Morgunblaðið - 23.05.1969, Side 14

14
MORG-UNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 1960
Hólmavik, 17. míaí.
NÚ er óg komin-n til HIóQimavílkur. Reynd-
air hef ég eniga (hiu/gcmynd uim, hivort þú
vieizt, (hivair Hóhnarvilk er en hún stemdur
vestan SteingrímBfjarðar, tem gengur
vesitur úr Húnaflóa — ag þú hlýtair að
hafa einihveirja 'huigmynjd iuim Húnafló-
ann.
4r
Ég var fuiHlsnecmima í því að Brú í
Hrútatfirði og þurfiti þess v-eigna að bíða
ttálirtfla ötunid eftir bílniuim frá Hóhna-
vík. Yfirleitit (lleiðist mér að bíða, eins
og þú veizt, en í þetta slkipti fairm ég
ékíki tii iþess — mér leið otf viel tdl að
láta einlhrverja bið Ikoma mér úr jafin-
vægi.
Á leiðinmi frá Sigfliutfirði gefldk ég í
el'dhús til gamalla/r tooniu á Bifionidiuiósi.
Ég hatfði 'heknsátt haina áðtur — fyriir
sjö ánum — en eklki mimnitist hún þess
niú. Saimit gatf hún mér þá beztu rúfflu-
pylisu, sem ég hef moítokm sinni smaflak-
að.
Niú vedit ég ékíki, hvont þú dki'liur, hvaða
þýðingiu það toann að hatfa fyrir mig,
wnigan manninn, að bafa snaett rúllu-
pylsu í eflldhúslkráfcnium hjá þessan
gömlu fconu. En mér firmst, siem ég hafi
Ifiun/dið í hernni imynd þeirrar flcomu, er
íslen2ik,a þjóðin á alla sálairmenntun síma
upp að uimmia. — Nú hafa dkófliamir leyst
ömmulkméð af hólimi og óg bef heyrt
gáfiað íóilk harma þau skipti. >ú veizt,
að ég er ailtaf svolítið veikur fyrir því,
sem gátfað fóilk segir.
+
Skamimit morðam við Borðeyri sflieppti
fliagmaðarísmum og ibafísinim tófls við.
Skilim þarma í mi'M voru sérlkenmileg;
svo Skörp en þó var eiins og íisinin rynni
átakaflaust saman. Þesisi sikil mimmtu mig
einna helzt á tojölfar; annars vegar úfn-
aði í.
Alla leiðina itifl. Hólimajvíkur barði ég
svo emdafliaiusan hafís a-ugum. Æ>arima voru
erngir ðtórj'akar • — aðeims saimfelld
.breiða; hvít og iköilld. — Það siettii að mér
hroll.
í stöku eyðum uppi við llamdsteina
symtu seðarfuigl og teista. Við hötfðum
nærri fiest ototour ofairflleiga í Ermiishál®-
imum.
Kj'arni Hólmavítour stendiur á dláilitlum
tanga en út írá honum teyigiBt þorpið
til austurs og vesiturs. Það er því eins
oig egypztour kross í lagiimu.
Mliltt tfyrsta verfc var að beknsækj'a
práfastinn, séra Andrés Ólafsson en
hann er fróttam'aður Morgumbfliaðíiiins á
staðmuim, eins oig þú veizt. — Séra Amdr-
és býr austas't í þorpinu en vestasita
h'úsið er sýriuimamnsbústaSuirin'n. Þann-
ig ihaldia þau þorpimu saman; það and-
lega og það veralMflega. — Séra Andrés
befiur búi'ð 'hér í yfir tuttugu ár. Hainn
'toom himgað svo til strax að Wkniu prófi
og er því öllum hnútuan. toumniugur. Ég
spurði hann strax ium ísimin.
„Þó hörmullegt sé að vilta bafísinn
Iloka nú flieiðdnmi að lífæð fófltosiins —
fiákiimiiðunum — -er sú vitmeskja ékki
þunigbærust. Elfitir gjöfiulan vetiur get-
um við öifl. þreyð um stund.
Hitt er verra, bve hart bafisimn leiíkur
sálir fóliksins. Hann Æylllir þær magn-
leyá og mér feflluir þumgt að srjá annars
atorllousamf fófllk ganiga um með hendur
í vösum“. — Þetta sagði séra Andrés
uim hatfísinn.
Svo sýndi bamm mér fcapellflluma irnn
af storifistofiunni. Ekíki veit ég, hversu
margir íslenzkir pre'sltar hafa toaipeliu í
iheimilli sírnu. Kannslke séra Andrés sé
sá eini. En þegar hann á símuim táma
lagði teilfcninigar að prestsetrinu tfyrir
Ráðiuneytið, var spurt:
„Hvað er nú þetta?“
,,Ég ætla að hafa þarna toapeflfl)u“,
íivaraði unigi prasturinn að ves'tan.
„Kapellliu? Við byiggj'um aflldrei kap-
élilu“, sagði þá Ráðuineyfiið.
„Köllum þetta þá l>ara horþergi",
saigði séra Andrés og það var laiusn,
sem Rláðuneiytið gat faillizJt á. — í þessu
herbergi hefiur séra Amdrés mú kapelíu
®ína. Við rædldlum lílfca uim íslllenzka
mennimgu: „Mér er 1011101133180^“, sagði
séra And'rés, „að stoömimu efitir komu
mína himgað tfór ég norður í Ófeiigs-
ifjörð. Ég varð að ferðast þanigað á sjó.
í Ófeigsfirði var þá atórbýli; upp Uindlir
þrjiátíu manns í beimil'L
Þeigar kom í land var ég drilfimn inn
í sjiávairhúsið og mér getfin hressimg eft-
ir íijólfierðina. Sj'ávarbúsið var tivískipt;
öðru meigin voru igeymd 'aflflis kyms veið-
larfæri — mat, llínuir og bákarl'alLagmir —
en í hinium emdamum stóð mifcil kista,
uppfiulll með bremnivíni og Wákarflk
Frá Bjiávarhúsinu var igemgið tifl l>æj-
ar. Þar inni t>eið uppbúið martftxirð og
að mláltíð lofcimiíi var safnazt í krintgum
hljóðlfærið og sungið. í Ófieiigsfirði var
tfólkið svo þrostoað, að það þurtfti ekld
að gera sér upp meina tfeknnL AMLr
sunigu aif hj'artans lyst otg toæittust
áreynislullauist hver af öðrum.
— Þetta, viniur minn, „var íslienzto
bæmdamenning“.
+
Á 'eftir sýndi séra Andrés mér Hófltrma-
vítourltoirtoju. Kirtojan stendiur á kflöpp
ofan og vestan tangans og er fiaflflegt hiús
ultan. Inman ex hún tollædld furu og dansk-
ur steinn er í gódtfimu. Stkírmarfoniburinn
er gerður úr grágrýtishelfltuBn, þamnig upp
röðuðum, að þær myrnda róisötbu. Skím-
arfiatið er úr ílálenzltou keriamilk.
Það var hljótt í kiifcj'urbni. Ég settiat
í einn stóflinn, og lofcaðii augunium. Mér
ieið vel og það var fllíklt og einhver mifld
hreyfing færi um kirkjuna. — Og ég
baðst fyrir.
Á efitir, þagar við vorum loomnir út
afitur, .fiurðaði ég mág á því, aið svona
mifcið skylldli vera -af Guði í þessari lirtftu
kifkju.
18. maí.
Nú ligg ég firamimi á sjávarbalkka,
þar sem heitir Húsavílk. Ég hllusta á is-
inn, jafnframt því sem ég igeri Mú'lllers-
æfimgarnar mímair í huganusn.
Þegar ég hef bfliustað nolkkra s'bund,
'heyri ég hjal í-sins. Það er einna ililkast
suði í s-ÍTniav'íruim; 'hairt mlálmkenmt
tolirr. Stötou Sinmum fer þungur þytur
uim ísbreiðuma, Svo heyrist sitovamp.
Uppi á jötoumuim úar æðarfiuiglfliimn en
Igaull svantbaksins flzerst utar að. Getgn
um 'alflit þetita igreini ég jarim l'amlbsins,
sem tfæddist í gær.
Sem ég nú bfliusta á þessa mikiltfeng-
fl'egu tolijómfcviðu, dettur mér aflfllt í einu
L,eitfur Magnússon, h'lljóðtfiæraismiður, 1
huig. Lieitfur þessi (fier stund'uim út á land
FREYSTEINN JÓHANNSSON: