Morgunblaðið - 06.10.1970, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. OKTÓRER 1970
-Bjarni Jensson
Framhald af bls. 21
sonar sendi ég og mitt fólk inni-
legar samúðarkveðjur og bið
blessunar konu, yndislegum
bömum og aldraðri móður hans.
Jóhannes R. Snorrason.
Það eru sístæð sannindi, að
með hverjum ættingja eða vini,
sem við missum, deyr hluti af
okkur sjálfum. Þetta stóð mér
sérlega skýrt fyrir hugskots-
sjónum sunnudagsmorguninn
sem ég sannfrétti, að vinur minn
og skólabróðir, Bjarni Jensson,
væri genginn fyrir ættemis-
stapa. Víst er um það, að frá
þeirri stundu fjölgaði verulega
þeim minningum, sem ég fæ ekki
framar deilt með öðrum. Af
þeim sökum langar mit til þess
að reyna að minnast Bjarna fá-
um og fátæklegum orðum án
þess að rekja æviferil hans; það
munu aðrir og mér færari gera.
Fundum okkar Bjarna heitins
bar fyrst saman snemma árs
1939, þegar við vorum samtimis
að búa okkur undir menntaskóla
nám. Vinátta tókst með okkur
eftir að leiðir lágu saman á ný,
en það var í Menntaskólanum í
Reykjavík veturinn 1943—44.
Eignaðist Bjami þar sem annars
staðar á vegferð sinni marga
t
Eigirukooa mín ag móðir akk-
ar,
Ingibjörg Kristjánsdóttir,
Hvolsvelli,
andaðist að heimili sínu að-
faranótt 5. aktóber.
tsleifur Sveinsson
og bömin.
t
Móðir akkar, tengdamóðir og
amma,
Sesselja Hansdóttir,
Asgarði 51,
lézt í Borga rsj úkrah úsinu
mánudaginjn 5. október.
Sigríður Sigurðardóttir
og Magnús Jónsson,
Ingibjörg Ingimundardóttir
og Hans Jónsson,
böm og baroaböm.
t
Bróðir akkar,
Árni Pálsson,
verkfræðingur,
andaðist summiuda/giinin 4. aktó-
ber.
Einar B. Pálsson,
Franz E. Pálsson,
Ólafur Pálsson,
Þórunn S. Pálsdóttir.
t
Móðir akkar, tengdaimóðir ag
amrna,
vini, sem von bráðar fengu að
reyna, að vinátta hans var
aldrei háif né dofin. Hef ég
aldrei kynnzt vinfastari og vin
ræknari manni, og svo ætla ég
að sé um fleiri. Heimili foreldra
hans og síðar hans eigið stóð
ævinlega opið fjölskylduvinun-
um, — mér liggur við að segja
á nóttu sem degi; og engan
mann vandalausan hef ég þekkt,
sem eins auðvelt var að leita til,
ef á bjátaði. Bak við yfirlætis
laust hæglæti og meðfædda prúð
mennsku bjó óvenjuleg hjarta-
hlýja.
Minnisstæðir eru mér þeir
eiginleikar Bjarna, að honum
var löngum tamara að hafa orð
á kostum manna en ávirðingum.
Líktist hann í því móður sinni,
þeirri mætu konu. En hann hafði
lika — eins og prúðmennið fað-
ir hans — næmt skopskyn og
var fljótur að greina það sem
broslegt var í fari samferðar-
mannanna. Allt var það þó
græskulaust, og fáa man ég sem
meira hafa glaðzt en hann gerði,
ef hann fann ærlega manns-
parta hjá einhverjum, sem hon-
um hafði áður fundizt ógeðfelld
ur.
Ég hygg að Bjarni hafi í
flestu tilliti verið gæfumaður.
Hann fæddist mætum og góðum
foreldrum og ólst upp á fyrir-
myndarheimili, elztur þriggja
samlyndra bræðra. Hvar sem
hann fór gat hann sér hið bezta
orð, enda ljómandi vel gerður
og gefinn og alla ævi talandi
tákn um gott upplag og vand-
að uppeldi, en laus við allan
tepruskap. Þá gekk hann í
æsku þá menntabraut, sem hug-
ur hans stóð til, en breytti síðar
ögn um stefnu, þegar hann tók
að hneigjast að öðrum viðfangs-
efnum. Starfsævi sinni fékk
hann síðan að verja þar sem
hann hafði sjálfur kosið sér vett
vang; og þar sem annars staðar
naut hann vinsælda og virðing
ar, svo að hann hugnaðist mönn
um því betur sem þeir þekktu
hann ger. Loks var sú gæfan
ekki sízt, að hann eignaðist af-
bragðs konu og með henni þrjú
börn, hvert öðru mannvænlegra.
Það er átakanlegt þegar mað-
ur í broddi lífsins, hraustur á
sál og líkama, með óskerta starfs
orku og heilbrigða lifsþrá, fell-
ur svo sviplega frá. Mig brestur
orð sem skyldi til þess að votta
ástvinum Bjarna, konu hans
Halldóru Áskelsdóttur, börnun-
um ungu Dagbjörtu, Jens og Ás
keli, móður hans Guðrúnu
Helgadóttur, og bræðrunum
Helga og Birni, samúð mína og
fjölskyldu minnar. En er fram
líða stundir mætti það verða
raunabót, að þeim sem fellur frá
t
Maðurinn minn, faðir, tenigda-
falðir, afi ag lanigiafi,
Valdimar Sigurðsson,
fyrrum bóndi í Rúffeyjum,
verðiur jarðbuniginn frá Lanig-
haltskirkju 6. aktóber kL 1.30.
Sigurlín Guðmundsdóttir,
böm, tengdaböm, barnabörn
og bamabamaböm.
______________________________
í fullu fjöri er gjarnan hlíft við
ósigrum, vonbrigðum og and-
legri og líkamlegri hrörnun, sem
lífið er svo örlátt á við marga,
sem lengur lifa.
Að endingu: fyrir mina hönd,
konu minnar og barna: Þökk fyr
ir ógleymanlega vináttu og
tryggð.
Bergsteinn Jónsson.
„Grimimt es fall
frænda að telja,
síðan's minn
á miunvegia
ættarsikjöldur
af lífi hvarf.“
(Egill)
Bjarni Jensson var elztur barna
bama alnafna síns, læknis á
Síðu. Augu okkar frændsystkina
beindust sniemma að honum, sem
fynstur gekk fyrir frændigarði.
Nær eðia fjæir fundum við glöggt
fyrir náviist hians, sem orð fór af
fná bemisikiu fyrir góðvild, nær-
gœtni ag hjálpaemi. Áðiur en
kyinni udðu náin, varð manni
tamit að líta á Bjamia frænda
sem fyriimynd. Varð mér edtt
sinn á sá bamaisikaipur að halda
mig heitinn i höfuð honum, og
henti frændi þá góðlátlegt gaman
að.
Er kynná urðu mániari, varð
fyrir umgmenimi, siem hlotið hafði
flágeett uppeldi í skyldurækni ag
rætotarsemi við sína námuistiu ag
fólto almiennt. Uppeldi ag heiim-
ilishaettir gátu þó aldrei verið
mieira en frjór jarðvegur fyrir
eðlislætga kasti Bjamia. Þeir
komiu m.a. fram í einstakri geð-
prýði ag göðgjaimri kímni. Redði
eða oflsa sá ég ekki til hanis, held-
ur höfðaði arg ag þras til kímini-
gáfu hanis. Jafnvel skemmjtiininii
stríðni hanis var gott að verða
fyrir. Henni beitti hann aðeiins
þá, sem hann treysti til sömu
sjálfsfcímni og hann hafðd sjálf-
ur til að be ra.
Minmisstætt er æstouheimili
Bjamia, lenigst aif á hiniu böfðinig-
lega setri Hólium inini í Laiuigar-
nied. Fjölsfcyldan var samihent
úm að skapa sérstæðan beimdlis-
huignað. Heámilið sitöð opið gesti
oig gan/gandi, ekki sízt lanigt að
kamnium (»g þeim, sem þurftu
huighreystinigar o@ uppörvunar
við. Glaðværð og hlýja Bjama
ag þeirra bræðranna var ómiss-
amdi þátfcur þess umlhverfis. Þetfca
er liðim saga. Samistillinigar á
leálksviðd lífsins verða ekki end-
urtekniar. En þær geym/ast í hiug-
ljúfrl minninig þesis, sem var og
er kært. Og gestriisni og góðvilj-
uð hlýja hefair haldizt hin sama
á edigin hedmili Bjama og Hall-
dóru.
Frumkivæði og sfcöpnnarhneigð
Bjama beinidist smiemma að fliuig-
liistinni. Flugilð heillaðd. Bætour
ag mynid-ablöð snierust um fluig.
Vinniulbóikarblöð ag spássíu.r voru
fylltar tedkndmgum ag rissi af
fluigvéluim ag úr fluigfræðum.
Þessari stertou hneigð varð að
lúta. Gæddiur góðum allhliða
námisgéfum, eintoum til mála-
niámis, varð hann sfcúdent ag vin-
sæll kiennari um tíma. En flug-
hmeiigðin varð ofan á. Sömiu toost-
iinia lagði hann í það sem ammað,
varð einn lædðastur manna hér-
lenidra I fluigfræðium og gat sér
sérstakt arð fyrir gerhygli ag
gætni.
Fluigið ber mieð sér sérstaka
afgeramdi áhætfcu, sem sifcuindend-
ur þess miunu gera sér grein fyr-
ir, enda þótt þeir eiigd sama til-
kall til gæflu og lífsláns sem aðr-
ir imenm. En það er bót í raiun,
að þeir hafa oftaist upplifað
mieira en aðrir menn jafmgam-lir.
„Margoft tvituigur mieir hefur
Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti,
Grundargerffi 4,
verður jarðsuimgin frá Dóm-
kirkjunni miðvitoudaiginn 7.
aktóber kl. 13.30.
Guðbjörg Bergsveinsdóttir,
Halldór Þórhallsson,
Ingibjörg Bergsveinsdóttir,
Magnús Erlendsson,
Steinunn Jónsdóttir,
Arilíus Harffarson.
t
J-arðarför
Magnúsar Brynjólfssonar,
Miðtúni 44,
sem andaðist að Hrafnistu
30. september, fer fram frá
Kirkjubæ við Háteigsveg mið-
viíkiudaiginn 7. ototóber kl. 3
e.h.
Jón Magnússon,
Guffni Magnússon
og fjölskylda.
t
Þök'kium inn-ilegla auðlsýnida
samúð við andiát oig jiarðarför
Þórunnar Símonardóttur
frá Nesjum.
F.h. v-amdamiaminia,
Áróra Guðmundsdóttir,
Ingibjörg Guffmundsdóttir.
lifað,“ sagði skáldið. Ég sminniist
þess, er Jens faðdr Bjama lýsti
því í hópi vinia, hve dýrðleg flug-
sýn getur veríð, og það um áður
troðnar slóðir. Sjálfur minnist
ég stórfeniglegrar flugsstuindar
mieð Bjarna. Sú stund er minm-
inigarperia, sem ég miun fóiga og
geymia í pússi máruu, því að fleiri
slítoar miumiu ektoi veitast. Fjöl-
miargar stundir stórfeniglegrar
fiiugsýnar miumiu hafa mieitlað
stoaphöfn Bjama og veitt hanium
lífsfyllimgu á stoammri ævi, ásamt
þeirri hiamiinigj'u, sem hann naut
í ibeimaihöfln með ástvimium sín-
um. Þótt harmiur sé að kveðinn,
má því etaki aðeáms sýta, hieldiur
þaktoa ihvert ævinmar anidartak
því heátar sem hún var staemmæi.
Himzta lemjdinigin er afstaðin, en
niýtt flugtak hafið í æðra heirni,
þar sem fiuigsýn er afar manm-
legri skyrujiun ag skilnimigi.
Manni mieð stoaphöfn Bjarna
hefði fallið þunigt alð upplifa
óián, sam hanin fétok eklki afStýrt,
þótt allt sé í þeirri hendding
kiraftaiverki líkast, aminiað en að
verða skyldi. En minninig hans
er þeiim maninidóm-i irueiitluð, að
hann leið að fomium hættd far-
stjómiarmanna ag inmsiglaði með
því afdrif og orlög farkoets og
aamfyigdiarm-arLn-a. Trúir hver
sem vill, en mér þytoja stamda
teáton til þess, að eigi miátti
sköpium remnia, þótt teflt hafi
verið viiti og viðbrögðum móti
mætti arlagamm-a.
Létt var að bera m-eð frænd-a
það niafn, sem sómamenn bafa
barið urn aldir. En mú gierisí
þynigra. Fjöimeinniur fræmdlgarðiur
drúpir nú höfði í trega og sökn-
uði og samúð með -niániuistu ást-
vinum Bjama, kom/u han/s, böm-
um, rnóður, bræðrum og fjöl-
skyldium þeirra.
Bjami Bragi Jónsson.
Öndvegismaður er fallinn fyr-
ir aldur fram. Það er ofar mann-
legum skilningi að greina þá
þræði, sem á bak við liggja, og
leiða mann að skapadægri fyrr
en nokkurn varir, óvænt og
skyndilega. En eins og hinar
margbrotnu og flóknu vélar, sem
snilli mannsandans hefur fund-
ið upp og smíðað, lúta ákveð-
inni og kunnáttusamlegri stjórn
þess, er um stjórnvölinn heldur,
þannig er rás alheimsins með
smáum og stórum viðburðum í
lífi mannanna ekki heldur til-
viljunum háð, heldur lýtur hún
fastri stjórn hins alvalda, sem
öllu beinir að því marki, sem
hann hefur sett hverjum og ein-
um. Vér getum ekki greint leið-
ir hans, en farsælast er að trúa
því, að þær miði öllu og öllum
til góðs, þótt oft virðist oss í
skammsýni vorri annað blasa við
augum.
Mig langar að koma þessari
hugsun á framfæri við þá mörgu,
sem nú eiga um sárt að binda
vegna fráfalls Bjarna Jensson-
ar. Fyrst og fremst til hans nán-
ustu ástvina, sem hafa verið mér
og mínum sannir og tryggir vin-
ir, eins og hann sjálfur. Og siðan
til allra hinna mörgu, sem hann
starfaði með og fyrir, og nutu
hæfileika hans, óbrigðuls dreng-
skapar og óhagganlegrar skyldu
rækni. Jafnvel öll þjóðin er fá-
tækari eftir missi slíks manns,
sem Bjarni Jensson var. Það eru
menn honum líkir, sannir, heilir,
hreinir drengskaparmenn, sem
þjóðin þarfnast.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
vil ég votta samúð ástvinum
hans. Ég bið Guð að styrkja þá
í þeirra mikla missi, og ber fram
þakklæti fyrir allt það vinarþel,
sem hann hefur sýnt mínum nán
ustu bæði fyrr og síðar. Minn-
ingin lifir um fágætan mann-
kostamann.
Björn Magnússon.
Sjaldan veit maður hvenær
hinzta handtak er. Við Bjarni
kvöddumst síðast að loknu 25
ára stúdents jubileum í sumar.
Vinátta okkar Bjarna að
loknu stúdentsprófi var sérstæð,
því að við hittumst oftar úti í
heimi á ferð og flugi en hér
heima.
Þegar æskuvinir hittast langt
úti á úthafi tilverunnar af til-
viljun, þá treystast vináttubönd
margfalt á við venjulegar að-
stæður. Þó að við Bjami hitt-
umst í stórborgum austan hafs
og vestan þá er eftirminnilegast
þegar við hittumst tvisvar á
Grænlandi. Bjarni var þá að
fljúga á vegum Flugfélags ís-
lands fyrir Grönlandsfly í inn-
anlandsflugi á Grænlandi, en ég
á ferð í sambandi við byggingar-
framkvæmdir í Holsteinsborg.
Sannkallaður fagnaðarfundur
varð þar sem við sáumst í mann-
þröng á flugstöðinni í Syðri-
Straumfirði og báðir hrópuðu
upp yfir sig, svo undrandi urð-
um við.
Við eyddum einir saman nokkr
um ánægjulegum dögum uppi í
fjöllum við rætur Grænlands-
jökuls, og ræddum þá um
menntaskóladagana, líðandi
stundar dægurmál og heimspeki.
Við þessar mögnuðu aðstæður
fékk ég hugboð um skapadægur
Bjarna vinar míns. Ég fagnaði
þvi eftir þetta sérstaklega
hverju sinni, sem við Bjarni hitt-
umst. Lögmál örlaganna eru litt
skilin í dag og menn undra sig
yfir tilfærslum á taflborði tilver
unnar, t.d. þegar það skiptir öllu
máli hvort valin eru sæti til
vinstri eða hægri í flugferð sem
þessari.
Við verðum að ætla að yfir-
stjórn tilverunnar hafi allar að-
gerðir samræmdar svo loka til-
ganginum verði náð.
Ég vona að fjölskylda Bjarna
heitins fái fullvissuna um ódauð-
leika sálarinnar og sendi ég hon
um að lokum hlýjar hugsanir í
fararnesti.
Guðmundur Einarsson.
Laugardaginn 26. september
s.l. var hringt frá Flugumsjón
til skrifstofu minnar skömmu
fyrir hádegi og tilkynnt að Fær
eyjaflugvélin væri týnd í að
flugi að Vagar. Flugstjóri i þess
ari ferð var frændi minn Bjarni
Jensson. Ég sat augnablik hljóð
ur, áður en flett var upp í prótó
kolli til að sinna embættisskyld
um. Á slíkum stundum er eins og
ævintýrið sé búið og ekkert
nema tóm fram undan, en svo
skynjar maður að halda verður
áfram baráttunni.
f dag syrgjum við Bjarna
Jensson og fylgjum honum síð-
asta spölinn í okkar heimi, reyn
um að styðja og styrkja hvert
annað, látum hugann reika, leyf
um minningunum að líða í gegn
um hugann. Hjá sumum er af
mörgu að taka. Hjá mér byrja
minningarnar árið 1936, er
hann kemur til sumardvalar hjá
foreldrum mínum á Breiðaból
stað á Síðu, bæ þeim sem Jens
Bjarnason faðir hans ólst upp
á, því Bjarni Jensson afi Bjarna
var þar virtur læknir.
Aldursmunur og uppeldisað
stæður gerðu það að verkum, að
frá byrjun bar ég mikla virð
ingu fyrir frænda mínum og lét
hann óhikað leiða mig í starfi og
leik. Þau 5 sumur, sem hann
dvaldist hjá foreldrum mínum,
S. Helgason hf.
SÍMI 36177