Alþýðublaðið - 08.11.1958, Page 11

Laugardagur 8. nóv. 1958
11
viþýðublaðið
Laugardagur
BRAUÐSÚPA
m/þeyítum rjóiria.
LAMAKJOT í
FRIKASSE 26,5«
HASSY
m/EGGI Kr. 20,70
SALT'FISKUR
m/floti Kr. 16.10
KAFFIBOLLI
eftir mat KR. 2,flö
J, Milhney:
Nr. 38
Orðstír
r
MIOLKUS-
FELI KR.2,30
SÉRRÉTTIR:
KÖTILETTUR
KR. 29.90
BACON m/ EGGI
KR. 27.60
Þjóimstugjald inmfalið
í verðinu.
Vistlegur og ódýr
niatsölustaður
Mi upp í dag
mikið úrval af þurrkuðum
blómum. —
Blóma- og
grænmetismarkaðurimi
Laugavegi 63. — Sími 16990.
Athugi'ð: — Einnig falleg,
þurrkuð blóm í gólfvasa.
m m mmi
Framhald af 3. siðn.
negra í norðurríkjunum. En
hinn afturhaldssami flokks-
armur í suðurríkjunum á nú
erfiðara uppgangs en áðui', og
taldar litlar líkur á -þvi a'ð
hann treystist til að kljúfa
flokkinn.
Eisenhower forseti verður
nú enn um tveggja ára skeið
að stjórna án stuðnings þings-
ins. Á blaðamannafundi sem
hann hélt eftir kosningarnar
kemur greinilega í ljós, að
hann kvíðir þeirri aðstöðu.
Ástandið í innanríkismálum
Bandaríkjanna er engan veg-
inn svo gott, sem oft er látið
í veðri vaka. Að vísu er verð-
bólguhættan úr sögunni en
nauðsynlegt er að útvega mik
ið fé til þess að hindra að hún
skjóti aftur upp kollinum.
sinni gerðist það þar, að við
sáum snák gleypa frosk.
Drengurinn sagði: Það get-
ur orðið nokkuð sleipt að
hjóla til baka.
■—• Bull, sagði Aiiastas'e.
Það verður komið sólskin eft-
ir svolitla stund.
Þau óku um aðalgötu þorps-
ins í áttina að þjóðveginum.
Skyndilega hemlaði Anastasie.
Það er e'tthvað á hreyfingu
þarna á bak við limgerðið, —
hvíslaði hann. Þarna fil hægri
— handan yið akurinn.
— Þjóðverjar, svaraði Vio-
letta. Þetta er hjálmbroddur.
Drengurinn hljóp í skynd:
út um afíurdyrnar og hélt sem
fsptur toguðu út á næsta akur.
Anastasie renndi sér út um
framdyrnar með hraðskeytl-
una skotbúna, ien Violetta varð
að smeygja sér hjá stýrinu,
þar sem hún komst ekki út
sín megin vegna reiðhjólsins.
Anastasie hafði skriðið niður í
skurðinn í skjól, en Violetta,
sem nú hafði mundað hríðskota
byssu sína, gekk hröðum skref
um yfir þyert strætið. —
Hlauptu, kallaði hún á eftir
drengnum, en hann var þegar
útf á ökrunum,
Þjóðverjarnir hófu þegar
skothríð að lienni, en hún
mundaði hríðskotabyssu sína
og sendi þeim heitar gagn-
kveðjur.
— Ertu brjáluð, hvíslaði
Anastasie til hennar. Komdu
þér hingað ofan í skurðinn.
Þarna drepa þeir þig á auga-
bragði.
Hún leit aftur út yfir akrana
hvössum augum, miðaði og
sendi þeim þýzku aðra skot-
dembu.
— I guðanna bænum, komdu
þér hingað niður, hvíslaði
Anastasie enn.
— Rólegur, maður, rólegur,
rólegur hrópaði hún, gekk enn
yf-r veginn og virti fyrir sér
allar aðstæður £ skurðmum.
Þetta kemur okkur ekki að
neinu haldi, mælti hún.
Þýzku harmennirniír komu
nú betur í ljós. Þeir voru að
minnsta kosti um þrjátíu uppi-
standandi, en hve marga Vio
ietta hafði þegar fellt varð
lekki vitað, Hún sá að þess var
meiri von að þau kæmust und'
an, ef þau héldu út á akurinn.
— Korpdu þessa leiðina,
skipaði hún Anastasie og
sparkaði í hann með fætinum.
Þau urðu að hlau:a í sí
fellda króka, því að L.ióuverj
arnir voru teknir að kióta á
eftir þeim með hríðsl::.. hyss-
um sínum. Violetta hlj.óp,
mjúklega eins og köt - með-
fram vegarbrúninni, steíndi að
limgerðmu umhverfis næsta
bændabýli, og þegar hún náði
þangað, stökk hún viðstöðu-
laust yfir hliðgrindina. Anas-
tasie kom á eftir henni, og þau
fleygðu sér bæði niður í regn-
vota jörðina í skjóli við lim-
.gerðiið. Kona, Sem Istóð yfir
kúm á beit, heyrði til þeirra,
en þegar hún fór að skyggnast
um eftir þeim gekk hún í skot
línuna og féll samstundis dauð
niður fyrir kúlum Þjóðverja.
Storminn hafði lægt og sól-
in skein. Þau héldu enn áfram
förinni. Kúlui'nar hvii\u allt
í kringum þau, em fór í gegn
um leðurúlpu Anastasie, en
rispaði ekki einu sinn; skinn-
ið. Bæði hlupu sem mest þau
máttú; Violetta var komin
drjúgan spöl á undan honum;
hún hljóp þvert yfir akur og
mjóa akbraut og inn fyrir lim-
gerði á öðrum bóndabæ, en
Ánastasie kom á eftir henni.
Bóndinn, sem hafði skroppið
inn til að ná séi- í hlífðarföt
vegna rigningarinnar, varð
litið út um gluggann og sér til
undrunar kom hann auga á
tvær manneskjur á hröðum
ílótta. Hann bar þegar kennsl
á Anastasie; veitti því athygli,
að hann stakk einhverju
blaði upp í sig á hlaupunum
og stökk á eftir Violettu yfir
limgerðið, það sem fjær va.r.
en síðan héldu þau áfram
sprettinum niður hallandi engi
að ánni. Þegar Þjóðverjarnir
komu heim að bænum voru
þau bæði horfin úr augsýn.
Þeir kölluðu reiðilega á bónd-
ann og kröfðu hann sagna um
ferðir þeirra. Han'ti kvaðst
hafa verið að koma út og séð
rétt á hæla þeim; benti her-
mönnunum í öfuga átt við það
sem rétt var og kvaðst halda
að þau hefðu stefnt þangað.
Enn, komu fleiri Þjóðyerjar
á vettvang. í raun réttri yar
þarna um að ræða forvörzlu-
sveit frá Das Reich skrið-
drekaherfylkinu, en henni
hafði yerið falið að kanna
sveitirnar, sem lágu að þjóð-
veginum, svo öruggt væri að
ekkert gæti orðið sjálfu her-
fylkinu til tafar á leið þess til
noi'ðurstrandarinnar. Þeir
voru fjögur hundruð talsins
með brynvagna og gráir fyrir
járnum; einválalið úr þýzku
stormsveitunum, sem falið
hafði verið það hlutverk að
sjá svo um að öllum hugsan-
legum skemmdaverkamönnum
og skæruliðum, sem leynst
gætu enn í héruðum Maquisa,
væri úr vegi rutt, svo ekki
lægju tíeinir óþurftarmenn í
launsát vopnaðir hraðskeytlum
og handspre'ngjum. Þeir
skiptu liði þar hei'ma hjá
bónda; fóru sumir í þá átt, er
hann hafði bent, en aðrir yfir
■limgerðið og niður engið að.
ánni. Þeir voru allir vel vopn-
aðir, en á hæla þeim komu nú
tveir brynvTagnar, búnir létt-
um fallbyssum og vélbyssum,
heim að bænum.
Nokkru síðar komu
þau Violetta og Anasta-
siie aftur í ljós, höfðu þau far •
ið yfir ána og héldu nú upp
brekkuna hinum megin. Um
leið og ferða þeirra varð vart
snéru allir þýzku hermeniiirnr
ir þegar á eftir þeim; brynyi,
vagnarnir einnig, sem að vísu
urðu að taka á sig nokkurn
krók. Dundi nú látlaus skot-
hríð á flóttamönnunum úr hrað
skeytlum hermannanna og vél
byssum brynvagna.
Violetta særðist lítilleg'a á
öðrum hanllsggnum, en nú
komust þau inn á kornakur
með hávöxnu 'stöngulgrasi.
Qg þar sem bæ<T voru vel
þjálfuð í öllum slíkum brögð-
um var þeim ljóst að þau yrðu
að fara í sífelldum krókum um
akurinn; að öðrum kqsti gat
hreyfingin á stönglunum beint
byssuhlaupum þeirra þýzku að
markinu. Dundi þá skothríðin
á aklinum eins og hagldemba.
-— Allt í lagi? spurði Ar.as-
tasie um öxl, en hann var nú
nokkur skref á undan henni.
— Allt í bezta lagi, svaraði
hún.
— Eg er búinn að. leta dul-
málslykilinn, sagði hann, svo
hann kemst ekki í hendur
þeim.
Þá gerðist það skyndilega,
að hún hniaig til jarðar. Anas-
tasie snéri við óttasleginn.
Laut að henni.
— Þetta er ekkert, sagði
hún. Haltu áfram, ég bjarga
mér.
Hún hafði ekki orðið fyrir
skoti, heldur hafðj hana bilað
öklinn, sem hún meiddi sig í
forðum í fallhlífarstökkinu;
hafði ekki þolað áreynsluna
við hin sífelldu krókahlaup.
Hann lyfti henni á arma sér,
en hún sleit sig af honum.
— Vertu ekki að þessari
bölvaðri ekki sen heimsku,
sagði hún og barðist um á hæl
og hnakka, er hann hafði aft-
ur náð tökum á henni og bar
hana nokkur skref. Við kom-
umst ekki bæði undant Þar að
auki verður þú Samstundis
þekkt^r og þig næst, og þá
áttu sér fenga von. Og loks
hefur þú miklu hlutverki að
gegna. Slepptu mér og haltu
áfram förinni.
Hann bar hana enn á örm-
um sér, en hún gerði bæði að
berja hann, bíta og klóra. —
Kúlnaregnið dundi án afláts
aílt í kring um þau og geltið
í vélbyssunum færðist óðum
nær. Loks tókzt henni að berj
ast svo um að þau féllu bæði
í akurinn milli kornstöngl-
anna. Hún sleit sig óðar úr
örmum hans og hélt fast að
sér hríðskotabyssu sinni;
skreið síðan eins hratt og hún
gat út af akrinum, að. epla-
tré einu, sem stóð stakt yið
j;aðar hans. Hún befði átt a'»
vera þeim þýzku auðhitt skot-
mark á leið.nni þangað, qg.
,eigir«lega með cillu óskiljan-
legt að kúlurnar skyldu ekki
hæfa hana, en um leið og hún
var komin í nokkurt yar ,við
stofn eplatrésins, mundaði
hún hríðskotabyssuna, og nú
fengu þeir þýzku smjörþeflnn
af skotfimi hennar.
— Hlauptu, kallaði hún til
Anastasie, hlauptu leins og
fætur toga.
Kúlur fjandmannanna
'plægðu upp moldina umhverf-
is hana, en hennar skot geig-
uðu ekki. Þýzku hermenmrnir
féllu unnvörpum, hvort held-
ur þeir voru særðir eða dauðir
var vitanlega ekki unnt að
segja. Engu síður nálguðust
þeir óoum, sem uppi stóðu.
Anastasig sá nú að það var
gersamlega vonlaust með öllu
að reyna að koma henni tii
hjálpar.
— Þetta b'tt einasta og
'ðasta tækifæri til undan-
lcomu, kallaói hún enn til
hans. Þú ættir að hafa undan,
ef þú herð-ir þig.
Að svo mæltu .setti hún nýja
skothylkjafyllir.gu í hríð-
skotabj'ssu srna og hélt áfram
að fella Þjóðverjana, eins og
ekkert væri um að vera.
Anastasie leit í kringum
sig eins og skelkað veiðidýr.
Hann sá, að báíiir brynvagn-
arnir stefndu að járnbrautai-
brúnni, og það skyldi auðna til
að honum tækist að komast
bar yfir ána á undan þeim.
Hann þaut • hálfbogmn eins og
kólfi væri skotið og tókst að
komast yíir brúna, að bónda-
bæ, þar efst á hæðinni íyrir
handan. Þai' úti fyrir sá hann
viðarköst og afréð að leita
fylgsnis í honum.
Heima á bænum stóð b.óndi
úti við glugga ásamt konu
sinni og tveim dætrum og
jfylg^ist mJ£|5 $®tta 1 .hans.
Stúlkurnar þekktu hann vel,
því að þæi’ hölfðu verið með
honum í ,skóla. Þær hiröðuðu
sér út og hlóðu að honum
brennikubbunum og hafði
tekizt að fela hann í þann
mund sem brynvögnunum var
ekið í hlað. í samu s.vifum
veitti önnur stúlkan því at-
hygli sér til mestu skelfingar
að sá í tána á öðru stígyéli
hans, svo hún gerðl sér lítið
fyrir og settist á hana.
Þýzku hermennirnir stukku
niður á vögnunum, umkringdu
stúlkurnar og tóku að spyrja
þær spjörunum úr. Jú, þeer
höfðu séð til manns á hlaup-
um. Hann hafði, sögðu þær,
hlaupið áfram viðstöðulaust
meðfram járnbrautinni.
Á mleðan þetta gerðist, héldu
Þjóðverjarnir hinir uppi lát-
lausrj skothríð að Yiolettu, en
þ.að var ekki fyrr en henni
voru þrotin skothylkin, að
þeir töldu sér fært að ganga
tij náyígis við hana, og hafði
hia fjölmenna fylking þeirra
þá þynnst yeruíega fyrir skot-
hæfni hennar, Hún varðist
þeim þó vnn meðan hún mátti.
Barði þá fyrst frá sér með
byssunni, unz þeii’ gátu af- «
vopnaö hana, sn síoan beit hún
þá og klórað; og' reif og. spark-
aði í þá. En löks tóks.t þó
tveim fílefldum stormsyeitar-
mqnn.um að ná taki á hand-
leggjum hennar og' snúa upp
á og þannig gerðu þeir bæði
að bera hana og draga þangað
sem brynvagnamir stóðu.
Þannig héldu þeir henni hálf
bogdnni með arma sveigða á
bak aftur við kostinn, sem
Anastasie lá falmn í. Ungu.c