Morgunblaðið - 23.01.1973, Blaðsíða 6

6
MORGLTNBLAÐIÐ, í>RIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 197,3

Útgafandi hf. Árvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen,
Eyjclfur Konráð Jónsson.
Styrmir Gunnarsson.
Ritstjórnarfulltrúi Þorbjörn Guðmundsson.
Fréttastjóri Björn Jóhannsson.
Auglýsingastjóri Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn og afgreiðsla Aðalstræti 6, sími 10-100.
Auglýsingar Aðalstræti 6, slmi 22-4-80.
Áskriftargjald 225,00 kr. á mánuði innanlands.
I lausasölu 15,00 kr eintakið.
Einstætt
afrek
VAFALAUST hafa fyrstu viðbrögð margra við
fregninni um eldgosið í Heimaey í nótt orðið
þau að trúa ekki þessum tíðindum. Þær miklu
náttúruhamfarir, sem nú ógna 5000 manna
byggð, stærstu verstöð landsins, eiga sér enga
hliðstæðu í sögu þjóðar okkar, a. m. k. ekki á
síðari öldum.
Hið fyrsta, sem upp í hugann kemur, þegar
fjallað er um þessa örlagaríku atburði er að-
dáun á þeirri stillingu og hugrekki, sem íbúar
Vestmannaeyja sýndu í nótt. Með ótrúlega
skjótum hætti, á örfáum klukkutímum, var
mikill hluti Vestmannaeyinga kominn af stað
á leið til lands. Kl. 6 í morgun var tilkynnt, að
um 3500 manns hefðu yfirgefið Heimaey. Svo
miklir mannflutningar á skömmum tíma tak-
ast ekki nema hver og einn sýni mikla stillingu
og að sterk stjórn og skipulag sé ríkjandi. Hér
hefur einstætt afrek verið unnið.
Annað, sem athygli vekur, eru hin skjótu
viðbrögð Almannavarna. Þetta er í fyrsta
skipti, sem í alvöru reynir á almannavarnir hér
á landi. Þessa fyrstu prófraun hafa þær stað-
izt með einstökum hætti. Á skammri stundu
voru skip, flugvélar og almenningsbifreiðar
kvaddar til að taka þátt í fólksflutningunum
miklu og ráðstafanir gerðar til þess að rýma
nauðsynlegt húsnæði í höfuðborginni.
Þegar þetta er ritað getur enginn séð fyrir
afleiðingar þeirra náttúruhamfara, sem nú
geisa í Vestmannaeyjum. Nú, þegar telja má
næsta öruggt, að takast megi að koma í veg
fyrir manntjón af þeirra völdum, er sú spurn-
ing efst í huga, hvort þessi þróttmikla byggð
leggst í eyði eða hvort máttarvöldin taka í
taumana og bjarga Vestmannaeyjum. Um það
getur enginn spáð.
Um aldir hafa íslendingar háð harða bar-
áttu við náttúruöflin. Ætla mætti að með tækni
nútímans gætum við haft betur í þeirri barátt»i.
Og vissulega erum við batur undir það búin að
takast á við þau nú en fvrr á nldum. Fn stað-
reynd er það samt, að frammi fvrir eldsum-
brotunum í Vestmannaevjum erum við lítils
megnug. Fólkið bjargast en hvað um bvggð-
ina?
Þær þúsundir Vestmannaeyinga, sem um
þessar mundir eru að koma til höfuðborgar-
innar, munu fá hlýjar og góðar móttökur. Við
eigum þá ósk bezta þeim til handa, að þeir
megi sem fyrst komast til heimabyggðar sinn-
ar aftur.
ENGUM, sem vitni varð að,
inun úr minni líða ofrek það,
sem unnið var sl. nótt, þegar
þúsundir manna voru fluttir
frá Vestmannaeyjum til Þor-
lák«úafnar. Eins og nærri niá
geta áttu þeir, sem skipu-
lögðu móttöku fólksins í Þor-
lákshöfn, von á því, að ýmis-
legt gæti gerzt, þegar um
slíkt fjölmenni var að ræða
og nevðarástand ríkjandi.
Foringi hjálparsveitar skáta
sagði, áður en fyrstu skipin
kornu til hafnar. er hann var
að leTgja mönnutn sínum lífs-
re"l'"rnar: ..Verið vi'ðbúnir
því. strákar. að þeúa verði
öngþveiti þegar skipin k«:>- *>,
þannig að ekkert n*á úí af
bregða.^ En reyndin vrrð allt
önnor.
Fyrsta skipið, Arnar RE 1 la.gð
ist að brygg.ju i Þorlákshöfn
kl'ukkan 7.15 og með þvi koimu
fyrsitu íbúarn'r, sem orðið höfðu
að yfirgisfa Eyjarnar. Þegar í
stað voru skátar og bjöngiunar-
svejtarmenn komnir á brygigj-
uina og í bátinn og hjálpiuðu fcrlik:
i.nu í land og upp í lan.gferðabíl-
ama, sem biðu á bryggjunni eða
'i grenndinn:, tugum saman. Tók
aðe’ns örskamima stund að koma
fóilkinu í land. Síðan kom .næsta
skip og svo kolll af kolli. Stund-
uim voru tki til fimmtán skip að
„mainúer.a“ í Þoriákshöfn á sömiu
.stundu, og var aðdáunarvert
hvernig sk pverjar stýrðu fleyj-
um símnm á svo litlu athafna-
svæði. Og æðruieysi fól'ksins,
þegar það kom í land, er annað
i seim ekki .'.fiymist, þeim er á
horfð'U.
Ejv- 'in óiiöop höfð'U orðið í Þor
láiks'höfn, þegar blaðamaður
Morgur.'bl'aðs ns yfir.gaif staðinn
á niunda tímanuim, þrátt fyrir
aEt sem þar gekk á. Læknir frá
Bor.garspíta’anuro var á brygigj-
wnni, ef á þyrfti að ha!d.a cng
s'nnti þeim, er þess burfbu með.
AHs höíðu löigregl'unni borizt til-
kymningar um sjúkraaðstoð fré
5 báturn, og í einu tiMelliniU var
um sæng'urkor.'u að raeða, sem
alið gat barn sitt á hverri
stiumdu.
Morgunblaðð tók nokkra
Byjabúa tal'i þegar í land kom,
og spurði þá um atburði nætur-
innar.
EI.DURINN NIDUR AÐ S,IÓ
Með fyrsta skipinu var tatev'ert
af börnium og uniglinguim, og þar
á meðaii þau Unin'ur EMasdóttir
og bróðir hennar GuðmiundiU'r,
Péiiur Guðjónsson og bróðir hans
Sveinbjörn. Þau voru á aldrin-
r m 10—-15 ára. , Ne'. ég varð
ekiki beint hræddur þeigar ég
frétti Iwað var að geras't,“ sagði
i Pétur, „heldur var ég aðallega
||§|Jl|p|