Morgunblaðið - 09.06.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. JÚNl 1973
SAI BAI N Anne Piper: 1 Sncmma í háttdnn
1.
JACK.
Ég giftist þeim nú flestum áð
ur en lauk. Það er skrítið að
hugsa um það, svona eftirá,
hvemig það b.yrjaði allt saman.
Ég var svo tepruleg stelpu-
skjáta, þegar ég missti foreldra
mína 1930, að ég skil ekki í því
enm, hvernig ég hafði manndóm
í mér til þess að setjast að al-
eim i Percystræti, í stað þess að
fara til hennar May frænku í
Putney. Ég býst við, að hefði ég
gert það, hefði ég bara orðið
yngri piparkeMingin þar og
væri enn í litla húsinu, þar sem
átta klukkur tifuðu í sifellu og
slóu svo þess í milii allam lið-
langan sólarhiringinn.
Ég hafði atvinmu í búð í Ox-
fordistræti, einni þessara stóru,
og ég var vön að ganga þangað
yfir Rathbonetorgið á hverjum
morgni. Ég var alltaf klædd í
svart og grátt, aískaplega skikk
anlega, og með stóran, hvítan
kraga. Þetta voru sorgarklæði
til að byrja með og ég hélt
áfram með þenman búnimg, af
UM HEIM ALLAN
ER ÞENNAN MIÐA
AÐ FINNA A
KORATROISl
BUXUM, EINNIG ÞAR
SEM ÞÉR KJÖSIÐ HELZT
AÐ VERZLA
pressed and shaped torever
þvi hann gerði mig eitthvað svo
dugnaðarlega, og ég vonaðist
eftir að verða gerð að innkaupa
stjóra. Þar sem ég bjó svo
skammt frá vinnustaðnum,
þurfti ég ekki að fara mjög
snemma að heiman, og hafði þvi
tírna til að laga til hjá mór og
fara I búðir, áður en ég fór að
heiraan. Bg var breykin af ibúð-
inni minni, sem var ein stofa
með einhvers konar þvottahúsi
þar sem var eldavél og vaskur
með einum krana.
Einn morguninn kom ungur
maður inn i búðina, með ein-
hverjar teikningar undir hand-
leggnum. Hann var hávaxinn og
með þessi prakkaralegu brúnu
augu, en bara of grannvaxinn.
Ég var þá í karlmannafatadeild
inni, næst dyrunum og hann
gekk beint til mín og leit fast
á mig.
— Góðan daginn, ljóska, sagði
hann, en mér líkaði ekki svona
kveðja og svaraði þvi heldur
kuldalega.
— Get ég nokkuð gert fyrir
herrann, sagði ég og hrtnglaði í
hrúgu af lásnæium, rétt eins og
ég væri önnum kafin.
— Já, þakka þér fyrir. Segðu
mér, hvert ég get farið með
þessar teikningar. Br ekki ein-
hver auglýsingadeild héma?
Ég sagði honum það og hann
fór, en eftir hálftíma var hann
kominn aftur.
„Öfuigur út um dyrnar,“ sagði
hann glaðklakkalega. — Hvem
ig væri að borða með mér kvöld
mat og halda hátíðlega þriðju
fýluferðina miina þessa vikuna?
Hann studdi olnboganum á
axlabandahrúgu og glotti til
miin. Ég gat séð umsjónarkon-
una koma, svo að ég svaraði og
var snefsin: — 1 guðs bæn-
um verið þér ekki með svona vit
leysu!
— Þetta skil ég eins og já,
og þess vegna ætla ég að vera
hérna við bakdymar þegar búð
inni verður lokað, og svo rétti
hainn úr sér og var horfinn út
um dyrnar áður en ég gæti átt-
að mig.
Ég var alveg frá mér numin.
Ég hafði aldrei áður farið út
með ungum manni, og ég vissi
ekki, hvort ég ætti að gera það,
þar sem við höfum ekkert
kynnzt öðruvísi en eins og þeg-
ar er sagt. Ég vissi ekkert,
hvem ég ætti að spyrja ráða,
því að engin stúlknanna þama
var eiginlega vinstúlka mín, og
það þýddi litið að spyrja hana
May frænku, sem hefði hiklaust
sagt nei. Ég gat ekki staðizt
þessi augu. Ég hugsaði um þau
alian daginn.
Þegar ég kom út, stóð hann
við dyrnar og mér þótti vænt um
öfundaraugun, sem hinar stelp-
uirnar sendu mér, þegar ég
stakk hendinni undir handlegg-
inn á honum, rétt eins og við
værum aldavinir.
— Ja, óg verð bara að segja,
að þú ert ekki ragur, sagði ég,
um leið og við gengum framhjá
Frascaiti.
— Ég vildi, að ég gæti boð-
ið þér hingað inn, sagði hann,
þó að það væri nú ekkerí svar.
— Satt að segja, héit hann
áfiram, — þá vildi ég, að ég
gæti boðið þér í kvöldverð, bara
einhvers staðar. En sannleikur-
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
inn er sá, að þegar ég var að
bjóða þér út í dag, stóð ég í
þeirri trú, að ég ætti pundseð-
il geymdan heima hjá mér en
þegar ég kom heim, fann ég, að
þar hafði mór skjátlazt. Ég
Sleppti handleggnum á honum,
og þama stóðum við og horfð-
um hvort á annað.
— Hvers vegna komstu þá?
sagði ég.
— Ja, ég vildi ekki láta þig
halda, að ég hefði bara gleymt
því. Ég vildi standa fyrir máli
minu, svo að þú fengir ekki
verra álit á mér.
Ég hélt áfram að horfa á hann
— hann var svo elskulega skrít-
inn á svipinn.
— Hvað heitirðu? sagði ég.
— Jack. En þú?
— Jenny. Hvað ætlarðu þá að
gera, viðvíkjandi þessum kvöld
mat?
— Liklega fá okkur te og
bollu i A.B.C.
Ég hugsaði mig ofurlitið um.
Fólkið hélt áifiram að strjúkast
frambjá okkur, og stundum á
milli okkar, en við stóðum
þama rétt eins og við værum al-
ein í öllum heiminum. Eftir
nokkra stund sagði ég: — Ef þú
vilt korna með mér, get ég gefið
þér te -og bollu heima hjá mér.
Það er hérna rétt hinum megin
við homið.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Ljóðalestur í
Útvarpi
„Ljóðelskur maður" skrifar:
„Velvakandi góður.
Þetta er sennilega ekki í
fyrsta skipti, sem minnzt er á
það mál', sem mig langar nú til
að gera að umtalsefni, en það
er Tjóðalestur í útvarpinu okk-
ar góða.
Concord lySlflQ
Concord loiTipÍ
Hflfbúdin
AuðbreKKu49.
4 2120.
Við Islendingar erum allra
manna snobbaðastir fyrir hvers
kyns ljóðlist, hvort heldur það
eru stökur og ýmiss konar „lát-
laus“ kveðskapur eliegar þá há-
alvarieg „póesía“.
Þetta mjög svo indæla áhuga-
mál okkar er að sjálfsögðu sett
við háborð í fyrrnefndum fjöl-
miðli, og er það vel.
' Hins vegar er meðferð þess-
arar listgreinar ekki ailtaf með
jafn ánægjiutegium hætti. Feng
ið er fóik til þess a ðlesa upp að
því er virðist sitt úr hverri átt
innii og það aliltof oft fólk,
hvers rödd ætti aldrei að beyr-
ast, nema kannski í þess eigin
öldhúsi.
Til eru fjölmargir frábærir
upplesarar. Sumír eru útlærðir
leikarar og lesa þeir flestir
mjög vel, þó með nokkrum und-
antekningum. Ég vil undir-
strika það, að til þess að njóta
megi ljóðatesturs, er frumskil
yrði að vel sé með farið.
Mig langar til þess að minn-
ast á það hér, að sá maður, sem
mér finnst fara allra manna
bezt með Ijóð í útvarpinu nú
um þessar mundir, er mér vit-
anlega ekki útlærður upples-
ari. Þessi maður er Þorleifur
Hauksson. Hrein unun er að
hlýða á lestuir Þorieifs og vona
ég, að við fáum að heyra sem
oftast í honum í framitíðinni.
„Ljóðelskur maður“.“
0 Þjónustan við
vírusinn
Guðrún .Jakobsen skrifar:
„Agæti Velvakandi!
Mig langar að minnast á
dlálítið málefni, þótt ekki fái
eins rausnarlegan hljómgrunn
og þorskurinn uim þessar mund
ir, sem stendur hjarta „lítillar,
vopnlausar smáþjóðar“ næst —
eins og við tithim okkur sí og
æ i landheligisstriðinu við hinn
annars ágæta Breta, svo við
liggur að þær reykvísku ung-
frúr, sem enn ganga með reist
spruð líkt og meistard Þórberg-
ur orðar það svo listilega, legg-
iat á alla fjóra. En hvað um
það — vonandi mun þessi sam-
einingarhvati, btessuð björgin
í sjónum, tengja Mf þorsksims í
bráð og lenigd, svo ekkd fari fyr
ir honuim eins og síídinni forð-
um.
Nú, nú. Svo er mál með vexti,
að hér í borginni er ein dáindis
lagteg fuglabúð, sem búdn er
að þrauka gegnum þykkt og
þunmt á annan áratuig. — Og í
öll þessi ár hefur maður arkað
þangað vongóðiur inn, ég, þú
tesandi góður, eða einhver ann-
ar til að kaupa sér söngelskan
smáfuigl, þvl ekki er gott að
maðurinn sé einn — eða þá
kjaftforan páfagauk, sem þó
er ekki eins hættuiegur ann-
arra manna gluggarúðum og
pólitískir lýðæsingamenn. —
Og alltaf mæta manni sömu
teshlutirnir. — Allt fæst til lík-
amsræktar og sportiðkana
fuglsins, speglar, baðkör, rólur,
rennibrautir og slár — vantar
bara skíðin —.
0 Bannað að flytja
inn „gæludýr“?
Vissutega á búrfiugMnn ekki
eins marga nána ættingja og ís-
lenzki þorskurinn — samt sem
áður. — Hvað veldur innflutn-
ingsbanni heilhriigðisnefndar
Reykjaviikur? Ég veit það ekki.
— Vegir einnar nefndar geta
verið öllu órannsakanlegri en
alMr afleggjarar Drottins sam-
anlagðir — því fuldyrði hún að
hvitt sé svart, eims og til dæm-
is drifaihvítur, tandiurhreinn
smáfugl, þá er það lögfest,
reglugerðm stimpluð, innsdigluð
og fest upp á vegg um tima og
eilífð. Amen.
Nú langar mig til að spyrja
ykkur, góðir hálsar, sem lesið
þessar Mnur — og enga hlut-
drægni sko. — Teljið þið fróð-
an og skemmtitegan gauk i
búri varasamari heimilisvírus
en til dæmis tóbak og brenni-
vin, skemmdar appelsínur,
grænan silung, brúnt saltket,
gamalt kex, ólseiigan „ung-
hana“, eða svarta langreyði,
sem tveggja fóta asnar innan
við búðarborðið selja stundum
fólki, sem nýtt og ósnortið edns
og sjálfian meydóminn?
Eða hvort mun istenzka kven-
fólkinu hollara að gera gælur
við snotran smáfugl, sem vask-
ar sig tvisvar á dag, en fá
kossageit af skítuigum strák?
Já, frelsi vorrar frúar, íslenzku
frúartnnar til að veija og hafna
í hollustuháttum, er ekki að-
e'ns klippt heldur skorið svo við
nögl, að maður er stundum í
vafa urn — ekki hver það er,
heldur HVAÐ það er, sem held-
ur um stjómvölin hér á Islandi
í málefnum dýrelskandi fólks.
Guðrún Jacobsen."