Morgunblaðið - 19.08.1969, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. ÁGÚST 1069

&
m
■ú
**
? Kenneth Royce
I
hefðu ráðrúm til að setja út
báta. Og meðan hann var að
þessu, hugsaði hann um menn-
ina, sem fyrir ofan hanm voru:
Capelli, Gass, Leboeuf og alla
hina glæpa/mennina.
Sprengjurnar, sem hann hafði
komið fyrir, voru stilltar til að
springa eftir fimimtán mínútur,
en þær sem hann setti á skip
Gass, eftir tuttugu mínútur.
Hann yrði að koma aftur
til þess að stilla þær, sem hann
hafði fest á Ustiea, en hann var
að minnsta kosti laus við að
dragnast með þær lengur. Nú
skyggndist hann um og kom
auga á skip Gass, en tókst að
koma upp með því að renma sér
undir s'kutinn á hinu. Hann nak
höfuðið upp úr sjónum, losaði
af sér gleraugun, fékk sér svo-
lítið ferskt loft, setti á sig stefn
una að sikipi Gass, Fortuna, oy
fór síðan í kaf aftur.
Þetta var tiltölulega lítil
vegalenigd og brátt var hann
korninn inn undir skipsskrokk,
sem hann þekkti ekki áður.
Hlæið
bara!
en þetta eru þægileg-
ustu sokkabuxur sem
þér getið fengið.
með styrktum hæl og
tá, ein stærð sem pass-
ar öllum, reynið nýj-
ungar og sannfærizt.
VOGUE-búðirnar
Voru þetta kannáki saklausir
menn, þarna fyrir ofan hann?
Bara venjuleg skipshöfn, em var
á skipinu? En nánar athugað,
gat það ekki verið. Hvorki Cap-
elli né Gass mundu hafa venju-
legt fólk í vinnu í svona leið-
angri eins og þessum, þeir
mundu hafa áreiðanlega menn
— á sinn mælikvarða reiknað!
Hann hristi af sér allar efasemd
ir, kom sprengjunum fyrir, og
nú varð ekki aftur snúið.
Undir grænum sjávarfletinum,
hafðd Tucker enga hugmynd um
þá skelfingu, sem hann hafði
valdið, en hún kom honum samt
ekkert á óvart. Hann kafaði
enn dýpra og tók síðan að synda
í krákustíg, en samt gekk hon-
um ekki nógu fljótt, þrátt fyrir
skrúfuna, sem jók ferðina hjá
honum. Hann var að verða al-
veg uppgeflnn, en til baka varð
hann að komast. Og þegar hann
heyrði þot í sjónum, varð hann
þess var, að verið var að skjóta
á hann.
Sjórinn var honum vinur og
óvinur, hvort tveggja í senn:
hann tafði fyrir honum en hlífði
honum samt sem skotmarki hjá
mönnunum fyrir ofan hann. Það
gat ekki liðið á löngu áður en
þeir hittu hann, því að hann
átti erfitt með hreyfingar og gat
ekki orðdð nógu fljótur að fjar-
lægjast sikipið. Hann kafaði
dýpra, og vissd, að ekki gat lið-
ið á löngu áður en óvinirnir
yrðu skotfæralausdr. Rufus var
horfinn og það gat hann efcki
láð honum.
Tucker tók kröftug sundtök,
en allt í einu var hann orðinn
ferðiaus. Hann synti áfram í ör-
vsentingu sinni, en fannst hann
varla hreyfast áfram og þá varð
hann þess var, að þrýstilofts-
geymirinm hafði fenigið á sig gat,
og líklega fleiri en eitt. Súrefln-
isgeymarnir voru að vísu mokk-
ur vöm, en þeir yrðu það ekki
óendanlega. En þá tók að dr.aga
úr súrefninu og hann átti erfitt
um andardrátt. Hann yrði að
koma fljótt upp á yfirborðið,
því að nú var loftleysið orðið
aðalhættan. Og hvað sem liði
hættunni af skotunum, þá var
hamn nú alveg að kafna. Hann
togaði í ólamar og losaði sig við
geymamia og grímuna. Þegar
hann skauzt upp á yfirborðdð,
fannst honum hann vera alveg
að kafna.
Þegar upp kom, gleypti hann
í sig loftið, en sjórimm streymdi
inn í augun og hann missti alla
von um að sjá skipið lengur.
Hann heyrði óp og háðsglósur,
og nú vissi hann, að hann var
á þeirra valdi. Hann kafaði og
vissd þó vel, að svorna gat þetta
ekki haldið áfram. Þeir þurfbu
ekki annað en bíða eftir því, að
hanm kæmd upp næst, þeir gætu
ieikið sér að honum og drepið
67
hann smátt og smátt. Þegar
hann kafaðd næst, vissi hann að
nú var komið að eridaiokunum.
Örvæntinigin hjá honium var
komim á hámark, og nú kom eng
in edntoeittni lengur að haldi.
Rétt eins og til þess að stríða
honum, kom Rufus nú buslandi,
og ætlaðd að rekast á hann, en
um leið sá Tucker taugina, sem
við hann hékk. Honium fannst
hann vera að verða allt of seimn
til að ná í hann, en einhvern
veiginn tókst það sarnt. En höfr-
unguirinm hélt áfram með ofsa-
hnaða, og reyndi að sleppa frá
Tuc'ker, en hann hélt sé dauða-
haldi, vel vitandi, að þamia var
eina lífsvon hans. Þeigar höfr-
ungurinn kom upp á yfirborðið,
hafði Tucker rétt svigrúm til að
gleypa í sig loft, áður en þeir
fóru aftur í, kaf. Bráðum yrðd
hann að sleppa takinu, til þess
eins að fá nægilegt loft í lumg-
un, en þegar það yrði, þá yrði
hann að minnsta kosti nógu
langt frá skipinu og utan þess
svæðis, þar sem þessi morðimigja
Frá Tækniskóla íslands
Á Akureyri hefst, 1. október n.k., kennsla í
Undirbúningsdeild Tækniskóla með sama
fyrirkomulagi og undanfarin ár.
Nánari upplýsingar veitir Aðalgeir Pálsson,
rafmagnsverkfræðingur, sími 2-10-93 (frá 7.
ág. — 27. ág.) og Jón Sigurgeirsson, skóla-
stjóri, sími 1-12-74.
Umsóknir berist fyrir 5. september n.k.
MARGAR NYJAR
GERÐIR AF KVENSKJgl
SKOVER
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Þér gengur starfið vel. Þér opnast ný gróðaleið.
Nautið, 20. april — 20. maí.
Óþarfa ferðalög eru eyðsla ein. Notaðu hvaða tækifæri sem býðst
til að auka þekkingu þína og hæfni.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Láttu tilfinningar þínar fyrst í ljós, en leystu síðan vandamálin.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí
Seldu það, sem seljanlegt er. Það hjálpar alltaf að taka dálítið til.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Fóik, sem kemur langt að breytir heilmiklu fyrir þig. Reyndu að
gera þér og þeim dagamun, og vertu samvinnuþýður.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Gerðu ráð fyrir einliverjum erfiðleikum, þú hefur annaðhvort sagt
of mikið, eða misskilið einhvern.
Vogin, 23. september — 22. október.
Sennilega þarftu að hjálpa þremur aðilum fyrir þrjár sakir. Aktu
varlega.
Sporðdrekinn, 23. október. — 21. nóvember.
Ef þú kemst hjá því að blanda vini þínum í fjámál, gengur allt vel.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Það er enginn stundvís, nema þeir, sem þú ert að reyna að forðast.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Þú getur orðið tengdafólkinu að liði. Athugaðu alla samninga og
þá um leið tryggingar. Þú getur fengið nýjan bandamann til frambúðar.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Reyndu að einbeita þér að viðskiptum. Ef þú ert í samvinnu við ein
hvern, skaltu cndilega vera stjórnsamur.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Þú hefur meira starfsþrek, og dálítið forskot. Notaðu þér það í starf
inu.
hópur mundi búast við að hann
kæmá upp. En þá væri hann enn
1 hættu af byssudkotum þeirra.
Um leið og harnn sleppti tak-
inu var honum eins og skotið
upp úr sjónium. Hann hafði á til-
fininiinigunnd, -að fjöldinin allur af
loftbóluim ýtti honum upp, en á
næsta laugnabliki gall við
sprengdngin og hann f-ann gífu-
legan þrýstinig, sem hann réð
ekkert við. Hann fann sér kast-
að til og reyndi ekki að veita
neina mótspyrnu. Þegar loftið
skall á andliti harns, gleypti
hann það í sig, en svo var hann
aftur kominn niiður í ólgandi sjó
inn og nú kom hræðilagt sog,
sem dró hann niður og hann
skynjaði óljóst, að þar varð
hann að streitast á móti. Eftir
það vissd hann lítið af sér.
Þegar hann kom upp aftur,
var hann bara á floti, en eins
og lamaður á ókynruim sjónum,
sem kastaði honum til og frá.
Hann var alveg dofinn og það
eina, sem hann lamgaðd til, var
að sökkva og 9ofna svo svefn-
inium langa. Það næsta, sem
hann skynjaði var, að rifið var
harkalega í hárdð á bonium og
það var srvo sárt, að hann neydd
ist til að opna auigun. Denise
horfði á hann, tekin í andliti,
en með einhverjum svip, sem
hanin hafði ekki séð á henni fyrr
— hann var svo fallegur, að
hann langaði að sjá hanin aftur
og nú hélt hann auguinum opn-
um.
Þau hringsóluðu krinig um
brakið af skipunium tveimur. Þax
hafði enginn tími verið til að
setja út báta. Ekkeirt sást af
Capelli eða Gass. Þau »áu þrjá
menn á floti, og einn þedrra var
Leboeuf. Denise vildi bjarga
þeim, en Tucker aftók það með
öllu.
— Hér verða ekki neinir samn
in-gar gerðir. Ég skil vel tilfinn-
ingar þímar, en þetta athæfi ókk
air var utan við lög og rétt. Ég
ætla mér ekki í gálgann fyrir
svona menn.
— Þedr kyninu að ná til lands.
— Þeir eru dauðir . Tucker
lagði hönd á öxlinia á Denise. Ef
þú ert eitthvað að vorkenina
þeim, þá fullvissa ég þig um, að
drukknun er of veglegur dauð-
diagi fyri? Leboeuf. Við skulum
koma ofckur af stað.
Þau sneru frá um ledð og Le-
boeuf horfði á þau brostnum
augum. Jafnvel úr dauðum aug-
unuim skein hatrið.
— Þú skalt stefna til Souisse,
r'annsóknarstöðvarinniar ykkar.
Það var gott að komast burt
frá þessum stað. Skipin tvö voru
utan við allar siglingaleiðir og
gáta þeirra yrði aldrei ráðin.
Meðan báturinn snieri til
landis, horfði Tucker um öxl.
Hann klappaði á öxlina á Den-
ise. Hún ledt við og þau sáu
bæði torpedolagaðan skrokkinn
á Rufuisi, sem kom upp rétt sem
snöggvast. Þau he-fðu getað svar
ið, að bann hefði verið hlæjandi.
Móttökutækið, sem Tucker hafði
bj-amgað frá Ustioa var nú fest
við bátinn og Rufus elti eins og
tryggur hundur.
— Hann bjargaði lifi mínu,
sagðd Tucker.
— Hann heyrði neyðarköllin
þín í sjónum. Þeir eru mjög næm
ir fyrir öllu slíku, og einka-n-
lega ef hætta er á ferðum. Ég
verða að fræða þig betiur um þá.
— En 'hvemig kemurðu hon-
um aftur í pollinn?
— Það er auðvelt . Ég telk
bara móttökutækið með mér og
syndi eftir skurðinium, sem li-gg-
ur frá sjónum upp í pollinn. Og
svo lofcast -grindin þegar við er-
um komin inn fyrir hana.
Það var of snemmt til þess að
þau gætu raunveruleiga geTt sér
ljósan þennan létti frá ótta, sem
þau nú nutu. Þau höfðu um of
margt að hugsa. Em þau höfðu
tekið upp léttara hjal. En út af
því bré öðru hverju þegar Den-
ise saigði lágt: — Þú getur fenig-
ið tækin þin smíðuð aftur fyrir
ti'yggingarféð?
Tucker gretti sig. Hann horfði
út á auðan sjóinn að baki þeim.
— Ég kæri mig ekki um neim
verðlaun fyrir þetta. Ég get ekki
hugsað mér að fara að græða
á dauðanium. Féð gengur allt túl
ekkju og barna hians Ponts,
hver einasti eyrix og nægir þó
hvergi.
Hún lagði höndina í hanis
hönd. — Ég er fegin, að þú
skyldir segja þetta.
— Ég vexð að lifa á "því litla,
sem þú vinniur þér inin. En það
fer allt einhvern veginn.
— Hann brosti eins og hainn
var vanur og lagði armi-nn um
hana og horfði í brosandi and-
lit henmar. — Það eru svo margs
koniar aðrar uppbætur til.
Og rétt eina og til að aðgæta,
hvort allt væri í lagi, kom hiau»-
inn á Rufusi upp úr sjónum, gaf
frá sér hljóð og ’hvairf síðan aft-
ur í kaf.
(Sögrulok).