Morgunblaðið - 06.07.1979, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. JÚLÍ1979
Já, ég sé ykkur fýsir að spyrja.
Slysunum hefur stórlega fækkað eftir að við skelltum á hann _ Jú, ég er einu pundi léttari
augnblökum! núna.
Elskaðu náungann
Velvakanda hefur borist eftir-
farandi bréf frá konu í Breiðholt-
inu:
„Mig langar til að bera í bakka-
fulla lækinn og ræða örlítið um
innflutning flóttafólks frá Víet-
nam. Sem betur fer eru flestar
raddir, sem hafa látið í sér heyra
um þetta mál, á því að leyfa eigi
þessu fólki að koma inn í landið.
Þær raddir sem uppi hafa verið
á móti innflutningi þessa fólks
bera helst tvennu við. Islendingar
og Víetnamar mega ekki blandast
vegna sérstöðu íslendinga og
hættu á útrýmingu þjóðarinnar.
50 manns eiga að útrýma 200
þúsund manna þjóð, að þeirra
sögn. Einnig hafa þeir borið því
við að með því að flytja þetta
flóttafólk hingað til lands séum
við að gera því illt, svo illt að
þegar það kemur hingað mun það
óska þess að hafa verið eftir úti.
En hver vill ekki lifa, jafnvel við
slæmar aðstæður. Ég veit það, að
ef við íslendingar ættum ekki aðra
kosti en að lifa í hlýju landi við
miðbaug myndum við fúslega taka
því boði, ef ekkert annað biði
nema dauðinn. Vissulega yrði það
erfitt í fyrstu að aðlagast hitan-
um, eins og það verður eflaust
fyrir Víetnamana að aðlagast
kuldanum.
Við skulum því ekki vera
drambsfull. Þótt við teljum okkur
vera einstæða þjóð, þá á boðorð
Krists eins við um okkur og aðra:
„Elska náunga þinn eins og sjálf-
an þig.“
• Velferð barna
á barnaári
Á barnaári hafa ýmis mál
komið upp sem talið er að geti
stuðlað að velferð barna. Meðal
þessara mála er það að fjölga
þurfi barnaheimilum. Hins vegar
hefur lítið borið á því að talað hafi
verið um það að auðvelda mæðr-
um að vera heima hjá börnum
sínum. Skyldi það ekki jafnvel
miklu heldur stuðla að velferð
barna en fjölgun barnaheimila.
í dýrtíðar- og verðbólguþjóðfé-
lagi er varla hægt fyrir mæður að
vera heima, þær verða að vinna
úti, að ekki sé talað um einstæðar
mæður. Margar þessara kvenna
vildu miklu heldur vera heima hjá
börnum sínum því eftir nokkur ár
komast þær að því að í raun og
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Góð vísa er sjaldan of oft
kveðin, segir máltækið. Á það
sérstaklega vel við um heilræði,
sem bridgespilarar gjarnan gefa
hver öðrum. Staldra við og
mynda sér skoðun um úrspilið
strax og fyrsta spilið er lagt á
borðið.
Austur gaf, allir á hættu.
Norður
S. 104
H. 93
T. 10873
L. ÁG763
Austur
H. KG1065
T. D9
L. K985
Suður
S. KDG972
H. Á84
T. ÁK
L. D2
Vestur
S. 865
H. D72
T. G6542
L. 104
Eftir að austur opnaði á einu
hjarta var suður ekkert að hika og
stökk beint í fjórða spaða. Útspil
hjartatvistur.
Sagnhafi tók kónginn með ás,
spilaði laufdrottningunni og lét
hana fara. Austur tók slaginn og
eftir nokkra umhugsun spilaði
hann lágu trompi. Þar með voru
möguleikar suðurs úr sögunni.
Hann gat ekki látið hjarta í lauflit
blinds meðan vestur átti tromp og
ekki var betra að spila trompi eða
hjarta því þá tæki austur á
trompásinn og hjartaslagina tvo
— einn niður.
Var þá útilokað að vinna mætti
spilið? Svarið er bæði já og nei. Já,
taki suður fyrsta slaginn með
ásnum og nei, fái austur að eiga
fyrsta slaginn.
Fái austur á hjartakónginn
tekur hann eflaust næst á spaðaás
og spilar aftur trompi til að koma
í veg fyrir hjartatrompun í blind-
um. Sagnhafi tekur þá síðasta
trompið af vestri og svínar lauf-
drottningunni alveg rólegur því
enn á hann hjartaásinn og getur
látið hjartatapslaginn í laufgos-
ann. Að vísu getur austur reynt
bragð og gefið laufdrottninguna.
En þá er bara að hafa heimil á
græðgi sinni og svína ekki aftur.
COSPER

4*

Þeir koma í fyrramálið frænka mín. — Klukkan
hvað viltu fá morgunkaffið?
Lausnargjald í Persíu^
Eftir Evelyn Anthony
Jóhanna kristjónsdóttir
sneri á íslenzku
13
ara fyrir Palestínufélagana en
koma sem verkamenn og það
vakti enga tortryggni, en fólk
eins pg Petere lét líta svo út að
það kæmi sem ferðamenn.
Fundurinn hafði verið haldinn
á heimili þýzks tannlæknis f
verkamannabústaða hverfi.
Þeir félagar í miðnefndinni sem
ekki voru Evrópubúar komu
fyrirhafnaralust til fundarins.
Peters hafði verið félagi í
skæruiiðahreyfingu PLO í tvö
undanfarin ár. Hann hafði ferð-
ast frá Egyptalandi til Mið —
Ameríku til að hafa samráð við
félag marxista sem samtökin
höfðu fengið til liðs við sig.
Honum hafði verið boðið að
koma til MUnchen vegna þess
að hann hafði getið sér orðs
fyrir leikni sína. Hann hafði
farið af fundinum með fullt og
óskorað umboð til að leysa af
hendi mikilvægasta verkefni
sem beindist gegn vestrænum
kapitalisma síðan Nasser hafði
lokað Súezskurðinum.
James Kelly bjó í fallegu
nítjándu aldar húsi í Shemiran,
grónu úthverfi Teheran við
hlíðar Elburzfjalla. Það var
byggt úr steini, flúrað og
skreytt og umhverfis það var
gróskumikill og stór garður.
Hann hafði tekið þetta hús á
leigu við komuna til Tehran
vegna þess að honum hafði
fundizt fráhrindandi sú tilhugs-
un að búa f þessum Ijótu stein-
kössum sem spruttu upp í nýrri
borgarhverfum Teherans. Hús-
ið var í afleitu ástandi, en þar
sem Imperial olfufélagið var
ekki að klfpa utan af greiðslum
til framkvæmdastjóra síns
hafði honum ekki orðið skota-
skuld úr því að að fá það fært í
sitt fyrra og fagra horf, svo að
nú hafði fullkomlega skipt um.
Bílstjórinn ók þeim Eileen og
Logan heim á undan James.
Hún sté út úr bflnum og stóð
augnablik í tunglskininu. Nótt-
in var heit og kyrr og höfugan
blómailm lagði að vitum henn-
ar. Á dökkum himninum hékk
tunglið eins og risavaxin hvít
perla og þau voru sem óraf jarri
Ijotleika Teheran, — borg
hinna nýrfku og ófáguðu var
víðsfjarri. Húsið og undurfagur
garðurinn með Ijúfan nið gos-
brunnsins f bakgrunninum átti
sinn þátt í að hún skynjaði
töfrana sem í hugum Vestur-
landabúa voru tengdir Persíu.
Nú hafði hinu forna nafni verið
breytt, og forvfgismenn Persa-
veldis löngu horfnir á vit feðra
sinna. Sonur liðþjálfa, snauðs
og ómenntaðs gat nú setið í
hásætinu sem kennt var við
páfuiginn, og aðalsmannastétt
Persíu sem var bæði veik í sessi
og áhrifalftil, hafði orðið að
láta hvervetna f minnipokann
fyrir hinni æstu og metnaðar-
sömu millistétt sem hafði bólgn-
að út af rfkidæmi vegna olfunn-
ar og kunni sér ekki læti. Það
voru fráhrindandi andstæður
sem fyrirfundust f þessu landi.
Þessu landi þar sem orðsins list
og hvers kyns dýrðlegar listir
aðrar höfðu verið meðal undra
veraldar.
— Ég er að fara inn, sagði
Logan.
Hann hafði hinkrað við þegar
kona hans staðnæmdist og hánn
hafði séð hana hvarfla augum í
kringum sig. Víst var nóttin
unaðsleg og hann fann líka
blómailminn, sá leik skugg-
anna í garðinum. Fyrir ekki
ýkja löngu hefði hann tekið um
hönd hennar og stungið upp á
að þau fengju sér stutta göngu.
En ekki núna.
— Ég er dauðuppgefinn,
sagði hann. Og bætti við hrað-
mæltur — Þú hlýtur að vera
það líka. Þeíta hefur verið
óralangur og erfiður dagur.
Hún gekk á eftir honum inn f
húsið án þess að mæla orð af
vörum. Eileen hafði komið
þarna tvívegis áður, herbergið
var blátt áfram að búnaði en
ákaflega smekklegt. James
hafði sett persnesk teppi á
gólfið og fagran útskurð á
vegginn. Hún dáðist að þvf með
sjálfri sér hvcrsu vel væri til