tíma byggðar upp af hóg-
látum, traustum forystumönn-
um, sem höfðu þá víðsýni og
andans mennt til að bera, að
hagur þjóðarinnar var þeim ætíð
í fyrirrúmi en eiginn hagur skipti
þá litlu máli. Við íslendingar
þekkjum aftur á móti af biturri
reynslu hinar nýrri leiðarstjörn-
ur í fari margra þeirra, er rækja
eiga störf í þágu hins opinbera:
sýndarmennskuna, persónulega
fordild og brúðlhneygðina.
Það er þó gæfa þessa lands,
að enn hafa ekki allar opinberar
stofnanir færzt í hinn ógurlega
álagaham skriffinnsku og upp-
þembu eins og þó getur að líta of
víða á opinberum vettvangi. Enn
eru það algild sannindi, að öll
hin mikilvægustu og þörfustu
störf eru unnin í kyrrþey, af
t
Bróðir minn
Sumarliði Kr. Andrésson
vatnsafgreiðslumaður,
andaðist laugardaginn 22.
marz.
Kristján Andrésson.
t
Eiginmaður minn
Jóhannes Eiríksson
vélsmíðameistari,
Hjarðarhaga 56,
verður jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju miðvikudaginn 26.
marz kl. 3 e.h.
Clara Nielsen.
t
Útför föður míns
Einars Th. Maack
Eskihlíð 31,
fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 26. marz kl.
13.30.
Vera Maack.
t
Jarðarför
Sigurlínu Sigtryggsdóttur
sem andaðist að Hrafnistu 21.
marz fer fram frá Fossvogs-
kirkju miðvikudaginn 26.
marz kl. 10.30 f.h.
Fyrir hönd systra og annarra
vandamanna.
Petrea Sigtryggsdóttir.
alúð og ást á sjálfu starfinu.
Leó Jónsson, síldarmatsstjóri
rikisins lézt hinn 18. þ.m. eftir
erfiða sjúkdómslegu. Hann dó
um aldur fram og varð harm-
dauði öllum þeim fjölmörgu er
kynntust honum annað hvort
persónulega eða vegna embættis
starfa hans víða um land. Með
honum er genginn einn ósér-
hlífnasti og grandvarasti embætt-
ismaður, sem ég hef kynnzt, —
embættismaður, sem var'ði öllum
starfskröftum sínum ósikiptum í
þágu íslenzkra þjóðarhagsmuna.
Leó Jónsson var borinn og
bamfæddur á Suðurlandi, og þótt
hann ætti heimili sitt á Siglu-
firði í nær 40 ár, sleit hann aldrei
tengslin við Suðurland og
bernskustöðvar sínar á Stokks-
eyri. En það var á Siglufirði sem
starfsferill hans mótaðist. Hann
vann eins og aðrir Siglfirðingar
við margvíslega verkun á síld
til útflutnings og kynntist þá
gjörla, hvemig síld þurfti að með
höndlast frá upphafi til að verk-
ast sem fyrsta flokks vara, og
hann kynntist einnig þeim hætt-
um, sem gátu valdfð stórskemmd
um á þessum vandmeðfarna
fiski á ýmsum verkunarstigum.
Hvergi hefur slagæð íslenzks at-
vinnulífs slegið jafn ört og á
Siglufirði á blómaárum síldveið-
anna fyrir Norðurlandi, þegar
kaupstaðurinn var allur eitt risa-
vaxið iðjuver og hið iðandi at-
hafnalíf staðarins minnti fremur
t
Hugheilar þakkir færum við
öllum nær og fjær fyrir auð-
sýnda samúð og hlýhug við
fráfall sonar míns
Jóns Sigurðssonar
Móðir og systkin hins látna.
t
Alúðarþakkir til allra fjær og
nær fyrir auðsýnda samúð og
vináttu við fráfall móður
okkar, tengdamó’ður og ömmu
Láru Magneu Pálsdóttur
Grettisgötu 13.
Þórunn A. P. Þorsteinsdóttir,
Davíð H. Þorsteinsson,
Páll J. Þorsteinsson,
Hulda Þorsteinsdóttir,
Guðmundur S. Júlíusson,
Jóhanna Óskarsdóttir,
Pétur Ó. Þorsteinsson
og barnabörn.
t
Þökkum aúðsýnda samúð
vegna andláts ástkærs sonar
okkar og bróður
Eggerts Ingólfs
Vilhjálmssonar
prentara.
Þá sérstaklega prenturum,
læknum, hjúkrunarkonum,
vistmönnum og starfsfólki að
vinnuheimilinu að Reykja-
íundi, einnig vinum og vanda-
mönnum.
Borghildur Eggertsdóttir,
Vilhjálmur Aðalsteinsson,
Þóra K. Vilhjálmsdóttir,
Ásta Vilhjálmsdóttir,
Borghildur Vilhjálmsdóttir,
Vilhjálmur Vilhjálmsson,
Karl Eggertsson.
á stórborg en fámennan íslenzk-
an kaupstað. Tengslin við út-
lönd voru náin, vegna þýðingu
útflutningsins frá Siglufirði, og
þær kröfur, sem Síldarmatið
gerði frá upphafi um sérstaka
vöndun á gæðum síldar til út-
flutnings skópu gæðamerkið „Is-
landssíld", sem enn þann dag í
dag er ein eftirsóttasta íslenzka
útflutningsvaran á mörkuðum í
Evrópu og Ameríku.
Leó Jónsson var starfsmaður
Síldarmats ríkisins frá stofnun
þess 1939 og var í mörg ár nán-
asti samstarfsmaður Magnúsar
Vagnssonar matsstjóra. Þegar
Leó var skipaður eftirmaður
Magnúsar árið 1951, þótti öllum,
sem gerzt þekktu til hæfileika
hans og færni í gæðamati og síld-
arverkun, hann sjálfskipaður í
embættið.
Starfsferill Leós sem síldar-
matsstjóri ríkisins var frá upp-
hafi farsæll, enda rækti hann
embætti sitt af frábærri sam-
vizkusemi og hlífði sjálfum sér
hvergi. Hann gerði strangar kröf
ur um gæði vörunnar og hvika'ði
aldrei frá settum matsreglum,
sem hann vissi að einar gátu
komið í veg fyrir, að álit er-
lendra kaupanda á vörumerkinu
„Íslandssíld“ biði e.t.v. óbætan-
legan hnekk. Oft var þetta erfitt,
vandmeðfarið og vanþakklátt
verkefni, t.d. þegar mikið fram-
boð var á síld í landinu eins og
á undanfömum metaflaárum. Ein
mitt við þannig aðstæður vildi
brenna við, að verkun síldarinn-
ar tækist á stundum misjafn-
lega vel á sumum stöðvunum. Þá
reyndi hvað mest á hæfni síldar-
t
Þökkum auðsýnda samúð vi'ð
andlát og jarðarför mannsins
míns, föður, stjúpföður, afa
og bróður,
Haraldar Valdimarssonar
Hringbraut 39.
Guðrún Jónsdóttir,
Finnbogi Haraldsson,
Hrönn Rasmunsen,
Lára Valdimarsdóttir,
Óskar Valdimarsson
og bamaböm.
t
Þökkum innilega sýnda samúð
við ándlát og jarðarför
Elísabetar
Guðniundsdóttur
Framnesveg 20.
SigurSur R. Guðmundsson,
Agla Tulinius,
Guðmundur H. Guðmundsson,
Gerða Guðmundsson,
Hörður Guðmundsson,
Guðrún Biarnadóttir
og systkin hinnar látnu.
matsstjóra a'ð hafa eftirlit með og
leiðbeina um meðhöndlun vör-
unnar. Það valt á miklu, að
eftirlitið og matið væri réttlát-
lega og vel framkvæmt, því hér
var árlega um útflutningsverð-
mæti fyrir tugi og hundruð millj-
ónir króna að ræða.
Leó Jónsson valdi samstarfs-
menn sína í matinu af mikilli
kostgæfni og eingöngu eftir
hæfni þeirra til starfans og dugn-
aði, — önnur sjónarmið hvörluðu
aldrei að honum við ráðningu
til starfa. Hitt kom engum á
óvart, sem þekktu Leó persónu-
lega, að samstarfsmenn hans
urðu undantekningalaust einnig
vinir hans og mátu hann afar
mikils sakir drengskap hans og
einstakrar, fölskvalausrar ljúf-
mennsku jafnt við háa sem lága.
Það var þá einnig vegna þessara
eiginleika Leós, samfara víðtækri
þekkingu hans á öllu er lýtur
að síldarverkun og erlendum
markaðskröfum, sem íslenzkir
síldarkaupmenn og útflytjendur
víðs vegar um landið báru sann-
an vinarhug til síldarmatsstjóra,
en virtu jafnframt skilyrðislaust
myndugleika hans í starfi og leit
uðu gjarnan til hans um ráð og
leiðbeiningar. Hið sama gilti um
hina fjölmörgu útlendinga, sem
hingað komu til að gera kaup á
síld fyrir heimalönd sín.
Svo umsvifamilkil sem embætt-
isstörf síldarmatsstjóra voru,
hefði mátt ætla að hann hefði
eftir fordæmi íslenzkra stofnana
þurft á öflugu skrifstofubákni að
halda sér til a'ðstoðar við skriftir
og reikningshald í sambandi við
embættisreksturinn. En Leó Jóns
syni fannst það eðlilegur hlutur
að sjá fyrst, hve miklu af skrift-
um og reikningshaldi hann gæti
bætt á sig sjálfan, þær stundir,
sem honum gáfust að loknu hinu
raunverulega dagsverki við em-
bættisstörf. Sú varð reyndin, að
fjölmennri embættisskrifstofu og
skriffinnsku kom hann aldrei á
fót, en annaðist sjálfur alla þá
tímafreku pappírsvinnu, sem em-
bættinu fylgja. Hann naut að
vísu ómetanlegrar hjálpar konu
sinnar, sem öll hans embættisár
vann fullan vinnudag á skrif-
stofu síldarmatsstjóra, án þess að
þiggja nokkru sinni eyris virði í
vinnulaun af ríkinu.
í dag verður útför Leós Jóns-
sonar gerð frá Fossvogskapellu,
og þeir munu vera margir bæði
nær og fjær, sem þá kveðja góð-
an, drenglundaðan vin sinn í
hinzta sinn.
Konu hans, frú Unni Björns-
dóttur, Jóni, einkasyni þeirra
hjóna, fjölskyldu hans, svo og
systkinum Leós votta ég dýpstu
samúð mína.
Halldór Vilhjálmsson.
t
Alúðarþakkir til allra fjær og
nær fyrir auðsýnda samúð og
vináttu við fráfall og jarðar-
för
Sigfúsar Sigurgeirssonar
Langholtsveg 58.
Hlíf Gestsdóttir,
Sigurgeir Sigfússon,
dóttir, systkin og aðrir
vandamenn.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð vi'ð andlát og jarðarför
eiginkonu minnar, móður,
fósturmóður, tengdamóður og
ömmu
Ólafar Aðalbjargar
Jónsdóttur
Dunhaga 18.
Hörður Hjálmarsson,
Sveinbjörn Björnsson,
Hjálmar Þorsteinsson,
Anna Hjálmdís Gísladóttir,
Annabella Keefer,
Guðbrandur Hannesson
og börnin.
Kveðja frá samstarfsmanni.
MEÐ Leó Jónssyni er mætur
maður horfinn úr samferðahópn-
um. Maður, sem helgaði starfs-
krafta sína um áratuga skeið,
þeim útflutningsatvinnuvegi
okkar, síldarsöltuninni, sem mik-
ið hefur á oltið á hverjum tíma,
að vel færi úr hendi.
Leó Jónsson var fæddur að
Búrfelli í Hálsasveit í Borgar-
fjarðarsýslu, en fluttist til Siglu-
fjarðar árið 1939. Árið 1986 gerð-
ist hann síldarmatsmaður og að-
stoðarmaður Magnúsar heitins
Vagnssonar fyrrverandi síldar-
matsstjóra og kennari hjá hon-
um á námskeiðum, sem haldin
voru fyrir síldarmatsmenn. Eftir
lát Magnúsar tók Leó við störf-
um síldarmatsstjóra 1951 og
gegndi því til hinztu stundar.
Árið 1931 giftist Leó eftirlifandi
konu sinni, Unni Björnsdóttur,
og eignuðust þau einn son, Jón,
sem er giftur og búsettur í
Grindavík. Þau hjón hafa alla
tíð verið búsett á Siglufirði, en
hin síðari ár hafa þau haft íbúð
hér í Reykjavík á Rauðarárstíg
20, vegna starfs Leós sem síldar-
matsstjóra. Ég sem þessar línur
rita, hef verið náinn samstarfs-
maður Leós heitins frá því árið
1953 og lengst af þeim tíma unn-
ið undir hans stjórn. Nú þegar
leiðir okkar skilja, þá koma marg
ar mætar minningar fram í hug-
ann, tengdar starfinu frá liðn-
um árum. Allt eru þetta ljúfar
minningar um samvizkusaman
embættismann og góðan hús-
bónda. Mann, sem vildi ekki
vamm sitt vita í neinu, en gjalda
hverjum það er honum bar. Leó
Jónsson var mjög vel fær í sínu
starfi. Hann gerþekkti allar hlið-
ar síldarverkunar og vissi ná-
kvæmlega hvað hver tegund síld-
arverkunar þurfti með, svo var-
an gæti orðið góð útflutnings-
vara. Hann gekkst fyrir því, að
síld, sem söltuð var seint að
hausti til, væri höfð í húsum svo
hún gæti verkazt við nauðsyn-
legt hitastig, væri þess nokkur
kostur. Þannig var hugsun hans
ávallt bundin við bætta aðstöðu
þessarar atvinnugreinar, sem
koma mætti henni að sem mestu
gagni á síldarmörkuðum okkar.
Þau ár, sem liðin eru síðan
síldin hætti að koma á sín gömlu
mið við Norðurlandið, hafa á
margan hátt verið mjög erfið
fyrir sáldarverkendur og þá ekki
síður fyrir síldarmatið, vegna
margvíslegra vandamála, sem
hafa komið í sambandi við langa
flutninga á söltunarsild af fjar-
lægum miðum. f slíkum tilfell-
um reyndi Leó Jónsson síldar-
matsstjóri að finna beztu lausn á
Framhald á bls. 20
t
Þökkum innilega öllum þeim
er veittu okkur styrk og sam-
hug við fráfall
Guðmundar Gíslasonar
laeknis.
Aðalbjörg Edda
Guðmundsdóttir,
Hlédís Guðmundsdóttir
og Ásgeir Guðnason.
t
Innilegar þakkir færum við
öllum þeim mörgu, Slysa-
varnafélagi fslands og björg-
unarsveitum þess, skipstjór-
um og skipshöfnum sem og
fleirum, er lögðu sig fram í
leitinni að vélbátnum Fagra-
nes frá Akranesi.
Guð blessi ykkur fyrir gó'ðan
vilja og verkið og gefi ykkur
giftu í lífi og störfum. Fyrir
hönd ástvina þeirra sem
misstu sína með Fagranesi og
okkur eigendum bátsins.
Fyrir hönd eigenda.
Valdimar Eyjólfsson,
Akranesi.