Morgunblaðið - 25.11.1979, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 1979
63
ÚR IIRAFN \(.II,S\\\\L
—kom upp jardeidur í ijalli við Mývatn, er Krafla nefnist.
í Majo kom upp jarðeldur í fjalli við
Mývatn, er Krafla nefnist. Þessi eldur
gjörði svo mikil umbrot í jörðinni, að frá
14. til 18. Maii gengu sífelldir jarðskjálftar, og þar af
orsakaðist hrun húsa og veggja í nokkrum stöðum við
vatnið, en sandurinn, sem eldurinn spúði, tók af öll
sellönd og haga þriggja bæja, Reykjahlíðar, Voga og
Geiteyjarstrandar, svo þar er nú engin hagbeit nema
heima um sig. Af þessum eldgangi komu gjár
bæjarleiðarlangar, sem tóku af almenningsvegu, þar
sem áður voru sléttir sandar. Item komu hverir með
vellandi vatn, sem enginn var áður, og fjallið Krafla
svo brunnið og niðurhrunið, að gjáin er að mestu komin
ofan að jafnsléttu. Hér af hefur og vatnsbotninn
umturnazt og veiðarskortur orðið til mikils meins. Allt
fram í Aug. sást eldurinn. Brennisteinn svo heitur í
öllum námum, að ei má hann með berum höndum taka
né skó á fótum hafa.
,JFarðu á stað og firmdu mig“
Maður einn gekk yfir fjallveg og ætlaði til næstu sveitar. Á
fjallinu gerði á hann kafald svo hann varð úti og vissi þetta
enginn. Litlu eftir dreymdi einn kunningja hans, að maður
þessi kæmi á gluggann hjá honum og kvað þessa vísu:
Farðu á stað og finndu mig,
farið er líf og kraftur;
þeirrar bónar bið ég þig,
biddu mig einhvers aftur.
Fór Fór þá kunninginn að leita og fann manninn dauðan og kom
honum til byggða og greftrunar. Ekki er getið um hann hefði beðið
þann látna neins aftur.
„Bölvuð farðu nú hrífa“
Drengur einn ætlaði erlendis eina ferð til frama og
frægðar. Sigldi hann með skipi einu úr Faxaflóa.
Komust þeir fyrir Reykjanes og brutu skip sitt.
Drengurinn var þegar orðinn danskur í orði og anda.
Sá hann þar hrífu á vellinum, spurði dreng einn er hjá
stóð um leið og hann steig fætinum á tindana: „Sig mig
du en lille knægt, hvilket váben er dette?" Um leið
þrýsti hann fætinum á tindana svo að hrífan hófst á
loft og sló hann rokna högg á nasirnar. Þá vissi hann
hvað var, og segir: „Bölvuð farðu nú hrífa!"
Stundum heyrist
marra í skipum þó
logn sé og þau standi í
naustum.
Það er mál skipanna
sem fáum er gefið að
skilja.
Einu sinni var maður
sem skildi skipamál.
Hann kom að sjó þar sem
tvö skip stóðu og heyrir
hann, að annað skipið
segir: „Lengi höfum við nú
saman verið, en á morgun
verðum við að skilja,“
„Það skal aldrei verða, að
við skiljum," sagði hitt
skipið, „höfum við nú ver-
Björn Halldórsson
(1823-1882),
prestur i Laufási.
Sumar-
nótt
Dags lít ég deyjandi roða
drekkja sér norður í sæ.
Grátandi skýin það skoða
skuggaleg upp yfir bæ.
Þögulust nótt allra nótta,
nákyrrð þín ofbýður mér.
Stendurðu á öndinni af ótta,
eða hvað gengur að þér?
Jörð yfir sofandi síga
svartýrðar lætur þú brýr.
Tár þín á hendur mér hníga
hljótt, en ég finn þau samt
skýr.
Verður þér myrkum á vegi
vesturför óyndisleg?
Kvíðir þú komandi degi,
kolbrýnda nótt, eins og ég?
ið saman þrjátíu ár og
erum við orðin gömul, en
ef annað ferst þá skulum
við farast bæði.“ „Það
mun þó ekki verða. Gott
veður er í kvöld, en annað
veður mun verða á morg-
un og mun enginn róa
nema formaður þinn, en
ég mun eftir verða og öll
skip önnur. En þú munt
fara og aldrei aftur koma;
munum við eigi standa
hér saman oftar.“ „Það
skal ekki verða og mun ég
ekki fram ganga.“ „Þú
munt þó verða að ganga
fram og er þessi nótt hin
síðasta, sem við verðum
saman." „Aldrei skal ég
fram ganga ef þú fer
ekki.“ „Það mun þó
verða.“ „Ekki nema and-
skotinn sjálfur komi til.“
Eftir þetta töluðu skipin
svo hljótt að heyrandinn í
holtinu nær heyrði ekki
hljóðskraf þeirra.
Morguninn eftir var
verður ískyggilegt mjög
og sýndist engum ráð að
}
róa nema einum formanni
og skipshöfn hans. Gengu
þeir til sjóar og margir
fleiri, sem ekki varð úr að
reru. „Skinnklæðið ykkur
í Jesú nafni,“ segir form-
aður eins og vant var. Þeir
taka til, en skipið gekk
ekki fram. Heitir þá form-
aður á sjómenn aðra, sem
þar voru staddir, að duga
þeim, en það kom fyrir
ekki. Þá heitir hann á
alla, sem við voru, að setja
fram skipið og gekk þá
maður undir manns hönd,
og kallar nú formaður:
„Setjum fram skipið“ með
sama formála sem áður.
En skipið gekk ekki að
heldur. Þá kallar formað-
ur hátt: „Setjið fram skip-
ið í andskotans nafni.
„Hljóp þá skipið fram og
svo hart, að ekki varð við
ráðið og á sjó út. Höfðu
skiphaldsmenn nóg að
vinna; síðan var róið, en
ekki hefur sézt til þess
skips síðan og ekki spurzt
til nokkurs sem á því var.
Álúti biskupinn
Einu sinni voru tvær kerlingar á ferð þar nálægt
sem lestamenn áðu hestum sínum. Svo stóð á, að
þeir höfðu í lestinni meri álægja og graðhest. En
þegar kerlingarnar fóru fram hjá hestunum og tjaldinu
stóðu lestamennirnir úti og graðfolinn var einmitt að
fylja merina. Heyra mennirnir þá að önnur kerlingin
segir: „Álútur ríður hann núna í söðlinum, blessaður."
Þá svarar hin: „Ég held það sé ekki tiltökumál um jafn
háaldraðan mann sem blessaður biskupinn okkar er
orðinn,“ því þær ímynduðu sér að biskupinn væri þar á
ferð, en vissu að hann var orðinn gamall maður.
íslenzkir málshættir
Fáir halda sig minni menn en þeir eru
Oft dregur lofið háðið í halanum
111 er spillandi tunga
Það sjá augun sízt, sem nefinu er næst
Hann er oft ragastur, sem mest raupar
Góður dagur byrjar að morgni
Móðir dylur barnsins bresti