Morgunblaðið - 07.09.1974, Side 15

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. SEPTEMBER 1974
15
Hannes Bfömsson fyrrv.
póstfulltrúi - Minning
F. 12. 4. 1900
D. 26. 8. 1974
Kveðja frá Póstmannafélagi
íslands.
Hannes var fæddur á Beina-
keldu á Ásum í Austur-Húna-
vatnssýslu 12. 4. 1900. Foreldrar
hans voru Guðrun Magnúsdóttir
og Björn Jóhannsson á Kornsá í
Vatnsdal.
Hannes Björnsson hóf störf hjá
póstþjónustunni árið 1928. Tvö
fyrstu árin starfaði hann við póst-
húsið á Blönduósi, en hóf svo
störf hjá Póststofunni f Reykjavík
vorið 1930. Hannes var skipaður
póstafgreiðslumaður 1931 og var
lengstum í þvf starfi, en síðustu
árin gegndi hann störfum póst-
fulltrúa við blaðadeild Póststof-
unnar í Reykjavík. Hann lét af
störfum 1958.
Það var mikið lán fyrir póst-
mannastéttina að fá mann eins og
Hannes til starfa fyrir sig á þeim
tímum þegar ýmis vandamál
steðjuðu að. Það má og telja lík-
legt, að fáir hafi unnið póstmönn-
um meira gagn en hann í störfum
sfnum fyrir stéttina. Hannes
Björnsson var einn aðal hvata-
maðurinn að stofnun byggingar-
samvinnufélags póstmanna árið
1946. Þetta var á þeim árum, þeg-
ar varla þekktist, að opinberir
starfsmenn ættu sínar eigin fbúð-
ir og var því í mikið ráðist af
hálfu Hannesar og félaga hans.
Formaður Póstmannafélags
íslands var hann 1941—45. Var á
þeim árum undir forystu Hannes-
ar mikil gróska í félagsmálum
stéttarinnar og unnust þá margir
sigrar í baráttumálum hennar. Að
þessu búa póstmenn enn þann
dag í dag. Hannes var prýðilega
greindur maður og mikill félags-
hyggjumaður. Hann var fylginn
sér og ræðumaður með ágætum.
Sfðar þegar saga félagsins verður
skráð, mun nafn Hannesar bera
hátt.
Megi þáttur hans í félagsmálum
P.F.Í. verða hvatning og leiðarljós
öllum þeim, er á þeim vettvangi
vinna í nútíð og framtíð.
Við færum ekkju Hannesar, frú
Jónu B. Halldórsdóttur, börnum
þeirra og öðrum ættingjum inni-
legar samúðarkveðjur. •
F.h. P.F.I.
Reynir Ármannsson.
Vinur minn Hannes Björnsson
lézt hinn 26. ágúst s.l. eftir erfiða
sjúkdómslegu. Ég vil, að kveðja
frá mér fylgi með öðrum þeim,
sem honum verða fluttar að leið-
arlokum.
Ég sá hann sfðast 22. júlí, er ég
heimsótti hann. Næsta dag fór ég
í ferðalag og var ég fjarverandi í
þrjár vikur, en er ég kom aftur
heim, var mitt fyrsta verk að
grennslast fyrir um líðan hans, en
þá var mér tjáð, að hann væri það
langt leiddur, að hann mundi ekk-
ert hafa af heimsókn minni að
segja, og vildi ég því heldur
geyma þá mynd í huga mínum, er
ég kvaddi hann áður.
Ég, sem þessar línur rita, tel
mig geta dæmt af þeirri samfylgd
með Hannesi, öðrum fremur, á
vettvangi starfs og félagsmála.
Árin milli 1941 og 1946 voru ár
mikilla átaka í félagsmálum póst-
manna. Þá var stofnað byggingar-
félag, sem færði póstmönnum
mikla möguleika á að eignast sín-
ar eigin fbúðir.
En það, sem hæst ber frá þess-
um árum, var sú breyting á vinnu-
tilhögun, þegar samþykkt var
breyting á vinnutíma, og ný reglu-
gerð samþykkt, sem meðal annars
fól í sér vaktavinnu.
Þar var allt þaulhugsað, og fast
á málum haldið, af þeim, sem
hafði forustuna. Eru það óefað
þær mestu kjarabætur, sem póst-
mannastéttin hefir nokkru sinni
hlotið.
Þetta tvennt, sem ég hefi nefnt,
var verk Hannesar, hugsað af
honum, og framfylgt af honum,
enda lagði hann á þessum árum
nótt við dag að þessi áform hans
kæmust í höfn, til hagsbóta fyrir
stéttina.
Það er ekki á neinn hallað, þó
að ég fullyrði, að hann hafi unnið
póstmannastéttinni meira en
nokkur annar maður. Sömuleiðis
var hann í stjórn póstmannasjóðs
um margra ára skeið og stóð þar
dyggan vörð um hagsmunamál
póstmanna.
I fljótu bragði virtist Hannes
fáskiptinn og ekki allra. Rétt er,
að hann rasaði ekki um ráð fram í
neinu, í kynnum sínum við aðra,
en þeim mun hlýrri og heilli varð
hann, sem kynnin urðu meiri og
hugðarefnin nánari. Hann var
hreinn og beinn og kom ávallt
beint framanað mönnum. Hann
gat verið harður í samningum, en
hverjum manni samvinnuþýðari,
ef hann mætti einlægni og heil-
indum til bættra kjara fyrir sam-
ferðamenn sína og félaga.
Þegar ég lít yfir farinn veg, til
þess tíma, er ég hóf störf undir
stjórn hans, er margs að minnast.
Það var mikið happ að njóta þeg-
ar í upphafi leiðsagnar hans og
stuðnings til dáða, bæði í starfi og
félagsmálum. Það var gæfa mín
að njóta samfylgdar hans á ör-
lagarfku skeiði framfara í sögu
póstmannastéttarinnar.
Jóna, þér, börnum þinum og
barnabörnum flyt ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Gunnar Jóhannesson.
Helga Sigfúsdótt-
ir - Minningarorð
F. 24/9 1892.
D. 11/8 1974.
Ljósið er slokknað,
en lifir þó hjá
lifendum öllum, sem ljós
vilja sjá.
Já, mammg er dáin. Hún
andaðist kl. 3 í dag, sagði dóttir
hennar við mig í sfmann. Ég hafði
t
Maðurinn minn, faðir. tengdafaðir og afi
ÓLAFUR BR. GUNNLAUGSSON,
frá Neðra-VIfilsdal
Sörlaskjóli 60, Rvík
jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 9. sept. 1974
Laufey Teitsdóttir,
Halldór Ólafsson, Erla Björgvinsdóttir
Hildur Halldórsdóttir. Ólafur B. Halldórsson.
verður
kl. 3.
t
Þökkum innilega öllum þeim, er sýndu okkur vinsemd og hlýhug við
andlát og útför,
GUÐRÚNAR EINARSDÓTTUR LANGE,
Gnoðarvogi 42.
Jörgen Lange,
Stella Lange. Haraldur Sveinsson,
Jóhannes Lange, Auður Ágústsdóttir,
Katrln Lange, Guðjón Jóhannesson
og barnabörn.
t Hjartans þakkir flytjum við öllum vinum og frændum fyrir auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát og jarðarför
STEINUNNAR JÓNSDÓTTUR,
Kleppsvegi 36,
Þórey Sigurðardóttir, Pétur Einarsson,
Jóna Sigurðardóttir, Ebeneser Erlendsson,
Steinunn Sigurðardóttir, Magnús Jónasson,
Sigrún Sigurðardóttir, Stefán Vilhjðlmsson
Fanney Gunnlaugsdóttir,
Salmann Sigurðsson,
Kristján Sigurðsson,
Bjarni Sigurðsson, og barnabörn.
áður haft hugmynd um að hverju
stefndi, en brá þó við að heyra
þetta. Mig setti hljóðann. Það
næsta sem mér kom í hug, var:
„Sælir eru dánir, þeir sem í
Drottni deyja upp frá þessu“....
Fjölskylda mín og ég áttum því
láni að fagna að þekkja Helgu vel
og f jölskyldu hennar um margra
ára skeið. Voru það náin og traust
kynni. Helga var glæsileg kona,
góðviljuð og göfuglynd. Heilög
trú og hetjulund voru sterkir
eðlisþættir í fari hennar. Á yngri
árum kom hún auga á ljós krist-
innar trúar, veitti því ljósi við-
töku, fylgdi því sfðan alla ævi með
gleði og hafði gott lag á því að
miðla öðrum af ljósinu eins og
glögg dæmi sýna með börnum
hennar.
Athygli hennar beindist einlæg-
lega að þessum leiðbeinandi orð-
um Postulans: „Hegðiðyður eins
og börn ljóssins, því að ávöxtur
ljóssins er einskær góðvild, rétt-
læti og sannleikur“... Einskær
góðvild — birtist jafnan í orðum
hennar og athöfnum. Ég dáðist að
mildi hennar og meðaumkun, sem
hún átti þegar þurfandi og
smælingjar áttu í erfiðleikum. A
hinn bóginn var hún djörf og dug-
mikil þegar leysa þurfti mikilvæg
verk og vandasöm. Já, þannig var
Helga. Sjálfri sér samkvæm,
heiðarleg, göfug og góðviljuð
kona og móðir.
Þann 17. des. árið 1910 giftist
Helga, Elísi Ölafssyni sjómanni,
þá mjög ung að árum. Byrjuðu
þau búskap í Hafnarfirði, þar sem
þau bjuggu lengst af. Eignuðust
þau 5 börn, sem öll komust upp,
myndarleg og mannvænlegt fólk.
Oft komum við hjónin í Austur-
götu 27 í Hafnarfirði. Var alltaf
dásamlegt þar að koma. Helga bjó
manni sínum og börnum fagurt
heimili, sem var sérstaklega hlý-
legt og aðlaðandi. Bar þar allt vott
um hreinlæti og frábæran
myndarskap, hvort heldur var
utan dyra eða innan.
Ekki fór Helga varhluta af
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Ég hef aldrei heyrt yður segja álit yðar á styrkveitingu
stjórnarinnar til atvinnulausra. Haldið þér, að þetta sé heilla-
vænleg stefna f „baráttunni við fátæktina"? Milljónir landa
okkar halda, að svo sé ekki. Gaman væri að heyra skoðun
yðar.
Það er eins og Hubert Humphrey fyrrum varafor-
seti komst að orði: „Hvítir menn eru fleiri en svartir
— einfaldlega vegna þess, að þeir voru fleiri í
upphafi."
Áreiðanlega mundi enginn landi okkar hafa á móti
því, að þeim væri hjálpað, sem geta ekki hjálpað sér
sjálfir. Biblían fræðir okkur mjög víða um ábyrgð
okkar gagnvart fátæklingum. En það kemur í ljós i
kosningum, að flestir eru andvígir því, að stjórnin
ausi fé í þá, sem hafa heilsu til að vinna, en neita að
vinna. Biblían kennir, að þeim beri að vinna. Hún
varar við leti. Atvinnuleysisstyrkir eru oft veittir á
fölskum forsendum. Lesið, hvað áhyggjufull svert-
ingjakona hefur ritað. Hún er sömu skoðunar og
milljónir landa okkar í þessu máli. Orð hennar túlka
skynsamlegt viðhorf margra hugsandablökkumanna
á meðal okkar:
„Hvað er að ykkur í höfuðborginni? Þið haldið
áfram að gefa fátæklingunum, þegar það, sem þá
vantar, er starf, svo að þeir geti lært að vinna og
hjálpa sér sjálfir. Ef þið gefið þeim ávisun, þá látið
þá gera eitthvað á móti ... Gerið þið ykkur ekki
grein fyrir því, að það er mannlegt eðli, að sá, sem
fær eitthvað fyrir ekki neitt, missir reisn sína og
framtakssemi? Reynið ekki að telja mér trú um, að
þið hafið engin verkefni handa þeim. Ef ég fæ ekki
vinnu, sem ég óska eftir, þá þvæ ég gólf og ég hef
gert það. Móðir mín kenndi mér, að ekkert takmark
væri of fjarlægt, ef ég væri iðjusöm og heiðarleg. Við
höfum fengið andstyggð á þvi að styðja þá, sem eru
hættir að standa á fótunum vegna þess eins, að þeir
nenna því ekki.“
reynslum í lífinu, frekar en marg-
ir aðrir. Mann sinn missti hún
árið 1957 og son sinn á næsta ári.
Var Ólafur sonur hennar þá f
blóma lífsins, forstj. fyrir stóru
fyrirtæki f Hafnarfirði. Giftur var
hann ágætis konu og áttu þau
mörg, mjög efnileg börn og
fallegt heimili. Var fráfall Ólafs
mikið áfall fyrir fjölskyldu hans
og þá ekki síður fyrir aldraða
móður hans. Ég dáðist að því þá
og oft sfðan, hvílíka hetjulund
Helga hafði til að bera í þeirri
reynslu. Harm sinn bar hún með
frábærri hógværð og stillingu.
Sama trúartraustið ásamt kristi-
legri gleði og framtíðarvon, hélt
henni uppi, bæði f gleði og sorg,
alla tíð, þar til hún sofnaði f ró og
friði sinn sfðasta blund.
Við sem þekktum Helgu lengst
og best, eigum margar, mætar
minningar um hana. Við eigum
henni svo ótal margt að þakka.
Svo fagurt fordæmi gaf hin látna
með lffi sínu. Lífi hennar er lok-
ið... Ljós hennar slokknað, en
lýsir þó þeim, sem vilja ganga í
birtu þess. Verk hennar fylgja
henni.
Kona mín og ég sendum öllum
börnum hennar og barnabörnum,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur, við fráfall ástrfkrar móður og
ömmu.
„Far þú f friði, friður Guðs þig
blessi. Hafðu þökk fyrir allt og
allt“.
Ólafur Guðmundsson.
Betty Ford með
blaðamannafund
Washington 5. sept. Reuter
BETTY Ford, forsetafrú Banda-
ríkjanna, lét í dag f ljós tak-
markaða hrifningu með þá
ákvörðun eiginmanns hennar að
gefa kost á sér við forsetakosning-
arnar 1976 í Bandaríkjunum.
Kom þetta fram á fyrsta blaða
mannafundi frúarannar í Hvíta
húsinu og hafði spurzt út áður og
var haft eftir syni hennar, að hún
væri mjög döpur og mædd yfir
ákvörðun manns síns. Hún vildi
þó ekki samsinna því að öllu leyti
og sagði, að enn væru tvö ár eftir
af kjörtfmabilinu og hún treysti
sér ekki til að segja ákveðið til um
það. Aftur á móti sagði hún, að
sem forsetafrú myndi hún sér-
staklega beita sér í þágu lista og
sömuleiðis hefði hún mikinn
áhuga á að séð yrði betur fyrir
þörfum vangefinna og fjöl-
fatlaðra barna.
Sjálfsnám
í tengslum
viðMR
„ÞAÐ eru alltaf einhverjir, sem
stunda nám hérna utanskóla, þótt
ekki sé hægt að kalla það öldunga-
deild,“ sagði Guðni Guðmundsson
rektor í MR þegar við inntum
frétta í gær. „Þetta hefur verið
þannig árum saman," sagði hann,
„og yfirleitt eru 2—6 slíkir nem-
endur í skólanum. í vor er leið
útskrifuðust 2, 4 útskrifast nú í
haust og einn er að byrja í haust.
Flestir eru á aldrinum um þrft-
ugt, og ljúka námi á um tveimur
árum. Stundum sækir þetta fólk
einhverja tíma, en mest er um
sjálfsnám að ræða og þetta er að
jafnaði duglegt fólk, sem leggur
hart að sér."