Morgunblaðið - 16.07.1974, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. JULl 1974
33
BRÚÐURIN SEM
HVARF
Eftir Mariu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
man til að forðast fraukurnar
tvær. En tfmi vannst ekki til um-
hugsunar, þær voru komnar á
vettvang. Engum gat dottið í hug,
sem sá þessar konur, að þær væru
af ríkustu og einni merkustu ætt
bæjarins. Olivia var feit og klædd
í stðrrósóttan kjðl, níðþröngan,
svo að keppirnir hoppuðu og
skoppuðu þegar hún hreyfði sig.
Systir hennar Livia var alger and-
stæða hennar í útliti, mögur og
skorpin. I fataskápnum sínum
hafði hún fundið hatt, sem að
líkindum var frá síðustu öld og lá
við að Dina ræki upp hlátur,
þegar hún sá útganginn. Þær
voru báðar að sálast úr forvitni og
eins og venjulega töluðu þær
báðar í einu.
— Nei, góðan daginn, góðan
daginn, elsku Dina min. Hvernig
líður foreldrum þínum?
— Eru þau enn á ítalíu? Æ,
hvað það var leiðinlegt!
— Þetta verður nú meira brúð-
kaupið! Já, og veiztu við höfum
fengið aðgöngumiða í kirkjuna.
Elskan hún Anneli sendi þá. Það
er nú hugsunarsamt af henni, þó
svo að við eigum það náttúrlega
skilið, það er nú líklegt. Hún er
nú búin að vinna svo lengi á skrif-
stofunni hjá okkur...
— Oliva meinar auðvitað, að
hún hefur unnið svo lengi á skrif-
stofunni hans bróður okkar. Við
höfum sannarlega engin afskipti
af fyrirtæki Sebastians, nei, við
getum víst ekki státað okkur af
því, en auðvitað var elskulegt af
Strömhjónunum og Anneli að
muna eftir okkur á þessum
merkisdegi...
Það er víst að koma skúr, sagði
Dina með vonarhljóm í röddinni.
— Kannski sé bezt.. ..
Ja, nú þykir mér týra! Þá
verður þú að passa upp á hattinn
þinn Livia, en við getum farið
þarna inn í portið og staðið þar á
meðan. Þetta er sjálfsagt bara
stuttur skúr, eins og kom í gær.
Og veiztu, það var nú meiri
skúrinn, hann lamdi allar
lúpínurnar okkar niður og þó stóð
hann ekki yfir í nema fimm eða
sex mínútur.
Dina spennti kurteislega upp
regnhlífina sína og brosti til
þeirra, en hún reyndi að standa
þannig, að hún gæti fylgzt með
dyrunum á blómaverzluninni og
sem nú rigningin steyptist niður
horfði hún óþolinmóð í áttina
þangað. Ætlaði Anneli þá ekki að
koma þaðan út aftur? Og var ekki
nokkur vinnandi vegur að fá
þessar kerlingar til að hætta að
masa..
— Og, hugsið ykkur, hvað hún
verður falleg í brúðarskartinu!
Það er hún frú Persson, sem
saumar kjólinn og ég get bara
sagt ykkur það, að hann verður
alveg draumur, enda ekki að
furða, það eru hvorki meira né
minna en átján metrar af efni í
pilsinu....
— 0, er það ekki sorglegt, að
Hammar læknir skyldi ekki fá að
lifa þennan dag! Livia hristi
döpur höfuðið, svo að hatturinn
flaksaðist til. — Það er ekki svo
að skilja, hún gat bókstaflega
ekki fengið betri stjúpföður og ég
segi nú bara hreint út, það veitti
ekki af. Grete Hammar hefur
alltaf verið dálítið sérkennileg og
varla getað séð um sig, hvað þá
telpukomið. Og ég er viss um það
verður glæsileg sjön þegar hann
leiðir hana inn kirkjugólfið....
Æ, já hugsið ykkur, hvað þetta
allt ’ er skemmtilegt! Olivia
klappaði saman feitum lófunum.
— Og það má nú aldeilis sjá á
honum Jóakim, að móðir hans er
af ensku aðalsfólki komin ...
— Ég var að tala um Egon
Ström, sagði Livia fýlulega. —
Hann á auðvitað sem stjúpfaðir
að leiða Anneli upp að altarinu.
— En þar tekur svo brúð-
guminn við, híhí! tísti Oliva. —
Hugsið ykkur, þegar hann tekur
einglyrnið sitt fram og setur það
við augað, þá finnst mér hann
minna mig.......já, geturðu ekki
giskað á það, Dina?
Hún beygði sig fram og hvíslaði
spurningunni aftur að Dinu. Og
Dina vissi eins og allir aðrir í
Skógum um hina leyndu ást
Oliviu Petrén. Og hún ákvað að
vera nú einu sinni þægileg við
hana.
— Já... .bíddu nú við, hvíslaði
hún á móti, það skyldi þó ekki
vera að hann líktist honum f sjón-
varpinu ... Peter Wimsey lá-
varði ... Olivia kinkaði íbyggin
kolli og enn sælli varð hún þegar
Jóakim birtist nú við tóbaks-
verzlunina á horninu. Hann
virtist vera að flýta sér, en hann
gaf sér þó tima til að kasta kveðju
á litla hópinn í portinu.
Dina Richardsson horfði
hugsandi á hann og komst að
sömu niðurstöðu og jafnan áður, i
það hálfa ár, sem hún hafði þekkt
hann, að innst inni vissi hún ekki,
hvernig henni líkaði við Jóakim
Kruse.
Hann var sæmilega myndar-
legur maður. Kannski í það
grennsta. Rauðleitur blær á
hárinu og auk þess var það klippt
á þann hátt, sem verið hafði í
tízku nú síðustu árin og fór vel á
ungum piltum, en varla manni,
sem var orðinn hálffertugur.
Hann var klæddur i ljósgrá föt,
sem fóru honum vel og sama máli
gegndi um vestið röndótta. Þetta
var allt mjög þokkalegt. Hann
virtist öruggur með sig og sann-
færður um eigin gjörvuleika.
Samt er hann dálftið hlægi-
legur, hugsaði Dina. — Sjá nú til
dæmis hvernig hann viðrar sig
upp við þessar fúlu kerlingar með
því að kyssa þær á kinnina.
Stundum hvarflar að mér, að
hann sé ekki.. .ekki alveg eins og
fólk er flest... og þó . .. og þó.
— Jú, svaraði hún spurningu
Jóakims. — Hún er inni i blóma-
búðinni. Ég held hún verði fegin
ef þú ferð inn og sækir hana. Hún
hlýtur að vera orðin dauðleið.
Hann hneigði sig hoffmannlega
og gekk síðan rakleitt að blóma-
verzluninni og opnaði dyrnar.
Þær heyrðu dyrabjölluna klingja
um leið og hann hratt upp hurð-
inni og svo hvarf hann inn.
Og svo hætti að rigna jafn
skyndilega og það hafði byrjað.
Livia Petrén kvaddi i skyndingu
og skundaði í áttina að torginu.
Olivia, sem hefði kosið að standa
kyrr og fjalla nánar um Jóakim
VELA/AKAIMDI
Velvakandi svarar ! síma 10-100
kl. 10.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
# Á malbikinu
öskubuskur og rauðsokkur
voru á dagskrá hér í dálkunum í
fyrradag og nú er röðin komin að
hvittoppunum. Velvakanda finnst
ástæða til að lyfta til þeirra hatti
og óska lögreglukonum númer
151 og 152 alls hins bezta í starfi.
Hinn spánýi kvenleggur lögregl-
unnar á lof skilið fyrir skörungs-
skapinn. Konur hafa að vísu
unnið hjá lögreglunni um alllangt
skeið, en aldrei fyrr I hinni einu
og sönnu götulögreglu, fram-
varðasveitunum, sem plægja
krapann á veturna og þramma
sólbakað malbikið í breiskjunni á
sumrin.
Ungar konur þurfa eflaust að
vera gæddar talsverðum kjarki og
lofsverðri einurð til þess að klæð-
ast lögreglubúningi og taka sér
stöðu í svartklæddu fylkingunni,
sem hefur hingað til verið harð-
læstur kastali fílefldra karl-
manna. íslendingar hafa gaman
af því að telja sjálfum sér trú um,
að þeir séu frjálslyndari og
hleypidómalausari en gengur og
gerist, en reynast samt stundum
hálfgerðar kerlingar, þegar á
hólminn er komið. Þeir gapa líka
eins og pursar þá þeir sjá eitthvað
nýtt.
# Ekki eftir máli
Staðgengill Velvakanda,
sem þessar lfnur skrifar, sá báða
pilsdáta lögreglunnar á kjördag
hinum síðari: önnur var á þönum
við Austurbæjarskólann, hin var
ásamt með nokkrum starfsbræðr-
um sínum við skyldustörf vestur
við Melaskóla. Það hvarflar
óneitanlega að manni, að það sé
einhver munur að vera handtek-
inn núna eða I gamla daga. I
gamla daga voru lögregluþjónar
ráðnir eftir lengdinni og fóru um
það bil tveir í meðal sfmastaur.
Það var líka sagt, að þeir væru
fremur valdir eftir kröftunum,
sem þeir bæru í kögglunum, held-
ur en eftir vitinu, sem þeir hefðu
f kollinum; en það kann að hafa
verið rógur.
Til þess þurfti bæði kjark og einurð, en þær ruddu brautina (Sjá:
A malbikinu).
Nú skilst manni, að málbandið
sé komið ofan f skúffu og afl-
raunamennirnir séu ekki sjálf-
kjörnir lengur. Það er líka ein-
hvern veginn snotrara yfirbragð
yfir löggunni núna en var um
árið, nema samvizka manns hafi
bara eitthvað skánað með aldrin-
um.
# Hengingarólin
Pólitíið varð líka snöjjgtum
manneskjulegra, þegar búningn-
um var breytt: það var óttalegt að
sjá þessa saklausu menn með
þennan beinharða biksvarta
flibbakraga um hálsinn, sem
minnti á sparibúna hengingaról.
Líklega væri engin kvenlögga
komin á strætin enn í dag ef skot-
heldu tindátatreyjunni hefði
verið haldið til streitu.
Og þó? Svona búning voru
brezku lögreglukonurnar látnar
fara f, þegar þær byrjuðu að
vinna í götulögreglu Bretans f
fyrndinni: þær gengu til starfa í
svörtum stakki níðhnepptum upp
f kverk og meira að segja með
þennan hraksmánarlega
hákrýnda hjálm, sem er liklega
eitt furðulegasta höfuðfatið sem
Tjallinn hefur enn fundið upp, og
er hann smáskrítinn. Nú eru þær
brezku aftur á móti komnar í
langtum reffilegri búning og
sumar eru komnar á mótorhjól
eða undir stýrið á lögreglubílum,
og þykir ekki umtalsvert. Það
sama er að segja um bandarískar
starfssystur þeirra til dæmis,
eftir fréttamyndum að dæma.
Það tók okkur tslendinga sem
sagt næstum hálfa öld að læra að
ganga í takt við nágranna okkar i
lögreglumálum.
Það var því ekki lítið spor, sem
nýju lögreglukonurnar stigu,
þegar þær þrömmuðu út í sól-
skinið á kjördegi hinum siðari ’74.
# Svelgur
Hlerað á smurstöð um eitt
af þessum bandarfsku ferlíkjum
með hjólbarða á stærð við loftbelg
og tvöfalt vélarafl umfram mann-
Iega þörf:
„Hann kemst fram úr öllu nema
bensfnstöðvum."
# Frétta-auki
Tveir menn drukknuðu
fyrir skemmstu f Englandi með
vægast sagtóvenjulegum hætti.
Þeir voru meðlimir í sértrúar-
flokki, sem trúði því meðal ann-
ars eins og nýju neti, að sann-
trúaðir gætu leikið það eftir
Frelsaranum að ganga á vatni.
Tveimur tilraunum i þá átt
lyktaði sem sagt sem fyrr er sagt.
Um svipað leyti var meistari
safnaðarins tekinn fastur, þegar
það vitnaðist, að hann hafði
gleymt að tilkynna yfirvöldum
um lát konunnar sinnar.
Hún stóð uppi á heimili þeirra
hjóna — þar sem nokkrar frómar
sálir með eiginmanninn f farar-
broddi biðu með óþreyju upprisu
hennar.
# Viðbót
I framhaldi af
umræðunum, sem hér fóru fram á
dögunum um birtingu á nöfnum
afbrotamanna, er kannski rétt að
láta þess getið, að Morgunblaðið
fylgir yfirleitt þeirri reglu að
birta nöfn manna, þegar dómar
hafa fallið í máli þeirra.
— Skátabókin
Framhald af bls. 11
steina og loks með þvf að athuga
hverlfinguna miklu, himininn,
með öllum tilbrigðum sínum f
skýjafari og ljósadýrð. Þessum
himni í þrotlausum fjölbreytileik
sínum lýsa þeir Hlynur Sigtryggs-
son veðurstofustjóri og dr. Þor-
steinn Sæmundsson stjörnufræð-
ingur, báðir með ágætum skýr-
ingarmyndum. Þá ritar Eysteinn
Jónsson fyrrv. ráðherra ágæta
grein um útivist; inn i hana eru
felldar 16 litmyndir eftir ýmsa
myndasmiði af fögrum stöðum í
íslenzku landslagi, en í heild eru
nál. 900 teikningar og ljósmyndir
í bókinni, þ.ám. um 50 litmyndir
og er þetta mikill og góður efnis-
auki. Auðskilið er, að slík útgáfa
kostar mikiðfé.
Ytri frágangur Skátabókar er
vandaður, pappír og prentun
mjög góð og fingraför prentvillu-
árans sjást ekki víðar en svo, að
meinlaust má kalla. Bókin er í
alla staði hin eigulegasta, flytur
boðskap, sem á erindi út fyrir
raðir skáta, og því mun gjör-
hugull lesandi hafa af henni bæði
ánægju og fróðleik. Hafi Banda-
lag íslenzkrar skáta þökk fyrir
stórhug sinn og myndarlegt fram-
tak.
Matthfas Jónasson.
STIGAHLIÐ 45-47 SIMI 35645
folaldabuff
folaldagúllas
folaldahakk
folaldakarbonade
folaldabjúgu
saltað folaldakjöt
reykt folaldakjöt
Úrvals kjötvörur alveg
eins og þér viljið hafa
þær.

fflmii!
JIlúV0imbInbit>
MARGFALDAR
Jllúrðunblnbib
MARGFALDAR
ffllBim