Morgunblaðið - 13.06.1973, Qupperneq 21

21
MOftG U'ín£>iLáÐíi), V
ju>. JÚíní iy<3
Hallsteinn Sig:urðss«n myndhö g'g'vari við eitt verka sinna. Ann-
að sést til hiiðar.
„Járniö að þéttast,
steinninn að opnast"
Hallsteinn Sigurðsson mynd
högigvari er 28 áira gamail.
Hann er með 10 skulpturverk
á sýninigunm, þar af þrjár
steinmyndir og tvær veggmynd
ir.
„Ég hef litla vinnustofu,"
sagði hamn, „ekki nógu stóra,
en ég hef ýmsar hugmyndir um
húsnæði. Ég kom í desember
6.1. firá námi, var síðast á Itafiu
i 3 mánuði og einnig ferðaðist
ég til Grikklands og það var
eitt bezta ferðalag sem ég hef
farið í. Það var stórbrotið að
sjá gömJu grísku myndirnar.
Aðalnám mitt var hins vegar
í Englandi, í London þar sem
ég nam í St. Martins school
of art. Þar hef ég laert mest.
Þá fór ég einnig nýlega í
ferðalag til New York og víðar
i Bandaríkjunum. Það var af-
skaplega gaman að sjá það sem
þar er á kreiki í listalifinu.
Mér finnst Bandaríkjamennirn
ir hafa mjög sterk einkenni úr
sinu umhverfi. Það er ekki
bara stærðin á myndunum, þeir
hafa sterkan bandariskan
tón.“
„Hvað er það sem kallar
mest á þig?“
„Ég stefni nú að því að koma
mér fyriir 'hér heima og ég vona
að ég geti það á þann hátt að
ég haifi svolitið athafnasvæði í
kringum mig. Frá því ég kom
heim hef ég gert þrjú verk í
steinsteypu og þau eru öll hér
en einnig hef ég unnið við jám.
Flrá þvi um áramót hef ég
þó meira unnið við steinsteyp-
una en jámið, því þröng að-
staða er slæm fyrir jámið. Það
þarf mikið pláss fyirir jámsmíð
ina, rafsuðuna og þvi sem fylg
ir. Annars líkar mér að vinna
við þetta jöfnum höndum, því
það gefur ýmsa opna
möguleika. Maður er ef til vill
ekki eins bundinn. Þó finnst
mér að jámmyndimar mínar
séu að þéttast á sama tíma og
fara og þetta verður að taka
sinn tima.“
1 einni mynd Þorgerðar er
eldgos í byggð, i annarri bregð
ur hún á leik og málar fólk í
baðkörum og baðkörin fljóta í
fjörunni. Þama er ef til vill
komin upplögð hugmynd fyrir
Islendinga. 1 stað þess að
flandra si og æ 1 bað ti'l sólar-
landanna í suðri, þá gætu
menn siglt í upphituðum bað-
körum við strendur íslands.
„Ég hef sæmilega vinnu-
stofu þar sem ég bý,“ svaraði
Þorgerður þegar við inntum
hana eftir aðstöðu hennar til
málverksins, „annars má þetta
svo sem alltaf vera betra, en
það er ekkert því til fyrirstöðu
að maður geti ekki sinnt því
og unnið það sem maður hefur
á tilfinningunni og þörf er fyrir.
Það er nú þörfin sem skapair
aðstæðumar."
Þorbjörg stundaði nám í
kunstakademíunni í Kaup-
mannahöfn í 4 ár, en síðan hef
ur hún unnið hér heima. Við
spurðum hana hvað henni
fyndist um þessa sýningu, sem
þau væru að setja upp í Kjar-
valsstöðum.
„Það er mjög gott og gaman
að sýna hér,“ sagði hún og ég
held að maður fái mikið út úr
þvi að stilla hér upp með 5
öðrum málurum, sem fara svo
mismunandi leiðir. Lika það að
hengja upp í svona stórum sal,
það er mjög spennandi og
í svona sal er gaman að sjá
hóp af fólki sem mér finnst
vera með góða hluti og vill
lika ráðast i að hengja upp
saman þrátt fyrir taugastríð
sem því fylgir ósjálfrátt.
Það hefur vantað meira að
fólk hér heima ynni saman á
slíkum grundvel.li, sem þess
um, en það er hægt eins og
þetta dæmi sýnir."
Hallsteinn Sigurðsson.
steinmyndirnar eru að opnast.
Ég hef líka gaman af að gera
veggmyndir. Mér líkar vel að
fást við rúmið fyrir framan
mig, massanum og möguleikun
um með hann, en jámið finnst
mér í sjáifu sér vera meira æv
intýri. Það er gaman að fást
við þetta sterka og trausta
efni,“ sagði Hallsteinn um leið
og hann fór höndum um svert
smíðajárn. „Það er líka frem-
ur hægt að byrja á einhverju,
sem maður veit ekki alveg
hvað er í upphafi, þegar mað-
ur sinnir jáminu. Það verður
meiri leikur i því, maður er
bundnari við steinsteypuna,
þvi hún kallar á meiri ögun.
Mér likar samt að vinna við
hvort tveggja, það er gott að
hafa þetta ekki of bundið.“
,,Að ná broti af
sannleikskorni"
Magriús Kjartansson er 23
ára gamall, en hann er með 15
myndir á sýningunni. „Ég skal
segja þér um myndimair mín-
ar,“ sagði hann þegar við vor-
um seztir á gólfið út við vegg
og horfðum á myndir hans
handan. „Upphaflega", hélt
hann áfram, „gerði ég myrídir
í einum lit á móti hvitum og
myndimar minar í Norræna
húsinu voru siíkir ávext-
ir. Grundvallarbreytinigin nú
er fól.gin í því að nú hugsa ég
myndfletina út frá litrænu
sjónarmiði. Svart og hvitt er
hlutlaust, það gefur ekki geð-
rænar sveiflur eða áhrif, en eft
ir að ég fór út til Danmerkur
í nám hjá Mortensen þá fór ég
i ríkairi mæli að velta fyrir mér
litunum og hreyfingum lit-
anna. Þarna er t.d. mynd, sem
heitir Totem, en það eir nafn
á einhverjum af þessum út-
skomu staurum sem indíánar
halda upp á. Satt að segja ligg
ur eitthvað trúarlegt á bak við
það sem ég hef verið að gera
með Jitina í myndum mínum.
Það er eitthvað sem mað-
ur þekkir ekki sjálfur en er
samt. Ég hef pinuMtið trúarlegt
inntak, mér finnst það og ég
er að reyna að færa það út i
stemmninguna. Þessir ákveðnu
fletir eins og uppstilltir kirkju
hlutir eða hugtök í siðfræði.
Þetta eru mín orð í litum, en
samt er þetta bara eitthvað á
leiðinni, einhver útúrdúr, sem
ég vildi samt. Ég hef
Framhald á bls. 5.
Magnús Kjartansson.
Gunnar Örn Gunnarsson.
,,Að sjá landið í
manninum sjálfum4*
Gunnar Örn Gunnarsson
rjálaði svolitið við fingurinn
á sér, horfði á eina mynd sína
af annarri og fór síðan yfir í
orðin: „Það er þetta með ís-
lenzku einkennin, fjöllin,
og náttúrustemmninguna. Ég
hef svo oft fundið þessi áhrif
þegar maður er úti í íslenzku
náttúrunni. Hún er svo stór-
kostileg og hún æsir mann svo,
æsir tiil þess að hegða sér eins
og fljótið sem ryður sig fram,
eins og skýin sem sigla í storrn
um eða eins og blómið við jök-
ulinn. Ég hef oft hugsað út í
það hvort ekki sé hægt að end
urskapa þessa stemmningu
í manninum sjálfum, eða hvoirt
ekkert gildir nema fjöilin sjálf
sem eru núin þessu öllu. Nei,
tilfinningin fyrir Islandi þairf
ekki bara að vera endurmót-
un í formi fjallanna og þess
sem þar er innifalið, hún get-
ur einnig verið í formi manns-
ins sjálfs, tætingnum, sunduir-
leysi-nu. Þú þekkir ekki sjálf-
an þig nema takmarkað. Það er
það erfiðasta sem til er að
þekkja sjálfan sig.
Þetta er ég að reyna að gera,
teygja fegurðina yfir í annað
fegurðarskyn. Ég llít á myndlist
ina sem spennu. Hún þarf að
segja okkur eitthvað, hún má
ekki bara vera stóll eða molla,
hún verður að kalia á sálræna
íh'ugun. Auðvitað verður stóll-
inn að vera með, en það þarf
meira til. Þó er ég ek'kert að
kalla á mína túlkun sem stofu-
Framhald á bls. 5.
Þorbjörg Höskuidsdóttir við niynd sína öfugstreyini.