Morgunblaðið - 31.07.1969, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. JÚLÍ 1060
- MINNING
Framhald af bls. 18
kveðjum góðan dreng með þökk
í huga og biðjum honum, eigin-
konu hans og aðstandendum
hans ble9sunar.
Páll V. Daníelsson.
Dagar mannsins eru sem grasið,
hann blómgast sem blómið á
mörkinni, þegar vindurinn blæs
á hann er hann horfinn.
Sálmarnir 103, 15—16.
Mönnum er ávallt kveðinn
harmur að láti góðs vinar og
skiptir þá sjaldan miklu um ald-
ur, aðstæður eða aðdraganda.
Aldrei verður þó erfiðara að
koma auga á nokkrar þær stað-
reyndir, er verða mættu til
styrks eða fróunar, en þegar lífs
glaður atorkumaður er hrifinn
burt á miðjum aldri úr hamingju
sömu hjónabandi fyrirvaralaust.
Kvaddur er í dag Bjarni Árna
son, útgerðarmaður, til heimilis
að Austurgötu 7, Hafnarfirði.
Bjarni var fæddur 7. júli, 1912
á Eyrarbakka, sonux hjónanna
Kristínar Halldórsdóttur, sem
hann missti á unga aldri, og
Áma Helgasonar, skipstjóra, sem
enn býr á Eyrarbakka, og var
Bjarni næst elztur af 7 börnum
þeirra hjóna.
Snemma snerist hugur Bjarna
að sjónum, og var hann ungur
að árum er hann hóf sjósókn með
föður sínum.
Hann lauk prófi frá Stýri-
mannaskólanum rúmlega tvítug-
ur og var síðan skipstjóri á ýms-
um skipum, par til hann stofn-
aði útgerðarfélagið Ása h.f. á-
samt mágum sínum, þar sem hann
hefur starfað síðastliðin 15 ár
með miklum áhuga og dugnaði
að stjórn félagsins.
Bjarni kvæntist árið 1939
eftirlifandi konu sinni, Sigur-
laugu Auðunsdóttur, sem var
ætíð manni sínum sú trausta stoð
og ástúðlegi förunautur sem góð
eiginkona er jafnan manni sín-
um, og heimilið sem þau bjuggu
hvort öðru var ávallt mótað af
glaðværð, tillitssemi og hlýju.
Þau hjónin áttu eina kjördótt-
ur, Öglu, sem nú er gift Erni
Agnarssyni, rennismið, og eiga
þau tvo drengi, sem ætið hafa
verið mikið hændir að afa sín-
um, enda var Bjarni barngóður
mjög, sem og ég hef mikla og
góða reynslu af, þar sem við
bræðurnir höfum alizt upp í sama
húsi og þau hjónin hafa búið í
alla tíð.
Ég mun ætíð varðveita minn-
inguna um þær mörgu ánægju-
legu stundir, sem ég hef átt með
honum og á hans heimili.
Bjarni var prýðilega starfhæf
ur maður, áhugasamur og ósér-
hlífinn, trúr og réttsýnn. Hann
vildi hverjum manni vel, enda
var hann ráðhollur mjög, og fús
til að greiða úr erfiðleikum
þeirra, er til hana leituðu. Hann
var bókhneigður og leitandi mað
ur og tamdi sér fagrar dyggðir.
Hann var mjög dagfarsgóður,
ætíð glaður og alúðlegur i við-
móti, svo öllum, sem honum
kynntust, hlaut að vera hlýtt til
hans.
Það er mikill harmur er slíkur
maður fellur frá.
Vinir hans og skyldmenni
munu sakna hans mjög, en sárast
ur er þó söknuðurinn hjá eigin-
konu, dóttur, tengdasyni og
drengjunum ungu.
En hannaléttir eru þó hinar
fögru og ljúfu minningar er hann
lætur eftir sig í hugum ástvina
og samtíðarmanna sinna.
Við munum geyma minninguna
um góðan dreng og einlægan vin
í hjörtum okkar.
Jón Vignir Karlsson.
Áttir kosta ágætt val,
á það skulum minna.
Greiddi oft þitt gæðatal,
götu okkar hinna.
Flest af hendi fór til hróðs.
Fyrir skapið prúða,
allar götur gekkst til góðs,
gegnum lífsins úða.
Nú er fyrir skildi skarð,
skörp má trúin þéna,
ýmsir bera aldrei barr,
eftir missi vina.
Veraldar að vanagang,
vinir hverfa héðan.
Finnum síðar ferðalang,
Farðu — sæll á meðan.
Pétur.
Guðný Soffía Valen-
tínusdóttir — Minning
Fædd 20. október 1935
Dáin: 24. júlí 1969.
ENN einu sinni hefur maðurinn
með ljáinn höggvið á lifsistreng
ungrar koniu og móður í blórna
lífsins, og alltaf er maður jafn
óviðbúinn dauðanum og orðvana
ekki sízt þegar ungt fólk er kall
að í burt svo snögglega og manni
verður á að spyrja, hvers vegna?
Þessi fátæklegu orð eiga ekki
að vera upprifjun á ævi frænku
minnar, heldur kveðja og þak'kir
fyrir hinar mörgu ánægjustund-
ir, sem við áttum saman.
Guðný var falleg kona, glöð
og kát og' bar með sér hressandi
blæ i bæinn þegar hún kom í
heimsókn. Það var líka gott að
koma til hennar, gestrisnin var
henni í blóð borin.
Og á þeim stundum sem fjöl-
skyldan safnaðist saman, þá var
gítai inn tekinn fram og spilað og
sungið af innstu hjartans gleði,
því söngur og hljómlist átti hug
hennar allan.
En nú er „söngurinn hljóður
og horfinn" en hljómur minning-
anna ómar í hugum ofekar, sem
söknum hennar innilega.
Ég og fjölakylda min sendum
eiginmanni, börnum og foreldr-
um, okkar dýpstu samúðar
kveðjur og biðjum Guð að gefa
þeim styrk í þeirra miklu sorg.
I. V.
Fædd 20. okt. 1935
Dáin 24. júlí 1969
HVAÐ datt mér fyrsit í hug er
ég frétti um lát vinkonu okkar,
hennar Ninný, en það var hún
venjulega kölluð af vinum sín-
um. Það fyrsta sem kom í huga
minn, var tiryggðin og traustið,
sem hún átti í svo ríkum mæli,
og sem er það bezta, sem hver
og einn getjir eignazt í veganesti
á lifsleiðinni. Þessum eiginleik-
um miðlaði hún öllum þeim, er
Framhald á bls. 8
Hljóðlega kveðja, eiginkonu unga —
ástvinír börn, og vinurinn þinn góði.
Syrtir í lotfti, sorgin lamar þunga
svefnvana augu döggvast táraflóði.
Láttu nú drottinn ljós í myrkri Skína
leiftrandi Skær, á sorgargesti þína.
Hún sem að öllum yndi og gleði veitti
allsstaðar rósir spruttu á hennar vegi.
Kraftanna æ, í kærleiiksþágu neytti.
Klökkur ég stari, og höfuð mitt ég beygi.
Brostinn er strengur, þögul röddin þíða
þú munt ei lengur glaða hópinn prýða.
Gott var að hlíða gamansöngvum þínum
glatt var svo oift á hjalla á vetrarkvöldum.
Hátt ber þinn sikerf í minningunum mínum
mynd þín er geymd á okkar hugartjöldum.
Hvers vegna er svo kalt á júlídegi
hvers vegna sést ei framar ljós á vegi.
Þökk vil ég færa, fyrir ágæt kynni
fellið ei tár, en geymið mynd í sjóði.
Börmmum smáu fylgi úti og inni
algæzkuhöndin mild, og vermi í ljóði.
Veit ég þinn andi vakir hópnum yfir
vermir og styður, það sem eftir lifir.
XX—o.
Fædd: 20. 10. 1935 — Dáin: 24. 7. 1969.
Nú ertu gengin Guðný, guðs á vegum,
við grátum þig, en reynurn samt að sikilja,
að líf og dauði lýtur drottins vilja,
við ljós hans sjáum, þó að sárt við treguim.
Ó mildi drottinn, gefðu af mætti þínum,
— þin miskunn nær til allra lífsins heima —
Að börnin megi minninguna geyma
um móður sína djúpt í huga sínum.
Hvert líf er geislli af guðdómskrafti þínum,
sem glatast ei, en lifir eilíflega
nú hverfur þú til hinna hærri vega,
til hans er býr þér stað í bústað sínum.
Nú ertu kæra vina, kvödd í hinzta sinni
af kærum manni, börnum, föður, móður,
ó, milda þeirra sorg, þú guð minn góður
og gef þeim kraft og styrk af misrkunn þinni.
J. L.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
halda jafnvægi á símavír
unum og jafnvel flogið
um, alveg eins og fugl-
arnir.
Og Gulla æfði sig og
æfði.
Loks gat hún haldið
jafnvægi á steinveggnum
umhverfis svínastíuna.
Næsta stig var að læra að
halda jafnvægi á bandi —
seinna myndi hún svo
reyna fimi sína á síma-
vírunum. Gulla tók nú
snærisspotta, sem hún
fann og batt spottann við
tvær flöskur. Síðan færði
hún flöskurnar í sundur,
svo að það strekktist á
bandinu. Nú var hún til
búin. Hún steig varlega
upp á bandið — og svo
var hún upptekin við
þennan leik sinn, að hún
tók ekki eftir því, að
flöskurnar ultu um koll
og bandið lá á jörðinni,
þegar hún gekk eftir því.
Matti geithafur kom að
i þessu. Hann snarstanz-
aði, horfði á Gullu og
spurði: „Hvað í ós'köpun-
um ertu að gera?“
Gulla útskýrði fyrir
honum, að hún væri að
æfa sig í að ganga á
bandi og að hún teldi að
með nægri æfingu gæti
hún gengið á símavírun-
um og eftir það gæti hún
flogið.
„Flogið?“ endurtók
Matti. „Heyrðu, ég skal
kenna þér að fljúga. Ef
þú vilt binda gamla sessu
á afturendann á þér og
og síðan stilla þér upp á
steinvegginn þarna með
regnhlíf í hendi akal ég
kenna þér að fljúga“.
Gulla samþykkti það.
Hún sótti gamla sessu og
batt hana á sig. Því næst
fór hún upp á vegginn
með regnhlífina og sneri
baki í Matta.
Matti tók tilhlaup og
— BUMS — hann stang-
aði Gullu beint á sessuna"
svo að hún þaut hátt upp
í loftið og sveif í stórum
boga. Hún hélt fast í
regnhli fina og sveif því
rólega niður aftur, og
þegar Matti kom og
spurði hana hvort henni
hefði ekki þótt gaman að
fljúga. flýtti hún sér að
segja já. En hún hafði
ek'ki séð neitt meðan
hún flaug. því hún var
svo hrædd að hún lok-
aði augunum. Og hún
sagði nei takk, þegar
Matti spurði hvort hún
vildi fara aðra ferð.
Undarleg skrúfa
Smiðurinn var
að leita að hæfi-
legri akrúfu í
kassanum sínum.
Þá kom hann
auga á dálítið, og
varð furðu lost-
inn. „Ég er svo
aldeilis hissa",
sagði hann.
„Þessa sikrúfu
ætla ég að
geyma, hún er án
efa stórverð-
mæt“.
Hvað sá smið-
urinn athugavert
við eina skrúf-
una?
V)
!\ % %
SKRYTLUR
Móðirin: „Þetta er
Ijótt að sjá, Árni, þú ert
búinn með allar kökurn-
ar, og ég leyfði þér aðeins
að fá eina“.
Árni: „Já. en ég vissi
ekki við hverja þeirra bú
áttir, þess vegna át ég
þær allar. Þá var ég viss
um að ég náði í þá réttu '
Presturinn: „Hvers-
vegna tekur þú ekki ofan
hattinn eins og aðrir?“
Péfur: „Ef presturinn
hefur nokkra ánægju if
því. þá er svo sem ve'-
komið, að ég fari bæði ú:•
vestinu óg jakkanum"
Villta vcstrið
HINIR ólíku Indíána-
þjóðflokkar Norður-Am
eríku töluðu ólik tungu-
mál. Á sameiginlegum
mannamótum urðu þeir
því að nota aðrar leiðir
en málið til þess að gera
sig skiljanlega hver við
annan. Merkjamál varð
fljótlega útbreytt. Það
var einkum notað af
flökku-Indíánum. En
þeir ferðuðust víða og
þurftu á málinu að
halda.
Hér á eftir fara 4
merki sem Indiánarnir
notuðu og þið getið not
að næst, þegar þið farið
Indíánaleik:
(A) Matur: Fingrum
hægri handar er haldið
saman og þeir sdðan
hreyfðir fram og aftur
fyrir framan munninn,
líkt og verið sé að stinga
einhverju upp í sig.
(B) Fangi: Hnefar
krepptir og handleggir
krosislagðir, líkt og mað
ur væri bundinn.
(C) Verzlun: Hnefar
krepptir, nema vísifing-
urnir, handleggir kross-
lagðir á brjósti.
(D) Vinur: Vísifingri
og löngutöng hægri hand
ar er haldið upp við
andlitið.