Morgunblaðið - 23.01.1973, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 1973
11
Sjúklingar voru með þeim fyrstu, sem fluttir voru á brott.
Neita að fara
Framhald af bls. 12.
fjarri höfniinni. Ef hrauinrennsli
heldur mikið áfram þarna, er
vatnsleiðslan mrilll lands og Eyja
í hættu. Miklir hvinir fylgja gos
in-u; öskulag yfir eyjiunni er orð-
:ð um 2 sm á þykkt og brenni-
Steinsfnykur er í lofti.
Klukkan ifimm í nótt gengu
bf.aðameinn Mbl. á tind Heliga-
flells, en þar var þá varla vært
vegna eldis og brennisteins. En
mairkmiðinu var náð — mynd-
ir voru teknar og útsýni gaf yfir
alla Heimaey. Allur austurjaðar
Heimaeyjar vali í glóandi hrauni.
Kaupstaðurinn í norðri var orð-
inn druingalagur, fólik hatfði ytfir-
'getfið hús sín; sjúkra- og lög-
reglubílar sáust fara um götur
og bátar flykktust út höfnina og
sigldu i fylkingum til lands. í
vesturbænum var allt með kyrr-
um kjörum, en í suðri blasti við
umferðin um flugvöllin'n. Þar
var sannköKuð loftbrú, því flug-
vélar komiu og fóru hver á fæt-
ur annarri. Mjög skjótt var
brugðið við, til dæmis var íyrsta
fOuigvél F.í. komin til Eyja uk
kliukkan fjögur í nótt. Flug-
freyja í þe rri vél var örn John-
son, forstjóri Flugtfélags íslands.
Þegar við blm. Mbl. lentum,
voru konur og böm þegar kom-
in upp á flu'gvöll og var hvert
sæti fiugvélarinnar að sjálfsögðu
skipað til Reykjavíkur aftur.
Hvarvetna í bænum var fóik að
taka sjg til. Það var engin asi
á mönnum og einstaka spaugs-
yrði fauk á stamigli. Menn höfðu
fábrotna pinkla með sér. Þetta
minnti e'nna hie>lzt á þjóðhátíð-
arstand, þó miálið væri nú miklu
alivarleigra, þar sem fólk var að
yfirgefa heimiM sin án vitneskju
uim það, hvernig mál myndu ráð-
ast.
Rútubifreiðar óku um bæinn
Og tóku fóJ'k upp. Var ýmist ek-
ið upp á fiugvöll eðia niður að
höfn. f stöku húsum var sk l-
ið efitir ijós, vaktmenn eru í
frystihúsunuim, en ekki verður
anmað sagt en dapurlegt bragð
sé ytfir bænuim; klæddum ösku-
möttli. Landakirkja var skilin
eftir opin og upplýst. Við iitum
þar inn klukkan sjö í morgium
Enginn maður var þá i kirkj-,
unini, en satt að segja datt okk- '
ur í hug, hvort þess: Landa-
kirkja, sem byggð var 1774, ætti
eftár að verða eldinum að bráð,
eins og sú Landakirkja, sem
Tyrkir brenndu 1627.
Enigin slys hatfa orðið á mönn-
um í nótt eða mongun. Kýr og
annar peningur búeinda var rek-
inn úr húsi og var meginhluti
fénaðar fluttur í fiskimjöls-
geymslu við höfnna, þar sem
heybingðir eru 'geymdar. Hesta
sáuim við í girðing'U nokkuð
hundruð metra frá gossprung-
unni og voru þeir orðnir mjög
ókyrrir. Var igirðiingin felld til að
hieypa þeim út. Norður á Ey
fældist hestur og hl'jóp hann
beirrt í hraumstrauminin. Honum
varð ekki bjargað og var hann
afilífaður.
Þar sem svo mangir Eyja-
flugvélar upp á flugvelli og við
drifum okkur og hér erum við
komin.“
Það var áberandi hversu fólk-
ið sem var að koma með fiug-
vélunum var rólegt og var varla
að sjá hræðslu á nokkrum
manni, en eðlilega voru margir
kvíðafullir og sumir hafa sjálf-
sagt alls ekki verið búnir að
átta sig á því sem var að ger-
ast.
„F.G HÉI.T ÞKTTA VÆRI
MIKLU VERRA“
Hrönn Þórðardóttir: „Við bú-
um austarlega á éynni og vor-
um vakin fljótlega, gengið var
fyrst i húsin austast, þvi þar var
talin mesta hættan. Við vöktum
börnin okkar, átta mánaða og
þriggja ára og keyrðum niður í
bæ til foreldra minna. Fyrst í
stað hugsaði ég ekkert nema að
skegigjar brugðu svo skjófct við
og héldu til báta í nótt, þegar
eldar loguðu á túniumuim við
aiusturbyiggðina, þá urðu vand-
ræði með bensin á bila og báta,
ratfgeyma, björgunarhjálma og
fl'eira. En lögregflain gaf skipun
um að bensíngeymar skyldu
brotnir upp og verzlanir einnig
og var það gert. Fékkst þannig
nauðsynlegur vamingiur til
björgunarstarfs'ns.
Bátar, sem voru í sflippntum,
átfci að setja á flot nú í mongutn.
Veðrið í nótt réð mikhi um
það, hve björgunarstarfið gekk
fljótt og vel fyrir sig. Það var
hægiviðri og breytileg átt — gott
skygigni. Með morgininum fór að
hvessa verulega af austri og
rigndi, en þó eru flug-
vélar enn að fljúga nú klukkan
niu og fyrlr skaimimri sfcundu
lentu tvær þyrlur og Douglas-
vél frá varnarliðiimu. Pósbmeist-
ari bæjarins bankaði hér á rétt
i þessu. Hann kvaðst hafa geng-
bjarga börnunum, ég hélt að
þetta væri miklu verra. Við tók-
um þetta sem betur fer rólega
og í stað þess að fara sjóleið-
ina biðum við eftir flugvélunum.
Við verðum ekki í neinum vand-
ræðum hér í bænum, kunningj-
ar okkar og annað gott fólk mun
örugglega hjálpa okkur.
ELDGOS KOM MÉR
EKKI I HUG
Una Georgsdóttir og Jón Stef-
ánsson: „Ég var ræstur á sjó-
inn, þegar klukkuna vantaði sjö
mínútur í tvö,“ sagði Jón, „og
var að klæða mig þegar ég
heyrði einhverja skruðninga og
svo lætin í brunalúðrunum. Því
hélt ég að einhvers staðar væri
að kvikna i, eldgos kom mér
ekki í hug, en það leyndi sér
þó ekki þegar ég leit út.“
„Mér brá vitanlega fyrst í
stað,“ sagði Una, „en það jafn-
ið á flijósið, en hér er ljós nú i fá-
'Um húsum. Leitaði hann frétta
og kvaðst bíða fyrirskipana frá
yfirmönmiim simum í Reykjavík
uim það, hvernig meðhöndla
skyldi penimiga og aðra muni
stofminarlnnar. Hafði hann helzt
uppi átform um að taka miestan
hluta penin.ganna með sér í
ferðakoffort til Reykjavíkur.
Lögreglumenn og bjöngunar-
menn komu frá Reykjavík og
hafa þeir aðstoðað heimaimenn
við björgunarstarfið. Löig-
reglan, skátar og annað
björgumarlið er nú að kainna ná-
kvæmileiga, hvar fólik er i hús-
um til þess að skjótt megi
bregða við, etf þurfa þykir. Konu
einn', sem var að þvi komin að
ala bam sitt, var kornið uim borð
í fiskibát og fór læknir með
henni. Menn, sem eftir stóðu á
bryggjunni, höfðu við orð,
að heldur þætti þeim verra etf
konan fæddi nær meginflandiniu
en Eyjum.
aði sig þó furðulega fljótt. Þetta
eru ekki mín böm heldur syst-
ur minnar."
„ENGINN REIKNAÐI MED
AÐ HELGAFEUUIÐ FÆRI
AÐ GJÓSA“
Ingólfur og Jóhanna Helgadott
ir: „Við búum vestan við Helga-
fell og vorum því ekki í alvar-
legri hættu. Það var mikið ósku
rok og gufu lagði yfir bæinn þeg
ar við yfirgáfum Eyjamar. Ég
reikna ekki með að nokkur Vest
mannaeyingur hafi nokkurn tíma
hugsað út í það að Helgafellið
gæti farið að gjása."
Mjög góð skipulagning var á
ölíu úti á flugvelli og starfs-
menn flugfélagsins og Rauða
krossins skráðu íarþegana jafn-
óðum og þeir komu úr flugvél-
unum og svo var fólki boðið
upp á kaffisopa, meðan það beið
eftir bílunum, sem áttu að flytja
það í Melaskólann, þar sem það
átti að hafast við til bráðabirgða,
meðan það væri að finna ætt-
ingja eða annað fólk til að fá
samastað hjá.
- Á REYKJAVÍKUR
FLUGVELLI
Framhald af bls. 3.