Tíminn - 24.06.1965, Blaðsíða 9

9
FIMMTUDAGUR 24. júní 1965
TfMINN
Félaus bamakenn
ari i Kaupinhafn
stofnaði lystiskipafélag í Hamborg
Þessi mynd var tekin í einum danssalnum á Hanseatic.
— Eg var allvel heima í
þessum málum, hafði starfað í
fjögur ár hjá skipafélagi, Home
Lines, heima í Danmörk, komst
þar inn í bransann. Annars
hafði ég ungur að árum valið
mér kennslu fyrir ævistarf.
kenndi í unglingaskóla nokkur
ár. En ég var aldrei neinn fyr
irmyndar kennari og held ég
hafi gert rétt í því að hætta. En
þó er eins og það liggi nokkuð
í ættinni að stunda kennslu.
Pabbi vildi ekki að ég gerði
annað. Bróðir minn fór í þetta
sama og virðist ætla að tolla í
því áfram, hann er nú háskóla-
kennari í Kaupmannahöfn, Jem
Bitseh-Christensen heitir hann
Þjónarnir um borð beygðu
sig og bukkuðu um leið og
þeir komu auga á hann. Og
það þarf ekki einu sinni sjálf-
an forstjórann til að þýzkir
undirmenn allt að því skelli
saman hælum, þegar hann kem
ur í ljós. Eg var ekki fyrr bú-
inn að spyrja einn þjóninn,
hvar hægt væri að hitta skips
eigandann að máli, og hann
kom síðan með einhvern full-
trúa og þeir reyndu að gera
mér allt til Þægðar úr því ég
ætti erindi við reiðarann A.
Bitsch-Christensen.
settist við hliðina á mér, en
andspænis okkur brezkur háð
fugl og fulltrúinn fyrrnefndi.
Fyrst spurði A. Bítsch-Christen
sen hvaða tungumál ég vildi
helzt tala, og ég hann á móti,
hvort hann væri talandi á marg
ar tungur. Og þau voru þá
hátt í tíu, vitaskuld öll
Norðurlandamálin, „og þó
skammast ég mín fyrir að hafa
ekki lært íslenzku, sem vissu-
lega er móðir móðurmáls míns.
Nú heimsæki ég fsland í fyrsta
sinn og verð ég að segja, að
mér kemur það nokkuð á óvart,
að hér færast flestir undan því
að tala dönsku, allflestir vilja
tala ensku. Þó hélt ég að
danska væri kennd hér í öllum
skólum. En hitt skil ég samt
ósköp vel, að þið íslendingar
berið enga ofurást til Danmerk
ur eftír gömul kynni, svo mik
ið þekki ég til sögunnar,“ sagði
reiðarinn.
— Eigið þér þetta skip?
— Það er nú fullmikið sagt.
En ég á víst að heita höfuð-
paurinn í stjórn skipafélagsíns,
var einn af stofnendunum og
þar fremstur í flokki.
— Voruð þér með fullar
hendur fjár, þegar þér lögðuð
út í þessa útgerð?
— Nei, það var nú síður en
svo. Eg átti svo sem ekkert. En
þegar ég kom til Hamborgar í
þessum tilgangi, hafði ég heppn
ina með mér, fékk góðar und-
irtektir hjá þeim mönnum, sem
ég leitaði til, og þeir höfðu
sem sé afl þeirra hluta, sem
gera skal. Og líka var ég ein
staklega heppinn í vali starfs
fólks útgerðarinnar, ég fann
ætíð fólk. sem hægt var að
treysta.
— Þér hafið líklega verið
kunnugur slíkum atvinnurekstri
áður, eða hvaða aðalstarf höfð
uð Þér áður?
— Fylgizt þér með atburðum
— Þér finnið þá ekki mikinn
skyldleika milli ungUnga-
kennslu og útgerðar af þessu
taki?
— Það er að visu ekki ger-
óskylt. þegar öllu er á botninn
hvolft. En þó mætti kannski
fremur Ukja Því við að stjórna
hljómsveit svona skipafyrir
Á Hanseatie eru bæði inni- og útisundlaug og margir koma sjóaðir
og sólbakaðir heim úr ferðinni um Norður-Atlantshaf.
En þeir höfðu ekki lengí
haft ofan af fyrir mér, er ein-
hver hóf leit að bossinum og
kom með hann að vörmu spori.
Og það verð ég að segja, að
hvað sem í veði hefði verið,
mundi ég aldrei hafa getað
gizkað á, að þetta væri aðal-
maðurinn um borð í þessu
stóra skipi, sem fer skemmti-
siglingar um N-Atlantshaf með
hálft 7. ‘hundrað fjáðra far-
þega, hann hefur meira að
segja yfirráð yfir sjálfum kaft
eininum og allri skipshöfninni,
sem slagar hátt í átta hundruð
manns, Einhvern veginn bar
hann ‘það -ekki mejg(‘sér. Og
ekki laust við að manni fynd-
ist það dálítið skrýtið, að ung-
ur útlendingur lítt fjáður og ný
kominn til Hamborgar fyrir
einum níu árum skyldi þá hafa
veri potturinn og pannan í að
stofna skipafélag, sem skírt
var Hamburg-Atlantic Linie og
hefur upp á þennan glæsilega
farkost að bjóða, skemmtiferða
skipið ,,Hanseatic“, sem kom
hingað í fyrradag í annað sinn
á vegum ferðaskrifstofu Geirs
H. Zoega, er bauð mér að
skreppa um borð.
Hanseatic var þegar komið til
ára sinna, er hið nýja skipa
félag keypti það frá Skotlandi
1956, hét áður „Empress of
Scotland" og var smíðað 1929.
En mikil breyting var gerð
á því í Þýzkalandi, var fyrst
sagað sundur og stækkað að
mun og dubbað upp á allan
háth Og enn hefur þar verið
breyting gerð síðan í fyrra, í
stóra drykkjusalnum.
A. BITSCH CHRISTENSEN
(Tímamynd-GB).
Þar rakst ég á nokkra reyk
víska veitingaþjóna, sem
skreppa stundum út í þessi
lystiskip til að finna reykinn
i af réttunum og skoða handar-
verk kollega sinna á skipunum.
Þeir voru búnir. að koma við í
veitingasölum skipsins og voru
ekki lítið upp með sér af því að
hafa hitt sjálfan eiganda skips-
ins og konu hans, og það af
einskærri tilviljun. Þeir höfðu
kastað mæðinni ínni á Atlant
ic Bar og þar rann kona ein á
íslenzka hljóðið, heilsaði upp á
piltana, kvaðst vera finnsk en
maður hennar danskur og hann
ætti nú þennan bát og síðan
kallaði hún á hann. Voru land
arnir tæpast búnir að ná sér
eftir þennan óvænta fund, og
sagði Bjarni yfirþjónn í Nausti,
að ég mætti til að hitta þenn
an mann, því að það væri svo
sjaldgæft að slíkir kallar legðu
leið sína hingað. Hófu þeír
síðan leit með mér að mann
inum, en hún bar ekki árang-
ur, svo ég settist seinast um
kyrrt inni á Atlantic Bar. og
var þar í góðu y'/'læti unz
maðurinn kom í leitirnar og
tæki, svona skipi. Einn slæm-
ur hljóðfæraleikari nægir til
að spilla leik hljómsveitarinnar,
og þannig er það líka með lé
lega frammistöðu eins manns
í skipshöfn á svona skipi, það
spillir ánægju farþega. en til
þess er leikurinn gerður, að
allir hafi sem fullkomnasta
ánægju af svona ferð.
— En eruð þér sjálfur full-
komlega ánægður með yðar
hlutskipti, hafið þér t. d. nokkr
ar áhyggjur út af kaupi eða
svoleiðis?
— Eg hef fengið sæmilega
borgað fyrir mitt verk, ekki
er því að neita. En þetta með
ánægjuna. maður verður eigin-
lega að vara sig á henni,, a m.
k. ekki vera of ánægður með
sjálfan sig. Maður, sem hefur
til að bera ríka sjálfsánægju.
getur varla haft mikla sjálfs-
gagnrýni, en hún er aftur á
móti nauðsynleg í þessu starfi
sem flestum öðrum. Sem sagt,
of mikil sjálfsánægja leiðir af
sér of litla sjálfsdómgreind.
heima í Danmörku, t. d. stríð-
inu um handritin?
— Já. ég veit nokkurn veg-
inn, hvað er að gerast heima í
gömlu Höfn. Og mjög gladdist
ég yfir Því að frétta, að þjóð-
þingið okkar hefur samþykkt
að handritin skuli senda til ís
lands. Eg veit ekki hvort er
meirí ástæða til að óska ykkur
til hamingju með þennan endi
en okkur sjálfum. Og þeir fá
vonandi bara skömm i hattinn,
sem ætla nú að fara að bram-
bolta með málaferli til að tefja
réttláta lausn þessa máls. Þessi
handrit eiga auðvitað heima hér
á íslandi. Og þegar þau loks
eru komin heim. verður það
vonandi til að auka vináttu
milli Dana og íslendinga. Ekk-
ert er heiminum nauðsynle.rra
í dag en vinsamleg samskiþti
allra. G.B.
'ú
„Hanseatic“ við akkerl á firSi í Noregi, en þangað siglir það vana-
lega með skemmtiferðafólkið héðan.