Morgunblaðið - 20.09.1979, Page 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. SEPTEMBER 1979
+
Alúðar þakkir öllum er sýndu samúö og vináttu viö andlát og
jarðarför móöur minnar
SIGURLAUGAR ÓLAFSDÓTTUR,
frá Krossum
Ásta Halldórsdóttir Alexander,
John, Dóra og Shirley Alexander.
Í
Innilegustu þakkir fyrir auösýnda samúö vegna andláts fööur
okkar,
MAGNÚSAR MAGNÚSSONAR,
Karfavogi 21,
fyrrum bónda í Hraunholtum i Kolbeinsstaðahreppi.
Anna Magnúsdóttir, Hjalti Jónsson,
Jónfna Magnúsdóttir, Árni Vilberg,
Jónas Magnússon, Sigríöur Þorkelsdóttir,
Jósúa Magnússon,
Guólaug Magnúsdóttir, Pálmi Sveinsson.
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
JÓN ÞÓRÐARSON,
Hófgerói 10, Kópavogi,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju, föstudaginn 21. september
kl. 15.00.
Elisabet Hjálmarsdóttir,
Elísa J. Jónsdóttir, Þórir Davíósson
Guömundur G. Jónsson, Þóra Jónsdóttir,
María H. Jónsdóttir,
Daöi E. Jónsson, Bára M. Eiríksdóttir,
Guömundur H. Jónsson, Kristín Kristensen,
og barnabörn.
Glæsilegur lúxusbíll meö öllu. Ekinn 23 þús. km. Einn
eigandi. Skipti möguleg.
PLYMOUTH VOLARÉ-
STATION ’79
Eigum til einn ónotaöan Plymouth Volaré Premier
Station árg 1979. Sparneytinn fjölskyldubíll í sér
flokki. Deluxe utan og innan. Sjálfskiptur, vökvastýri,
aflhemlar og fl. og fl.
CHRYSLER
EIE
SUÐURLANDSBRAUT 10. SÍMAR; 83330 - 83454
& V/ökull hf.
Pétur Ólafsson frá
Hœnuvík — Minning
Fæddur 9. júní 1908.
Dáinn 12. september 1979.
hefi aldrei I nokkri nauð
nauðstaddur heðið utan Guð.
Guð hefir sjálfur gegnt mér þá,
Guð veri mér nú lika hjá!“
Svo kveður Hallgrímur Péturs-
son, og gæti þetta verið „mottó“
ofanritaðs.
Pétur Ólafsson var fæddur að
Sellátranesi í Rauðasandshreppi.
Hann var hinn fjórði í röðinni af
þeim 12 börnum þeirra Ólafs
Péturssonar og Gróu Brandsdótt-
ur, en þau bjuggu í Hænuvík í
sama hreppi síðar. Eftirlifandi
eru nú 4 systkini.
Strax og hann hafði krafta til
fór hann að vinna heimili sínu allt
er hann mátti, svo sem títt var um
flesta Vestfirðinga á þeim tíma.
Aðallega var þó um sjósókn að
ræða, því lítið var um landbúnað.
Ólst hann því upp með opnum
bátum, fyrst árabátum og síðar
vélbátum, enda kunni hann þar
vel til verka.
Aðalstarf Péturs var í sambandi
við sjó, allt til er hann fluttist til
Reykjavíkur 1956. Mjólkur- og
póstflutninga annaðist hann um
margra ára skeið, og var sómi að.
Meiri hluti starfstíma hans utan
flutninganna fór til alls konar
fyrirgreiðslu fyrir viðskiptavini
hans, enda voru þeir flestir hans
persónulegu vinir. Pétur er sá
hinn sami er flutti nokkra björg-
unarmanna yfir Patreksfjörð í
sambandi við hina margumtöluðu
björgun við Látrabjarg.
Allt var hans starf unnið með
sérstakri fórnfýsi og aldrei ósk um
gjald eða greiðslu.
Pétur var fáskiptinn, en hafði
sínar ákveðnu skoðanir og lét ekki
hlut sinn við hvern þann er hann
átti við. Slíkir eignast vini.
Eftir komu sína til Reykjavíkur
tók hann upp sambúð við Önnu
Ólafsdóttur, hina beztu konu, enda
einnig ættuð af Vestfjörðum,
(Tálknafirði). Var þar jafnræði.
Er henni því meiri eftirsjá að
Pétri en nokkrum öðrum, þar sem
hún þekkti bezt alla hans mann-
kosti.
Við, sem þetta ritum, minnumst
Péturs Ólafssonar með þökk og
virðingu. Sérstaklega viljum við
þó þakka honum fyrir hans vin-
áttu og tryggð við foreldra okkar,
einkum þó móður, sem lézt á
síðastliðnu ári, háöldruð. Aldrei
kom það aðfangadagskvöld, eftir
að hann fluttist til Reykjavíkur,
að hann hringdi ekki og spyrði um
líðan hennar. Slík var umhyggja
hans.
Eftir að Pétur kom til Reykja-
víkur varð hann starfsmaður hjá
h.f. Eimskipafélagi íslands, og
vann þar meðan starfskraftar
entust.
Okkur systkinum er það Ijóst,
að nú hefir Pétur siglt á „Guðs
síns fund“ og erum viss um að hin
síðasta lending hefir tekist vel,
sem og allar hinar.
Eftirlifandi systkinum hans,
ættingjum og vinum öllum, og þó
sérstaklega sambýliskonu hans,
vottum við okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Börn Arnfríðar og
Árna Magnússonar.
Friður sé með öllum yður
öllum sálum veitist friður
aldrað jafnt sem aðeins fætt
andað eftir draumlif sætt
allt. sem dó frá heimsins hörmum
hvili rótt i friðarörmum.
Nokkur kveðjuorð langar mig að
senda Pétri frænda en hann and-
aðist 12. september 1979.
Það er einkennilegt að vita af
því að fá ekki oftar að sjá Pétur.
Hann sem var svo tíður gestur
heima. Pétur var duglegur maður,
kvartaði sjaldan en alltaf hress í
bragði.
Guð blessi minningu Péturs,
veiti huggun öllum ástvinum hans,
sérstaklega þó konu hans Önnu
Ólafsdóttur sem ávallt hefur verið
hans tryggasti vinur.
Heila þökk fyrir öll árin.
Fjóla frænka.
Minning:
Guðjón Jónsson
húsasmíðameistari
í dag fer fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík útför afa míns
Guðjóns Jónssonar Stóragerði 16.
Hann var fæddur 27. október 1895
á Húsum í Selárdal við Arnar-
fjörð. Foreldrar hans voru þau
hjónin Jón Jónsson bóndi á
Granda í Bakkadal og Guðbjörg
Halldórsdóttir. Jón var sonur Jóns
Jónssonar og Guðrúnar Jónsdótt-
ur búandi hjóna á Gróhólum í
Bakkadal en Guðbjörg dóttir Hall-
dórs Jónssonar og Elísabetar Guð-
mundsdóttur sem bjuggu á
Kirkjubóli.
Guðjón fluttist tæplega þriggja
ára gamail með foreldrum sínum
og systkinum að Granda í Bakka-
dal og ólst þar upp. Þau systkinin
urðu alls tólf að tölu þótt aðeins
fimm þeirra næðu fullorðins aldri
og nú er sú næst elsta af systkin-
unum, Kristín, ein eftir á lífi.
Það lætur að líkum að oft hefur
verið þröngt í búi á svo barnmörgu
heimili og ekki til setunnar boðið
að draga björg í bú, enda var
Guðjón rétt um fermingu kominn
til sjóróðra á Arnarfirði.
Sjómennsku stundaði hann síðan
meira og minna fram undir 1930
bæði sem háseti, vélgæzlumaður
og formaður á velbátum.
Um 1913 hóf Guðjón nám í
bókbandi hjá Guðjóni Árnasyni í
Austmannsdal og dvaldist vetur-
inn 1916—17 í Reykjavík við
framhaldsnám í þeirri iðn hjá
Ársæli Árnasyni bókbindara. Þar
lærði hann meðal annars að gylla
bækur. Ennþá eru til í vörzlu
fjölskyldunnar nokkur eintök af
bókum sem hann batt inn og gyllti
og bera þær því vitni að hann
hafði náð góðum tökum á þeirri
iðngrein. Bókband varð þó aldrei
hans aðalstarf heldur aðeins
ígripavinna í landlegum og á
vetrum þegar ekki gaf á sjó.
Þegar á unga aldri bar fljótlega
á því að Guðjón var hagur á
margt. Trésmíði var honum frá
upphafi hugleikin, enda fór það
svo að hann var næstum ósjálfrátt
kallaður til starfa á þeim vett-
vangi. Lærðir smiðir voru ekki á
hverju strái fyrir vestan og varð
því að leita til þeirra sem taldir
voru „lagnir" að eðlisfari. Margs
þurfti við, báta þurfti að lagfæra
og hús og margt annað sem gert
var úr tré.
Það mun hafa verið á fjórða
áratugnum að ný lög voru sett um
iðnfræðslu. Þeim sem lengi höfðu
starfað að hinum ýmsu iðngrein-
um en voru réttindalausir var
veitt svokallað iðnbréf en öðrum
sem starfað höfðu skemur var
gefinn kostur á að ganga til
sveinsprófs í viðkomandi iðngrein.
Guðjóni var umsvifalaust veitt
iðnbréf í bókbandi en gefinn
kostur á að ganga til sveinsprófs í
húsasmíði sem hann lauk með
prýði. Þannig bar það til að hann
fékk árið 1937 iðnbréf í bókbandi
og sveinsbréf í húsasmíði án þess
að hafa nokkurn tíma komið í
alvöruskóla. Meistarabréf fékk
hann síðan í húsasmíði árið 1943.
Hvers konar trésmíðar og þó
aðallega húsasmíðar urðu síðan
hans ævistarf sem hann stundaði
upp frá því allt til æviloka.
Árið 1925 kvæntist afi eftirlif-
andi ömmu minni Katrínu Gísla-
dóttur. Börn þeirra eru Arndís og
Magnús, faðir minn.
Þau afi og amma settu bú sitt á
Bíldudal og þar eru börn þeirra
fædd. Þau voru frá upphafi sam-
hent og dugleg enda ríkti með
þeim ástríki og gagnkvæm virð-
ing. Heimili þeirra á Bíldudal stóð
jafnan opið ættingjum og vinum
hvaðanæva úr Arnarfirði og víðar,
en margir áttu á þeim árum erindi
til Bíldudals sem þá eins og nú er
miðstöð verzlunar og viðskipta í
Arnarfirði.
Árið 1947 tók fjölskyldan sig
upp og fluttist til Reykjavíkur.
Guðjón stundaði smíðar eins og
áður og fékk árið 1952 réttindi af
hálfu byggingarnefndar Reykja-
víkurborgar til þess að standa
fyrir húsbyggingum í Reykjavík.
Þegar litið er yfir farinn veg má
sjá að ævistarf afa míns er mikið
að vöxtum enda var hann með
afbrigðum vinnusamur og dugleg-
ur að hverju verki sem hann gekk.
Hann var jafnan glaður og reifur
við vinnu sína sem endranær.
Mikið yndi hafði hann af góðum
bókum og kunni ósköpin öll af
kvæðum og vísum, sem hann hafði
jafnan á hraðbergi ef svo bar til.
Afi minn, Guðjón Jónsson, lézt
á hjúkrunarheimilinu Hafnarbúð-
um að morgni 14. september s.l.
Hann hafði þá dvalizt þar um
fimm vikna skeið. Ég véit að ég
má hér og nú bera fram innileg-
ustu þakkir til hjúkrunarfólksins
þar fyrir frábæra hjúkrun og
umönnun.
Þegar ég með þessari fátæklegu
grafskrift kveð afa minn og vin vil
ég bera fram þakkir fyrir allt sem
hann gerði fyrir mig. Við kveðjum
þennan ástvin okkar í þeirri full-
vissu að hann eigi fyrir höndum
góða heimkomu og biðjum guð að
varðveita hann og blessa og leiða
áfram á brautum eilífðarinnar.
Ég bið algóðan guð að blessa
ömmu mína og gefa henni styrk í
framtíðinni.
Pétur Bjarni Magnússon.