Morgunblaðið - 17.06.1973, Síða 28

60 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. JÚNl 1973
SAI B Al N Anne Piper: 1 Sncmma í háttrinn
ein. Ég vildi svo gjama sjá um
'þig.
Ég verð að segja, að mér varð
dáiitið hverft við, þó ekíki svo
mjög, við þetta tal hans um sak-
leysið, þvi að vitanlega hafði
maningreyið ekki ástæðu til að
halda neitt annað um mig, held-
ur varð mér hverft við, að hann
skyidi yfirleitt fara að biðja min.
Ég hef vist ekki sagt neitt um
fjölskyldu Edwaxds. Hún var
eins og aöaisfálk gerist. Stórt
hús úti í sveit, annað stórt hús
í toorginm, grimm móðir, vin-
gjamlegur og hlédrægur faðir,
og svo titlarnir og auðæfiin út
um allt. Að minnsta kosti skild
itst mér allt þetta á Edward, og
hann hafði verið i Eton og Trin-
ify, og var ólíklegur til að vaxa
nokkurn tima upp úr því. Vit-
a/nlega var hann nú bara næst-
elzti sonurinn, en jafmvel þótt
svo væri, taldi ég óliklegt, að
móðir hans mundi fara að
hlaupa upp um hálsimn á dóttur
liðþjálfa og franskrar kennslu-
kowu, jaifnvel þótt þau væiru
bæði dauð En það hiafði ég ann-
ars ekki sagt Edward. Ég
held hann hafi eimhvem vegimn
staðið í þeirri trú, að faðir mimn
hiefði verið læknir, sem er th-
tölulega heiðarlegt. Vitanlega
hafði Jack lagfært stórlega tals-
mátann minn, en það sem á vant
aði var hægt að kenna frömsku
móðurimni. En ég gaf honum nú
ekíkert tóm til að sjá eftir öilu
saman.
— Elsku Edward, sagði ég. —
Mér væri það mesta ánægja að
giíftast þér. Segðu bara hvemær.
Hanm sagði þá, að kring um 14.
febrúar ætti hann að fara tU
Imdlands, en vildi giftast fyrst
og þess vegna hefði hann verið
svoma fljótur að herða sig upp í
bónorðið, og ég sagði, að þetta
gæti verið ágætt, þar sem svo
vildi til, að þetta væri afmælis-
daguri-nm mimn, og Edward tróð
upp á mig helj'arstórum demants
hrirng, eftir að við höfðum tog-
að hanzkann af hendinmi á mér.
Þá sagði Edward, að það væri
alveg uppl-agt fyrir mig að segja
upp hjá útgefandanum og vera
mánaðartíma hjá móður sinni og
láta brúðkaupið fara fram það-
an, og móðir sín mundii sjá um
heimambúnaðinn mimm. Ég gat
nú i‘!la hugsað mér Jack sjá um
heimanbúnaðinn minn eða vera
svaramaður, svo að ég sam-
þykkti þetta, og nú var Mukk-
an orðin tvö og tírni til heim-
ferðar.
Edward kyssti mig dálítið
klauifalega að skilnaði og ég fór
imn til þess að gera upp sak-
irnar við Jaek.
Hann sat aleinn fyrir framam
arininn, í náttfötum og yfir-
frakka. Eldurinn logaði ekki, og
hann var skjálfandi.
— Guði sé lof, að þú skyldir
koma, elsk-an og ég voma, að þú
sért með ein-n shillimg á þér.
Fékkstu gott að borða, en í guðs
bænum farðu samt ekki að telja
það upp. Þú skilldir ekM a-nnað
eftir handa mér em einhvern
bölvaðan makkarónuos-t, skít-
kaldan. Gleðilegt nýár, vel á
min-nzt!
Ég setti einn shi-lling i gasofn-
in-n og settist á gólfið hjá stóln-
um hans. Hann fór eins og ósjálf
rátt að strjúka á mér hárið.
— Gleðilegt mýár sjálfur,
sagði ég. — Hann Edward var
að biðja mín, sagði ég og horfði
í eldinn. Höndiin á honum snar-
stanzaði á hárinu á mér.
— Og hverju svaraðir þú?
— Auðvitað já. >að hefur eng
inn beðið mín enn, og ég hef
ekki efni á að hryggbrjóta að-
alirnn. Ég sagði þetta smöggt og
kuldalega af ásettu ráði.
-— Æ, eliskan, sagði hanm, og
svo vesældarlega, að ég fékk
fyrir hjartað, em hins vegar vissi
ég, að við gátum ekki haidið
svona áfram lengur.
— Mikið ertu klók kona, hélt
hann áfram og röddin var harð-
ari. — Slærð þér upp þegar tæM
færi gefst. Vissulega er gæsin
hérna ekki líkleg ti-1 þess að
verpa mörgum gulleggjum —
og auk þess held ég að ég sé að
fá flensuma.
Og þar reyndiist hamn samm-
spár. Ég sagði því upp í þúðimni
og sagði Edward að ég ætlaði í
burt i hál-fan mámuð að hitta
gamia frænku mína, en var svo
heima og stundaði Jaok. Hann
var bara talsvert veik-ur fyrstu
vikuna og ég svaf allam þamn
tíma á góLfi-nu, vafin inmam í
teppi. En þegar honum fór að
skána, þurfti han-n alltaf að vera
að teikna mig.
— >að er ekki mikill tlmi til
stefnu, elskam, sagði hann þar
sem hanm reis upp við dogg, með
liitina allt í krimg um sig, og
ég sem þurfti að láta miður dót-
ið miftt, va-rð að sitja tímumum
saman við borð, ásamt blárri
krukku. En þegar ég hafði lokið
öiiium heimanbúnaði og hafði tek
ið til í herberginu, sagði ég hon-
um að skrifa systur simni í Giou
œstershire og segja, að hann
hefði verið veikur og biðja hana
að sækja sig og fara með sig
þangað. Og daginm sem hún var
væntanleg, fór ég til Padding-
tom, þar sem ég átti stefnumót
við Edward. >á var látið sem ég
væri að koma úr heimsóknimni
ttl frænkunnar. Framvegis hug-s
aði ég mér að lifa reglubundnu
lifi, þvi að svona lifnaður væri
aiitof flókinm og sem meiira var:
ég ættaði ekki að elska neinn
m-anm framar. >að er alltof sárt.
Ég fór svo til ten-gdafólksims
míns með aleigun-a í einni tösku
o-g tvær af teikningunum hans
Jacks á botninum.
2. kafli.
I3DWARD.
Mamma Edwards tók þessu i
rau-ninmi furðu vel. Við kornurn
um tetlma, þegai- fjölskyldan sat
hér og þar í s-tóra forsalmum og
áf ristað bra-uð með smjöri, Ge-
orge sá elzti og hærri en Ed-
ward og ennþá lífvarCarlegri,
Delia og Rosemary og Monty
maður hennar, og svo sú indæl-
asta af þeim öllum, hún Betsy.
Hún var ekki nema sextán ára
og þvi enn ókomi-n „út“, það er
að segja á giftinigarmarkaðinm,
en hún hafði meira ímyndunar-
afl en öli hin til samans. Ég
dróst strax að Betsy og sem bet-
ur fór, virtisí hún 14ka kunma
vel við mig, og það var strax
betra en ekki, þvi móttökurnar
hjá himum voru ekkert séirlega
uppörvandi. Edward hafði út-
skýrt fyrir móður simni, að for-
eldrar mímir væru dánir og eims
þennan hálf-franska upp-runa
minn, og það var greimilegt, að
hún ieiit á mig sem hverja aðra
ævintýramanneskju, sem ætlaði
bara að mata krókinn. En Ed-
ward var hims vegar svo ákveð-
inn að giftast mér, að húm lét
það gott heita, og notaði mestall-
am þennan mánuð til að undir-
búa mig undiir það að umgang-
ast höfðingja.
Ég var tæpast orðin hagvön í
Chipworth og hætt að sikammast
mín fyrir að láta stúlkurnar sjá
nærfotin min, þegair mér varð
það ljóst, að ætti ég lífi að halda
til 14. febrúar, þá yrði ég að
kaupa mér vel þykka náttsokka,
en þá ákvað mamma Edwards,
að faxa með mi-g beiní tM Lond-
om og skinna miig alménm-ilega
upp. Sem betur fór heimtaðd
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
Betsy að fá að fara með okkur.
Og svo var eitt hornið á fína
húsi-nu í Belgravia hitað ofurlít-
ið upp, okkar vegna. Við Betsy
höfðum samliggjandi herbergi.
Hún kom inm til mín fyrsta
kvöldið og kreppti fæturna á
rúminu mínu, íklædd bláum nátt
fötum.
— Hjálpd mér, Jemmy! >ú ert
svei mér heppin að geta femgið
öll fallegustu fötim sem þig lang-
ar í og svo gifta þig og allt það.
>að er bara verst, að þú skulir
vera að giftast honurn Edward,
en verra gæti það nú samt ver-
ið. Hún hafði þá siða hárið á
sér fléttað. Hún hafði faileg
svört augu og fíngert, þumnt
andlit. Hún var að semja skáld
sögu i laumi.
— Edward er yndislegur,
sagði ég og reyndi að vera göf-
uglynd. — Og mér fimmst ég
heppin að giftast honum. Ég
vona bara, að þú verðir eims
heppin, þegar þar að kemur. Em
•hvað fötin snertir, þá býst ég
ekki við, að þau séu endilega
það, sem ég verð hrifnust af,
heldur hitt, hvað mamma þin tel-
ur viðeigandi.
Og þetta var því miður óþarf-
lega satt. Og ekM nóg með það,
hel'dur vildi hún láta skrýfa
hárið á mér með heiturn járn-
um, sem var alveg hræðilegt,
þvi að nú lufsaðist það út um
allt andlitið á mér. Ég var æði-
tima að reyna að slétta það út
með bursta. Og svo var ég alveg
á nálum, ef við skyldum álpast
i-nm í gömlu búðina mlna, en sem
betur fór, var hún alltof stór
búð fyrir hennar náð, og við
héldum okkur að hinum, sem
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags M. 14—15.
0 Lífsgæðakapphlaupið
Hér er bréf frá advarlega
þemkjamdi umgum mamm-i, Páli
Jónssyni:
„Kæri Veivakamdli!
Þessir þamikar minir, sem ég
ætHa að biðja þiig um að koma
á framfæri, eru að vísu nokk-
uð sumdurlausir, emda settiir á
bllað í háif-gerðum hugaræsim-gi.
Ætíium mdn er ekki að brjóta
nedn mád tii mergjar, em ef
þessar Mraur gætu vakið ein-
hverm tiiŒ uimihrjigsumar, þá væri
táigam-gd miímum má-ð.
Á mýiiðmiu Iia-ugard-a-gskvöldi
brá ég mér á eimm f jölsóttaista
skemm-tnistiaið bor-garimmiar. Þar
var múg-ur og miarg-memmd,
bæði utian dy-ra og imman, þvi
ifærri komust að en viildu. 01-
ted'ti sat í öndvegi og ætla ég
mér nú sdzt að fara að hneyksl-
aist á drykkjuskapmium, vegma
þess að ég er samm-færður um
eð hamm er óhjákvæmitegur,
hvað sem aidiir bimdiindistfr&muð-
ir og sáigæzliuposituilar segja.
Ofdrykkja í sjálifu sér er ekM
vamdamálið, held-ur orsaikir
henmar.
Eins og mér kom miann'SÖfn-
uðurimm fyrir sjóm'r, sem þama
var saman kominn, þá var
þetta úrtak úr isCenzkiu þjóð-
félagd, ammo 1973. Fóik, sem
tekur þáfit í Mfsigæðakapphiaup-
imu, hvomt sem því lí-kar betur
eða verr, meðviteð eða ómeð-
viitað, aildf eft-'r ai'vikum. Eitt
af því, sem hjálpar því ttl að
stamda gegm álagi og -stTeiítu, er
að tfa-ra á bú!-u stöku simmum,
fá sér „meðam í þvd“ og „.sliapfja
af“.
0 „Standard-draumurinn“
E5n hver eru þá þesisd eft-
iirsóknatrverðu ldtfsigæði? Að
hverj.u er verið að keþpa ?
AlMr þurfa að hafia þak yfir
höfuðið, fæði og Mæði — öðru
vísii er ekkd hægt að Idifa miamm-
sæmamdá Ifi. En flestir vilja
meira en það. „Stamdard-d-raium
urilmn" viröiisit vera sá, að geta
bókstiaffle-ga veit sér upp úr
ofhlæði neyzluþjóðféiUagsims.
Þegiar memm eru svo orðmir
þrælar þessa draums, er þá
hægt að segja að verið sé að
sækjast etftir l'ítfsgæðum?
Nú get ég að vism falMzit á
það, að tdl dæmiis mýr bíil, hjód-
hýsd eða vei’ziuinarreisur tíi út-
lamda gett veitt mömmum vissa
hamfiímgju, en ég hefld, að í sMk-
um hlutum sé sömm hamám-gja
ekki fólgdn. Þeir virM ölflu frern
ur eins og skammtur af deyfi-
lyfi, hvers áhrif fjari út innam
situmidiar og þá sé krafizt enm
meira á efltd-r.
En hvað með am-dliega nær-
imgu? Jú, það er séð fyrir því
Mka. Við höfum nóg að iesa,
bókaþjóðim sjáitf. Við höfum
sjónvarp og útvarp, þar sem
re-ynt er að hatfa efini við aiira
hæffl. Isienzk náttúra er yndds-
leg og þetta er sko all-t í liagi.
En erum við ekM að gilaita
hæfiileikanium ttil þess að mjóta?
Erum við ekM bðksitaflega að
ærast mí'itt í hrimgáðumni?
„Kerfflð" krefst þess, að hver
maður geri skyld-u -sdrna og þedr,
sem bregðast, lemda utanigarðs.
0 Almenningsáiít
og þjóðareining
Skoðamiir miamma verða
stiaðlaðar, eims og flest anmað,
og tti sögummar er komið edtt
æðisgemgið aiffl, sem kaMað er
aflmemnnmgsáMt. I edmstökum
málum er eims og uppflýsdngar
séu setitiar í töllvu, sem siiðam
skiflar útikomiu og þar með er
tíl orðið aime-nmimigisáfllit. Sjaild-
am hefur það verið jafmáþredf-
amflegt, að miíinum dómi, hversu
sterkt affl þeitita er, þ.e.a.s. í
sambamdi við lamdheigismáMð.
Það þyrftt bókstaftega taílað
brjálæðislegt huigrekM tdl þess
að láta í ljós aðra skoðun á
því miilkfla máM em þá, sem við-
tekim er í iamddinu. Almenniimigs-
álitiö heiimtar neflnilega þjó'ðar-
eimdmgu. Nú ætlla ég mér ekM
að fara að leiða edmm eða meimm
í ai'giiidam sammiedka um það
mál eða öm-nur. Það, sem mér
fimnst áfitur á móti alva-rtegt er,
að alr éta hugsiunarflaust upp
eftir hiinium, að við Isfliemdimigar
edrniir höfum á rétitu að standa
í þessu máM. Þegar lamdhefligis-
má'Mð varð „aktúeflt" bar nokk-
uð á skoðamaisltiiiptium framam
atf, en svo tókst að inmprenta
múgnium það, að allir yrðu að
stiamida saman og eragdnm mætti
rjúfa þjóðareindmguma, og sið-
an hefur ekkii heyrzt múkk.
Ailliir vdita þó gjörla, að á
hverju máflii eru að minnsta
kosti tvær hlliða'r. Það, sem
þarma hetfur gerzt, er eimtfaid-
tega það, að flrjáis hu-gsum hef-
uir ver'.tð iáti'm víkja, vegma þess
að leiða þarí mdMlvægt mái
tíil sdigurs. Sem saigt, ttfligamgur-
inm er 1-átliinm heflga meðalið.
Fyrst við eígum að heita
síkynsiemá gseddar verrjr, er þá
ekM Skyltía okkar gaigmvart hafa það er sammara reyruist og
okkur sjálíum og hugsjónum vera sjáJifum okkur samkvæm?
okkair, ef eimhverjar eru, að Páll Jónsson."
Sitjið rétt og keik
við störf og leik!
Fást í fyrirfcrðulitlum umbúðum,
hentugum til sendingar og gjafa.
Auðveld samsetning eftir nákvœmum
leiðarvísi. Sendum um allt land.
VERÐ
ÐEINS
.820.-