Morgunblaðið - 09.09.1972, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 1972
7
Bridge
Spilia.ranrrir írá Mexikó lernitu
á viUigötum í eítiríaratndi spili,
seim er írá Deiknum gegn ítatfi'U,
I Oflyimipiruikieppináinini 1972.
Norðisr
S: 9-3
H: 10-7-2
T: 10-9-8-7-4
L: K-7-4
Vestuur Anstur
S: Á-6A-2 S: 10-5
H: Á-K-G-8 6-4 H: 9-5
T: Á-G T: K-D-O-5 2
L: D L: 10-9-8-2
Suður
S: K-D-G-8-7
H: D-3
T: 3
L: Á-G-O-5-3
JfiöOisk-u sipifliairannár Piaibis
Ticci og D'Ateiio sátiu N—S, en
Liepen og Herrera fra Mexiíkó
A- -V oig sögöu þaimi'g:
N. A. S. V.
P. P. 1 sp. D.
P. 2 t. 2 sp. 3 sp!!
P. 4 t. P. 4 hj.
P. 5 1. P. 6 t.
D. P. P. P.
Þag-ar vesitur siegir 3 spaða þá
áOfiibur aiuMiur að hanin hafi iamgt
lauif og langiain tíg'ufl, sem sáðan
er leiðiréitf að sé hjarta. Af þess
um ástiaeðuim llenda þeir í
sllemmu sem að sjálflsögðiu er
ekki heegt að vimna.
Suður lét út s.paða dirottmiimgu
oig sagwhafi varð 4 niður.
Við hltt borðið iétu itöClsiku
spiOararni r Garozzxj og Porquet
sér niægja að segja 4 hjörtu og
íemgn 11 s-iaigi.
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinijllll
I SMÁVARNINGVR
IUIIiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiijiiiiiiiiiiiiiiillil
— Hvað heit ð þér?
— Ma-rsibii Sophms Tönisibemg.
— Hvernig s-tafið þér það?
— Mleð ertfiðliteilkum.
— Mér eir saigt að Kall hiafd
fallnð á lokaprótfimiu.
— Já, hamm félfl.
— Hvað kom fyriir?
— Harnn hinernaði í rússn-
esikupróf 'mu og var fefllldiuir fyr-
itr ramga nafmoa’ðLsbeyigimg-u.
Kenmarinn: — Hvað er
Ikiomiuinigsdeemi ?
Nemamdimin: — Riiki þar sem
æðsti maður lamdsitns er komumg
uirinn.
Kennarinn: — Ef komumgur-
inm létist, hver mumdi fiaka við
vöfiduim ?
Necriamdimm: — Dirotttnmigin.
Kennarimm: — Og etf hún léti
Uífið?
Nemandimm: — Gosimm.
Fyrir nokikru viíldi það til í
Pairís, að maður nokkur fékk þá
íluigu í höfuðið, að hann væri
hundur. Ætttinigjar hams komu
honum á geðveikrahæli eflt'r
mikla erfiðlteika, en þar var
hann s-kiamima hrið og útskrifað
ist sem heilbrigður.
Noklkru seimrta hirtti kunningá
hams hamn á veitimigahúsi og
sipucrðá hann mjög va-rfærnis-
lega, hveirmáig heillisam væri.
— Jú, þakka þér fyrir, ég er
við ágæta heilsu, saigði maður-
inn, ég tel ekiki tád vanheiisu
þótt ég sikæa’i miig á glerbroti í
þófa á ViirtiSifiri asfifiurtlöppinmi, uni
dagimm.
GANGIÐ
ÚTI
í GÓÐA
VEÐRINU
DAGBÓK
BARXAXXA..
DÚFURNAR
Saga eftir Ingibjörgu Jónsdóttur
Og við, sem heitum Dúfu-
sen!
— Þú verður að fá stelp-
una til að fljúga, sagði
herra Dúfusen. — Það er
ekki lengra síðan en í
morgun, sem hann herra
Toppari hérna hinum meg-
in spurði mig að því, hvort
hún væri huglaus. Já, hugs
aðu þér, hann herra Topp-
ari. Ef það hefði nú verið
einhver annar en montróf-
an sú!
— Mér finnst, að þú eig-
ix að tala við hana, sagði
frú Dúfusen. — Hún er þó
dóttir þín.
Hvort sem þau ræddu
þetta lengur eða skemur,
varð það úr, að herra Dúfu
sen tók Surtlu litlu til
bæna og hún varð að lofa
því sárnauðug, að í fyrra-
málið skyldi hún reyna að
fljúga.
Og loksins rann þessi
stóri dagur upp. Surtla bað
aði út vængjunum á vagn-
svuntunni og þarna hóf
hún sig til flugs.
Herra Dúfusen leit stolt-
ur á frú Dúfusen og hugs-
aði um það, hvað hann ætl-
aði að segja við herra Topp
ara. Að segja að einhver
af Dúfusen-ættinni væri
huglaus. Ekki nema það
þó!
Surtla flaug einn hring
yfir vagninum og ætlaði
svo að setjast aftur á vagn-
skerminn. Það var þá ekki
svo hræðilegt að fljúga eft-
ir allt.
En vesalings Surtla gat
ekki fótað sig á skermin-
um. Hann var svo háll.
Hún rann niður og féll
kylliflöt á harða steinsteyp
una undir vagninum.
Hún reis aldrei á fætur
aftur.
— Þetta er þér að kenna,
sagði herra Dúfusen. — Ef
þú hefðir ekki alltaf verið
að skipa mér að skamma
hana og segja henni að
fljúga, væri hún lifandi
ennþá.
— Mér að kenna! sagði
frú Dúfusen. — Ekki nema
það þó. Og svo fór hún að
háskæla og hún grét og
grét, þangað til að herra
Dúfusen tók allt aftur, sem
hann ba-fði sagt pg bað
hana innilega að fyrir-
gefa.
— Surtla er dái-n, sagði
Gísli.
— Surtia er dáin, sagði
Helgi litli með tárin í aug-
unum við mömmu sína.
— Við verðum að grafa
han-a, maimma, sagði Eirík-
ur.
Mamma ga-f þeim faljeg-
an kassa, sem var klæddur
að innan með rauðum silki-
bút. Ofan í kassann var
veslings Surtla litla svo
látin og lok sett yfir h-ana.
Seinna var hún grafin
hátíð-lega í garðinum fyrir
utan húsið og kross settur
á leiðið hennar. Þetta var
mjög virðuleg útför. Öll
börnin í næstu húsum
komu og horfðu á, þegar
Surtla var jörðuð og sung-
ið yfir moldum hennar.
En Dúfusen-fjölskyldan
lét ekki sjá sig. Ekki hann
Monthani, ekki hann herra
Dúfusen. Ekki einu sinni
frú Dúfusen, sem þó hafði
verið móðir hennar Surtlu.
Drengjunum fannst þetta
hróplegt hjartaleysi og
þeir töluðu um þetta við
mömmu.
— Heldurðu, að þú hefð-
ir ekki farið, ef litla systir
hefði dáið? spurðu þeir.
— Jú, sagði mamma.
— En, ef við hefðum dá-
ið?
— Líka, sagði mamma.
— Hefðirðu grátið?
— Úr mér augun, sagði
mamma.
— Líttu svo á frú Dúfu-
sen. Þarna situr hún á
vagninum hennar litlu
systur og montar sig.
Henni er alveg sama þó
að dóttir hennar sé dáin.
Er það nú móðir!
— Fuglar hugsa kannski
öðruvísi en við, sagði
mamma.
— Mér er alveg sama,
sagði Gísli. — Ég ætla að
reka kerlinguna héðan.
FRflMf+flLÐS
Sfl&fl
BflRNflNNfl
Qj 827-71 PAPE
ERTU SKARPSKYGGN?
Fiðrildasafnarinn á níu stykki af ,.SibylIa“-fiðrild-
inu. Eitt þeirra er sjaldgæft „eintak“. Það er ekki alveg
eins og hin. Getur þú fundið þetta fiðrihii?
SMAFOLK
PEANUTS
fCALL THE VET, AND TELLj
HIM WE'RE BRINSINS
IN A PATIENT ií
CARRV ME SENTW,
l‘M A 5UPER5TAR
— ÖÓÓÖÓÓ! Við töpuðum — Sna-fci fékk holtei í haus
letknum! — Hvað gerðist? inn! — Hvers vegna snýst allt
í ta-ingi?
— Hriitgið í dýraiækninn og — Farið . nrlega með mig,
segið honum að við séum að strákar . . . ; er stórstjarna!
koina með sjúkiing!!
•KuiguæAJinjn i ijajq uepuJAijucJ .11 -jjoys 'gqj njsgau i ujsuia [ij jsímaj aa tuas ‘QBcI :}JVAS
FKRDTN AIVTA
ll iililil IIIBiill lilllllllilililllilllllll