Morgunblaðið - 29.07.1970, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. JÚLÍ 1970
John Bell
1 NÆTUR
MTANUM
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Reyndu að nota bjartsýnina til athafnasemi fremur en kæruleysis.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Óhemju miklar upplýsingar geta fengizt, ef þú aðeins reynir.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Það eru ýmsar flækjur og þú verður að reyna dálitið á þig.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Fjölskylduvandamálin halda aðeins i við þig i dag.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Reyndu að líta fram hjá öllum töfum, og hafa þig allan við.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Reyndu að halda eins vel áfram og þú getur, og sláðu lán, ef þú
þarft þess með til að halda áfram starfinu.
Vogin, 23. september — 22. október.
Rökræður við vini og kunningja eru þér til heilla, ef þú gerir
það strax.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Nýjar hugmyndir og betri upplýsingar geta útvegað þér betri af-
komumöguleika.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember
Þú ert vandræðamanneskja, hvað örlæti þitt snertir.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Fjölskyldulífið og eignir þínar erw T fyrirrúmi í dag. Nú skaltu
njóta skipulagningarhæfileikanna út í æsar.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Nú ertu sífellt að hugsa um eitthvað nýtt, og færð góðar upp-
lýsingar. Samskipti þín við fólk eru ágæt. Vertu iðinn eins lengi og
þú getur.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20 marz.
Löngunin til að festa fé í einhverju fyrirtæki er skiljanleg, og
þú mátt gjarnan reyna, en hættu þér ekki of langt.
27
sætis. — Hvað get ég gert fyrir
yður? spurði hann.
— Mig langar að fá leyfi til
©ð bera byssu, sagði Kaufmann
og kom strax að efninu.
— Byssu? Hvers vegna? Er-
uð þér venjulega með mikla pen
inga meðferðis? spurði Gillespie.
— Ég vildi bara, að svo væri,
svaraði Kaufmann. — Maestro
en ég er ekki vanur því
— Já, en hvers vegna vUjið
þér þá ganga með byssu á yður?
Kaupmann laut fnam — Ég
vil nú ekki varpa neinni rýrð
á iögregluna yðar, og þér meg-
iS heldur ekki taka það þannig,
en hér um slóðir gengur morð-
ingi laus. Hann myrti meistar-
ann. Dóttir hans gæti orðið næst
fyrir barðinu á honum. Að
minnsta kosti þangað til við vit
um, hvernig morðið var framð,
þyrfti ég að hafa einhverskon
ar vernd.
— Þér ætlið þá að dvelja hér
eitthvað?
— Já, Hr. Endicott og for-
stöðunefndin hefur beðið mig
að taka að mér framikvæmda-
stjórn hátíðarinnar — að
minnsita kosti þangað t.'i bægt er
að fá einhvern annan. Duena
— það er að segja ungfrú Man-
toli — ætlar að vera hér áfram,
fram yfir hljómleikana, sem gest
ur Endicott-hjónanna. Enda á
hún nú ekki í annað hús að
venda.
— Ég hélt, að hún ætlaði að
fylgja líki föður síns til ítalíu?
— Já, það ætlar hún, en kem
ur bara hingað aftur um hæl.
Hún er nú fædd hér í landinu.
Mantoli var amerískur borgari
enda þótt skyldfólk hans sé enn
á Ítalíu.
Gillespie lét sér þetta nægja.
— Herra Kaufmann, hafið þér
noikkurn tíma verið dæmdurfyr
ir glæp?
Kaufmann brá skjótt yið. —
Nei, sannarlega ekki. Ég hef
aldrei komizt í nein slík vand-
ræði — ekki svo mikið sem um-
ferðarbrot eða stöðumælasekt.
Gillespie talaði í innanhússíim
ann. — Arnold, viltu taka við
umsókn hr. Kaufmanns um
byssuleyfi og útbúa fin.grafara-
kortið hans?
— Þakka yður fyrir, sagði
Kaufmann. — Þýðir það sama
sem að ég geti nú farið og keypt
mér byssu?
— Formlega séð, er það ekki
hægt. Umsóknin verður að fara
sína leið fyrst.
— Hve langan tíma tekur það?
— O, svona nokkra daga. En
ef yður finnst þér vera í hættu
staddur, er yður óhætt að kaupa
byssuna og koma með hana hing
að, svo að við getum skrásett
hana. Svo get ég gefið yður
leyfi til að bera harna hér, þang
að til endanlega leyfið kemur.
En ef þér farið til Atlanda, ætt-
uð þér ekki að hafa hania með
yður.
Kaufmann stóð upp. — Þér
hafið gert mér mikinn greiða,
sagði hann.
— Það var ekkert, sagði Gilleö
pie. Hann stóð upp, kvaddi gest
inn með handabandi og settist
aftur um leið og Kaufmann fór
út.
Andartaki síðar kom Fete inn
með daglegu skýrsluna. — Er
nokkuð í henni? spurði Gilles-
pie.
Pete hristi höfuðið. — Það
get ég varia sagt —seiginlega
ekki neitt, sem getur verið nokk
urs virði í sambandi við Man-
tolimálið. Hann dokaði við. —
Vitið þér, að Sam Wood hafði
samferðamann, hluta af nætur-
vaktinni í nótt, sem leið?
Gillespie gerði spurningar-
merki úr augnaforúnunum.
— Virgil var með honum,
sagðd Pete. Hann kom hingað
inn, rétt fyrir miðnætti og fór
fram á að fá að verða samflerða.
Þér hafið fyrirskipað, að Virgil
skuli fá alla aðstoð hérna, svo
að Sam tók hann með sér.
— Það hefur Sam sjálfsagt lík
að, sagði Gillespie.
— Mér skildist nú, að hann
væri ekkert hrifinn af því, sagði
Pete. Ég heyrði, að Sam kæmi
hér við um fjögurleytið og los-
aði sig við hann. Og, að Sam
hafi verið bálvondur.
— Hvar er Virgil núna?
— Það veit ég ekkd. Hann
fékk lánað fasteignaikort af
borginni, eitt af þessum sem er
með öll smáatriði og vegalengd-
ir, og fór sivo burt með það í
bíl'num, sem þér útveguðuð hon-
um.
— Þegar hann kemur, þá
segðu honum, að ég vilji tala við
hann, Skipaði Gillespie.
— Já, sjálfsagt. Vel á minnzt,
það er þarna í hrúgunni eitt
bréf, sem við opnuðum ekki, af
því að það er merkt trúnaðar-
mál.
— Þakka þér fyrir. Gillespie
benti manninum að fara og tók
svo bréf úr hrúgunni á borð-
inu. Hann sá, að þetta var í
óprentuðu umslagi, án nafns
sendanda, og hann vissi strax,
hverju hann gæti búizt við.
Hann reif upp umslagið bál-
vondur og las síðan e.'ns hratt
og hann gat, einu örkina, sem í
umslaginu var:
Gillespie: —
Kannski hefurðu velt því fyr-
ir þér, hvers vegna þú fékkst
þessa stöðu hérna, en ýmsum
öðrum miklu betri mönnum var
vísað á bug. Það var vegna þess,
að þú ert sunnlendingur og við
hóldum að þú værir nóigu stór til
að hafa hemil á megrunum. Við
viljum ekki neitt samkrull, og
við viljum, að þú haldir negra-
djöflunum frá skölunum og öðr-
um þeim stöðum, sem negrasleikj
umar eru að reyna að troða
þeim í. Og sízt af öl'lu viljum
v.'ð fá þá í lögregluna. Þú ætt-
ir því að losa þig við þennan
surt, sem er að vinna hjá þér og
sparfca honum út úr bænum, eða
þú skalt hafa verra af. Ef þú
ekki gerir það, skulum við gera
það fyrir þ ,g, og okkur er al-
vara. Og þú sjálfur skalt verða
honum samferða og þú ert ekki
sá stórkaU, að ekki sé hægt að
segja þér til syndanna.
Þú hefur fengið þína viðvör-
un.
Ofsareiðin, sem Gillespie vissi
sjálfur, að var hans versta
vandamál, gaus nú upp í hon-
um, svo að hann gat varla stilit
sig. Hann visisi, að hann gat at-
hugað bréfið til þess að komast
að því, hver sent hefði, en
hann vissi um leið, að hann
mundi aldrei komast að því.
Hann kreisti bréfið samian í
stórri hendinni og fleygði því
ofsareiður í ruslakörfuna. Svo
að þeir ætluðu að segja honum
til isyndanma! Hann vildi bara
óska þess, að þeir reyndu það!
Hann kreppti hnefana og horfði
á þá. Nei, e-kkért suðurríkja-
pakk skyldi segja Texasmanni,
hvemig han.n ætti að haga sér!
Og hvort sem þeim líkaði það
betur eða ver, þá var hanin löig-
reigluistjóri hémia, oig þeir femgju
'þar enigu um þoklað. Hann var
ekki foúiinm alð jiafna ság þeigar
ininanlhúsisBÍiminin giaf mierki.
— Nú? spurði GiILeispie.
— Hann Virgi'l var rétt núna
að hringj a og ispyrja, hvaða verk
stæði ®æi um bílana okkar. Ég
sagðd honum, að þér vilduð tala
við hann, oig hann er alveg að
koma.
Fynstu viðtorögð lögreiglustjór-
ans við þesisu voru reiði í garð
negranis, sem hafði komið honum
í þessa klaufalteigu aðstöðu. En
svo snerist reiði hanis í .aðra átt.
Honm hafði verið skipað að loisa
siig við negrann. Þó ekki væri
nema þesis vegna, ætiaði bann
nú að halda í hann meðan þörf
gerðist.
Hann var enn að velta ýmsum
gaigniráðstöfunum fyrir isér þegar
barið var að dyrum. Hann leit
upp og sá orsök allra vandræð-
anna standa í dyrunum. — Þér
vilduð tala við miig? spurði
Tilbbs.
Gállespie reyndi eftir föngum
að sýna ekki af sér neina geðs-
hrær inigu og stilla is' g.
— Já, ég var að hugsa um
það, hvenær þú ætlaðiir að gefa
mér skýrslu um rannisóknina á
líkinu.
Andlitiið á Titobs, sem venju-
lega viar siviplaiust, fékk nú á siig
umdruiniarsvip. — Ég afhenti
Amiold hama fyrir tveimur
dö-gum og datt ekki annað í hug,
en hún væri fcomiin til yðiar.
Giiilespie reyndi að eyða
þessu. — Já, líklega liggur hún
hérn-a á borðinu. En isvo ætlaði
ég að spyrja þiig, hvers vegna þú
fórst út að aba mieð Sam Wood
í niótt?
— Vegna þess, að ég vildii vita
alveg nákvæmlega hvar hann
hefði verið á hverjum tíma, áður
en hiainn faran likið. Um hvafða
götur hann ók og á hvaða tíma.
— Nú? Telurðu það eitthvað
miíkilvægt?
— Já, mér fannst það vera það.
— Jæja. Og fann-stu eitthvað,
sem þú vildir vita?
—Jlá, næstum. Og ég hetd ég
hafi fundi'ð það, sem á vantaði í
morgun.
— Mér skilist, Virgi'l, að Sam
hafi sett þig áf hérma snemma í
morgun og verið í eitthvað illu
sika.pi þegar hann gerði það.
Hvað gerðirðiu til þess að koma
honum úr jafnvægi. Venjulega er
hann ekkert ósanngjarn eða til-
tektasamur.
Tibbs h.'íkaði ofurlítið og
spennti greipar, áður en hann
svaraði: — Okkur hr. Wood kom
ágætlega saman, enda þótt hann
vfflti fyrir mér á einum stað og
þegar ég hafði orð á því, skildi
hamn m’ig eftir hérnia, fbrmála-
iaust.
— Hvað áttu við, að hann. hafi
vill't fyrir þér. Lýstu þvi betur.
— Ur því að iþér spyrjið
miig hr. Gilletspiie, þá bað
ág banin að þræð'a mieið mig
niákvæimleiga siömu leiðdna og
hanin ók, morðnióttina. En á
einum sitað bey’gðii hiann of-
urlítið úr leíð. Gilleisp e ruggaði
sér í S’tólnum. — Þú verður að
S’kiija það, Virgil, að hr. Wood
hefur verið á þessari sömu næt-
urvakt í samfleytt þrjú ár og
meir,a. Hann leggur áberzlu á að
brey-ta ferðum sínum stöðuigt, svo
að eng'nn geti vitað, hivenær
hann er á hverjum .stað. Þú get-
ur aiis ekki ætlazt tiL, að hann
muni svo alveg upp á hár, hvaðia
leið hann hefur ekið tiltekna
nótt, jafnvel þó ekki séu nema
tveir isólarhr'ingar síðan.
— Þakka yður fyr.'r, herra.
Var það nokkuð fleira, seirn þér
vilduð spyrja miig um?
Gillespie hugsaði sig um. Hann
reyndi að fimna e nhverja móðg-
un í þes-su svari Tibbs, en ef
noikkur var, þá var hún að
minnista kosti ekki isýnileg. —
Nei, það var ekki flleira, sagði
hanfti.
Þegar negrinn gekk út, skeilti
Giliespie sér niður í stó-linn.
Snögglega hafðd honum dottið
eiitt í hug, sem hann var ekkert
hrifinn, af. Ern hann var meist
hissa á, að sér sfcyldi ekki hafa
diottið það fyrr í hug. Þetta var
furðuleg hugdetta en hún gæti
nú isamt veri»ð sú rétta.
Hann lokaði augunum og sá
fyr/r sér mann, sem reiiddi stóra
spýtu til höggs, sem mundi
LAUGAVEGI 78 SlMI 11636 « lInur