Morgunblaðið - 03.08.1974, Síða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 3. AGÚST 1974
Fyrsta bréfið
Smásögur eftir
Rudyard Kipling
Þýðandi
Ingibjörg Jónsdóttir
legar konur, sem komu til að fá sér frumstæðan
morgunverð. Taffí var mjög lík Téshúmaí, sérstak-
lega yfir andlitið og augun og aðkomumaðurinn —
sem var sannur Téwara — brosti kurteislega og rétti
Téshúmaí birkibörkinn. Hann hafði hlaupið svo
hratt að hann var móður og rifinn á fótleggjunum af
þyrnigreinum, en hann reyndi samt að vera kurteis.
Um leið og Téshúmaí sá myndina veinaði hún upp
yfir sig og réðst á aðkomumanninn. Hinar forsögu-
legu konurnar vörpuðu honum um koll og settust
allar sex á hann, en Téshúmaí reif í hárið á honum.
„Þetta er allt jafnaugljóst og nefið á þessum
aðkomumanni,“ sagði hún. „Hann henti mörgum
spjótum í veslings Régúmaí og gerði ræfilinn hana
Taffí svo hrædda, að hárið á henni rís allt — og þetta
lætur hann sér ekki nægja, heldur kemur hann með
hræðilega mynd af atburðinum. Sjáið!“ Hún sýndi

Þessi teikning er af greifingja. Þeir eru dreifðir um
allar jarðir í Evrópu og eiga heima, þar sem skógur-
inn er ekki hávaxinn. Þeir grafa sér holur til að búa
í og fara ekki á stjá fyrr en dimmt er orðið á kvöldin.
Greifingi getur orðið um 80 sm langur og um 20 kg á
þyngd. Feldinn er ekki hægt að nota sem dömupels,
en greifingjahár eru notuð í rakbursta og málninga-
pensla.
öllum forsögulegu konunum, sem sátu á aðkomu-
manninum, myndina. „Hérna er Tégúmaí minn land-
leggsbrotinn. Hérna stendur spjót út úr bakinu á
honum. Þarna er maður, sem mundar spjót. Þarna er
annar, sem hendir spjóti út um hellismuna og hér er
krökkt af fólki“. (Það fólk var nú raunar bjóraþyrp-
ingin hennar Taffí, en bjórarnir minntu raunar
meira á fólk) „Og allt þetta fólk er að ráðast aftan að
Tégúmaí. Er þetta ekki voðalegt?"
„Hræðilegt!" sögðu forsögulegu konurnar og þær
néru leir í hárið á aðkomumanninum (og það fannst
honum skrýtið), og svo börðu þær ættartrumburnar
og kölluðu á alla ættforingjana í Tégúmaíættflokkn-
um ásamt öllum seiðmönnunum, galdrakörlunum og
seiðskröttunum og alla hina, sem ákváðu að skipa
aðkomumanninum að fylgja sér til fljótsins og sýna
þeim, hvar hann hefði falið veslings Taffí áður en
hann yrði hálshöggvinn.
Nú var aðkomumanninum farið að leiðast þetta
(þó að hann væri sannur Tewara) Hárið á honum
var allt leðjustokkið... honum hafði verið velt um
mölina... sex höfðu setið á honum í einu... það var
búið að lemja hann og berja, unz hann gat naumast
andað. Að vísu skildi hann ekki mál þeirra, en
eitthvað fundust honum nöfnin, sem forsögulegu
konurnar völdu honum, ókvenleg.
En hann sagði ekki orð fyrr en búið var að kalla
allan ættbálkinn saman og þá gekk hann fyrir
honum til bakka Wagaf-fljótsins og þar var Taffí að
hnýta fíflafesti og Tegúmaí að skutla karfa með
viðgerða spjótinu. „En, hvað þið voruð fljót!“ sagði
Taffí. „En hvers vegna kom allt þetta fólk?“ Þetta
átti að koma þér á óvart, elsku pabbi. Ertu ekki hissa,
pabbi?“
„Ég er yfir mig undrandi," sagði Tegúmaí. „Ég er
aldeilis hlessa á tíðinni, en nú get ég ekki veitt meira
í dag. Allur elsku, góði, hreinlegi, rólyndi ættbálkur-
inn er kominn, Taffí.“
Það var líka rétt hjá honum Téshúmaí Téwindrów
og forsögulegu konurnar gengu í fararbroddi og
heldu dauðahaldi um aðkomumanninn, en hárið á
honum var matt af leðju (þó að hann væri sannur
Téwara). Á hæla þeirra komu höfðinginn, aðstoðar-
höfðinginn, varahöfðinginn og aðstoðarvarahöfðing-
inn (sem allir voru gráir fyrir járnum), seiðmenn-
irnir og seiðskrattarnir, galdrakarlarnir og hinir
ættmennirnir (sem allir voru líka gráir fyrir járn-
um).
ANNA FRA STÓRUBORG saga frá sextándu öld
eftir
Jón
Trausta.
Hann gaf sig lítið að fréttinni í fyrstu. Þetta mál var
ekki háskalegt. Um þær mundir var annað, sem hafði tekið
hug hans miklu fastari tökum. Það var umsát Norðlendinga.
Hann gat vel unnt systur sinni þess að smakka ofur-
lítið á þessum forhoðnu eplum. Hann treysti því, að hún
hefði vit fyrir sér.
Það var engin dæmalaus nýlunda á þeirri öld og þar á
undan, að ógiftar stúlkur af ríkum og mikilsvirtum ættum
ættu börn, stundum heima í föðurgarði. Það var breitt yfir
það, eftir því sem hægt var. Bömin voru send langar leiðir
í burtu og alin þar upp, eða vinnukonan látin leggjast á sæng
og kallast móðirin. Barnsföðurnum var skákað eitthvað út
á landshorn. Svo fymtist yfir þetta, og hinar ríku heima-
sætur voru giftar burtu sem „hreinar meyjar“.
Fall önnu sakaði ekki mikið. Mest var um það vert, að
því væri haldið í stórmennastíl. Ef hún væri eftir sem áður
útgengileg til gjaforðs meðal þeirra maxma, sem hann vildi
kjósa sér að mágum, var henni þessi synd vel fyrirgefandi.
En Anna hélt ekki fallinu í stórmennastíl. Hún sendi ekki
bamið frá sér og ekki bamsföðurinn heldur. Hún ól barnið
upp sjálf og bjó með barnsföðurnum. ÞáS var dæmalaust
hneyksli meðal fólks af hennar tagi.
Og þegar bömin voru orðin tvö og farið að hvísla um, að
það þriðja kynni að vera á leiðinni, þóttist sýslumaðurinn á
Hlíðarenda ekki geta setið hjá lengur.
Hann var<5 að tala alvarlega yfir höfðamótumnn á systur
sinni.
-----Anna hélt njósnum fyrir um ferðir hans og var vel
við komu hans búin.
Hún faldi Hjalta í brimhelli niður við sjóinn. Henni fannst
tæplesa á það hættandi að hafa hann í bænum.
Sjálf bjó hún sig bezta skarti sínu og bar mikið kvensiif-
ur. Börnin voru einnig prýðilega búin.
1 svefnlofti hennar töluðust þau systkinin við, en sveinar
sýslumanns biðu í skálanum.
Sýslumaður var styggur i máli og þungbrýnn. Anna var
glöð og brosandi og fitlaði við agnus dei, sem hún bar í silfur-
fosti um hálsinn. Svipur hennar bar vott um kalda þvcrúð og
einbeittan vilja, en leyndi því þó ekki, að hún var dnlítið
óróleg.
„Hver á þessi börn?“ spurði sýslumaðurinn þóttalega.
h.
m«ÖTnorgunkaffínu
um manninn minn...
hann er á kafi í einni af
sínum kjánalegu upp-
finningum...
— Heyrðu Ósvald...
þetta gagnstæða kyn...
hvað er það ???
— Áður en þú byrjar
Játmundur. .. vertu nú
góður og gleymdu því,
hvað ég var fúl í morg-
un...
— Borgaðu þjóninum
auka þjórfé... sástu
ekki, hvað hann brosti
breitt, þegar þú pantaðir
vínið á frönsku...
v*: