Morgunblaðið - 07.07.1970, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚLÍ 1970
Ársæll Sigurðsson
— Minningarorð
Hann varð bráðkvaddur að
kvöldi sunnudagsin3 28. júní,
þar sem hann var staddur ásamt
konú sinni, í sumarhúsi þeirra
við Álftavatn. Útför hans var
gjörð frá Dómkirkjunni sl. laug-
ardagsmorgun að viðstöddu fjöl-
menni.
Með Ársæli Sigurðssyni er
genginn mætur maður, sem marg
ir eiga þökk að gjalda og mikil
eftirsjá er að.
Hann var fæddur að Ljótar-
stöðum í Skaftártungu hinn 31.
des. árið 1901 óg var þannig á
69. aldursári, er hann lézt.
Foreldrar hans voru þau Sig-
urður bóndi að Ljótunarstöðum
Sigurðsson og kona hans Þór-
unn Hjglmarsdóttir, ljósmóðir.
Ársæll var yngstur margra
systkina og eru nú aðeins tvö
þeirra á lífi. Föður sinn missti
t
Systir mín,
Sæunn Sumarliðadóttir,
lézt í Landakotsspítala 5.
júlí sl.
Jón Sumarliðason.
t
Eiginmaður minn og faðir
okkar,
Eyjólfur Ólafsson,
stýrimaður,
andaðist sunnudaginn 5. júlí.
Guðrún Ólafsdóttir
börn og tengdaböm.
t
Systir mín,
Sigríður Jónsdóttir,
andaðist að heimili sínu, Þórs-
götu 14, 4. júlí 1970.
Fyrir hönd systkina og vina.
Jónas Jónsson.
t
Móðir mín og tengdamóðir,
Sigríður Þorkelsdóttir,
andaðist sunnudaginn 5. júlí.
Geir Jónasson
Kristín Jónasdóttir.
hann ungur og ólst upp á veg-
um móður sinnar þar eystra, við
algeng störf þess tíma, en hug-
ur hans mun snemma hafa staðið
til mennta, og þótt efnin væru
engin, auðnaðist honum að kom
ast í skóla. Lauk hann kennara-
prófi vorið 1925, — og þá um
haustið hófst hann handa um
kennsluna, er síðan varð ævi-
starf hans.
Fyrstu fjögur árin kenndi
hann við farskóla fyrir austan
Fjall, en fór þá til Vestmanna-
eyja, þar sem hann kenndi við
barnaskólann um tíu ára skeið.
Með gleði minntist hann veru
sinnar þar. Kennslustörf verða
vissulega aldrei leikur, en þau
létu honum snemma vel, — var
svo jafnan síðan. Kom þar
margt til og þó sjálfsagt ekki
sízt góður undirbúningur tím-
anna og svo þetta, að fas hans
allt mótaðist af festu og glað
legri hlýju, þótt alvörumaður
væri.
í Eyjum eignaðist hann góða
vini þar kynntist hann m.a.
Akoges-félagsskapnum, sem
hann rækti vel og hélt tryggð
við allar götur síðán. Mat hann
mikils hinn góða félagsanda, er
þar ríkti og þá alúð, er hann
átti þar jafnan að mæta.
Hingað til Reykjavíkur flutt-
ist Ársæll svo árið 1938 og gerð-
ist kennari við Austurbæjarskól
ann, þar sem gildasti þáttur ævi-
starfsins var unninn.
Ég ætla, að hann hafi verið
nokkuð jafnvígur á allar
kennslugreinar, — áhugasvið
hans var svo vítt, og hann vildi
allt gera vel, er til hans kasta
kom. Það fer þó ekki milli mála,
að íslenzkan var kjörsvið hans
og uppáhaldsgrein, enda hafði
hann sérstakt eftirlit með ís-
lenzkukennslu í skóla sínum um
langt árabil, og að ég ælta, allt
þar til er hann tók þar við skóla
stjórn. Þegar hann tók við því
starfi var hann nokkuð hniginn
að aldri og áreynsla þess varð
heilsu hans ugglaust ofraun.
Hann var svo samvizkusamur
t
Konan mín, móðir okkar,
tengdamóðir og langamma,
Þóra Arnheiður
Þorbjörnsdóttir,
Landagötu 22, Vestm.eyjum,
lézt í Borgarspitalánum að
morgni 6. júlí.
Hjörleifur Sveinsson,
böm, tengdaböm og
barnaböm.
t
Eiginmaður minn, faðir okk-
ar og sonur,
Arnar Þórir Valdimarsson,
andaðist að heimili sínu
Gnoðavogi 30, 4. júlí.
Valgerður Einarsdóttir,
böm og foreldrar.
maður, að hann þoldi ávallt illa,
að geta ekki leyst allan vanda,
sem auðvitað verður aldrei um
að ræða, — sízt í
skólastjórastöðu. Áhyggjumar
fylgdu honuim heim eftir erilsama
daga og heilsan bilaði, svo að
hann varð að hverfa frá skólan
um fyrr en ætlað var.
Skólastjórn hans stóð þannig
stutt, en ég hygg, að það hefði
orðið ungum kennurum lærdóms
ríkt að starfa undir stjóm hans
og leiðsögn. Þá ályktun dreg ég
m.a. af því, að sú kennslufræði,
sem ég hefi frá honum, hefir
reynzt mér sjálfum einna hagnýt
ust af því, er ég hefi numið í
þeirri grein.
En sjálfúr var Ársæll þá líka
sínemandi alla tíð, bæði af bók-
um og skólum og lífinu sjálfu.
Eftir að hann varð kenn-
ari við Austurbæjarskólann, sett
ist hann sjálfur á skólabekk, —
stundaði um tveggja ára skeið
nám í íslenzkri nútímahljóðfræði
við Háskólann og lauk prófi í
þeirri grein. Námsferðir fór
hann líka til Norðurlanda og
hélt alla tíð vöku sinni varð-
andi það allt, er efst var á baugi
í skólamálum.
Engan vissi ég ólíklegri til að
trana sér fram en Ársæl Sig-
urðsson, en þeir sem þekktu
hann treystu honum vel. Gegndi
hann margvíslegum trúnaðar-
störfum fyrir stétt sína fyrr og
síðar.
Hinn 31. maí 1941 kvæntist
Ársæll eftirlifandi eiginkonu
sinni, Sigurbjörgu Pálsdóttur,
frá Skammadal í Mýrdal. Bjó
hún honum hlýlegt heimili og
vistlegt, — sá um, að hann mætti
þar næðis njóta, eftir því sem
við varð komið.
Reyndist hún honum í öllu vel
og var þá jafnan stærst, þegar
mest reyndi á.
Um alúð og gestrisni voru
þau samhent og samhuga. Á
heimili þeirra var öllum tekið
vel. Stóð það jafnan opið ætt-
ingjum og vinum og venzlafólki,
er oftlega dvaldist þar langtím-
um saman. Á ég þar persónulega,
og fjölskylda mín, mikið að
þakka.
Ársæll var aldamóta- og ára-
t
Við þökkum hjartanlega
sýnda samú'ð við fráfall og
jarðarför,
Kittyar Valtýsdóttur.
Fyrir okkar hönd og barna
hennar.
Gróa Ólafsdóttir
Sigurður Andrjesson.
t
Móðir okkar,
Sigurlín Bjarnadóttir
fyrrum húsfreyja að
Hreiðurborg,
lézt að heimili sínu Björgvin,
Eyrarbakka 5. júlí.
Elín Sigurgeirsdóttir
Jóna Sigurgeirsdóttir.
t
Faðir okkar,
Karl Georg Dyrving,
lézt á Landakotsispítala laug-
ardaginn 4. júlí.
Börnin.
t
Útför,
Jóns Ásgeirs Jónassonar,
Arnarholti,
fer fram frá Fostwogskirkju
miðvikud. 8. júlí kl. 10,30.
Vandamenn.
mótabam. Þar af mun nafn hans
sprottið, — og víst er, að hann
bar það með miklum sóma. Far-
sæld mótaði líf hans allt og
störf. Fýrirgangur hvers konar
og framapot var honum fjarri
skapi, en fastur gat hann verið
fyrir, ef því var að skipta og
hvert það verk, er hann tók að
sér, var unnið af þeim vöndug-
leik, er var svo einkennandi fyr
ir viðhorf hans öll og gerð.
Um hann mátti með full-
um sanni segja, að hann mátti í
engu vamm sitt vita. Réttlætis-
kennd hans var rík. Þótt hann
léti það að vísu oft kyrrt liggja,
að gengið væri á hans eigin
hlut, þá þoldi hann illa, að á
öðrum væri troðið, — og þó
einkum þeim, er á einhvern hátt
stóðu höllum fæti.
Hann var rökfastur og skýr í
hugsun og framsetningu
Kennsla hans var því ugglaust
ljós Og lifandi, en ég ætla, að
vinsældir hans sem kennara hafi
ekki sízt átt rætur til þess að
rekja, auk þess sem áður var að
vikið, að nemendur hans fundu
þetta svo vel, að hann var eins
við alla, — að á bak við um-
vandanir hans jafnt og uppörv-
unarorð bjó heilshugar hlýja og
góðvild.
Verið í bróðurkærleikanum
ástúðlegir hver við annan, segir
heilagt orð. Svo var Ársæll Sig-
urðsson í háttvísri hógværð
sinni og óhlutdeilni. Heilindin,
er voru svo rík í fari hans, dulu
ust heldur engum, er honum varð
samferða einhvern spöl. Það var
yfirleitt svo, að menn mátu
hann því meir, sem þeir kynnt-
ust honum betur.
Hann var jafngamall öldinni
að kalla, — óx úr grasi á því
skeiði, er vorþeyr fór um þjóð-
lífið og vormaður var hann alla
tíð. Víst voru hugsjónir hans og
hugðarefni af ýmsum toga, en
flest stóðu þau þó í tengslum
við vöxt og gróanda.
Ævistarf hans var í þessu fólg
ið að veita leiðsögn uppvax-
andi æskulýð. Víst er, að hann
vildi þar öllum til aukins þroska
koma. Gróðri landsins vildi
hann þá líka veita það lið, er
hann mátti. Er þar ljósastur vott
ur lundurinn fagri umhverfis Ás,
sumarhús þeirra hjóna við Álfta
vatn, er þau sameiginlega höfðu
lagt mikla vinnu í að ryðja úr
grjóti og rækta upp.
Hvergi undi Ársæll sér bet-
ur en þar. Var svo eigi sízt nú
hin síðari ár, eftir að vanheilsa
varð honum fjötur um fót. í
ræktunarstarfið þar eystra sótti
hann uppörvun og starfsþrek.
íslenzkri náttúru unni hann.
Ferðuðust þau hjónin víðs veg-
ar um landið, byggðir þess og
óbyggðir og báru heim með sér
eitthvað af sumaryl sólbjartra
daga og kyrrð öræfanna.
Með gleði minnist ég heiðríkj-
unnar og birtunnar í svip hana,
er ég sá hann síðast fáum stund
um áður en hann lézt, þar sem
hann stóð við heimreiðina að Ási
með grænan skóginn að baki sér.
Ég veit og, að í hugum margra
verður ávallt hlýtt og bjart um
mynd Ársæls Sigurðssonar.
Hann var þeirrar gerðar, að öll-
um, er kynntust honum að ein-
hverju marki hlýnar um hjarta,
þegar mynd hans kemur fram í
hugann og betri arfur ætla ég,
að eigi verði eftir látinn kaldr
analegum heimi.
Rétt fyrir andlát hans rædd-
um við ritstörf hans, sem hann
gerði raunar ekki mikið úr frem
ur en öðrum verkum sínum, en
ég fann, að hann hafði fullan
hug á að bæta enn um „Móður-
mál“, sem kunnáttumenn hafa
talið merkt brautryðjandaverk.
Sýnir það hve ungan og opinn
hug hann raunverulega átti enn,
og víst gladdist hann innilega
yfir því, hve vel þessum bókum
hans var tekið yfirleitt, sem og
öðrum, er hann hafði áður skrif-
að um svipað efni.
Það er víst, að móðurmálinu
unni Ársæll heils hugar, enda
kunni hann á því góð skil og sat
sig ekki úr færi að heyja sér
fróðleik, er það varðaði.
Ritstörf hans önnur og rann-
sóknir beindust þá líka að ná-
lægum sviðum, þar sem var ís-
lenzkt mannlíf, — mannfræði og
ættfræði. Átti hann vandaðan
bókakost í þessum greinum, og
ég ætla að það er hann vann
hér að sé ekki með öllu ónýtt
eða einskis vert, — svo sem
hann gjarna vildi vera láta.
Það er eigi ofmælt, að með
Ársæli Sigurðssyni er genginn
drengur góður, er í öllum grein-
um lagði miklu meiri áherzlu á
að vera en sýnast. Mér finnst
það einkennandi fyrir hann, að
síðasta verkið, sem hann vann,
var að bægja búfé frá gróður-
lendum fjarstaddra eigenda.
Hann var svo fjölhæfur, að
segja má, að honum væri fleygt
niður á hvað sem var. Hönd
hans var huganum hlýðin. Sjálf-
ur mun hann mjög hafa unnið
að smíði húss síns og ýmsir grip
ir þar heima bera handbragði
hans fagurt vitni.
Hugkvæmni hans og smekk
vísi má og glögglega sjá, þar sem
er félagsmiðstöð barnakennara
hér í borg, en hann mun manna
mest hafa mótað svip hennar í
upphafi. Man ég vel hverja al-
úð hann lagði í verk þetta og
önnur störf í þágu stéttar sinn-
ar, en svo var raunar um allt,
er hann fékkst við.
Hann átti. vissulega haga
hönd, — hjartað hlýja og góða,
því er hans með þakklæti minnzt
og söknuði. Lund hans var við
kvæm og geðið heitt, en hann
gætti þess löngum vel að láta
það ekki leiða sig á nein gönu-
skeið. Ég veit enda enga þá yfir-
leitt, er hanin kæmist ekki af við
og ósjaldan átti hann afsökun-
arorð handa þeim, er aðrir hnjóð
uðu í.
Vinum Ársæls Sigurðssonar
finnst hann hafa farið of fljótt,
en fyrst og fremst ber að þakka
þetta, að hann fékk þó að lifa
svo langan dag, er um margt
varð gjöfull honum sjálfum og
þeim, er urðu honum samferða.
Mörgum hefir mikið gefizt fyrir
meðalgöngu hans. Því eru hon-
um þakkir færðar við brottför
hans, — blessunar beðið og farar
heilla.
Þorbergur Kristjánsson.
S. Helgason hf.

LEGSTEINAR
MARGAR GERDIR
SÍMI 36177
Lokað
á morgun vegna jarðarfarar,
Belgjagerðin.