Morgunblaðið - 30.04.1972, Side 24

24 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. APRÍL 1972
Steingrímiiir Davíðsson:
Þá er stundin
Nokkur varnaðarorð
í>,egar undirtynur koonim-
únista, meðjimir Þjóðvarnar-
ilokksins sá’uga, íónu
sinar „fórnar-göngur“ frá Kefla
vik og Hvalfirði, og lok.s að eig-
in rekkjustokkum, flæddi svit-
irm af vöngum garpanna yfir
vegi o-g veiili. Það fióð var næst
Hn eins mikið og WóðiU.öðið úr
íórnardýrum Staiíns á hreinsun
anionabilinu. Já, hér var mikiu
fórnað og hart barizt fyrir bix>tt-
rekstri varnarliðsins. Já, mikiu
var fórnað. Það kositaði mi'kið að
fiytja gönguliðið til þeirra
staða, þar sem herferðimar
sskyid-u hefjast. Þurrt og fljót-
andi nesti kos-taði ærinn pening.
Variega áætiað kosKtðu síkór, er
henda varð eftlr hverja göngu
minnst 300 þúsund krónur, og
þar við bættist skósiit þeirra, er
skemmra fóru. Þá bættist
enn við hjáip og jafnvei sjúkra
kosinaður, þvi hetj'urnar gáfust
wnnvörpum upp, og sumar mjög
iBa haidnar. Ekki hefur sann-
azt, að styrkur til þessa hafi
fengizt frá vinveittri þjóð.
Mikiu varð að fóma íyrir föður
lancíið. Varnarlið'ð var að flækj
ast fyrlr áfórmum ís’.enzlku „föð
uriandsvinanna". Það gat eng-
inn sanmir rauðliðl þoiað.
Þegar sýnt þótti, að þessar
mikiu göngur bæru engan ár-
angur, voru þær lagðar niður,
og Þjóðvamarr.okikurinn fór
sömu ieið, en Gils ekki, hann
gekk með nokkrum sínum vild-
isonönnum, „inn til fagnað-
ar herra síns". Eítir að hafa
krop ð og snúið and'iti tii
Moskvu var heim komni sonur
inm sieginn til riddara og veitt
liðsforingjat'gn. Ekki var
Lærra risið að sinni.
Ýms'r mætir menn og fram-
sýnir telja frjálsiiynda og
vinstri, beina arfíaka Þjóðvam
arílóikksins. En þvi trúa þó fá-
ir,- að Hannbai sé s’ákur bragða
refur, em liðþjáifar hans hins
vegar til ails visir. Hitit verður
ekki vefengt, að komimún-
istar komust í rikissitjóm fyrir
atbeina Hannibals Valdimarsson
ar. Hann hafði svokallaða Jykii
aðsitöðu. Valdafikn Hannábais
réð úrsiitum. Bóndiinn í Selár-
dal er rösuil sttjórnmálamað'ur.
Hann hefði aldrei átt að y*fir-
gefa kennarastarfið, þar var
hann á réttri hiJl'U: ötull, vel-
viljaður hugsjónama&ur. Iliar ör
laganornir hafa verið þar að
verki. Enginn getur með vissu
sagt um hve afdrifaríkt þetta tii
taaká Hannibais verður fyrir ís
lenzku þjóðina, en útiitið er
ískyggilegt, og skal hér að því
vikið.
Ólafiur Jóhannesison er titlað-
ur forsætisráðherra og er það að
formi til, stýrir stjórnarfundum
o.s.frv. Hann hefur og tvo fram-
sóknarmenn í ráðherrastól
um sér við hlið, litiu duigmeiri.
Aliir þessir menn eru sennilega
einlægir lýðræðissinnar. En
þeir hafa orðið að ganga und-
ir jarðarmen. Augljóst er að
Aliþýðubandalagið, kommún-
istar, ráða stjórnarstefnunni og
þeim stjórnarsamþykiktum, er
þjöna þeirra hagsmunum og
stefnuskrá. Þeir hafa m.a. sett
það skilyrði fyrir stjómarsam-
vinnu, að vamarliðið fari úr
landí þegar, en hinir fengið náð
arsamlega þá tilslötoun að Hðið
fari á kjörtímabilinu. Einar
Ágústsson, utanríkisráðherra
orðaði það í viðtali við dagblað
ið Vísi skötnmu eftir valdatöku
vinstri stjórnarinnar, þá senni-
iega i áföngum, að hætti florsæt-
isráðherra. Hann ákveftur aKt í
áflönigum. Utanríkisráftherra virt
ist alirogginn, swo framsóknar-
ráðfh. og Hannibad þótti um of
áberandi frammi fyrir alþjóð,
svo Einar varð að draga í íand,
talaði þá næstu d?ga um endur-
komin
Skoðun varnarsamndniganna á
næsta ári. Þá hleyptu kommar í
brúnir, sýndu klæmar og skip-
uðu sjálfa siig til aðstoðar utan-
rífkisráðtierra. Ljóst var þé hverj
um manni, hverjir völdin höíðu
á stjómarheimilinu. Kommúnist-
amir í ríkisstjóminni nota hvert
tækifæri til að auglýsa vaJdið
yfir meðráftherrum sinum,
t.d. snoppungaði Lúftvík fjár-
málaráðherra fyrir ókurteisi við
ríJcisstarf-smenn og kaillaöi vatns-
gusu framan í siig. „Þú grugg-
air vatnið, sewi éig er að drekka,"
sagði úlfurinn við lambið, er
stóð þó neðar við lækinn. Litla,
sakiausa lambið andmælti úlfin
um með rökum, en Haildór E.
lyppaðist niður. Hann viður-
Jíenndi vald hins og laut því í
auftmýkt. Einar er áminntur, er
þurfa þykir. Vöndurinni er á
lofti. En önnur tæki bíða sinn-
ar stundar. Þeir rauðu sjá
dýpra og horifa lenigra en marg
ur heldur. Lúðvík er þeirra vitr-
astur og ráðsluniginm. Ráð hans
eru vel grundvöJiIiuð. Varnarlið-
inu á ekki að visa úr landi á
þessu ári eða því næsta. Tekjur
af fluigvellinum eru vei þegnar
í sukkið hans HaWdórs, og rétt
að lofa honurn að leika sér með
það glingur nokkra stund. Það
dregur Jí-ka úr sviðanum eftir
kinnhestana. Byltingin verð-
ur ekld gerð fyrr en undirbún-
ingur hefur verið þrauthugsað-
ur og honum lokið.
í ».Nýja sáttmála" eru atriði,
litið áberandi, en verða traust-
ir hornsteinar undir framtíðar-
höll rauðQiða hér á fomu höf-
uðbóli Ingólfs Arnarsonar. í sátt
málanum er þvi m.a. loifað að
veita skuli opinberum starfs-
mönnum samnimgsrétt þ.e. verk
fallsrétt. Fljóthugsað virðist
þetta sanngjamt og a.m.k. mein-
látið. En þó hafa fiestar lýðræð-
isþjóðir hi'kað við að veita emb
ættismönnuim sínum þennan
rétt. (1 rauðu ríikjunum hafa eng
ir verkfafllsrétt). Verikföli emb-
ætitisimanna mundu valda ömg-
þveitd, en ekki anm’anri hiættu
þar sem her er tditiækur, en her
höfuim við Islendingar ekki, og
þvl mundi verða algert sfjórn-
ieysi i landinu, eí dögregla, dióm
arar, læifcnar og hjúkrunar-
lið gerðu verkfaJi. Þetta er m.a.
•undirbúið með því að setja allt
löggæzlulið undir einn hatt,
stjóm ríkisins, það er nú orðið
að lögum. Lýðræðissinnar sofa á
verðinum. Rauðliðar vita vel, að
ekki stendur á embættismönin-
um að gera verkfall, ef í odda
skerst um kaup og kjör, og það
hafa stjórnarvöldín I hendi
sinni. Þegar kommúnistar
smeygðu þessu ákvæði inn i
stjómarsamninginn var það
ekki af umhyggju fyrir starfs-
mönnunum, heldur í annarleg-
um tiigangi, þeim er ég veik að
hér að framan. Lýðræðíssinnar í
ríkisstjóminni, ef nökfcrir eru,
voru staurbiindir atf gflampanum
frá hrævareldum jámtjaids-
manna.
Jafnvel þó að vamaríiðið væiri
bér enn, þegar komið væri hér
aligert stjómleysi, mundi það
ekki taka í taumana, meðan
Rússar létu ekki á sér kræla,
því óreiðan teldist innanríkis-
mál ísflendinga. En þá er stund-
in komin fyrir kommúniista að
grípa inn í málin. Þeir mundu
ljúfilega visa Ólaíi, Einari og
Halldóri á dyr, lífcleiga Hanni-
bal Hka, nema þeir vilji sverja
þeian rauðu holiustueiða. Þetta
verður fyrsti áfanginn, annar
sá, að segja upp hervemdar-
samnimgnum og ftyjgja því eftir,
og þá sá þriðji og langþráði,
að Rússar ganga á land, taka
sér stöðu á KeflavíkurfliUigveJli
og viðar um Jandið. Afllt í átföng
um, að vilja Ólaíis.
Þegar alflt þetta er íulflkomn-
að, mun þá Hannibafl gráta vot-
um eða þurrum tárum? Örugg-
lega 'grætur hamn siem íleiri Is-
lend'iingar.
Staðreyndin er: Rússar biða
með vigdreka á legi og í Jotfti
úiti fyrir ströndum Islands, eí til
þarf að taka. Þeir hafa kort af
landimi öJIu. Þeir rata fram hjá
boðuim og Windskerjum, inn á
Jwern vog, hvort sem þar er
höfn eða hafnleysa. Þeir þeklkja
næstuim hvem smástein á og váð
Reyjqanesskagainin, og jarfmveí
vamarstöðina sjáifa. Alit þetta
voru þeir að kynna sér o.im.a.
mynda, þegar þeir áttu hér
flánga dvðil, og þóttust vera að
leita að ftlaki af flugvél, sem
ekki íórst, enda aldrei veríð til.
Þá er fimmta herdeildin í lanöi
reiðubúin.
Þetta, sem hér heftur verið
sagt, netfna rauðftiðar Rússa-
grýlu. Ætfla með þvi að bilekkja
þjóðina og margir láta glepjast.
Ekki er enn úr minmi liðið, þeg
ar Rússar í byrjiun síðustu
heimsstyrjafldar setfliuðu að svtæfla
Pininland undir sig, er eJiki
tótkst, að Islend'ingar sýndu
Finnum samúð í orði og verki,
þó otf Jítið væri, þá kallaði Bin-
ar Qligeirsson allt slikt Finna-
galdur. Rússagrýla og Finna-
galdur eru af sama toga spunn-
in. Eimar og hans féiagar börð-
ust hatrammt móti vömum Vest-
urveldanna hér, þann tiima er
Hitler og Staflin voru vigsbræð-
ur. En er Vesturveld'in komu
Rússum til hjálpar, þegar Hitl-
er var að kremja þá undir hæfln
um, þá sneri Einar við blaðinu,
og skrifaði á hina blaðsíðuna
eggjunarorð til Islendinga að
duga nú vel hernáínsliðimu. Þeg
ar stríðið var unmið og StaíMn
sveik veligerðarmenn sina á Vest
uriöndum, ftiett'i Eínar enn Við
blaði, hann og hans pólitiisfcu
arfar hafa skrifað áfram bók-
felflið í sama dúr. „Rússagrýfla"
segja þeir rauftu. Lúðvik leg.gur
þeim óvitrari orð á tumigu. .
Þannig horfir framtíðin við
frá mínu heimahlaði. Hínir
fornu flandvættir megna efckert
gegn kynnigifleraftti vigdreka á flegi
og lofti. Vonum að fliollvættir ís-
lands og heilög forsjón afstýri
glötun þjóðar vorrar. En þjóð-
in verður sjáltf að stkynja hætt-
una, afneita orðum fia’sspámann
anna. Guð hjálpar þeim er vilja'
hjáflpa sér sjálfir. Treystum þvl,
lslendir»gar, gefið gaumn að þess-
um vamaðarorðum íyrr en það
er orðið of seint.
Starblinda er einasta afsökun
isflenzkra korrmnúnista og gisti-
vina þeirra, sem þó mun duga
þeim skammt.
Stgr. Davíðsson.
Þoð er prýði oð PANELOFNUM
Lótið þvi einnig PANELOFNA i yðor hós
PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR
PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR
PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR
PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR PANELOFNAR
KÓPAVOGI KÓPAVOGI KOPAVOGI KÓPAVOGI KÓPAVOGI