Morgunblaðið - 16.04.1981, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. APRIL 1981
43
Skíðamennskan KÓður skóli
Reyndar væri gaman að skjóta
því hér inn, að ég tel. skíðakeppni
vera mjög góðan skóla fyrir þá
sem ætla sér að standa í hörðum
viðskiptum. Skíðamennskan herð-
ir menn með ólíkindum. Það er
alveg ótvírætt, að skíðamennska
mín var mér dýrmæt reynsla við
reksturinn, áræðið var mun meira
en ella.
Á þessum árum fórstu að taka
aukinn þátt í félagsmálum innan
KR, og mér' er sagt, að þú hafir
tekið virkan þátt í uppbyggingu
skíðasvæðis félagsins við Skála-
fell. Hvenær hófst þetta uppbygg-
ingarstarf? — Það er rétt, að ég
sneri mér í auknum mæli að
félagsmálum, enda hafði ég betri
möguleika á að taka þátt í þeim en
að þjálfa mjög stíft uppi á fjöllum.
Uppbyggingarstarfið við Skálafell
hefst fyrir alvöru árið 1956, eftir
að litli skálinn, sem við áttum,
brann.
Fyrsta almennilega lyítan
Það var fljótlega farið að huga
að skálabyggingu og mikill hugur
var í mönnum. Skálabyggingin
gekk ágætlega og aðstaða okkar
varð mjög þokkaleg. Það eina sem
vantaði var virkilega góð skíða-
lyfta. Sá draumur rættist svo árið
1960, þegar sett var upp fullkomin
lyfta á skíðasvæði félagsins. Það
var fyrsta almennilega lyftan, sem
sett var upp hér á landi, sem gerði
það að verkum, að fólk fjölmennti
til okkar upp í Skálafell.
Tíminn stóð í stað
Það má segja, að þegar eftir að
okkar uppbyggingu var lokið eftir
1960, hafi tíminn staðið nokkurn
veginn í stað fram til ársins 1974,
þegar hafizt var handa við upp-
byggingu Bláfjallasvæðisins. í dag
er þetta næstfjölmennasta
íþróttagrein landsins. Sem dæmi
má nefna, að innan hinna einstöku
skíðafélaga eru í dag starfandi
yfir tíu þúsund manns, svo maður
tali nú ekki um þann gífurlega
fjölda almennings, sem stundar
skíðin. Þessi mikli fjöldi er alls
ekki skrítinn, því allir geta tekið
þátt í leiknum. Þar við bætist sú
staðreynd, að maður er alltaf að
bæta við sig, sem hvetur fólk til
dáða.
Gífurlegur aðstöðumunur
Hver finnst þér vera helzti
munurinn á skíðamennskunni í
dag og á þeim tíma þegar þú varst
að byrja? — Eins og ég sagði áður,
þá er gífurlegur aðstöðumunur frá
því sem áður var og nú þekkist. Þá
hefur fjöldi þeirra, sem stunda
þetta, aukizt gífurlega í gegnum
árin. Einn gæfumunur er á. í
gamla daga þegar við skíðuðum á
tréskíðunum okkar var rennslið
svo takmarkað, að menn urðu að
vera í mjög bröttum brekkum til
að komast eitthvað áfram. Með
aukinni tækni hefur rennsli skíða
aukizt gífurlega, sem gefur fólki
möguleika á því að fá gott rennsli
í mjög flötum brekkum. Fólk þarf
ekki að demba sér niður snar-
brattar fjallshlíðar, heldur getur
hver haft sína hentisemi.
„Oþolandi veðrátta“
Þá langar mig að koma að
öðrum hlut í sambandi við skíða-
mennskuna. Fólk talar oft um að
veðráttan hér sé „með öllu óþol-
andi“. Það sé ekki hægt að komast
á skíði svo dögum og vikum
skiptir. Það er að vísu rétt, að
veðrið getur verið „alveg óþol-
andi“, en ég er þeirrar skoðunar,
að hin miklu misviðri geri í raun
ekkert annað en að herða fólk,
sem er til góðs. Það er bara mun
meira spennandi, þegar loks kem-
ur gott veður. Það er til eitt gott
ráð til þessa fólks. — „Fara bara“,
Frjálsræði á sem flestum sviðum
er bezta og hraðvirkasta kjara-
bót, sem Islendingar gætu fengið
hvernig sem viðrar. Það getur
verið ágætasta veður upp til fjalla,
þótt leiðindaveður sé í byggð.
Hef saman af
öllum íþróttum
Þrátt fyrir þennan ódrepandi
áhuga þinn fyrir skíðaíþróttinni,
hefur þú stundað fleiri íþróttir, er
ekki svo? — Jú, jú, ég hef stundað
fleiri íþróttir, enda er ég þeirrar
skoðunar, að góð heilsa sé undir-
staða ánægjulegs lífs. Almenning-
ur metur heilsu sína aldrei nægj-
anlega, mjög margir kannski ekki
fyrr en þeir hafa misst hana. Eg
stunda í dag auk skíðanna bad-
minton, en segja má, að ég hafi
gaman af öllum fallegum íþrótt-
um, hverju nafni sem þær nefnast.
Langar hestaferðir
Þá kom það upp úr kafinu í
samtali okkar Þórs, að um tuttugu
ára skeið fór hann ásamt félögum
sínum í langar hestaferðir um
landið. — Við töldum þetta beztu
aðferðina við að kynnast landinu
og fórum alltaf í fyrstu vikunni í
júlí, nokkrir félagar. Fjöldinn var
misjafn, en ég man eftir ferð um
Kjalveg þar sem við vorum 10—12
saman á 60—70 hestum, svo þetta
var ekkert smáfyrirtæki. En það,
sem er kannski sérkennilegast við
þessar ferðir okkar, er að enginn
okkar var eiginlegur hestamaður.
Við áttum ekki hestana, heldur
fengum þá til leigu hverju sinni
hjá mönnum eins og Páli Sigurðs-
syni o.fl. Ég held að fullyrða megi,
að þetta hafi verið með fyrstu
svona löngum ferðum, sem menn
fóru, án þess að eiga hestana
sjálfir.
Eru þessar ferðir aflagðar í
dag? — Ferðirnar duttu upp fyrir
í kringum 1970, en þá höfðum við
farið á hverju einasta ári í um 20
ár.
Gætir nokkurrar þreytu
í athöfnum fólks
Ef við snúum okkur frá íþrótt-
um og tómstundum og lítum á
þjóðfélagið í dag. Hvernig kemur
það þér fyrir sjónir? — Mér finnst
óneitanlega gæta nokkurrar
þreytu hjá fólki í athöfnum þeirra.
Sérstaklega finnst mér áræðið
vanta hjá ungu fólki í dag. Gott
dæmi um það er t.d. hversu fáir
viðskiptafræðingar fara út í eigin
atvinnurekstur. Þetta eru menn
með sérstaka menntun til að
starfa í atvinnulífinu, en þeir
virðast taka hið þægilega líf fram
yfir. Það virðist vera miklu betra
að taka enga áhættu og starfa
bara hjá öðrum, í fyrirtækjum eða
stofnunum.
Tækifærin mun fleiri
Hafa þessir menn sömu tæki-
færi og áður? — Alveg tvímæla-
laust, tækifærin eru mun fleiri en
þegar ég var að byrja í þessu
streði. Menn verða bara að leita og
taka síðan áhættu, sem er örugg-
lega þess virði. Menn ná aldrei
neinum árangri öðruvísi en að
taka ákveðna áhættu.
Ráðamenn reyna að
bregða fæti fyrir menn
Það má að vísu segja, að svo
virðist sem flestir ráðamenn í
þjóðfélaginu reyni að bregða fæti
fyrir þá sem vilja koma sér
eitthvað áfram. Tilhneigingin
virðist vera að koma sem allra
mestu undir ríkisforræði, sem
auðvitað er hinn mesti misskiln-
ingur. Lífskjörin versna að mínu
mati jafnhliða aukinni ríkisforsjá.
Það er ennfremur hræðilega út-
breiddur misskilningur, að ríkis-
forsjáin komi „ofan að“. Ríkið er
einfaldlega við. Það erum við sem
borgum brúsann, þegar upp er
staðið.
Sköpun undir-
staóa framfara
Það, sem er undirstaða fram-
fara, er sköpun í athafnalífinu, en
með aukinni ríkisforsjá er einmitt
verið að drepa alveg niður þessa
sköpun. Það er auðvitað ekkert á
móti því, að aðstoða þá sem lítils
mega sín, en það er með öllu
óþolandi, að ríkið sé með puttann í
öllum málum. Það sem raunveru-
lega vantar, er að ríkið hætti sinni
stöðugu afskiptasemi af öllum
hlutum, og að unga fólkið „fari að
gera eitthvað", þ.e. taki til hend-
inni í athafnalífinu. Ég er sann-
færður um að frjálsræði á sem
allra flestum sviðum myndi virka
sem bezta og hraðvirkasta kjara-
bót, sem Islendingar gætu fengið.
Áhrif frjálsræðis nú myndu verða
svipuð og þegar Viðreisnarstjórn-
in blés lífi í islenzkt athafnalíf
eftir 1960.
Alltaf vcriö
bjartsýnismaður
Annars hef ég alltaf verið -
bjartsýnismaður og er það ennþá,
en spurningunni um framtíðina er
kannski svolítið erfitt að svara. Ég
segi hins vegar: Það eru alltaf
tækifæri fyrir unga menn. Það er
bara að taka áhættuna og standa
og falla með sínum hugmyndum.
— sb.
Blað úr Komlu handriti, ólæsilegt að mestu.
Ein bandóð kerling við Kleifaveg
flaug á kaupmann og sagði.
annars þreifa ég
K.K.
Andrés Valberg er mjög
góður hagyrðingur og fljótur
að kasta fram vísu, ef þannig
liggur á honum. Einu sinni
þegar hann fór niður í Gjald-
heimtu að greiða skatta sína
hafði hann gleymt að skipta
um skó. Skrifstofustjórinn
henti gaman að honum og
sagði: „Þarna kemur ríkasti
maður í bænum."
„Á hverju sérðu það?“
spurði einhver.
„Sérðu ekki skóna, sem hann
er í?“ spurði skrifstofustjórinn
á móti.
Þá sagði Andrés, þar sem
hann stóð á miðju gólfinu:
Á gömlu skónum gekk hér inn
garpur úr Skagalirði.
Þeir eru eins og eigandinn
enn þá nokkurs virði.
Fyrir hálfum mánuði var í
Vísnaleik varpað fram þessum
fyrri hluta:
Oft í vafstri veraldar
verður tafsamt smátt að gera.
Sigurður Pétursson vill lyfta
sér upp úr hinu hversdagslega
amstri:
Ofar hafsins útsýn bar
óðar skrafsins fagurkera.
IngólfUr Þorsteinsson hefur
sent Vísnaleik þessa vísu, sem
skýrir sig sjálf:
Gjaldeyris við gengi lágt,
gróða meður duldum.
leika sér og lifa hátt,
landsins börn i skuldum.
Eins og menn rekur minni
til, lagði forsætisráðherra á
það mikla áherzlu um áramót-
in, að í rauninni væri vanda-
laust að ráða við verðbólguna.
„Vilji er allt sem þarf,“ sagði
hann og mátti skilja orð hans
svo sem ríkisstjórninni hefði
loksins tekizt að stæla viljann
upp í sjálfri sér, en hins vegar
stæði á þjóðinni að gera slíkt
hið sama.
Á ársafmæli ríkisstjórnar-
innar þegar ég sat andspænis
öllum ráðherrunum kom þessi
staka upp í hugann:
Forsjá. vizka og vit nær skammt.
Vilji er allt sem þarf.
Skrýtið - eftir árið samt
varð ekkert þeirra starf.
Ingvar Gíslason mennta-
málaráðherra hefur gaman af
því að búa til vísu. Arið 1965
fékk þessi limra 1. verðlaun
hjá blaðinu Verkamanninum á
Akureyri.
Einn veit ég drykkfelldan Dana
sem drekkur þó mest af vana.
Hann stamaði um stund
hjá Snæbirni á Grund
og beið eftir bjórnum frá Sana.
Fyrir réttu ári birtist í
Vísnaleik þessi limra eftir
Kristján Karlsson:
Tóta frá Tindriðastöðum
var töluvert lesin í blöðum
og ljóðum og vísum.
jafnvel leiðarvísum.
En það lagaðist. sagði hún. með
böðum.
Eiríkur Eiríksson frá Dag-
verðargerði hefur ort tilbrigði
við þessa limru:
Tóta frá Tindriðastöðum
var töluvert lærð í blöðum.
með Ijóðum og leiðarvísum
lék sér á hálum ísum.
I síðasta Vísnaleik var þess-
um fyrri hluta varpað fram:
Þó leyniplagg þeir létu gera
er litils virði trygging slík.
Botnar við hann munu birt-
ast eftir viku, en svo er hér
annar fyrri hluti, sem gerð
verða skil á í 2. Vísnaleik hér
frá:
Einatt hefur lítil limra
lifgað upp á kveðskapinn.
Ekki verður meira kveðið að
sinni.
Ilalldór Blöndal