Morgunblaðið - 10.05.1973, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. MAÍ 1973
Góðar dagleg-
ar æfingar
Myndirnar skýra sig næst-
um sjálfar.
1.
Fyrir háls og hnakka. Höfð-
inu lyft og iátið síga niður
aftur 10 sinnum.
2.
Fyrir handleggina. Handlegg
ir i axlar hæð, teygðir aftur
og í hring 12 sinnum. Það má
gjarnan halda á einhverju í
höndunum.
3.
Einnig fyrir handleggina.
Standið gleitt og teygið hand
leggi eins hátt og hægt er 10
sinnum til hvorrar hliðar.
4.
Fyrir barminn. Handleggir
eiga að vera beinir aftur og
þeim sveiflað upp eins iangt
og hægt er 10 sinnum. Hald-
ið á kefli eða öðru i höndum.
5.
Fyrir mittið. Fætur eiga að
■ vera saman og handleggir
beint upp. Handleggir og
búkur sveigðir til beggja
hliða, ails 20 sinnum.
6.
Fyrir allan likamann. Hend-
ur spenntar fyrir aftan
hnakka, fótleggjunum lyft og
svo iátnir síga hægt niður.
Hnén eiga að vera bein. Æf-
ingin gerð 10 sinnum.
7.
Fyrir bakhlutann. Hjólað af
krafti 20 sinnum.
8.
Fyrir magavöðva og bak-
hluta. Hvoriim fótlegg lyft
6—10 sinnum.
9.
F.vrir fótleggi og læri. Hvor-
um fótlegg iyft 10 sinnum.
Hvort á upptökin?
Það eru ef til vill til ein-
hverjar einfaldar konur, sem
álíta, að eiginmaðurinn sé sá,
sem á upptökin, ef til ærlegs
rifrildis kemur. En það er
vist ekki rétt, ef marka má
rannsóknir sérfræðinga. At-
ferlisfræðingar telja, að það
sé sárasjaldan, sem karlmað-
urinn stofni til illinda við
konu sína. Meira að segja er
það álit mannfræðinga, að
það sama megi segja um for-
feður okkar allt aftur til
frummanna. Karlmaðurinn á
að hafa sett sér frá fyrstu
tíð að reyna að halda friðinn,
annað gæti haft hættu í för
með sér, því að ein vinsæl-
asta aðferðin við að útkljá
deilumál, að slást, ætti ekki
vel við í samskiptum kynj-
anna. Ef sú aðferð hefði ekki
verið viðhöfð, er ekki víst,
hvað hefði orðið um kven-
fólkið.
Þessi „innbyggða" var-
færni karlmannsins, er sögð
fyrir hendi enn í dag. Það er
hins vegar bent á, að þá
sjaldan að karlmaðurinn
hefur orðasennu við konu
sína, sé það af því að hún sé
þá búin að velgja honum ær-
lega undir uggum með nöldri.
En það hefur ef til viil verið
nær eina vopn konunnar í
gegnum aldirnar!
Frönsk - ítölsk
matargerðarlist
Frakkar eru enn álitnir
standa mjög framarlega í mat
argerð eins og þeir hafa gert
um aldir. Það er kunnugt, að
Katrín af Medici, sem gift-
ist Henry II. í Frakklandi á
16. öld, kom með ítalska mat-
sveina með sér til hirðarinn-
ar og kynnti þar nýja rétti.
Þá mun t.d. hafa verið í
fyrsta sinn borinn fram sæt-
ur ábætisréttur í lok máltið-
ar við frönsku hirðina. Ital-
irnir bökuðu pie, tertur og
„vandbakkelse“ og bj uggu
til ís, Frökkunum tii mikillar
ánægju. Ekki leið á löngu,
þar til heimamenn fóru að
nota eigið hugmyndafiug við
ábætisgerð og árangurinn hef
ur sannarlega orðið þekktur
meðal sælkera heimsins.
Heimanmundur Katrínar af
Medici hefur orðið okkur til
mikillar ánægju, en kannski
ekki alltaf til góðs, ef út í
hitaeiningarnar er farið.
Hér er svo góð frönsk upp-
skrift af pie-botni.
Pie
% tsk. salt,
6 matsk. kalt smjörlíki
2 bollar hveiti
6 matsk. smjör, kalt
4 matsk. ískalt vatn
Salt og smjörlíki sett út i
hveitið, mulið saman. Smjör i
þunnum flögum hnoðað upp
í, vatninu dreypt á og hnoð-
að saman. Flatt út milli vax-
pappirslaga varlega og nægir
þetta í tvo botna af venju-
legri stærð.
Þökin á Snæf ellsnesi
EFTIR ÓLA TYNES
Þegar ég var á ferð um Snæfells-
nes nú fyrir skömmu, kom ég við á
þrem stöðum, Hellissandi, Ólafsvík
og Grundarfirði. Þar er atvinnulíf í
miklum blóma eins og sagt er í tylli-
dagaræðum og þar hafa komið á
land milljónaverðmæti frá áramót-
um. Þar komu líka á land milljóna-
verðmæti á síðasta ári og árið þar áð
ur og árið þar áður. Það er sem sagt
hægt að ganga út frá því að á
Snæfelisnesi búi dugnaðarfólk og að
það sé nauðsynlegt að þar sé vel bú-
ið
Það hlýtur þvi að vera nokkuð
áhyggjuefni að allir þessir staðir
eiga í erfiðleikum, jafnvel alvarleg-
um erfiðleikum sem munu ágerast á
næstu árum ef ekkert verður gert
tii að bæta þar úr. Ég heimsótti
nokkur helztu atvinnufyrirtækin á
þessum þrem stöðum og þar var alls
staðar sömu sögu að segja: skortur-
inn á vinnuafli er svo mikill að það
hefur stórlega háð starfsemi fiskiðju
veranna.
Á vertíðum þyrpist alltaf töluvert
af aðkomufólki í verstöðvamar og
það hefur líka bjargað þeim um
margra ára skeið. Nú vil ég alls ekki
halda því fram að það sé óhagkvæmt
að vinnuaflið færist til eftir þvl sem
þörfin krefur, þvert á móti. En sá
vinnukraftur sem nýtist bezt á þess-
um stöðum er heimafólkið og þá er-
um við loks komin að kjarna máls-
ins.
Það vita allir að þeir sem búa úti
á landi, í smáþorpum, njóta alls ekki
sömu þjónustu og þæginda ög þeir
sem búa í þéttbýliskjörnum. Þar
er heldur ekki sama fjölbreytni á
vinnumarkaðinum og því hefur orð-
ið sú óheillaþróun að ungt fólk flyzt
í stórum stíl til ,,stórborganna“.
Það er okkur þvi miður gersam-
lega um megn að bæta svo úr að
lífsskilyrðin geti orðið þau sömu, t.d.
á Hellissandi og i Reykjavík, en mér
virtist af viðtölum við menn þarna
á nesinu að það þyrfti alls ekki svo
mikið til. Kristinn Kristjánsson,
sveitarstjóri á Hellissandi, sagði
við mig að eitt af allra verstu vanda-
málum Sandsins væri húsnæðisskort-
ur og það væri fyrst og fremst hann
sem stæði í vegi fyrir þvi að staður-
inn stækkaði. Árni Emilsson, sveit-
arstjóri, 1 Grundarfirði tók í sama
streng.
Ég talaði við þá sitt í hvoru lagi
en svör þeirra voru á sama veg. Báð
ir töldu — og fannst eðlilegt — að
fólk hikaði við að flytjast þangað og
þurfa að demba sér beint út í að
byggja einbýlishús til að hafa þak
yfir höfuðið. En báðir voru hins
vegar sannfærðir um að ef húsnæði
væri fyrir hendi væri til nóg af fólki
sem vildi flytjast þangað til að fylla
það.
En það er margt sem stendur í
veginum. Tekjumöguleikar lítilla
sveitarfélaga eru litlir, en verkefnin
gegndarlaus. Það háir heldur ekki
svo litið að litlir staðir hafa yfir-
leitt ekki verktaka. Grundarfjörður
er nú búinn að næla í einn og í sum-
ar er vonazt til að hægt sé að byggja
tíu íbúðir á einu bretti auk þess
sem 6—8 einstaklingar hafa sótt
um lóðir. En það eru peningamálin
sem alltaf eru erfiðust og þeir sem
byggja úti á landi eiga ekki nándar
nærri sömu möguleika á lánum og
þeir sem byggja t.d. í Reykjavík.
Núverandi kerfi virðist ekki vera
nálægt því nógu gott til að hægt sé
að hjálpa til við uppbyggingu
staða sem allir eru sammála um að
séu þjóðinni lifsnauðsynlegir, á
þann hátt sem þeim hentar bezt.
Vandamálin eru sjáifsagt mismun-
andi eftir því hvert litið er, en á
Snæfellsnesi virðast menn sammála
um að það sem einna helzt vantar
er íbúðarhúsnæði til þess að bæim-
ir þar geti stækkað og eflzt.
Vegna eldgossins i Vestmannaeyj-
um er nú fyrirhugaður stórfelldur
innflutningur á tilbúnum húsum er-
lendis frá og jafnframt hefur ís
lenzkt fyrirtæki lýst þvi yfir að það
sé fullkomlega fært um að framleiða
hús af þessu tagi. Helztu kostir eru
þeir að verðið er lægra en á stein-
steypuvígjunum sem mest eru byggð
hér og það er mun fljótlegra að
koma þeim upp.
Nú vil ég alls ekki leggja til að
húsunum sem eru flutt inn vegna
Vestmannaeyja, verði „skikkað"
tvist og bast út um landsbyggðina
til að bæta úr vandamálum hennar.
Þar er svo mikið félagslegt vanda-
mál við að etja að það verður ekki
leyst nema í samræmi við óskir Vest-
mannaeyinga sjálfra.
Hins vegar væri hægt að gera sam
bærilega áætlun tii að bæta úr
vanda bæja sem skortir ibúðarhús-
næði. Nú segja sjálfsagt einhverjir
að Reykjavik yrði þar efst á listan-
um og það er kannski rétt, en
Reykjavik hefur líka um margra ára
skeið notið slíkra forréttinda að þótt
erfiðleikar hennar séu miklir, hlýtur
nú að mega hugsa um aðra.
Það myndi líka leysa mörg vanda-
mál, ef hægt væri að fá fleira fólk
til að setjast að úti á landi. Þetta
er ekki nein tilraun til að leysa
vandamál landsbyggðarinnar á einu
bretti, enda hafa mér hæfari menn
unnið að þeim um árabil og sjálfsagt
orðið töluvert ágengt. En á mikium
framieiðslustöðum þar sem fátt eða
ekkert hindrar vöxt og viðgang eins
mikið og húsnæðisskortur, ætti að
vera hægt að gera eitthvað sniðugt
á ekki alltof löngum tíma.
ÞAÐ
ER
r 1
\
L.
SVOH
MARGT..