Alþýðublaðið - 12.09.1958, Side 6

6
AlþýðublaSiS
Föstudagur 12. sept. 1958
MA'RGT og mikiS er búið að þannig, eins og með slík mál
ræða um útfærslu landheigis-
línunnar sl. tíu ár, og kennir
þar margra grasa. Væri ekki úr
vegi, að ríkisstjórnin léti rita
sögnlegt rit um landhelgismálið
frá upphafi og rekja það svo
langt aftur í aldirnar, sem
söguleg rök gefa tilefni til.
Málið sjálft er þess virði, að
öll rök séu dregin fram, sem
gefa málinu gildi, ekki einasta
íyrir okkur íslendinga, heldur
fyrir útlendar þjóðir og þá ekki
sízt fyrir þær þjóðir, sem efa
rétt okkar til þeirra aðgerða,
sem þegar er byrjað á og sem
þarf að fara. Sýna fest-j, ein-
beitni, skýra málið æ ofan í æ
fyrir bandalagsþjóðum okkar,
og við sjáum í dag góðan ár-
anguy svo stóran árangur, í
raun og veru það sem nálgast
fullan sigur, að allar þjóðir
Evrópu hafa í framkvæmd
viðurkennt aðgerðir okkar,
nema Bretar. Það má einu
gilda um Franco-Spán, hans
skip sjást hér aðeins endr-im
og eins á vetrum og þá oftast
úti á hafi.
Þeir, sem því brigzla utan-
ríkisráðherra um það, að hann
þó er ekki nema stórmerkur ! sé eða hafi verið í samninga-
áfangi að lokatakmarkinu, sem | makki um landhelgismálið, eru
hlýtur að verða friðun alls j að reyna að snúa staðreynduni
landgrunnsins kringum allt ís- j við.
Iand. j Utanríkisráðherra bar skylda
Það hefir að vonum tryggt! tH að kvnna málið frá öllum
margan íslendinginn, að póli- |hliðum, í smáu sem stóru, ekki
tískum erjum hefir verið bland | einasta þeim þjóðum í Nató,
að inn í málið og klofið þannig ísem skip senda hingað til veiða
smá'hópa í bili utan úr þeirri jí Norðurhöf, heldur einnig hin-
órofafylkingu, sem um málið jum sem 1 Nató eru og eiga
;Breta forðum:
^þjcðarsómi, þá á
hefir staðið. En sem betur fer
hefir nú þjóðin sameinazt í
málinu, og ég trúi því ekki, að
til sé einn á meðal okkar, sem
ekki trúir á fullan rétt og full-
an sigur að lokum, eftir það
,sem gerzt hefir nú á síðustu
dögum í þessu einhverju ör-
lagaríkasta máli hinnar ís-
lenzku þjóðar.
Mér finnst, að ádeilur þær,
sem sumir af veikum burðum
hafa verið að bera á utanríkis-
ráðherra, Guðmund í. Guð-
mundsson, séu ódrengilegar,
engan fiskiflota á þessum slóð-
um. Þetta hefir ráðherrann lát-
ið gera. Svo koma menn og
segja, að ráðherrann sé í ein-
hverju samningamakki við
Breta eða aðra þá, sem hér
eiga hlut að máli!
Þeir, sem misbjóða svona
sannleikanum, eins og þeir, sem
hafa verið að reyna að sverta
utanríkisráðherrann, ættu að
minnsta kosti að leggja sína
rógsiðju á hilluna og standa
heldur sem virkir þátttakendur
í órofafylkingu þjóðarinnar.
ósæmilegar, ósannar og aðeins i Landhelgismálið.............2
framsettar í pólitískum æsingi.1 sem nú er mynduð um þetta
Hann hefir haldið á málinu mál.
með festu, viturleik og einmitt1 Ég vildi óska þess, að öll hin
íslenzku blöð, allir hinir póli-
tísku flokkar, hættu nú að
nöldra hvert við annað og hver
við aðra um þetta mál, en hafa
aðeins eitt sjónarmið, að sam-
eina alla þjóðina, eða réttara
sagt reyna nú ekki að sundra
henni, því að í dag stendur
íslenzka þjóðin fullkomlega
sameinað.
Við erum kannske ekki sízt
að vinna þetta verk, að færa
út land'helgina, fyrir fnamtíð-
þna, fyrir eftirkomendurna, og
jþá verðum við fyrir alla muni
að hafa málstað okkar snurðu-
. lausan og sýna þeim, að við
gátum sagt eins og ort var um
Þegar býður
Island eina
jsál“. Sál, þar sem allra hjörtu
slá í takt, og finna til öll, þeg-
ar Ijónshrammurinn reynir að
særa þjóðarsálina..
Við skulum gleyma þeim
erjum, sem um málið hafa
staðið, og leggja þær til hliðar
um aldur og ævi, og muna að-
eins þetta, að við erum öll á
sama fleyinu, sem stýrt hefir
jverið í þessu máli, að beztu
manna yfirsýn, gegnum stórsjó
og boða, og nú er svo komið,
íað landtakan er ekki fjarri, að-
j eins ef sundrungarmennirnir
slíðra nú sverðin.
Það má enginn skilja orð
mín sem svo, að ég telji, að
ekki beri fleirum þakkir, en ut-
anríkisráðherra, ég býst við, að
allir ráð'herrarnir í þessarf ríkis
stjórn, alveg eins og 1952, þeg-
ar land'helgin var þá færð út,
hafi unnið sín verk vel í þessu
máli, og fyrir það vil ég þakka.
Ég ætla á engan þeirra að deila,
S
S
S
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
\
I s
!s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
Sstenzk og erSend úrvafsljóft
e f t i r
ALLT hans lag, hverníg hann sér hagar,
hefur lag, eins og söngur fagur.
er sem haglega samin saga,
sólarlag, eða gieðidagur.
Hvað þá ! Má eg ei horfa á hann,
háskinn togar 1 þær, sem voga,
eg, sem þrái að sjá hann, sjá hann,
sólarlogann, við ennisboga!
Háskinn ginnir, þar eið að inni eg,
að okkur svona er háttað, konum.
Sjái eg inn í hans augu, finn eg,
að allar vonirnar líktust honum.
en sökum þess, að ég veit, að
illskeyttar örvar, Sem utanríkis
ráðherra hafa verið sendar í
sambandi við mál þetta, eru
framsettar í pólitískum til-
gangi, ósæmandi góðum mál-
stað og fjarri lagi að þjóna
sannleikanum, set ég fram
þetta mitt sjónarmið gagnvart
honum.
j Og þetta segi ég í fullri vissu
jþess, að það sé rétt, og fannst
mér skylt að láta það koma
fram þar eð ég sem áhorfandi
og hlustandi hefi haft sérstaka
[ ástæðu til að fylgjast með máli
þessu, bæði hér heima, og eins
j í samtölum við ýmsa merka
menn erlendis.
Áhorfandi.
82
BAENAGAMAN
BARNAGAMAN
33
s
o
a
'O
O
s
'■O
.F-5
o
fl
cð
s
ce
'CX)
#fl
£
eö
S
BYFLU6AN VITRA
Þegar hún kom til
Salómons kohungs,
lagði hún fyrir hann
hinar erfiðustu spurn-
ingar og þrautir, en
hann leysti úr þeim öll-
um með mestu prýði.
Þá gekk drottnmgin af
Saba burt og hugsaði
mikið.
Loks skipaðj hún svo
fyrir, að gerðar skyldu
ellefu rauðar rósir, og
skyldi hver þeirra vera
svo lík venjulegri rós,
að ómögulegt væri að
þekkja þær sundur.
Þegar þetta hafði verio
gert, kallaði hún til sín
tólf drengi og stúlkur.
fcj) Ellefu þeirra fékk hún
fl P hinar ellefu tilbúnu rós- ir, en þá tólftu, sem var
1 lifandi rós, fékk hún lít-
fl illi stúlku. Þar næst
#fl sendi hún drengina og
fl stúlkurnar inn til Saló-
i—l 'P mons konungs og bað
J3 hann að segja sér, hver
co af rósunum væri lif-
*3> í>5 andi.
O Salómon kohungur
CS s hló við og hugsaði sem
svo, að þetta væri nú
O fl ekki mikill vandi. En
ÍÖ þegar hann leit á rós- irnar, hætti hann brátt
að hlæja, því a3 honum
sýndist ekk; betur en að
þetta væru allt lifandi
rósir. Og þegar hann
skoðaði þær aftur,
fannst honum þær aílar
vera tilbúnar. Loks fór
hann að þefa af rósun-
um, ef vera kynni að
hann gseti fundið þá
einu réttu af lyktinni.
En drottningin af Saba
hafði verið svo vitur, að
láta hinar ellefu til-
búnu rósir ilma alveg
eins og hina raunveru-
legu rós.
Og hinn vitri Saló-
mon hélt nú, að bann
yrði að viðurkenna, að
hann gæti ekki leyst
Þessa þraut.
^ ! þann veginn að gefast
^ j upp, heyrði hann allt í
^ I einu suð og vængjaþyt
og sá, hvar litla býflug-
an kom. Hún fiaug beint
á hina lifandi rós. Og
Salómon konungur tók
rósina, rétti drottning-
unni af Saba hana og
sagði: ,J>etta er hin
rétta.“
Og drottningin af
Saba varð að viður-
kenna, að enginn í ailri
veröldinni væri eins vit
ur og Salómon konung-
ur.
En eins og þið skiljið
nú, var litla býflugan í
raun og veru vifur.
Salómon konungur var
henni mjög þakklótur,
Og hann gaf hennl lítið
bú úr gulli, sem var rétt
við sjálfa konungshöll-
ina. Og eftir þetta hafði
litla býflugan þann
■starfa að safna hunangi
ti]_ morgunverðar hahda
Áonunginum.
En þegar hann var í
KVOLD I SVEIT.
Kvöltlblíðan lognværa kyssir hvern
komið er sumar og hýrt er í sveit.
Sól er að hverfa við bláfjallaluúm,
hrosa við aftanskin fagurgræn tún.
Seg mér, hvað indælla auga þitt leit
íslenzka kvölclinu í fallegri sveit.
reit,