Morgunblaðið - 16.06.1976, Blaðsíða 28

16.3«^*'
28
MORGUNBl>ÐiÐ
, MíÐ

AG13K
Strákurinn og
einbúinn
Eftir E.V. LUCAS
ekki smakkaö mat í heila öld. Hann stóð á
fætur og teygði sig og lagði svo af stað til
þess að kanna hió nýja ríki sitt. Hann
stefndi strax á hæstu hæðina á eynni og
horfði ói >fir hana alla. Hún var ekki
stór, langt frá því; mest klappir, naktar
og rauðar eins og múrsteinn. Nokkur tré
voru um eina og líka grashalar á víð og
dreif. Ekkert merki var um það, að menn
byggju á þessum stað, en litlar grænar
eðlur skriðu um og nóg var af engisprett-
um, en hvítir mávar sveimuðu í loftinu
yfir höfði hans. Kkki þótti hinum nýja
Robinson neitt glæsilegt að horfa á þetta
allt saman, sérstaklega þegar hann átti
bágt með að finna nokkra lækjarsprænu,
en hann hélt þó áfram að leyta af öllum
mætti og ávexti vildi hann gjarna finna,
en hvorugt vildi takast eins og á stóð.
Hann fór að velta fyrir sér sögum um
hversu skjaldbökuegg væru góð á bragð-
ið, sneri aftur niður að ströndinni og fór
að leita þar að einhverju ætilegu. ()g
hann minntist sagnanna um það hversu
alltaf væri matarlegt á svona eyjum og
sagói hátt: „Miklir lygarar eru þessir
karlar sem segja að allar eyðieyjar séu
einhver paradís á jörðu. Hann ætlaði svo
að fara að leggja sig aftur, þegar hann
allt í einu sá vel troðinn götuslóða rétt
hjá sér.
Og þó Kjamrni væri svangur, fannst
honum fyrst í stað leióinlegt, að eyjan
skyldi þá ekki vera óbyggð eftir allt
saman, en þessi eftirsjá hans hvarf fljótt,
þegar hann fór að hugsa um að nú fengi
hann sjálfsagt bráðlega mat svo um mun-
aði. Hann lagði nú af stað eftir troðningn-
um, sem lá inn á eyna. Götuslóðinn lá upp
i móti og fór sífellt hækkandi. Þegar
Kjammi hafði gengið æði langt frá sjón-
um, beygði götuslóðinn skyndilega bak
við stóran klett og Kjammi sá fyrir sér
gamlan mann með langt, grátt skegg.
Hann sat og var að skrifa við borð í
hellismunna einum.
Þeir urðu báður jafnhissa á að hittast
þarna, gamli maðurinn svo steinhissa að
hann spratt upp og velti bæði borðinu,
stólnum og þá náttúrlega blekbyttunni
lika. Kjammi litaðist um til þess að vita
hvort hann fyndi ekki eitthvað til að
styðja sig við. Þar sem hann fann ekki
neitt slíkt, settist hann niður flötum
beinum og glápti á gamla manninn. Hann
hefði gjarna viljað taka upp fyrir hann
blekbyttuna, en var svo máttvana að
hann gat helzt ekki hreyft sig. Og gamli
maðurinn glápti á drenginn, og Kjammi
fór að halda að hann myndi aldrei ætla að
segja nokkurt einasta orð. Eftir stundar-
bið tók karlinn upp blekbyttuna. Eftir
þaó glápti hann aftur á drenginn og sagði
svo.
— Hvað ert þú?
— Ég heiti Jón og strákarnir kalla mig
Kjamma.
— Nei, nei, sagði gamli maöurinn. Ég
meina hvað ert þú. Ég sagði ekki hver.
Þú ert þó ekki strákur, hreinn og beinn
strákur. Ó. segðu að þú sért strákur,
gerðu það.
— Já, sagði Kjammi, þótt honum fynd-
ist æsingurinn i karlinum heldur ein-
kennilegur. Ég er strákur.
Nei, nei ertu reglulegur strákur, sagði
karlinn ofsakátur. Það var svei-mér
merkilegt. Ákaflega einkennileg tilvilj-
Voruð það þér, sem báðuð um þig vantaði armhandsúr nú um
okstra dra* Martíni? daginn.
FINNSK ÞJÓÐSAGA.
Morgunroðinn og morgunroð-
inn voru bræður, sem áttu að
fara á hverjum morgni upp á
himininn til þess að boða komu
mðður þeirra, sólarinnar, og
skipa mánanum og stjörnunum
að vfkja úr vegi fyrir henni.
En svo bar við eitt sinn, að
þeir glevmdu þessu og hugsuðu
aðeins um fegurð sína, og það
að láta öðrum lltast vel á sig.
Þetta bar árangur, því að
stjörnurnar, máninn, mennirn-
ir og dýrin stóðu undrandi vfir
fegurð bræðranna og gleymdu
að sýna sólinni þá virðingu sem
sjálfri drottningunni bar, þeg-
ar hún kom í geislaskrúði sfnu.
Drottningin reiddist þessu
mjög og dró svört skf- vfir him-
ininn. Stevptu þau úr sér helli-
rigningu með þrumum og eld-
ingum. En þegar hún svo loks
sópaði skvjunum af himninum,
svo loftið varð heiðríkt, þá
skildi hún bræðurna að. Lét
hún annan þeirra boða komu
sína á morgnana, en hinn brott-
för sína á kvöldin.
Síðan hefur hún aldrei lofað
bræðrunum að vera saman. Að-
eins um Jónsmessulevtið lofar
hún þeim að sjást og taka hönd-
um saman litla stund. Þá tárast
þeir oft af því að fá ekki að vera
saman. Þau tár kalla menn
morgundögg og kvölddögg.
X
Hún: — Eg ætla að elska þig
svo lengi sem ég lifi og lina
þrautir þínar og sorgir.
Hann: — Já, en ég hef engar
þrautir eða sorgir.
Hún: — Bfddu bara þangað
til við erum gift.
X
Ilann: — Mig drevmdi f nótt,
að ég kyssti þig. Hvað heldurðu
að það þýði?
Hún: — Ekki annað en að þú
ert hugrakkari í svefni en vöku.
3
Penfónurnar f soEtimii:
Andreas llalimann
Björg — kona hans
Kári
Jón
Ylva
börn hans
Cicília — fengdadótlir Andrcas Halimanns
Gregor Isandcr — læknir fjöiskvldunnar og
náinn vinur
Maiin Skog — brðdabirgóaeinkaritari
Andreas flallmanns
Lars Petrus Turesson — ókunnugur traust-
vekjandi maóur
ðsamt með Christer Wijk
sig slíku virki? Og hvernig er
eiginlega að lifa þarna fyrir
fnnan?
Hún greip sfmann við hliðið ug
þegar hún hafði talið upp að
þremur ýtti hún ákveðin á hnapp-
inn.
Skruðningar f tækfnu og svo
heyrði hún fjarlæga kvenrödd.
— Hvað er það? Nú já, nýi
einkaritarinn. Augnablik. ég skal
reyna að ná...
Niðurlag setningarinnar
drukknaði f málmkenndum hljóð-
um. Malin beið f fimm mfnútur,
hún beið í tfu mfnútur. Óskýran-
leg skelfing greip hana fastari
tökum og hún fann fötin Ifmast
við sig. En kvfði hennar hafði
breytzt f reiði, þegar hliðínu var
loks lokið upp af ungum mannf,
móðum og másandi. Hann virtist
vera á aldur við hana sjálfa.
— Góðan daginn; Ertu ekki
með meiri farangur en þetta? Eg
heiti Kári og er yngsti sonurinn á
heimilinu.
— Malin heiti ég, sagði hún
þurrlega.
Svo horfðu þau áhugasöm hvort
á annað. Hann sá vel klædda en
dálftið rigningarlega unga stúlku,
rauðleitt hár og freknur á upp-
brettu nefi. Hún sá breiðan
munnsvip, dökkt úfið hár, stór
gleraugu og fjörleg dökk augu.
Hann var hærri en hún, en ekki
ýkja sterklega byggður.
Þegar þau gengu yfir stóran
garðinn dreifðist áhugi hennar
mifli hans og umhverfisins. Garð-
urinn var bersýnilega ekki hirtur
reglulega, þar óx allt hvað ínnan
um annað eins og f eins konar
IJnulangsokksgarði.
— Það er leiðinlegt að þú skulir
koma f rigningu, sagði hann — og
sérð Hall frá slnni verstu hlið. Og
Ifka er það sérstaklega hastarlegt,
af þvf það er nú ekki svo oft sem
við fáum gesti.
Henni fannst örla á kaldhæðni f
rómnum og hún brann f skinninu
að leggja fyrir hann ótal spurn-
ingar. F.n hún svaraði bara:
— Já, ég býst við það hljóti að
vera sérlega fallegt hér á sumrin.
— Sú er skoðun föður mfns að
það sé fallegt hér allt árið um
krlng.
— Hann er fæddur hér, ekki satt?
satt?
— Já.
Nú var hann auðheyrilega stutt-
ur f spuna, næstum gremjulegur.
— En þá var ekki búið að reisa
klausturmúrana, skal ég segja
þér. Þeir eru einkavörn Andreas
Hallmanns gegn umheiminum.
— Segðu mér eitt... það er
dálftið sem ég hef verið svo mikið
að hugsa um. Fyrst hann er svona
ómannblendinn eins og manni
skilst hann sé — finnst mér skrft-
ið að hann skuli geta sætt sig við
þá tilhugsun að fá bláókunnuga
manneskju eins og mig inn á
heimilið og f vinnustofu sfna.
Kári brosti og hún gat þvf mið-
ur ekki skilið bros hans.
— Omannblendinn? Tja,
kannski. Og þó... ég er nú ekki
viss um að það sé rétta orðið.
Þau voru komin heim að
húsinu, sem var stór hvftmáluð
bygging með háum gluggum og
koparþaki. Malin hrópaði upp
yfir sig.
— 0. hvað það er fallegt’
— Ilafðirðu búizt við ein-
hverju öðru?
— Ja... Nei. Fg hafði lesið eitt-
hvað einhvers staðar ...
Nú var hlátur hans sannur og
ekta.
— Já, já, litla vina — þegar þú
hefur verið hér smátfma mun
renna upp fyrir þér að engu er að
treysta sem stendur f slúðurdálk-
um blaðanna og reyndar ekki
öðru sem út á þrykk gengur.
Þau gengu upp tröppurnar og
að ólæstum útidvrunum.
— Ég held að þú eigir að fá
herbergi Vlvu. En þú getur hengt
kápuna þfna upp f fatahengið.
Malin gerði það og leit feimnis-
lega f kringum sig. Ilún var stödd
f löngum dimmum gangi og fyrir
enda hans voru dyr og þar sfaðist
dagsljósið inn. Forstofan var Iftt
búin húsgögnum og græn birtan
úr loftlömpum gerði umhverfið
ekki vistlegra. Teppið á gólfinu
var mjúkt og þykkt og bætti nokk-
uð úr skák, og kæfði hvert fóta-
tak. Kyrrðin sem rfkti eftir að
Kári var horfinn á braut var svo
fullkomin að það var næstum of
mikiö af þvf góða.
Allt f einu fann hún að einhver
var að horfa á sig og snerist á
hæli. Hreyfingarlaus stóð vera
hálffalin f forstofunni og starði á
hana. Lá ekki ákveðin andúð fólg-
in f þvf augnaráði sem hvfldi á
henni, eða var það einskær
fmyndun? Malin gekk hikandi
nær og rétti fram höndina f
kveðjuskvni. Þá uppgötvaði hún