Morgunblaðið - 05.08.1973, Page 28

28
MORGUiNBLAÐIÐ — SUNNUDAGUR 5. ÁGÚST 1973
SAI GAI N Anne Piper: 1 Sncmma í háttrinn
minn huga — nema kannski hann
Timothy. Það er engin furða, að
hugurinn í mér skuli hafa skropp
ið saman.
Nú féll ein sprengja í viðbót
og nær okkur. Nokkur pottlok
duttu af borðinu ofan í vaskinn.
— Ég les alltaf „Hnignun og
fail Rómaríkis" þegar loftárásiir
koma, sagði Davíð. Það kemur
huganum í jafnvægi. Ég held
ég verði að ná í bókina. Hann
stóð upp um leið og hvein í
næstu sprengju, en ég fleygði
mér I f angið á honum.
— Æ, Davíð, skiidu mig ekki
eftir eina. Ég er viss um að sú
næsta lendir á húsinu.
Því miður hrærði þetta hann
ekki nokkurn skapaðan hlut. Ég
hafði aldrei áður fleygt mér í
fangið á karlmanni — aldrei
þurft þess með. En ég ætlaðist
til, að armarnir lykjusit um mig
ef ég gerði það. En þarna gerðist
ekki neitt. Davíð tók við mér
eáins og hverju öðru höggi fyrir
brjóstið og setti mig varlega í
strástóiinn. Svo settist hann sjálf
ur niður.
— Fáðu þér sígarettu, sagði
hann. — Þú virðist vera dálítið
hvumpin.
Dynkirnir héldu áfram og nú
vlrtust þeir vera alveg rétt við
húsið. Nokkrir molar duttu úr
loftinu og ofan á okkur.
Davíð setti upp ketilinn og
sagði sallarólegur: — Við þurfum
að fá okkur tesopa meðan á þessu
stendur. Og svo er rúm i bak-
herberginu í kjallaranum, ef þú
þarft að sofa.
— En þú sjálfur?
— O, liklega fer ég bara í
rúmið mitt uppi. Get alveg eins
dáið uppi eins og niðri.
— En vildirðu ekki eins vel
sofa hérna niðri. En hvað mundi
hún Penelópa hugsa?
— Penelópa veit að ég mundi
aldrei fara að verða henni ótrúr.
Hún er sem betur fer ekki svo
heimsk að fara að verða afbrýði-
söm.
Mér fannst ég vera orðin af-
skaplega lltil. Ég var ekki vön
þvi að vera ekkert freistandi.
Ég komst að þeirri niðurstöðu, að
Davíð hlyti að vera mjög blóð-
kaldur. Væri ekki svo, þá var
þetta hreinasta auðmýking fyrir
mig.
— Ég held ég verði að þiggja
þitt góða boð, sagði ég og svo
fór hann með mág í herbergi, sem
hlaut að vera geymslan þeirra.
Þar var mjótt jámrúm í einu
horninu, en að öðru leyti var
kompan full af kössum, töskum
og golfkylfum og þar var líka
eldskörungur og kaninubúr.
— Ekki vissi ég að þú lékir
golf.
— Það geri ég ekki heldur.
Hann bróðir hennar Penelópu á
þessar kylfur. Sjáðu hérna eru
fjögur teppi en því miður engin
lök. Ég vona, að það fari vel
um þig. Hann braut bómullar-
teppið vandlega saman. - Á ég
að opna glugga?
— Já, þakka þér fyrir. Ég
tók af mér skóna og lagðist svo
niður undir tvö teppi. Davíð
slökkti ljósið og tók siðan að
bjástra við gluggann. Hann gat
opnað hann um þrjá þumlunga.
Svo læddist hann varlega ti)
dyra.
Ég horfði á leitarljósin, sem voru
um allan himiri, hugsaði með
mér, að gott væri nú að hafa
mann í rúminu hjá sér, þó mjótt
væri. Ég á við rúmið en ekki
manninn.
Eitthvað stundarfjórðungi sið-
ar, rétt þegar ég var að festa
svefninn, kom Davið á tánum
inn aftur. Ég fylltist nýrri von.
Þetta er auðvitað plat, hugsaði
ég. Og það var það Uka, þv: að
hann var bara að koma með ein-
hverja spýtu til að stöðva glugg-
ann sem skrölti i sífellu. Hann
flumbraði á sér fótlegginn á kan
inubúrinu á leiðinni út, og bölv-
aði býsna ókuirteislega, um leið
og hann rak sig á rúmið, en þá
rétti ég út báma arma og sagði:
— Davíð! En hann lét, sem hann
heyrði hvorki né sæi og slapp
ósaurgaður til dyra.
— Góða nótt aftur, sagði hann
í ströngum tón. — Kallaðu upp
stigann ef þú þarfnast einhvers.
Og svo var hann farinn.
Ég var orðin alveg kolbiluð
á þessum menningasnobbum. Ég
sofnaði loks.
Sem betur för, kom Penelópa
aftur eftir þrjá eða fjóra daga.
Það er furðulegt, hvað maður
getur skammazt sin fyrir að vera
að el'ta karlmann. Líklega finna
karlmenn ekki til þess sama, þeg
ar þeir eru á höttunum eftir
kvenfólki. Að minnsta kosti hafa
fiestir þeirra, sem ég hef kom-
izt í tæri við, virzt hafa ánægju
af þessum eltingarleik. Ég var
næstum orðin nógu niðurdregin
til að senda Jack kort, en hætti
samt við það.
1 stað þáði ég eln þrjú heim-
boð og þau hresstu mig talsvert
við.
Ég var alveg búin að ná mér,
þegar ég barði að dyrum hjá
Penelópu einn kaldan desem-
bermorgun. Hún opnaði fyrir mér
íklædd skítugum, gráum slopp.
Augun voru rauð og þrútin og
hárið úfið. Það var alveg ólíkt
Penelópu að vera ekki al-
klædd að morgni dags.
— Hvað er að? sagði ég.
— Ertu veik? Eða eru pöddurnar
þínar eitthvað að angra þig?
— Davíð er farinn, sagði hún
i sorgartón.
— Guð minn góður! sagði ég
og gekk inn og lokaði á eftiir
mér. Ég ýtti henni inn í stofuna
og kveikti á gasinu, sem slokkn-
aði samstundis aftur, og hvorug
okkar var með shililmg.
— Segðu mér nú alla söguna.
Hvað áttu við, að hann sé far-
inn?
— Hann er farinn frá mér.
— Það er ómögulegt. Hann,
sem var svo hrifinn af þér. Það
sagði hann mér.
—■ Ég hélt Mka, að hann væri
það. En hann er nú samt farinn.
— Ekki þó með annariri konu?
— Jú. Einnd af nemendunum
sinum. Hann hefuir haft hana í
aukatímum í nokkra mánuði. En
ég lagði ekkert upp úr því. Hún
kom oft hingað, en það gerðu
lika svo margir nemendur af
kaifkyninu.
— Þú átt við, að þetta sé ung
stúlka?
— Ja, já, hún er sjálfsagt
ekki yfir tvítugu. Og svoddan
endemis bjáni í þokkabót. Hann
sagðist ekki skilja, hvemig hún
slyppi nokkurn tima gegn um
próf.
— Hverniig litur hún út, þessi
flenna?
— Hún Monioa? Hún er nú
dáMtið lík þór. Ég á við, að hún
er lítil og ljóshærð með stór brún
augu, en viitanlega er hún
miinnst tíu árum yngri en þú.
Ég get vel skiilið, hvers vegna
Davið finnst hún lagleg, en ég
hélt bara að hann liiti aMs ekki
á annað kvenfólk. Hún ýtti hár-
inu á sér aftur, með eymdarsvip.
— Það sama fannst mér, sagði
ég gremjulega.
— Ég veit ekki, hvað ég á að
gera þegar hann er farinn, and-
varpaði hún.
— En hann kemur áreiðanlega
aftur. Það getur ekki verið, að
hann langi til að giftast þess-
ari stelpu, því að annars hefði
hann beðið þlg um skilnað. Hann
í þýáingu
Páls Skúiasonar.
hefir bara skroppið frá yfiireina
helgi.
— Heldurðu það? Það glaðn-
aði ofurMtið yfiir henni.
— Hvað sagði hann í bréfinu?
Eða skMdl hann ekkert bréf eft-
ir?
— Hann sagði: „Ég er fartinn
með henni Moroicu, fysrirgefðu
mér. Ég get ekki að þvi gert.“
■— Nú, þetta Mtur ekki sem
verst út. Ég er viss um, að þetta
er bara augnabliksskot. Hann
kemur áreiðanlega aftur til bók-
anna sinna, þótt ekki væri ann-
að.
— Já, það hafði mér nú ein-
mitt dottið í hug. Hann hefur
lykil, svo að ég get ekki farið
úr húsinu næstu vifcurnair.
— Væri ég i þínum sporum,
sagði ég, — þá mundi ég fara
héðan strax, fara beint í hár-
greiðslustofu og láta lága á mér
hárið, og fá mér almenmSegan
varaMt. Það er alit í iagi með
fagurt innræti, en það spiOMr
engu að láta faUegt andliit fylgja
þvi. Okkur hefur skjátlazt um
hann Davíð. Farðu nú upp og
klæddu þig. Hann fengi tilfelli
ef hann kæmi heim núna.
— Þetta er sjálfsagt rétt hjá
þér. Hvað þú getur verið góð við
mig. Segðu mér, hvar ég á að
fá hárgreiðsluna.
Sem betur fór hafði ég á al-
veg réttu að standa. Davíð kom,
leiður og niðurdreginn, áður en
vikan var á enda. Ekki veiit ég
Jón K. Jóhannsson læknir
verður fjarverandi 7.—31. ágúst 1973 vegna læknis-
starfa í Sjúkrahúsi ísafjarðar.
Leifur Dungal læknir, Domus Medica, gegnir lækn-
isstörfum fyrir Jón K. Jóhannsson þennan tíma.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 „Gæfumaður“
Aðalsteinn Guðjónsson skrif-
ar:
„Velvakamdi góður.
Vinisamlega birtið eftirfar-
andi línur í dálkum yðar:
Ég vil hér með láta í ljós
ánægju mina með flurtninig leik-
ritsins „Gæfumaður“, en þar er
saiga Einars H. Kvarans kom-
in í ledikritsigerð. Þetta verk hef
ur Ævar R. Kvanan, leikari og
lögfræðiinigur unnið og hefur
honum farizt það úr hendi eins
og vænta mátti, en hann er aufc
þesis að vera einn af okkar
beztu ieikurum, afburða smekk
vís og huigkvæmur á sviði bók-
mennta, enda á hann líka til
sMkra að telja.
Einar H. Kvaran er að min-
um dómi etan af okkar alira
beztu og jákvæðustu sagnia-
skáldum, ein er aMtof lítið les-
inn og á loft haldið hta siðari
ár. Ég álít það bæði samnmennt-
amdi og siðbætandi fyrir þjóð-
ina að kynna sér vel skáldverk
þessa mæta manns. Ætti lestur
á verkum hams að reynast gott
meðal við amdlegri úrkynjun,
sem því mniður ríkir aliitof víða
nú é tlmum hjá okkur Islend-
imgum. Einar H. Kvaram var
ávallt talsmaður beztu eigimda
mammssáiartamar, umburðar-
lyndis, góðfýsi og kærleika.
Tjámiimigarform og stilbragð
hams eru með því smjafflasta,
sem skráð hefur verið á ís-
ienzka tumigu, og er þá mikið
sagt.
Að endtagu þetta: Hvers
vegma getur hið heiðraða hljóð-
varp okkar ekki flai.trt meira af
eifni í þessum dúr? 1 staðimn
mætti sleppa affls konar músík-
væli og söngigiauli, ásamt öðru,
sem stuðlar að andlegum vam-
þroska og forheimskum hlust-
emda.
Aðalsteinn Guðjónsson,
Eskihlíð 14,
Reykjavík."
0 Portið óheppilegt
fyrir barnagæzlu
Anna Sigurðardóttir, skrifar:
„Kæri velvakanidi.
Hún er smjöffl huigmyndim
um að loka Austurstræti fyrir
umferð bifreiða, em gera göt-
uma í þess stað að hálfigeirðri
vim í miðborg Reykjavikur.
Fróðlagt verður að sjá hvermig
þetta reymist í framkvæmd.
Einmág verð ég að lýsa hrifm-
imgu mimmi á þvi að koma upp
bairmagæzluaðstöðu í mágremmli
þessarar væmtamtegu igöngu-
götu. Það er bara dálítið, sem
miig lamgar að skjóta að í þessu
sambamdi. Mér fimmst þetta leið
indaport, sem vaiið hefur verið
affls ekki vera meiin ákjósamleg
vistarvera fyriir böm. 1 fyrsta
lagi fimmst mér ekki að loka
eigi böm iinmi í skuiggalegum
húsasumdum, enda þótt gera
megi ráð fyrir, að þau séu skjól
góð. í öðru lagi vtita afflir, að
húsin, sem standa þamna i
krimg eiru ekkert ammað em
fúkkahjalar, enda þótt „flikk-
að“ haifi verið upp á ytra útOát
þeirra með málmimgu. Lí'ka
fiminst mér það hljóti að vera
hálföimurleigt fyrir bömin, að
hatfa ekkert aminað til að horfa
á em veigigi þessara húskofia.
Það, siem mér fiinmst þó vera
þymigst á metunum, er hta aug-
ijósa staðreynd, að þama hlýt-
ur að veira mifcil eidhætta, og
portið, sem umkrimigt er timb-
urhúsum má segja að sé sarrn-
feöliuð eldgildra.
Ég vii gera það að tillögu
mimni, að heldur verði girt af
svæði fyrir framiam þessa
margumtöluðu húsaröð fyrir
barmaigæziu. Þar er nóg pláss,
bömiin þurfa ekki að fá rueima
iminilokuniarkemmd, en igeta ver-
ið mitt í Mfimiu og fjörimu, sem
þama er rétt hjá. Það getur vel
verið, að ekki sé jafinskjólgott
á þessum stað og inmi í húsa-
partimiu, en reykvisk börm eru
nú öllu vön í þeim efinum, svo
ekki þyrfti það atriði að ráða
neimium úrslituim. Ekki itrúi óg
heldur, að vegfaremdur þoU
ekki að horfa upp á bamaleik-
svæði á þessum stað.
Með vtasemd,
Anna Sigrnrðardóttir.“
0 Opnun eða lokun?
R.S. skrifar:
„Nú hefiur verið ákveðið að
loka Austurstræti fyrir um-
ferð ökutækja, en láta það eftir
gamigandi veigfarendum.
Mér kemiur dálítið spámsfct
fyrir sjónir, að flest, ef ekki öl
dagblöðiin hafa jafnam talað um
opnum götummar síðam máMð
var tekið á dagskrá. Hefur
þessi gata kammiski ekki affltaf
verið opin gamigamidi vegfiaremid-
um? Eða hvað gehist þegar
þessi tveggja mánaða reynslu-
timi er úti? Verður götummi þá
lokað?
Ef eiitthvað er, þá er hér auð-
vitað um að ræða lokum göt-
ummar.
R. S.“
0 „Watergatesögur“
Hér eru tvær dægiursöigur
sögur firá Bamidaríkjumiuim, en
þær eru bara hamda þeiim, sem
þola svoma kaldrifjaðam húmior:
Nixon rekur raunir símar fýr-
5r skaparamium, þar til himm síð-
armefndi þolir ekki lemigur mát-
ið, em grípur fram í fyrir Nix-
on: „Þvi miður, væmi mimm, ég
hef ekki tkma til að setja miilg
imm í svorna smámáL Ég skiai
getfa þér sambamd við fyrir-
remmara þimm, Abraham Lta-
colm.“ .... Klikk, klifek, kilikk
. . . rrr . . . rr. Þá heyrist rödd:
„Já, þetta er Abaham Limcoln."
Nixon hefur nú raumatöliur sin-
ar á ný og biður Lincoin um að
ráða sér mú heilt. Limcolm sivar-
ar eftir stutta umbugsum:
„Heyrðu, Dick, ef ég væri í þím-
um sporum mymdi ég bara
slappa af og fiaira i léikhúsið í
kvöld.“
Fuilur samúðar kemur Ed-
ward Kemmedy að máU við Nix-
om og spyr, hvort hamm geti
með mokkru móti orðiö homum
að Mði í ölluim þremtgimigumum.
„Já, þakka þér kærtóigia fýr-
ir, Ted mimm, það er eiinmitt dá-
ffltið, sem þú gætir igert fyrir
mig. Bjóddu Mörtihu MitcheiII í
bí’ltúr ag komu því þamimiig fyr-
ir, að þ:6 þurfið að fiara yfir
brú.“
Kaupwn og seljum
bœkur, mdlverk
og aðra listmuni.
Klamturhólar ■ Lœkjargata2 •Reykjaví\
P.O.Box up6 • Sími iý2jo