Morgunblaðið - 01.07.1972, Side 7

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. JÚ'Ll 1972
7
Smmútna
krossgáta

m
8 9
12 13
“ J U
■
18 n
Lárétt: 1 veður — 6 skán — 8
vafa — 10 léleg — 12 ungviði
— 14 festa hönd á — 15 sam-
hljóðar — 16 góðkunningja —
18 svikastarfsemi.
Lóðrétt: 2 prik — 3 tónn — 4
skelin — 5 heykrókur — 7 safn
að — 3 húðfl'ytja — 11 ótfta — 13
á fætinum — 16 liggja saman —
17 röð.
Lausn siðustu krossgátu:
Lárétt: 1 krafa — 6 aða — 8
joð — 10 iát — 12 ótaldar — 14
Ra — 15 re — 16 óla — 18
áhaldið.
Lóðrétt: 2 raða — 3 að — 4
tfald — 5 Þjórsá — 7 útreið :—
9 ota — 11 áar — 13 lall — 16
óa —17 ad.
BRIDGE
Italia sigraði S.-Afriku með 13
stigum gegn 7 (54:44) í Olym-
píumótinu 1972. Spilið, sem hér
Æer á eftir er frá þessum leik
og sýnir að ítölsku sniiiingarnir
igeta komizt í vafasamar loka-
sagnir eins og aðrir bridgespil-
arar og einnig sýnir spilið, að
iþeir geta eins og aðrir orðið óþol
inmóðir og reyna þá gjaman
óven julegar byrjunarsagnir.
NORÐOR:
S: 4
H: K-D-10-7
T: K-D-10-9-5
L: 6-5-2
AUSTUR: VESTUR:
S: 10-7 S: K-9-8-6
H: 5-4 H: G-6-3-2
T: 7 6-4-3 T: G-2
L: Á-D-G-7-4 L: K-10-8
SUÐUR:
S: Á-D-G-5-3-2
H: Á-9-8
T: Á-8
L: 9-3
Við annáð borðið sátu itölsku
«pilaramir Pabisticci og DAlélio
N.—S. ogsögðu þannig:
N: S:
P. 1 sp.
21. 3 sp.
8 gr. P.
Austur reiknaði með að norð-
rur hetfði tfyrirstöðu í laufi og lét
Jyví í byrjun út hjarta 5. Sagn-
hafi tók 10 slagi og vann þann-
dig 4 grönd.
Við hitt borðið sátu ítölsiku
spiiaramir Garozzo og Forquet
A.V., en Strul og Broer frá
S.-Atfrlku N.S. og þar gengu
eagnir þannig:
A: S: V: N:
2 1!! 2 ®p. 4 1. P.
P. P. P. P.
Garozzo, sem var tfrekar
óánœgður með hvernig gengið
hatfði tfram að þessu spili, ákvað
að reyna að vilia fyrir andstæð
tagunum og opnaði á 2 laiutfum.
Hann tfékk 7 slagi og varð 3 nið-
ur, en Itaflía græddi 10 stig á
spiMnu.
DAGBÓK
BARMMA..
Adane og Æjale
í Eþíópíu
Eftir I>óri S. Guðbergsson
Allt í einu stanzaði
Adane og gaf Æjale merki
um að gera slíkt hið
sama. Hann heyrði greini-
lega stunur og andvörp úr
öðrum kofanum. Uau lædd
ust örlítið nær og gægð-
ust inn um rifu á veggn-
um. Inni var hálf dirhmt
og drungalegt. En það var
rétt eins og hjá flestum
öðrum.
Á gólfinu lá einhver
vera, sem bylti sér öðru
hverju. Fullorðinn maður
þrammaði fram og aftur
um kofahreysið. Það var
greinilega húsbóndinn.
Stundum stanzaði hann og
formælti — tautaði eitt-
hvað í barm sér um, að
hann hefði aldrei átt að
taka sér þessa stúlku fyrir
konu. Og Adane og Æjale
heyrðu oft orðið Barrisja.
Þau vissu, að það var vold-
ugur töframaður. Hann
ætlaði áreiðanlega til hans.
Adane ætlaði að færa
sig eitthvað til, en gætti
ekki að sér. Hann steig á
kvist og brothljóð kvað
við.
Húsbóndinn var kominn
út á sömu stundu og skip-
aði börnunum að snauta í
burtu hið bráðasta. Hann
var æstur og órólegur.
Augun voru flöktandi og
allar hreyfingar hraðar og
fálmkenndar. Hann öskr-
aði næstum á Adane og
Æjale, sem stukku undir
eins út í rjóðrið aftur og
földu sig þar.
Maðurinn leit hálf ótta-
sleginn í kringum sig, eins
og hann væri að leita að
einhverju, en hvarf svo
inn í kofann aftur. Stun-
urnar heyrðust enn. Kon-
an, sem lá á gólfinu, var
fárveik, og húsbóndi henn-
ar hafði ekki enn gert það
upp við sig, hvernig hann
ætlaði að fara að því að
milda andana og sefa reiði
þeirra. Sennilega yrði bezt
að fara til Barrisja. Hann
var voldugur töframaður
og auk þess bjó hann
skammt frá.
Adane og Æjale biðu
nokkra stund í felum. Þau
höfðu gleymt tímanum.
Sóiin, sem skömmu áður
hafði skinið beint fyrir of-
an höfuð þeirra, var nú að
setjast bak við fjöilin. En
innan skamms yrði mjög
dimmt.
„Við skulum lika gægj-
ast inn í hinn kofann, Ad-
ane,“ sagði Æjale. Hún
var eitthvað svo strákaleg,
þó að hún væri stúlka, og
henni fannst það allt í lagi.
Hana langaði að vera eins
og hún var. Og það gerði
ekkert til, þótt Adane vissi
það. En hinar stelpurnar
máttu helzt ekki vita það.
Þær mundu útskúfa henni
úr þeirra hópi.
Adane samþykkti strax
tillögu Æjale. Þau lædd-
ust aftur af stað, berfætt
og nakin, aðeins í einni
mittisskýlu.
Æjale gekk á undan og
hélt fakleiðis að hinum
kofanum.
„Gættu þín á kvistun-
um,“ hvíslaði Adane í
stríðnistón. En Æjale var
annars hugar, og hún tók
ekki eftir athugasemd
hans. Hún læddist rakleið-
is að kofanum og kíkti inn
um stóra rifu á bakhlið
kofans. Hún hnykkti höfð-
inu strax til og benti Ad-
ane að koma undir eins.
Hann lét auðvitað ekki
segja sér það tvisvar og
hraðaði sér til hennar.
Æjale sagði ekki eitt ein-
asta orð, en benti inn um
rifuna. Á meðan Adane
gægðist inn, leitaði Æjale
að annarri rifu og fann
hana brátt. Hún ætlaði
líka að fylgjast með. Þó
að inni væri hálfrökkur,
gátu þau samt séð nokkuð
greinilega, að kona lá á
gólfinu og hún var að fæða
bam. Ekki var nú þrifa-
legt í kringum hana og
ekki var þar neinn læknir
eða hjúkrunarkona.
Brátt fór konan að gefa
frá sér háværari stunur,
sem urðu svo að hrópum
og sársaukaveini. Fæðing-
in virtist ætla að ganga
illa. Veinin urðu sársauka-
fyllri og Adane og Æjale
gleymdu sér alveg. Loks-
ins kom bamið í ljós og
allir urðu glaðir. Sársauk-
in virtist dvína og móður-
inni leið greinilega betur.
FRflMHflLÐS
Sfl&fl
BflRNflNNfl
SMAFOLK
— „Lummó“ er aítur aö — Það tekur langan tíma að
gráta . . . ég heyri i'onum. læra þolirtmæði.
— Börn gela ekki beðið þeg-
'i ar þau eru svöng. ‘
6om feoPiÉ} i'm ve&s
I KNOU) NEVER f/VTlENT.dT'ð
LEARN ANV / MV ÓTOMACH
PATlENCEi JTHAT'5 CRAB6VÍ

— Sumir sem ég þekki læra
aldrei að sýna þolinmæði. —
Ég er með afbrigðum þolin-
móður. Það er bara maginn
sem er frekur!
FERDINAND