Morgunblaðið - 13.02.1977, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. FEBRUAR 1977
k ,v&h 1

KAFr/NU ^ ^
Ég ætla mér ekki að standa yfir
pottunum þegar ég gifti mig, —
heldur eiga svo rlkann mann að
við borðum úti alla daga.
Hafið þið heyrt söguna um
veiðimennina. Þeir veðjuðu um
það að þeir gætu drepið Ijón, en
hvorugur trúði hinum. Þeir
lögðu undir 100 kr. Annar
þeirra fór út 1 skóginn með
byssuna slna, en hinn beið með
byssuna tilbúna 1 tjaldinu. —
Hann sat lengi lengi en loks
gægðist Ijón inn fyrir tjald-
skörina og sagði:
—Þekkir þú pilt sem heitir
Jóhannsson?
— Já, svaraði maðurinn og
færði sig innar 1 tjaldið.
— Ég ætlaði bara að láta þig
vita af þvf, að hann skuldar þér
100 kr. sagði Ijónið.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Á SJÖTTA áratugnum kynntu
bandarfkjamennirnir Roth og
Stone nýjar hugmyndir um notk-
un dobl-sagna. Sögðu þeir félagar
gagnlegra, að dobl eftir opnun
makkers, sýndi styrk f ósögðum
litum, f stað hefðbundins sektar-
dobls. Sagnvenja þessi, sem köll-
uð er „sputnik“, hefur sfðan orðið
vinsælli með ári hverju.
En hvenig er þá hægt að refsa
andstæðingunum, þegar þeir eru
að melda á lélega liti — eða ekki
neitt?
Gjafari suður, austur — vestur
á hættu.
Norður
S. A1095
H. D92
T. 10
L. DG1052
Vestur
S. G872
H. ÁK65
T. ÁDG93
L. ÁK98763
Austur
S. 63
H. 4
T. 764
L. ÁK98763
Suður
S. KD4
H. G10873
T. G852
L. 4
Sagnirnar voru þessar. Suður
pass og vestur opnaði á einu
hjarta. Norður vildi vera með og
sagði tvö lauf. Austur og vestur
notuðu „sputnik" doblið þannig
að austur gat ekki doblað til sekt-
ar. Hann varð að segja pass og
vona það besta. Suður hafði enga
ástæðu til að skipta sér af þessu
og sagði pass.
Vestur doblaði. Hann var að
vísu ekki hrifinn af því að spila
tvö lauf dobluð, nema að makker
vildi það endilega, heldur sýndi
dobl hans áhuga á, að berjast um
bútinn. Norður hafði engu við að
bæta, sagði pass og austur gerði
það auðvitað einnig.
Eftir að austur spilaði út hjarta,
fékk norður fjóra slagi og tapaði
því 700 á strögglinu sfnu.
Spil þetta er að vfsu öfgafullt
dæmi um notkun „sputnik" dobls-
ins. En það sýnir þó vel, að unnt
er að refsa andstæðingum, og það
heldur betur, án þess að dobla
sjálfur.
Hann var heiðarlegur
— Frú getið þér ekki gefið
þreyttum vegfaranda eitthvað f
svanginn?
— Ja, ef ég héldi að þér
væruð heiðarlegur, þá gæti ég
sent yður út f hænsnakofann og
látið yður safna eggjum fyrir
mig.
— Frú efist þer um heiðar-
leika minn?
— Mér finnst nú útlit yðar
ekki bera það með sér að þér
séuð heiðarlegur.
— Sem dæmi um heiðarleika
minn, frú, get ég sagt yður að
ég var baðvörður f baðhúsi f 15
ár og allan þann tfma fór ég
aldrei f bað!
Vildi fá að gera eitthvað meira
Sagt er að rakarar séu slæmir
með það að þegar þeir eru
búnir að skera hár viðskipta-
vinanna þá spyrji þeir alltaf,
hvort þeir eigi ekki að gera
eitthvað fleira, t.d. rakstur eða
þ.h. og þvf sagði læknirinn,
þegar hann hafði tekið botn-
langann úr rakaranum sfnum:
— Jæja, vinur, eigum við
ekki að athuga eitthvað með
lifrina í þér og svo finnst mér
ekki veita af að skera eitthvað
til hálskyrtlana f þér!
Til hamingju, prófessor. Þú
hafðir alveg rétt fyrir þér. Risa-
örninn er staðreynd!
Ertu ekki að vera búinn að
þessu?
Skilja
foreldrar
unglinga?
„1 dálki þinum fyrir skömmu
var grein um ýmis unglinga-
vandamál, og þar sagðir þú, að
gjarnan vildir þú fá linur í dálk-
inn frá sjónvarhorni unglinga um
þetta mál. Ég vil gjarnan segja
mitt álit og reyni að koma við á
mörgum stöðum i sem stytztu
máli.
Tímarnir hafa breytzt, en þó
eru unglingar alltaf unglingar.
Rigur milli foreldra og barna
þeirra skýtur ætið upp kollinum I
einhverri mynd á þessum svokall-
aða versta aldri þegar unglingar
fara að verða sjálfstæðari og lang-
ar til að standa á eigin fótum.
Foreldrar mega ekki halda það
óeðlilegt og sem flótta frá þeim þó
börn þeirra langi til þess að ferð-
ast eitthvað að heiman. Ungling-
um er nauðsyn á að standa um
langan eða skamman tima á eigin
fótum og bjarga sér sjálfir, vera
úti i náttúrunni, vinna og reyna
svolitið á sig — finna hvað lifið
er. Þá geta þeir af eigin reynslu
lært að varast ýmsar hættur sem á
vegi þeirra verða.
Kynþroskaaldurinn er timi
geysilegra breytinga, á líkama
okkar aðallega og einnig þar af
leiðandi sál. Uppbygging likam-
ans er líka mest á þessum árum,
allt fram að tvítugsaldri, og þvi er
nauðsyn að lifa heilbrigðu lifi
eins og raunar alltaf.
Það má segja að við stjórnumst
af þeirri þörf sem flýtur upp á
yfirborð kynþroskaáranna og hög-
um okkur samkvæmt þvi. Ungl-
ingar reyna að ná toppnum, að
vaxa upp. Piltar að myndarlegum
mönnum og stúlkur að myndar-
legum konum. — Auðvitað — all-
ir reyna að fullorðnast.
0 Mörg brögð
reynd
En því miður eru flestir svo
óþolinmóðir nú til dags að mörg
brögð eru reynd til að vera tekin
sem fyrst í tölu fullorðinna. Þau
þarf varla að nefna, þau blasa við
okkur viðast hvar og sum þeirra
hafa óskemmtilegar afleiðingar
ef langt er gengið. En stundin
kemur, þó að mismunandi fljótt
sé. Andlegur þroski helzt ekki
ætíð i hendur við likamlegan
þroska og öfugt, þannig er margt
að athuga.
Þetta hefur lengi verið svona og
foreldrar verða að skilja að allir
unglingar eru að reyna að vaxa úr
grasi sem fyrst og foreldrar verða
að auka sjálfstraust unglinga.
Foreldrar verða að gefa sér góð-
an tima til að hlusta á börn sin og
skilja þau, setja sig í þeirra spor
og vera ekki of neikvæð og muna
eftir sinum eigin unglingsárum.
Þeir verða einnig að þora að
tala við unglingana um alla hluti
og láta ekki of mikið koma sér á
óvart. Viðhorf til kynferðismála
7327_______________________________________________C05PER I
Hann er aö biðja um fimm pylsur — með öllu held
ég!
R0SIR - K0SSAR - 0G DAUÐI
Framhaidssaga eftir Vlariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
30
fyrir. Og er ekki að orðlengja
það, að ég steinsofnaði og vakn-
aði ekki fyrr en ég heyrði stóru
gangklukkuna slá nfu högg.
Ég hafði sofið í rösklega tvær
klukkustundir! Ég hafði raun-
ar einnig sofið úr mér það sem
eftir hafði leift af inflúens-
unni, en ég skammaðist min
innilega fyrir að hafa ekki stað-
ið mig betur á verðinum og mér
fannst ég hafa vanrækt skyldu-
störf mln skammarlega. Ég
læddist kvlðafull 1 áttina að
rúmi Minu frænku.
Andartaki slðar hafði ég setzt
á rúmstokkinn hjá henni og
greip þéttingsfast um hendur
hennar.
— Ö, hvað ég er glöð að sjá
þig vakandi, Mina frænka! Og
frfska og hressa! Hvernig Ifður
þér? Ertu handviss?
Hún settist upp f rúminu með
nokkrum erfiðismunum.
— Já, vfst Ifður mér ágæt-
iega. Ég er bara dálítið þung f
höfðinu, en annars er ekkert að
mér. Hvers vegna ætti að vera
eitthvað að mér. Ég á ekki
vanda tii, guði sé lof, að verða
veik. En... en hvað er nú
þetta? Af hverju ligg ég hér og
alklædd? Og hvað er klukkan
eiginlega orðin?
Ég fann til hinnar mestu
samúðar með Minu frænku. Ég
gerði mér grein fyrir þvf að
hún var nú eini meðlimur fjöl-
sky Idunnar sem vissi ekki hvað
gerzt hafði þessa voðanótt. Ég
sagði henni eins varfærnislega
og mér var unnt, að henni hefði
verið gefið svefnlyf og að for-
stjórinn væri dáinn, hann hefði
verið myrtur með þvf að gefa
honum inn alltof stóran
skammt af hjartalyfi sfnu.
Andlit Minu afmyndaðist af
sorg og skelfingu og nú gat
ekkert komið f veg fyrir hún
settist fram á, setti á sig skóna
og legði af stað niður. Ég fór á
eftir henni og varð þess vísari
að ýmislegt hafði gerzt meðan
ég hafði legið og sofið sætum
svefni uppi.
Uti á hlaðinu voru þrfr stórir
bflar, einn virtist sérstaklega
„opinber" að sjá. Lögreglan frá
örebro var bersýnilega komin
á vettvang og hafði byrjað sfnar
flóknu og margslungnu rann-
sóknir. Öeinkennisklæddur lög-
reglumaður skundandi fram
hjá okkur með ljósmyndavélar,
annar var að störfum inni á
skrifstofu Malmers og sá þriðji
skaut upp kollinum og bað
kurteislega en mjög ákveðið
um að fá leyfi til að bæta
fingraförum okkar Minu
frænku í safnið sitt. Mina'
frænka varð við þeirri ósk af
sýnilegri tregðu og sfðan héld-
um við áfram för okkar áleíðis
að eldhúsinu. En ekki var frið-
samlegra þar.
Lagleg stúlka með ljóst úfið
hár sat við eldhúsborðið og grét
hástöfum, við dyrnar stóð rosk-
inn maður f bláum léreftsbux-
um, hann gapti heldur ógreind-
arlega og á miðju gólfi stóð
feitlagin miðaldra kona og tal-
aði og baðaði út öllum öngum
af mikilli ákefð. Mér varð
smám saman Ijóst að þetta var
allt þjónustufólk á herragarð-
inum —stofustúlka, garðyrkju-
maður og hreingerninga- og
matráðskona — og þar sem þau
bjuggu öll niðri í þorpinu
höfðu þau ekki fyrr en nú feng-
ið fregnir af þvf sem gerðist.
Við stóðum ekki lengi við f
eldhúsinu til að fylla þau með
enn meira efni heldur héldum
förinni áfram þegar við höfð-
um fengið að vita að hin væru
úti á flötinni. Víð heyrðum lág-
værar raddir úr þeirri átt sem
sneri niður að vatninu og þar
fundum við þau öll undir
nokkrum stórum og skuggsæl-
um björkum. Christer og
Gabriella sátu þétt saman á
garðbekk, Helene, Daniel
Severin og Fanny frænka sátu á
sitt hverjum garðstól, Pia lá á
maganum f grasinu og Otto sat
virðulegur og beinn f baki að
venju f stól sem bar það með
sér að í honum gat ekki verið
notalegt að sitja. En auk þess
hafði bætzt f hópinn ljóshærð-
ur maður með slétt hár, klædd-
ur f ljósgrá föt og silkiskyrtu,
og hvarflaði að manni við
fyrstu sýn að þessi maður ætti
fremur heíma á næturklúbbi
eða göfugu veitingahúsi en úti
á grasfleti f sólskini. Ég man
vel þá andúð sem ég hafði á
Löving lögreglustjóra þegar ég