Morgunblaðið - 22.04.1976, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. APRlL 1976
Friðþjófur Lárusson
— Minningarorð
Fæddur 11. október 1921
Dáinn 14. apríl 1976.
Fáein fátækleg kveðjuorð er
það eina sem ég get látið kærum
félaga og vini í té nú er vegir
skiljast um sinn.
Þó leiðir okkar Fedda, en svo
var hann nefndur i daglegu
ávarpi, hafi aðeins legið saman
skamma stund, eða tólf ár, þá er
margs að minnast frá þeim árum.
Það var mér mikils virði að
hann skyldi, strax í byrjun nýs
starfs, hjá nýstofnuðu fyrirtæki
Reykjavíkurborgar, „Vélamið-
stöð“, verða minn nánasti
aðstoðarmaður.
Naut ég þar þekkingar hans og
kunnugleika á hinum ólíkustu
verkþáttum í störfum okkar.
Aður hafði starfsvettvangur
hans verið við akstur og síðar við
stjórn stórvirkra vinnuvéla við
margvísleg störf á vegum borgar-
innar.
Eitt af því fyrsta sem ég heyrði
um Fedda, var að leitun væri að
öðrum eins snillingi við krana-
stjórn, og þessu til stuðnings
heyrði ég margar sögur sem mér í
fyrstu virtust ótrúlegar, en fékk
síðar sjálfur sönnur á.
Feddi var góður starfsmaður og
starfsfélagi, jafnlyndur en dulur,
einkum um eigin hagi, þó eignað-
ist ég trúnað hans og ræddum við
oft saman um margvísleg málefni,
sem sjaldan eða aldrei bar á góma
ef aðrir voru viðstaddir; þennan
trúnað þótti mér vænt um og
reyndi að vera hans verðugur.
Feddi var Reykvíkingur í húð
og hár eins og þeir gerast mestír
og bestir, og hvergi leið honum
eins vel og hér í höfuðborginni,
sem hann hafði helgað allt sitt
starf og hann fylgdist með vexti
og þroska hennar með stolti eins
og aðeins innfæddum er fært.
Feddi giftist aldrei og tel ég það
mikinn skaða, því svo vel þekkti
ég hann að ég er þess fullviss að
hann hefði orðið einstakur lffs-
förunautur konu, en þó einkum
og sér í lagi góður faðir.
Hann elskaði öll börn og hafði
mjög gott lag á þeim, þannig að
þau hændust að honum.
Um þetta get ég borið vegna
þeirrar athygli og elsku sem min
börn nutu frá honum; fyrir þetta
og margvíslegt gott, sem mín fjöl-
skylda varð aðnjótandi vegna
kynna okkar af honum, viljum við
þakka nú.
Það er með söknuði og trega að
við hjónin og börn okkar kveðjum
kæran vin.
Sárast sakna ég þó sjálfur góðs
félaga og vinar á vinnustað, og
fyrir árin sem við áttum samleið
þakka ég innilega; minningarnar
um þau tekur enginn frá mér,
þær verða geymdar en ekki
gleymdar, hafi vinur minn þökk
fyrir allt og allt.
Bræðrum og öðrum aðstandend-
um sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Drottinn blessi minningu mins
kæra vinar.
Atli Ágústsson.
A morgun, föstudag 23. aprfl,
verður til moldar borinn Friðþjóf-
ur Lárusson, fæddur í Hafnar-
firði 11. okt. 1921. Foreldrar hans
voru Lárus Bjarnason, sjómaður,
og eiginkona hans, Elisabet
Jónasdóttir, er lengst af bjuggu í
Reykjavík. Létust þau bæði á
síðasta -áratug all nokkuð við
aldur. Friðþjófur veiktist snögg-
lega og hastarlega rúmri viku
fyrir lát sitt, er hann var á leið
heim um hádegisbil í bifreið
sinni. Svo óvænt varð upphafið að
ennþá lengri ferð.
Frændi minn kær, Júlíus Boga-
son, er látinn. Það kom okkur
ættingjum hans ekki á óvart, því
undanfarið hafði hann legið fár-
sjúkur í spítala. Þó varð mér
undarlega hverft við er móðir
mín hringdi til mín og sagði mér
að Júlíus bróðir hennar væri lát-
inn.
Öll erum við dauðleg og ein-
hvern timann heimsækir dauðinn
okkur öll. En þrátt fyrir þessa
staðreynd á ég ennþá bágt með að
sætta mig við að mjög kær frændi
minn, Júlíus Bogason, sé horfinn
af sjónarsviðinu fyrir fullt og allt,
eins og hann var mér og systkin-
um mínum mikill styrkur og
góður frændi alla þá tíð sem við
bjuggum á Akureyri í nábýli við
hann. Þó má ekki skilja mig svo
að hann hafi nokkru sinni sleppt
1 dag vil ég þó frekar minnast
annarrar og ánægjulegri ferðar.
Á sólbjörtu síðsumri fyrir nær
fjórtán árum, beið ég komu F'rið-
þjófs á flugvellinum í F'rankfurt
við Main. F’ramundan var nokkra
vikna sumarleyfi. Áningastaðirn-
ir voru margir, þ.á m., vínbæirnir
við Rín, borgin við Alster og sú
gamla góða Kaupmannahöfn. Að
lokum sjóferð heim með viðkomu
i Skotlandi. Öll var ferð þessi mér
til mikillar ánægju og átti F'rið-
þjófur, eða Feddi eins og vinir
hans nefndu hann, ekki hvað sizt
þátt i því. Hann reyndist einstak-
ur ferðafélagi, sffellt hress og
kátur og öruggur f hvívetna, enda
þótt hann væri þá ekki hagavanur
á erlendri grund. Siðar fór Frið-
þjófur fleiri ferðir og þá á suð-
af okkur hendinni. Þótt við flytt-
umst til Reykjavíkur með for-
eldrum okkar fyrir allmörgum
árum rofnaði aldrei sambandið
við Július frænda. Hann sá um
það og fyrir það er ég honum
mjög þakklát. Enda þótt ég vissi
vel að það gæti brugðist til beggja
vona með heilsu frænda míns,
trúði ég því að eitthvert krafta-
verk gæti læknað hann. Ennþá
trúum við á kraftaverk og þau
eiga sér stað, því ef trúin væri
ekki fyrir hendi hvar værum við
þá stödd?
Nú er Júlíus horfinn okkur og
þrátt fyrir einlægar óskir og bæn-
ir verðum við að beygja okkur
fyrir staðreyndinni. Fyrir mér
var Júlíus annað og meira en
frændi. Hann var einhver sá
elskulegasti og besti maður sem
lægari slóðir. Eftir því sem ég
bezt veit, naut hann þessara ferða
í ríkum mæli. En aldrei var hann
jafn hamingjusamur en þá heim
var komið aftur. Heimili hans og
æskustöðvarnar í Reykjavík áttu
svo djúpar rætur i huga hans, að
hvergi fann hann sig betur en í
nálægð þeirra.
Eftir skyldunám og stutta dvöl í
Verzlunarskóla Islands, hóf Frið-
þjófur fljótlega störf hjá Reykja-
vikurborg, og vann hann þar nær
alla starfsævi eða eitthvað á
fjórða áratug. Fyrst við bifreiða-
akstur, síðar meir á ýmsum
þungavélum og loks um það bil 10
ár sem skrifstofumaður í vélamið-
stöð borgarinnar. Naut hann sín
einstaklega vel í síðast nefnda
starfinu, enda gjörkunnugur hátt-
um erfiðismanna og ritaði snyrti-
lega hönd.
Friðþjófur ólst upp á mann-
mörgu heimili og við þau kjör
sem almennt gerðist hér á landi á
þriðja og fjórða áratugnum.
Bræður átti hann þrjá, Hauk vél-
stjóra, sem lézt fyrir réttu ári, Val
skrifstofumann, og Sverri, er
lengstum hefur starfað erlendis
og eina alsystur, Emilíu, ekkju.
Auk þess áttu þau systkini tvær
eldri hálfsystur, Karenu, ekkju,
og Láru, húsfrú. Eins og sjá má,
hefur margt breytzt hjá þessari
fjölskyldu á rúmum áratug: For-
eldrarnir fallnir frá, hugljúfir
mágar og tveir bræður á bezta
aldri.
Hér hafa í stuttu máli verið
rakin ytri æviatriði Friðþjófs.
Snúum okkur þvl að manninum

ég hefi kynnst. Og væri það ekki
of persónulegt og öðrum óviðkom-
andi gæti ég tínt til margt um
gæsku hans og góðvild, sem hér
verður sleppt.
Mér fannst ég verða að kveðja
þennan frænda minn sérstaklega
sjálfum. Friðþjófur var einstak-
lega hógvær í allri framgöngu,
blés sig lítt út, þótt hann vissi oft
betur en aðrir. Gagnvart vinnu-
félögum var vinsamlegur, trúr og
falslaus. Sama gilti um aðra, sem
hann umgekkst. Eins og fyrr var
sagt, undi Friðþjófur sér bezt á
heimili sínu, þá var hann sá höfð-
ingi heim að sækja, að fátítt mun
um aðra. Reyndist það og honum
gott veganesti í lífinu, er hann bjó
með öldruðum foreldrum, hve
heimili þeirra var einstaklega
fágað. Friðþjófur kvongaðist
ekki, en fáan mann þekki ég, sem
leið betur í félagsskap fagurra
kvenna. Græskulaust gaman háns
og eðlislæg háttvísi naut sín þá
einkar vel. Eins voru börn mjög
hænd að honum. Aldrei heyrði ég
Friðþjófi hrjóta illt orð af vörum
til nokkurs að ástæðulausu.
Aldrei heyrði ég hann heldur
bera oflof á nokkurn, þótt við-
staddur væri. Segir þetta allt sína
sögu.
Með Friðþjófi kveðjum við því
mann, sem var einkar hlýr í allri
umgengni, mann, sem var búinn
beztu kostum íslenzkrar alþýðu,
lét sér fátt um finnast, þótt ríkis-
menn deildu, en var sjálfur höfð-
ingi í sjón og reynd. Friðþjófur
var ágætlega aflögufær, kom ár
sinni vel fyrir borð og var hag-
sýnn, þegar með þurfti. Systkini
Friðþjófs og systkinabörn eiga nú
um sárt að binda. En minningin
um góðan dreng mildar eflaust
söknuðinn.
Megi Friðþjófur, vinur minn,
hvíla í friði.
Blessuð sé minning hans.
Jón P. Ragnarsson.
og þess vegna réðst ég í að skrifa
þessi óbreyttu kveðjuorð um leið
og hann heldur á leið um landa-
mærin, sem enginn lifandi þekk-
ir.
Ég mun ekki I þessu kveðjuorði
rekja æviferil Júlíusar frænda,
en hann var kunnur á mörgum
sviðum bæði hér syðra og á Akur-
eyri, einkum munu allir skákunn-
endur kannast við nafn hans.
Hugur minn dvelur nú hjá Hrafn-
hildi, ekkju Júlíusar frænda, sem
eins og maður hennar hefur
reynst okkur sannur vinur.
Heimili þeirra hefur alltaf staðið
okkur opið og þar hefur alltaf
verið gott að koma. Það er ýmis-
legt sem mér bæri að þakka þeim
hjónum, höfðingsskap þeirra
beggja við mig og börnin mín, þar
sem Hrafnhildur hefur aldrei
legið á liði sinu. Nú að leiðarlok-
um kveð ég ástkæran frænda
minn en votta konu hans, Hrafn-
hildi, og börnum þeirra dýpstu
samúð mína og vona að trúin
hjálpi þeim yfir erfiðasta
hjallann.
Gréta Jónsdóttir.
Júlíus Bogason
— Minningarorð
GÍSU FERDINANDSSON Skósmiður LÆKJARGÖTU 6- SÍMI 20937- REYKJAVÍK
eru ósigrandi
stóri bróðir og littla systir. Athugið verðið og
munið að sá sem veit allt um TRÉKLOSSA er
auðvitað fagmaðurinn, GÍSLI skósmiður.
Spyrjið hann.
Tréklossamir
Ekkert fer betur með fæturnar á sumrin en
góðir TRÉKLOSSAR. Hjá Gísla er mikið úrval
af þeim í öllum stærðum.öll fjölskyldan fær
TRÉKLOSSA við sitt hæfi, pabbi, mamma,