Morgunblaðið - 23.01.1973, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐÍÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 19^73
3
„Vona bara að
maður komist
heim aftur
sem fyrst66
Spjallað við nokkra V estmanna
eyinga á Reykjavíkurflugveili
I»EGAIt fréttamenn Mbl.
kemu út á Reykjavíkurfkug-
víll var ein af Fokker-flug-
vélum Flugfélagsins, sem hélt
uppi loftbrúnni milli lands
og Eyja, að aka upp að flug-
stöðvarbyggingunni. Mikill
fjöldi fólks var á staðnum til
að leita að ættingjum sínum
og var ekki laust við að sum-
ir væru ærið áhyggjufullir á
svipinn. Fólkið, sem steig út
úr véKnni, var á öllum aldri
og það virtist hálf hissa á
öDu tilstandinu, Ijósinu frá
sjónvarpsmyndavélunum og
flassljósum Ijósmyndara.
Við náðum tali af nokkr-
ura Vestmannaieyinguim, sem fara
hér á eftir.
Kristinn Pálsson, Hásteinsvegi
36 kora út úr flugvéitnni með
litla dóttur sína Elisabetu í fang
Inu. Sú litia var eðlilega s’tein-
hissa á ðilu amstrimi í kringum
stg o.g stai'ði á fólMð,
Fjóla Sigurðardóttir.
IVHSSæi AF SíftASTA
BáTMM
Kristhm sagöf okkur að hringt
hefði verið í sig rúmlega hálftvö
og sér sagt að eldgos væri í
eynni.
„Maður gérði sér ekki almenni
lega grein fyrir því sem var að
gerast, en svo kom tilkynn-
ing frá lögreglunni um að við
ættum öll að fara niður á höfn
og fara um borð í bátana. Við
brugðum auðvitað skjótt við og
tókum börnin okkar tvö, pökk-
uðum niður í töskur helztu flík-
um og fórum niður á höfn. Þeg-
ar við komum þangað var siðasti
báturinn að leggja frá bryggju
og höfnin var tóim, nema bara
smábátar.
Við lögðurn þá af stað upp á
flugvöil og þá var komið nokk-
uð þykkt öskulag á götumar og
stórir gjallhlunkar famir að
falla. Við komumst svo um borð
í flugvélina og það var eiginlfega
ekki fyrr en þá að maður gerði
sér grein fyrir þvl sem var að
gerast, þegar maður sá gosið fyr
ir neðan sig um leið og flugvél-
In fór frarnhjá. Maður verður
bara að vona að maður komist
heima sem fyrst“ sagði Kristinn
að lokum.
BÆRINN I EJÓSUM EOGUM
Fjóla Sigurðardóttir: „Ég
á hjeima i austurbænum og var
vakiii uipp um hálfltvölieytið og.
þegar ég leit út um gfuggann
var eins og bœrinn væri hrein-
lega í Ijósum logum. Auðvitað
brá mér óskapiega og ég er nú
varla búin að gera mér grein fyr
ir þessum ósköpum. Fólkið i bæt
um var trltöiulega rólegt, þett.i
gekk allt skiputega fyrir sig. Við
Eórum flj<3tlega upp á flugvöll og
erum bara með nokkrar flik
ur með okkur. Það var alveg
hrylTitegt að vakna upp við
þetta. Við eigum þrjú börn, er-
um með tvö með okkur, en upp-
kominn sonur minn hefur Iíkfega
farið með kærustuna stna í ein-
bvern bátirm.
GJAIXHLUNKAB
Eimar Jónsson, Vesturvegi S,.
sagði: „Ég vaknaði upp kl. 2 við
einlrver teeti. Ég tert ekkert út
strax, en svo kom kunningi minn
og bankaði i gluggarm hjá mér
og þegar ég lieit út var eins og
hálfur foærinn væri í ijósum log-
urn. Maður var nú heWur snö@g
ur að koma sér í fötin og við
keyrðum eins langt og við kóm-
umst í áttina að gosstaðnum. Það
an fórum vi® svo niður að höfn
og þar var mikill mannfjöldi.
Það var mikiii uggiuar í iólk-
inu. Lögreglan sagðí okkur að
fara í einhvern báltiinn, en við
vifldum hinkra svoiítið við. Við
ókum um bæinn og þá var kom-
Ið talsvert gjall á göturnar. Við
fórum svo heim aftur, en
skömmu seinna komu menn í
blökkina, þar sem ég bý
og sögðu okkur að það biðu
Framhald á bls. 11.
Efsta myndin er af Kristnl og Elísahetu, þá koma Una
Þórðardóttir og börn hennar, næst Ingólíur og Jöhanna og
neðst Una og Jón Stefánsson með frændsystkini hennar.
Ljósmyndir Mbl. Valdís.