Morgunblaðið - 17.07.1976, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. JULÍ 1976
Helgi kóngsson
og Álfdís
kóngsdóttir
fund yðar, herra, til að endurnýja forna
vináttu og gleyma svo hörmum sínum.
En áður en hann fór, setti hann mig til
landgæzlu, á meðan hann væri burtu, og
fól mér á hendur þess utan að hafa
eftirlit með hinni ungu kóngsdóttur.
Nú lét kóngur í haf, og voru með
honum hirðmenn hans margir. En sem
þeir höfðu siglt góðan byr í nokkra daga,
gerði óveður mikið á þá, með myrkri,
stormi, þrumum og eldingum. Skip
þeirra hrakti fyrir veðrinu og bar að
eyðilandi nokkru, sem þeir hugðu vera
eyland. Þeir gengu á land, er veðrinu
slotaði, og reikuðu til og frá um eyna og
urðu ekki varir mannabyggða. Einn dag
heyrðu þeir hörpuslátt fagran álengdar;
þeir gengu á hljóðið og sáu lítið hús;en er
þeir komu nærri húsinu þagnaði hörpu-
slátturinn. Þeir gengu inn í húsið og sáu
þar konu fagra sitja á gullstóli og greiða
hár sitt meö gullkambi. Þeir heilsuðu
konunni og tók hún hæversklega kveðju
þeirra. Kóngi fannst mikið um vænleik
konunnar og spurði hana að högum
Hann heldur öllu grunsamlegu fólki í
hæfilegri fjarlægð.
hennar. Hún varð þá döpur í bragði og
kvaðst nýlega hafa misst mann sinn, er
hafði verið kóngur og ráðið ríki; hefðu
víkingar herjað á land hans, drepið hann
og brennt höfuðborgina og eytt öllum
dýrgripum þeirra eða haft þá á burtu. En
sjálf kvaðst hún hafa komist undan með
illan leik og flúið til þessarar eyðieyjar,
og síðan hafi hún látið hér fyrir berast.
Nú var hvorttveggja, að kóngi leist vel
á konu þessa, sem hann og lét í ljós við
förunauta sína, enda eggjuðu þeir hann
fast að taka hana heim með sér og kvong-
ast henni; vonuðu þeir, að svo mundi bezt
rætast af honum. Konungur gekkst fyrir
hvoru tveggja, fegurð konunnar og
áeggjun hirðmannanna, og bar upp fyrir
henni, hvort henni mundi ljúft að breyta
ráði sínu þannig, að koma meó sér heim
og verða drottning sín. Konan tók þeim
málum líklega, og var þá að ráði gert, að
hún skyldi fara heim með kónginum.
Ræður nú kóngur meö sér að láta staðar
numið með ferðina og hverfa heim aftur.
Þeir gera svo, taka drottninguna í skipið
með farangri hennar, þar á neðal gull-
stólnum, og snúa heimleiðis; gaf þeim vel
byr.
En sem kóngurinn kom heim með konu
þessa, brá mörgum við tíðindin, en eng-
um fremur en mér. Það var slegið upp
brúðkaupsveizlu, og var þar á boði flest
stórmenni ríkisins, utan kóngsdóttirin og
ég. En brátt kom í ljós, hver kona sú var,
er kóngurinn hafði gengið að eiga. Hún
þótti öllu spilla, en einkum lagði hún
hatur á stjúpdóttur sína og mig. Ég leit-
aðist vió að vernda kóngsdótturina eftir
mætti fyrir árásum drottningarinnar og
heppnaðist þaö um hríð. En árvekni mín
hrökk ekki til.
Það var einn dag, að kóngur bað mig
ríða með sér á dýraveiðar, og gerði ég
það, en eftir á þóttist ég sjá að það hefði
verið að áeggjan og undirlagi drottning-
ar. Þennan dag var veður fagurt, og gekk
drottningin út fyrir höllina með sjúpdótt-
ur sína eina saman og lést ætla að
skemmta henni. En sem þær voru komn-
ar spölkorn frá höllinni, spennti drottn-
ingin belti um mitti kóngsdóttur. En í
sama bili sem hún gerði þetta, flaug fugl
hjá og söng í loftinu yfir höfðu þeim.
Drottningin sýndi stjúpdóttur sinni fugl-
inn og mælti siðan: „Mæli ég um og legg
ég á, að þú verðir að skynlausum fugli,
eins og þessi er, og verðir í þeim álögum í
tíu ár og losnir ekki úr álögunum, fyrr en
hinn fríðasti kóngsson í heimi hefur
kennt þér að nefna nafn sitt, sem seint
mun verða, og skal þó ekki duga, nema
þú nefnir það, svo að ég heyri til.“
Jafnskjótt sem hún hafði talað, breytt-
ist kóngsdóttirin í fugl, en vonda drottn-
ingin sneri heimleiðis, glöð í skapi af því
að hafa svalað heiftarhug sínum.
VlEP
MORetiV-ím^
YAttlNU \\ Js
Það gerist ekkert meðan hund
urinn er stöðugt á hreyfingu.
sannleika sagt vorum við alltaf
f vandræðum með kauða.
Eg mun aldrei aftur eiga við
þig stefnumót!
708
Er nauðsynlegt að slá blettinn
meðan ég er heima?
Frissi litli var að leika sér við
Badda heima hjá honum. Þegar
hann átti að fara heim, var
byrjað að rigna. Mamma Badda
lét Frissa þá fá regnkápu og
gúmmfstfgvél, til þess að hann
yrði ekki blautur á leiðinni.
„O, hafðu ekki svona mikið
fyrir mér, frú Jónasson," sagði
Frissi kurteislega
„Eg er viss um, að mamma
þfn myndi hafa gert svona mik-
ið fyrir Badda,“ svaraði hún.
„Mamma hefði gert rneira,"
hún hefði boðið honum að
borða.
Móðirin: Sverrir minn, ég
vona, að þú hafir ekki tekið
aðra köku, þegar þú varst bú-
inn með þá fyrstu í samkvæm-
inu f gær.
Sverrir: Nei, ég tók fyrstu
tvær.
Lftill drengur sá, hvað sfma-
maður var uppi f sfmastaur og
var að reyna Ifnurnar. Hann
hafði smátæki með sér og ætl-
aði að reyna að ná sambandi við
miðstöð, en sfminn var eitthvað
bilaður. Drengurinn fylgdist af
áhuga miklum með þvf, sem
fram fór, hljóp sfðan heim tíl
mömmu sinnar og hrópaði:
„Mamma, mamma, komdu
fljótt út, það er maður uppi f
sfmastaurnum hérna fyrir utan
og er að tala til himins."
„Hvers vegna heldurðu, að
hann sé að tala til himins?"
„Vegna þess að ég heyrði
hann kalla: Halló, halló. —
Góði Guð, hvað gengur að? Get-
ur enginn svarað þarna hjá
ykkur?“
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
29
var f ága*tu skapi, þegar hann
hemlaði við stórt og voldugt
grindarhliðið. Ifann revndi hand-
fangið en sá að engin von væri til
að hann myndi náigast helgidóm-
inn án aðstoðar. Þvf greip hann
hliðarsfmann og skýrði kven-
mannsrödd, sem svaraði óra langt
f burtu, frá því að hann væri
frændi Malin Skogs, og að hann
væri staddur f Vásterás og hefði
ákveðið að hann vildi endilega fá
að heilsa upp á hana.
Og hann var heppinn. Björg,
sem annars var hliðvörður og var
gædd mjög þróaðri tækni þegar
verndun húsfriðarins var annars
vegar, var enn ekki komin aftur
frá Kila. og Cecílfa hugsaði sig
aðeins um örstutta stund áður en
hún sagði:
— Eg skal Ijúka upp fvrir vður.
Skömmu seinna heyrði hann að
Ivkli var snúið f lásnurn og hann
gat ekki varizt þvf að horfa með
áðdáun á ekkjuna. Hún var sann-
arlega eftirtektarverð með eld-
rautt hárið og vel sn.vrt og klædd í
þröngan kjól sem sýndi fegurð
Ifkamsvaxtarins til hins ýtrasta.
Ilún leit á hann glettnislega og
enda þótt húsið værí í mörg
hundruð metra fjarlægð hvfslaði
hún:
— Andreas verður vitlaus, þeg-
ar hann fréttir þetta. En þér getið
komið með mér og fengið að hfða
eftir Malin inni hjá mér, þá get-
um við kannski komið f veg fyrir
að hann fái nokkuð að vita um
þetta. Það get ég svarið að ein-
stöku sinnum finnst mér unaðs-
legt að gefa öllum þessum bönn-
um og boðorðum langt nef.
Hún gekk á undan honum að
eldhúsdvrum hússins upp stiga
og upp á fyrsfu hæð. Allt var
töluvert voldugra og stórkost-
legra en hann hafði gerl sér í
hugarlund. Stiginn var hreiður en
mjög brattur og á honum þvkkt
mynstrað teppi. Uppi í forstof-
unni voru fjórar dvr — inn í
herbergi Malins og Kára gerði
hann ráð fyrir, og inn í stofu
Cecilfu og eldhús. Auk þess voru
dvr inn f baðherbergi og nokkrar
mjórri dvr sem virtust vera inn f
skápa og gevmslu. Hér voru sann-
arlega ágætir felumöguleikar
hugsaði hann.
Cecilía bauð honum sæti i sjón-
varpssófanum og setti kaffi yfir
og sagði að Andreas væri vanur
að hætta að lesa fvrir um þrjú-
leytið. Þvf næst hvarf hún á braut
og þegar hún kom aftur var Kári
með henni. Hann skemmti sér
óstjórnlega yfir tiltæki Cecilfu og
var þakkfátur fyrir kærkomna til-
breytni í hversdagsleikanum. En
hann leit engu að sfður tortrygg-
inn á Chrlster Wijk og sagði með
vissum áherzlum:
— Frændi? Nú, nú. Töluvert
eldri en frænka litla, sýnist mér.
Heitið þér Ifka Skog.
— Eg heiti Wijk, svaraði
Christer, sém vildi forðast að
flækja sig um of f lygum. — Mal-
in er yngsta frænka mín og þar
sem hún er foreldralaus hefur
hún búið langdvölum hjáokkur.
— Hún er alveg fyrirtak, sagði
Kári ákveðinn. — Frá því ég var
púki hef ég séð ritara föður míns
koma og fara ... eins og á færi-
handi, en það er fáum, sem hefur
tckizt að vinna það sem henni er
ætlað eins vel og henni. Og hann
er nú ekki afskaplega mjúkur á
manninn þessa dagana.
Christer Ivfti brúnum spvrj-
andí.
— Það var dauðsfall í fjölskvld-
unni fyrir stuttu. Bróðir minn —
rnaður Cecilfu.
Christer tautaði nokkur hlut-
tekningarorð.
— Gerðist það skyndilega?
Svrgjendurnir tveir litu snöggt
hvor á annan.
— Ja ... á, sagði Cecilía.
— Ne ... ei, sagði Kári. — Ég á
við að hann hafði verið veikur
lengi — eiginlega alveg frá unga
aldri. liann hafði of stórt hjarla
— Og svo hefur eitthvað komið
fyrir sem gerði að verkum að líð-
an hans hrakaða?
— Tja ... ég veit ekki hvort við
getum orðað það svo ...
— Hjartað hætti bara að slá ...
Rödd Cecilfu var einkar sorg-
þrungin. — Hann hefur farið
fram úr um miðja irótt og hneig
niður dáinn. Hann hafði ekki
einu sinni tök á að kalla til mfn.
Christer leit hugsi á hana. Ilún
sat og horfði niður fyrir sig og
fitlaði við hinn drmæta demants-
hring.
— Það hlýtur að hafa verið ótta-
legt, tautaði hann. — Einn daginn
hafið þér elskulegan eiginmann
og fallegt heimili — og svo svipt
þessu öllu f einni andrá.
Cecilfa hrevfði sig snöggt eins
og hún bandaði frá sér höggi, en
Kári varð fokvondur yfir ónær-
gætninni og svaraði hvatskevt-
lega.
— Heimili sitt hefur hún að
minnsta kosti. Þér lialdið þó ekki
að faðir okkar muni reka hana á
dyr?
Kaffið var farið að hitna og það
hlffði Christer bæði við frekari
reiðikasti Kára og táruni Ceciliu
og hann kaus að heina samtalinu