Morgunblaðið - 13.06.1973, Blaðsíða 23

MORGONBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 13. JÚNÍ 1973
23
ar Ij úfar minnlngair, og er ég
þalíklátur lyrir að hafa fengið
tækifæri til að vera samferða
spölkorn af æviskeiðinu jafn góð
nm manni og hann var. Þau eru
ekki lítils virði áhrifin sem
uinglingur verður fyrir frá þeim,
sem hann elst upp með, og betri
forskrift var ekki unnt að fá
en þá er hann sýndi með eigin
hreytni. Ég hlakkaði alla tíð
jafn mikið til að fara niður í
Veltusund og láta klippa mig.
Þar stóð Sigurjón, glaður og
reifur við stólinn og skipti ekki
máli hvort barn eða íullorðinn
sat í stólnum, viðræðurnar voru
alltaf jafn ljúfmannlegar.
Mér er margt í huga á þess-
ari skilnaðarstund, sem ekki
verður getið hér í þessum fá-
tæíklegu kveðjuorðum. Ég og
fjölskylda mín öll vottum að-
standendum innilega samúð okk
ar og Sigurjóni þökkum við sam
fylgdina.
Megi sú heiðrikja og hlýja
sem frá ‘honum stafaði, lýsa öll-
um á brautinni, sem við eigum
enn eftir ófarna.
Pálmar Ólason.
1 DAG verður jarðsett-ur Sig-
urjón Sigurgeirsson, rakara-
meistari. Hann var fæddur 30.
júná 1888 að Haga í Staðarsveit,
Snæfellsnesi. Sigurjón kvæntist
eftirlifandi konu sinni, Mariu
Sæbjömsdóttur 21. apríl 1927 og
eignuðust þau eina dóttur, Sjöfn.
Snemma hóf Sigurjón sjó-
mannsstörf í heimabyggð sinni,
en þotdi þau störf illa og flutt-
ist þess vegna til Reýkjavikur
árið 1918, þar sem bann hóf nám
í hárskeraiðn hjá Sigurði Ólafs-
syni og vann þar um 12 ára
skeið.
Ljúfair eru minningar mínar
um Sigurjón frá þvi ég var bam
að aldri og kom þá oft niður
á rakarastofu föður míns, og
mætti alltaf þessu hlýja brosi
og vinsemd þessa góða félaga.
mins og vinar frá þeim árum
allt til hinztu stundar.
Um það leyti sem Sigurjón
hætti störfum hjá föður mínum
og fór að reka sina eigin stofu
í Veltusundi, byrjaði ég nám
í fagi okkar, svo við unnum
aldrei saman. SjáLfum finnst
mór að svo hafi verið vegna
þess hve oft faðir minn ræddi
um Sigurjón sem frábæran
starfsmann, bæði samvizkusam-
an og duglegan og þegar hann
var í frfium fól hann Sigurjóni
rekstur stofunnar, sem hann
rak á meðan eins og stofan
væri hans eigin. Án þess að
kasta rýrð á aðra starfsmenn
stofunmar taldi faðir minn Sig-
urjón einn bezta starfsmann er
hjá sór hefði starfað. Síðar störf
uðum við saman í MeLstarafé-
lagi hárskera um langt árabil
og hvort sem við hittumst á
fundum eða á förnum vegi var
vinsemdin ávallt sú sama,
Sigurjón mætti manna bezt
á fundum félagsins meðan
heilsa leýfði, hann var ákveð-
inn í skoðunum en ætíð tillögu-
góður og samngjam, vann hánn
mörg störf i þágu félags okkar,
enda gerður að heiðursfélaga fyr
ir mörgum árum sem þakklætis-
vott fyrfr störf Sin í þágu félags
okkar.
Sigurjón var hamingjumaður
í einkalífi sínu, átti hann góðan
lifsförunaut og dóttur, sem
hann unni mjög. Síðan kom-u
barnabörnin, sem voru eins og
sólargeisli í lífi hans. Síðast þeg
ar fundum okkar bar saman vor
um við báðir staddir á Þinigvöll-
um sumardaginn fyrsta í fyrra,
var Sigurjón þá mjög farinn á
heilsu, en kátur að vanda og i
fylgd með dóttur sinni, tengda-
syni og barnabörnum. Þá var
sól og bjart yfir þeim helga
stað, fannst mér táknrænt að
þar skyidi verða okkar síðasta
handartak, því þannig eru minn
ingar mínar um hann.
1 nafni félags okkar þakka
ég homum fyriir harns ágætu
störf i þágu þess.
Þegar heilsan er farin og
þrekið þá er mjög gott að fá
'hvíld eftir langan starfsdag,
enda þótt sárt. sé að sjá á bak
ástvini sfinum, veit ég að fjöl-
skylda hans skiiur að eins og
komið var er gott að fá að sofna
svefninum iamga.
Ég sendi Maríu, dóttur hans,
temgdasyni og barnabörnum mta
ar inmilégustu samúðarkveðjur
og bið Guð að blessa ykkur öll.
Páll Sigurðsson.
Nokkur kveðjuorð til vinar
rníns, Sigurjóns Sigurgeirssonar,
rakarameistara.
Fyrstu kynni mín af Sigurjóni
voru 1918, þegar hann kom
sem nemandi til Sigurðar Ólafs-
sonar, rakarameistara, þar sem
ég var fyrir. Þar hófst vinátta,
sem aldrei varð rofin. Samgang
höfðum við aUa tíð og oft dag-
lega og bar þá ýmislegt á góma.
Mér dettur í hug, að vinur miinn
hafi tileinkað sér ráðlieggingar
úr Hávamálum, þar sem segir:
„Gáttir allar áður gangi fram of
skyggnast skyli“. Já, Si'gurjón
sýndi ávalit varttárni í orðum og
athöfnum og var einstakt prúð-
menni. Fagmaður var hann ágæt
ur og heiðursfélagi í Rakara-
meistarafélagi Reykjavíkur. Allt
af var hann léttur I lund og veit
ég, að hægt er að segja með
sanni, að óvin hafi harrn engan
átt.
Nú skiljast vegir 1 biti, þar
sem ég kveð eimn af mínum
beztu vinum um stundairsaikir.
Um endurfundi efast ég ekkfi,
þvi Frelsarinn sagði: „Ég liffl. og
þér munuð l'ifa“.
Veirtu sæil, kæri vtaur og áist-
Vinum þínum bið ég alrar bless
unar.
Eyjólfur E. Jóhannsson,
rakarameistari.
Undanfarta ár hefi ég verið
svo lánsamur að umgangast dag
lega elskulegan tengdaföður, Siig-
urjón Sigurgeirsson, sem kvadd-
ur er hér í dag. Margs er að
minnast frá þessum tima og ber
þá hæst hinn mikla kærleika og
umihyggju, sem ég varð aðnjót-
andi og þakka ég það hór. Hin
djúpa trúarsannfærtag Sigur-
jóns og vissa, sem ég varð vitni
að hefur orðið mér umhugsunar-
efni. „Guð hefur gefið mér mikið
meira en ég bað hann um og
miikið meira en ég átti skiilið",
en svo var hann vanu-r að segja.
Þessi orð gætu verið yfirstorift
yfflir Mfi hans. Það var yndislegt
að vera vitni að, hve sannfærður
þú varst um það, hvernig það
væri að koma heim tll Guðs.
Ég trúi því, að sú dýrð hafi nú
opmberast þér.
Guð blessi þig og minntagu
þína.
Tengdasonur.
Magnús ^
skipstjóri ■
Fæddur 25. júlí 1890.
Dáinn 5. júní 1973.
Magnús Magnússon var fædd-
ur 25. júli, að Tungu í Grafn-
tagi, árið 1890. Hann var næst
elztur áf sjö systktaum. Foreldr
aar hans voru sæmdarhjónin
Magnús Sigurðsson og Guðlaug
Bjömsdóttir.
Fluttist Magnús með foreldr-
um sínum að Halldórskoti á Hval
eyri við Hafnarfjörð, um alda-
mótin. Síðar fluttist fjölskyldan
í húsið „Skuld“ í Hafnarfirði.
Þar átti Magnús heimili þangað
tál árið 1919, að hann giftist
Ragnheiði Þorkeisdóttur, kaup-
konu. Reistu þau sér myndar-
llegt hús að Vesturbraut 13 i
Hafnarfirði, en þar rak Ragn-
heiður verzlun í 40 ár, eða þar
tiíl hún lézt 1961.
Var lát konu hans mikið áfall
fyirir Magnús. Hann taldi það
hafa verið sta mesta gæfá i líf-
inu, að hann eignaðist Ragnheiði
fyrir konu. Enda var sambúð
þeiirra hjóna frábær og heimilið
þeirra hlýtt og notalegt, þvi
hjartagæzkan pg ylurinn
streymdi frá þeim báðum. Þau
Ragnheiður og Magnús eignuð-
ust fimm börn og eru fjögur
þeirra á lífi. Þau eru: Þorbjörg,
Magnús Aldan, Ásthllidur, Ragn-
hieiður Hadda, en soninn Guð-
laug Hafstein misstu þau í sjó-
tan aðetas 19 ára að aldri. Var
þeim það hin mesta sorg. Einnig
bjó hjá þeim öl'druð móðir Ragn-
heiðar, er Sigurbjörg hét, og var
eimstiatolega gott samband á milld
hennar og Magnúsar.
Magnús stundaði sjómennsku
ÖM starfsár sín, en heilsuna
mlssti hann um 1940. Hann stund
aöi nám í Stýrimaninasíkólanum
og tók þaðan farmanna- og fiski
manmapróf árið 1915. Lengst af
var hamn skipsitjóri á staum eigin
skipum, og stundaði útgerð á-
samt vini s'ínum Birni Þorstetas-
syni eða þar fii Björn lézt.
Miagnús var einn af stofnendum
skipstjóra- og stýrimannafélags-
tais „Kára“ í Hafnarfiirði, og var
hann virkur félagi þess í mörg
ár. Eitt sumar var hann fenginn
til að kenna Færeyingum veiði-
skap. Magnús var heiðraður á
sjómannadaginn fyrir nokkrum
áirum síðan. Hann var saninur
sjáMstæðisimaður í orði og verki
og studdl þann stjörnmáJaflokk
með ráðurn og dáð. Hanm unmi
mjög byggðarlagi sinu og gat
Aagnússon
- Minning
ekki hugsað sér annars staðar
að vera. Magnús hafði miklum
sáiarstyrk yfir að ráða og var
kjarkmitoilil, ráðagóður, stórhuga
og stöðuglyndur. Hann missti
heiisuna um 1940, en enginn
heyrði hann kvarta yfir því. Allt
af var hann jafn glaður og með
bros á vör, en talaði aldrei um
veikindi sín, og var þó oft sár
þjáður. Hann bar þjáningar sínar
með einstakrf karlmennsku og
hugarró. Hann æðraðist ekki.
Nú hefur Magnús gengið sina
ævibraut á enda á þessu tilveru-
stigi og við fáum ei lengur notið
féLagsstoapar hans, en við getum
glatt ok-kur við margar góðar og
skemmti'legar minmngar frá liðn
um dögum, og þökkum þær. Síð-
ustu ævidagarnir voru orðmir
honum fjarska erfiðir. Honum
var nú orðin mikil þörf hviMar
eftir 1-angt og hart veiikindastríð.
Einlæga samúð votta ég ást-
vtaum hans og vandiamönnum,
og honum sjálfum óstoa ég vel-
farnaðar og guðs blessunar á
þeirri braut, sem hann nú hefur
lagt út á.
Þar sem góðir menn fara, þar
eru guðs vegir.
Kr. G.
MAGNÚS í Skuld er diáinn. Á
æSkuárum mtaum kynntist ég
honum og sú fagra og milda
mimntaig þeirra daga, verður
aldrei miáð úr huga mínuim.
Þeir Skuldarbræður voru fjór-
ir og systur þeirra þrjár, miikið
kjarnafólk, annálað fyrir dugnað
og drengskap, enda voru foreldr
ar þeirra hinir ágætustu Hafn-
firðingar, rótvaxnir og lofaðir,
og um þau er getið í merkri bók
Magnúsar Jónssonar, rithöfund-
ar, „Bær í byrjun aldar".
A vordögum mínum um sum-
arda-ga bjarta, þurftum við skóla-
sveinar ungir að vinna okkiur fyr
ir vetrarforða og vistarveru vetr
arlangt í skóla.
iÞá þekktust ekki vasapenimg
ar t.l skólabarna eða ókeypis
skólavist.
I Hafnarfirði var mikil kreppa
og neyð við bæjardyr verka-
manna, þröng í búi, og atvinnu-
leysi geysimikið eftir að Bootoles
hinn brezki fór alsiglandi með
flota sinn frá Hafnarfirði 1926 og
bj argarskortur einn blasti við
framtið verkalýðsins í þá daga.
Þá var það meyðarbrauð
nokkru síðar keypt dýru verði í
Hafnarfirði, að leyfa Hellyers-
bræðrum afnot af beztu útgerðar
stöð í bænum með vildarkjörum.
Þeir bræður komu með sex út-
hafstogara til Hafnarfjarðar. —
Skemmri var sú viðdvöl en vonir
voru um. Allur flotinn og þeir
sjálfir bræður hurfu á einni nótt-u
til heimahafnar í HuH, þegar
gróði þeirra var ekki lenigur auð-
sóttur á íslandsmið.
Þá var enn á ný neyð í Hafn
arfirði og vinnufúsar hendur og
alsjáandi augu horfðu til úthafs
ins á gjafmildi sjávar, sem ávallt
hafði verið matarbúr bæjarbúa,
allt frá því að Hrafna-Flóki og
Herjól'fur sigldu fleyi sinu fyrst-
ir landnámsmanna til Hafnar-
fjarðar.
Nú voru fleyin fá, en fátæktin
í algleymingi. Atvinn-uleysi svarf
þungt að hiaim'lunum í Hafnar-
firði.
Fjölskyldufeður og fyrirvinnur
fóru á bryggjurnar með háfa og
drógu á land sandkola til þess að
seðja sárasta sult hinna svöngu
og húsmæðumar leituðu að mold
arbingjum í hraiunbollum Hafn
arfjarðar með börnum sinum til
þess að grafa í jörðu útsæðiskart
öflur til soðningarbætis veiði-
afla húsbændanna, sem dorguðu
við bryggjurnar í Hafnarfirði.
Á þessum árum, þúsund árum
siiðar en Alþingi Islendinga hið
forna var stofnað að Þin'gvöllum
við öxará, eða árið 1930, var hug
að að stofnun Bæjarútgerðar
Hafnarfjarðar og hrint í fram-
kvæmd tiil þess að vísa vá at-
vinmuileysis frá dyrum bæjarbúa
og nokkrir Mnuveiðarar höfðu
verið keyptir til bæjarins, en ör-
lög þeirra urðu ekki til langlífis,
vegna síendurtekins tapreksturs
útgerðar í þá daga, og skiptu
þeta oft u-m eiigendur.
Mér er mtanisstætt, er þeir
gömlu vinir í Vesturbænum í
Hafnarfirði, Magnús Magnús-
son, skipstjóri frá Skuld og Bjöm
Þorsteinsson, bryggjuvörður í
Hafnarfirði keyptu línuveiðarann
Málrney til útgerðar á síldveiðar
norðanlands árið 1931.
Ég kom þá til Magnúsar, sem
var nágranni foreldra minna, og
bað um skipspláss, og tók ha-nn
mér vinalega og bætti við ertadi
mitt í orðum hlýjum og góðri
hugsun sinni, að hann hygðist
helzt vilja fá skólastráka í skips
rúm hjá sér.
Sú varð raunin. Við háskóla
nám voru næsta vetur fimm ski-p
verjar, tveir við verzlunarnám og
einhverjir áður i kvöidskóla hjá
Kristni E. Andréssyni og Hall-
dóri M. S.gurgeirssyni. — Auk
þeirra búfræðingur og yfirmemn
á skipinu útlærðir úr Stýrimanna
skólanum og Vélskóla ísiands.
Við lögðum af stað úr Hafnar-
firði, e'nni klukkustund eftir kl.
tó-lf á miðnætti mámudaigs, enda
þótt skipið hafi verið íerðbúið
fi-mm klukbustundum fyrr. Magn
ús skipstjóri sagðist aidrei leggja
úr höfn í vertíðarbyrjun á
mámudegi. Þannig voru margir
sjómenn, hjátrúarfullir, en trú-
menn miklir, oig svo var um
Magnús.
Logn var og fagurt veður um
Jónsmessuleyti þetta ár, er við
sigldum Faxaflóa, rennisléttan og
straummildan áleiðis til Breiða-
fjarðarála.
Ég var þá á vöbu og átti að
stýra skipinu. Magnús skipstjóri
brá sér þá niður í eldhús, en kom
skjótlega til baka og sagði við
mig, með sinni hlýju gamansemi
um leið og hann leit á kom.pás-
inn. „Við skulum ekki fara land-
leiðina norður."
Ég hafði þá nálgazt ískyiggi-
lega mikið Mýrarnar á þeim slóð
um er rannsóknaskipið Pour-
qois Pas? fórst miklu siðar.
Við Mlálmeytagar öftaðum þetta
suimar tæpar átta þúsund fcunnur
af síld og fór mest af aflanum í
bræðslu, bæði til Krossaness og
Siiglufjarðar.
Þetta var andlátsár síldareinka
sölunnar sálugiu og greiddar voru
þá tvær krónur fyrir hvert siíld
armál, og töldust þeir hólpnir og
heppnir, er fengu aura sína
greidda fyrir gjaidþrotið mikia.
Húsbændur miínir, Magnús og
Bjöm, báru skarðan hlut frá
þeim skiptum, og bátur þeirra
tekinn að sjóveði sbuidakröfu-
manna.
Þetta sumar var saltað á
Svalbarðseyri hjá öndvegisbónd
anum þar, Bimi Líndal, alþingis
manni og greiddi hann átta krón
ur fysrir hverja uppmælda tunmu,
sem var meira verð, en aðrir
borguðu.
Þegar til af.sk'punar kom, neit
aði Síldareinkasalan Bimi bónda
á Svalbarðseyri um útflutnings-
leyfi og reið það fjárhag hans að
fuUu, og varð það einnig hans
gjaldþrot.
Ég hefi hér að framan dregið
upp í stórri umge.rð mynd af at
vtanulífi islenzku þjóðarinnar,
eftir að heimskreppan kom að
vestan árið 1929.
Þess skal i dag minnzt að Magn
ús Magnússon frá Skuld í Hafn
arfirði er allur. Horfinn úr sam-
ferðahópi okkar, sem eftir lifa.
Ég gleymi aildrei þungum
harmi þeirra hjóna, Ragnheiðar
Þorkelsdóttur og Magnúsar
Magnússonar, er þau misstu efn
'sson sinn, Guðlaug Hafstein, í
hafið utan Hafnarfjarðar, en þá
var hann nýskráður stýrimaður
á vélbátinn Jón Magnússon frá
Hafnarfirði.
Aldrei sá ég Magnús horfa
bjartan dag eftir sonarmissinn
þennan dag.
Magnús í Skuld var mér góður
vinur. Hollur og traustur, aliltaf
beztur þegar báran gaf á bátinn.
Ég man eitt sinn er við sigld-
um inn Eyjafjörð, með drekkhlað
ið skipið og gárurnar grettu sig
framan í okkur. Þá var norð-
lenzkt veðurfar.
Magnús skipstjóri kaliaði i
mig og sagði hógvær að vanda,
eins og hann var vanur allt sitt
líf: „Þetta verður okkar síðasta
afflaár. Farðu með kallana aftur
á „hekk“ og vertu tilbúinn að
skera nótabátana frá Málm-ey.
Lensportin eru lokuð og lítt til
bjargar frá borði, ef veður versn
ar.“
Þan-nig var Magnús frá Skuld
ail-a ævi sína, alltaf aðgætinn,
góður drengur og fús þeim að
hjálpa, er við bágind'. bjugigu,
og þannig skal hann meta.
Magnús var gæfumaður. Hans
m,innist ég. Meigi han-n í Guðsriki
ævistunda njóta.
Adolf Björnsson.
Stríð í
Asíu um
landhelgi
Manila, 8. júní — AP
SJÓHER Filippseyja hefur
tekið 20 fiskiskip frá Taiwan
og Japan síðan 17. maí fyrir
að sigla ólöglega inn á haf-
svæði Filippseyja að sögn yf
irmanns flotans, Hilario Ruiz
fiotaforingja í dag.