Morgunblaðið - 23.04.1981, Qupperneq 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. APRÍL 1981
Ingi Hrafn í Stúdíó nr. 5
Inga Hrafn Hauksson þarf
naumast að kynna, hann hefur
farið sínar eÍKÍn sérstæðu leiðir í
listinni og á síðári árum einunnis
haldið sýninftar á vinnustofu sinni
ofí það eitt er mjöf{ óvenjulegt.
Hann er nú mættur aftur til
leiks að Skólastræti 5, en þar
hefur hann nú vinnustofu er hann
nefnir Stúdíó nr. 5, sýnir þar 27
myndverk ofí þar af nokkra
standskúlptúra, sem éfí held að sé
nýtt frá hans hendi.
Ef satt skal sejíja þá er sýninfj
þessi fyrir marf(t mjöf{ keimlík
síðustu sýninf{u hans á sama stað
en þó t;erir viss þróun vart við sif{.
Éf; skrifaði einnif{ um þá sýninfíu
of{ endurtek ekki hér það sem þar
var saf{t nema að éf{ árétta hve
áferð myndanna kemur mér und-
arlef{a fyrir sjónir, hún virkar í
senn óþjál of{ öðru fremur einhæf.
Væri ráð að auka hér fjölbreytn-
ina, en þetta er ráð sem éf{ hef
áréttað hvað eftir annað en sem
virðist ekki bíta hið minnsta á
hina hörðu skel listamannsins og
ótvíræða sannfæringu.
Form láf{- ok höggmyndanna
(standmyndanna) vitna sem fyrr
um hæfileika Inf(a Hrafns á þessu
sviði, þrátt fyrir líkt svipmót
myndanna búa þær yfir mikilli
fjölbreytni. Svið Inga Hrafns er
Myndllst
eftir BRAGA
ÁSGEIRSSON
ótvírætt innan mótunarlistarinn-
ar því að hann hefur óvenju liprar
hendur oj{ hættir því máski til að
vinna of hratt of{ í skorpum.
Samfelldari vinna myndi senni-
lef{a f{efa betri raun.
Það sem vakti athygli mína á
sýningunni var þó eitt, sem kemur
henni sjálfri minnst við, en það
var að í einu horninu voru gul
blóm í blárri könnu staðsett á
miðstöðvargrind. í bakgrunn var
svartmálaður bylgjupappír. Þetta
þótti mér frábært myndefni og í
raun minna á mynd eftir meistara
Braque, auk þess skáru þau sig svo
skemmtilega út þarna í einfald-
leika sínum og náttúrulegri lita-
gleði, umvafin kvöldsól og djúpum
skuggum.
Vatnslitamyndirnar á sýning-
unni eru þokkalegar í útfærslu og
þar þótti mér myndin „Álfheimar"
skera sig úr um upprunalega
litagleði.
Það er jafnan upplífgandi, að
heimsækja þennan stað og því
skal fólki bent á þann möguleika
auk þess sem myndirnar munu
mörgum þykja óvenjulegar í
hæsta máta.
Sýning Ásgeirs
S. Einarssonar
Ásgeir S. Einarsson, er þessa
dagana og fram til 3. maí sýnir í
Djúpinu við Hafnarstræti, hefur
fengist við myndlist í nær áratug
og hefur frá því að hann hóf nám í
Myndlista- og handíðaskólanum
látið ýmislegt að sér kveða. Hann
hefur verið viðloðandi hinar ýmsu
deildir skólans og auk þess stund-
að nám í Stuttgart, 1977—’78, —
tekið þátt í grafíksýningu hjá
Guðmundi á Bergstaðastrætinu
fyrir nokkrum árum og sem að
athygli vakti fyrir ýmis frumleg-
heit, meðan að á sýningunni stóð
með ívafi þess sem nefnist gjörn-
ingar í dag.
Ásgeir hefur virst nokkuð óráð-
inn um stefnumörk í listinni, þau
hafa nánast sagt verið nokkuð
laus og yfirborðskennd eða svo
hefur okkur virst sem fylgst
höfum með honum.
Það var því eðlilegt að maður
væri eilítið hikandi og svartsýnn
er maður brá sér í Djúpið á
dögunum til að skoða sýningu
hans.
En það skal strax koma fram, a<)
sýningin kom mjög á óvart, ekki
síst vegna þess að Ásgeir kemur
hér fram með nýja hlið á listsköp-
un sinni er var manni áður
gjorsamlega ókunn. Að vísu kem-
ur hér fram hinn ísmegilegi húm-
or hans, sem þekktur er frá fyrri
framleiðslu en nú er honum haldið
í skefjum af listrænum aga og
litrænum krafti sem maður vissi
naumast að Ásgeir ætti til í sínum
listræna mal.
Aðal þessarar sýningar er lit-
rænn kraftur ásamt fjölbreytni í
efnisvali. Myndir hans geta í senn
verið hugleiðingar um víðáttur
himingeimsins sem hugleiðingar
um nútíð og fortíð. Nefni ég sem
dæmi myndir líkt og nr. 1
„OkkurguÍt", 7 „Neistaflug", 8
„Leiftur af Picasso", sem er
óvenju litrænt kröftug mynd frá
hendi Ásgeirs. „Adolf" (9) þar sem
fram kemur skemmtilegur húmor.
Myndin „Ég virgil" (12) er sér á
báti á sýningunni fyrir yndis-
þokka í útfærslu og létt og leik-
andi strik. Myndin „Augað mitt og
augað þitt“ (16) býr yfir skemmti-
legu jafnvægi í útfærslu og hér
hittir Ásgeir á mark í myndbygg-
ingu. Þá ber að nefna myndina
„Þrír kerrufiskar" (18), sem er
hrein og bein í útfærslu auk þess
að vera ágætlega artistísk. Loks
hangir uppi ein risastór mynd er
Gagg-rýnandinn nefnist (17), sem
á víst að vera „parodía" á okkur
listrýni og þykir mér Ásgeir kom-
ast allvel frá framtakinu en
myndin nýtur sín ekki í hinu
takmarkaða rými og þyrfti að auki
dekkri bakgrunn.
Á sýningunni eru nokkrar högg-
myndir en þær virka frekar sem
tilraunir ómótaðs listamanns en
eru þó unnar í skemmtilegt efni.
Að öllu samanlögðu er þetta hin
ásjálegasta frumraun, sem verð er
allrar athygli og er ástæða til að
óska Ásgeiri til hamingju með
sýninguna og óska um leið eftir
fleiri strandhöggum í framtíðinni.
Hlegið í
Lcikfélag Mosfellssveitar:
ALLIR I VERKFALL.
Ilofundar ekki getið.
Leikstjóri: Bjarni Steingrímsson.
Ljósameistari: Trausti Gylfason.
Allir í verkfall er dæmigerður
enskur farsi. Höfundurinn lætur
verkfall verða tilefni til skemmti-
legra og óvæntra atburða á heim-
ili eins verkfallsmannsins. Konu
hans leiðist hve verkfallið dregst á
langinn og telur mann sinn vera
meðal þeirra sem ekki hafa áhuga
á að það leysist. Hún ákveður því
að fara sjálf í verkfall til þess aði
sýna manni sínum fram á alvöru
verkfalla og einnig til þess að gera
hann sjálfbjarga, en hann hefur
heldur betur verið háður henni,
kann ekkert til heimilisstarfa.
Fleiri persónur eru þátttakend-
ur í skopinu: dóttir þeirra hjóna
og tilvonandi tengdasonur, samn-
ingamaður frá ríkinu, sem fær
leigt hjá hjónunum, tvær vafa-
samar mæðgur sem hyggja gott til
glóðarinnar eftir að húsmóðirin
hefur yfirgefið heimilið og fleiri.
Bjarni Steingrímsson leikstýrir
Allir í verkfall. Honum hefur
tekist að skapa ágæta stemmn-
ingu, sýningin er áhugamanna-
leiksýning af besta tagi. Fram-
sögn leikara er áberandi góð og
leikur fjörlegur og lifandi.
Dæmi má nefna: Guðmundur
Davíðsson leikur eiginmanninn á
þann kímilega hátt sem hlutverk-
inu hæfir. Eiginkonan er í hönd-
um Herdísar Þorgeirsdóttur og er
hún hin röggsamasta. Magnús
Welding leikur samningamanninn
sem þrátt fyrir fágað yfirborð
Gamli hóndinn (Erlendur Gíslason) vitjar sauða.
Kvlkmyndir
eftir ÓLAF M.
JÓHANNESSON
verðbólgunni, glysveröld augna-
bliksins. Glysveröld sem birtist í
mynd gírugs sonar á Blazerjeppa
og fremur þreytulegrar ballett-
píu í hvítri plastkápu með hatt í
stíl. Dálítið fannst mér líking
þessi ófrumleg. Það má svo sem
einnig segja að sjálft aðalmynd-
efnið, Erlendur Gíslason einyrki,
sé ekki svo frumlegt viðfangs-
Óðurinn um afa
ÓÐURINN UM AFA
Páskamynd sjónvarpsins.
Leikstjóri. handritshöfundur
og þulur (ásamt fleirum) Ey-
vindur Erlendsson.
Kvikmyndataka: Haraldur
Friðriksson.
Klipping: ísidor Hermannsson.
Illjóðupptaka: Oddur Gústafs-
son.
Eyvindur Erlendsson kemur
víða við á listferli sínum. Hann
hefur ekki aðeins leikstýrt held-
ur og leikið, málað myndir og nú
vindur hann sér í kvikmynda-
gerð. Þar lætur hann ekki nægja
sjálft kvikmyndaformið heldur
vill „... yrkja Ijóð í máli, tónlist
og myndum, til að breyta aðeins
frá hinum hefðbundnu vopnum
Ijóðskáldsins, pappír og bleki.
„Má með sanni segja að Eyvind-
ur sé fjölhæfur í meira lagi,
sýnist mér ef heldur sem horfir,
stefni hann óðum í nýiistina, þar
sem ku vera búið að má öll
landamæri en gjörningur ríki,
einskonar alvaldur nornaseiður.
Eitt hefur Eyvindur þó fram yfir
þá nýlistarmenn: Lífssýn sem á
sér rætur í hinu forna íslenska
bændasamfélagi. Er hann að
þessu leyti einskonar útilegu-
maður í listaheimi höfuðborgar-
innar.
Myndin „Óðurinn til afa“ er
byggð á þessari lífssýn. Þar er
haldið fram rétti hins rótgróna
íslenska bændasamfélags gegn
efni en hér sigrar nærgætnin
frumleikann. Eyvindi tekst
mætavel að sýna trygglyndi
þessa manns og æðruleysi þar
sem hann brýst fram í einsemd á
því landi sem guð fól honum.
Harla marklaust verður nú raus
dagblaðsritstjórans mót verkum
Erlendar Gíslasonaw og þeirra
manna sem yrkja enn íslenska
jörð. Eyvindur gengur jafnvel
svo langt að líkja árásum dag-
blaðsritstjóranna við innrás
Evrópubúans í land frumbyggja
Norður-Ameríku. Kemur hér
útilegumaðurinn upp í Eyvindi,
og finnst sumum full langt
gengið. Þó var eins og auglýs-
ingarnar sem heltust yfir mann
á skjánum samstundis og mynd-
inni lauk, vektu þann grun að
glysheimurinn krefðist fullra yf-
irráða hér á jörð. íslenskum
einyrkja yrði ekki vært í þeim
heimi fremur en síðasta Móikan-
anum.
íslenska sjónvarpið hefir bætt
dálítilli skrautfjöður í hatt sinn
með þessari mynd. Að vísu
skortir herslumuninn að fag-
mannshandbragðið sé fullkomið.
Einstaka atriði dálítið stirðleg,
næstum viðvaningsleg, til dæmis
þegar plastkápupíunni bregður
fyrir í huga gamla mannsins.
Einnig dvelur myndaugað of
lengi á blóðugri hönd hans að
Iokinni slátruninni. Fieira í
þessum dúr mætti nefna en
yfirleitt bjargar klippingin ein-
stökum atriðum fyrir horn,
þannig verður myndin ekki lang-
dregin en líður mjúklega áfram
líkt og í draumi. Hefur Eyvindi
Erlendssyni tekist að þessu leyti
það markmið að yrkja ljóð í „. . .
máli, tónlist og myndum.” Hins
vegar er þáttur leikaranna held-
ur slakur svo og upplesara sem
les of hratt að mínu mati. Kýs ég
ei að nefna hér nöfn, en vil að
lokum þakka Erlendi Gíslasyni
fyrir tilvist hans í myndinni.
Hún minnir okkur á orð Einars
Ben:
llvrrt auKnahlikskast. hvrrt a'ÓaslaK
ct oilífóarhrot. I»ú crt krafinn til starfa.
Ilvaó vannstu drottins vcrold tll þarfa.
þess voróuróu spuróur um sólarlax.
Hlégarði
virðist refur undir niðri, enda
fulltrúi kerfisins sem alltaf þarf
að vega að í försum. Magnús hefur
áður sýnt hvað í honum býr og er
enginn viðvaningsbragur á honum
fremur en endranær. Erna Gísla-
dóttir er heldur ekki ný á sviðinu
hjá Leikfélagi Mosfellssveitar eins
Lelkllst
eftir JÓHANN
HJÁLMARSSON
og kom í ljós. Hlín Þorsteinsdóttir
gerði litlu hlutverki góð skil.
Aðrir leikarar voru Páll Sturlu-
son og Svanhildur Einarsdóttir og
komust laglega frá sínu. Þær
Ásthildur og Guðrún Jónsdætur
birtust á sviðinu stutta stund.
Allir í verkfall er dæmi um
þægilega leikræna kvöldstemmn-
ingu, sem miðast við hið sígilda,
að allir hlæi. Sú varð líka raunin í
Hlégarði. Leikfélag Mosfellssveit-
ar stefnir ekki hátt með þessari
sýningu, er hún er lífsmark sem
ber að virða.
Aftur á móti held ég, að félagið
hafi á að skipa fólki, sem gæti
tekist á við erfiðari verkefni en
þennan enska farsa. Hvernig væri
að reyna?
Sólarblíðan
Barnasaga eftir
Véstein Lúðvíksson
ÚT ER komin Sólarblíðan eftir
Véstein Lúðvíksirjn. Myndir i bók-
ina gerði Malín Örlygsdóttir. Út-
gefandi er Iðunn.
Sólarblíðan er fyrsta barnasaga
Vésteins Lúðvíkssonar, en hann er
löngu kunnur höfundur fyrir skáld-
sögur sínar og leikrit. Um efni
sögunnar segir svo á kápubaki
meðal annars: „Sólarblíðan fjallar
um samskipti lítillar stúlku sem
kölluð er þessu nafni við yfirstjóra
sem settur er til að gæta hennar.
Hann vill hafa strangan aga á
stúlkunni en hún reynir að verja
sjálfræði sitt og vera eins og henni
er eðlilegt. Verður því spennandi
viðureign milli þeirra. En Sólarblíð-
an stendur ekki ein í stríðinu: hún á
vini sem sitthvað kunna fyrir sér.
Fara brátt óvæntir og undarlegir
atburðir að gerast sem koma yfir-
völdum úr jafnvægi."
Sólarblíðan er 78 blaðsíður að
stærð. Prisma prentaði.
(FréttatilkynninK trá torlaKÍnu.)
Frá sýningu Leikfélags Mosfellssveitar: Magnús Welding og Herdís
Þorgeirsdóttir í hlutvcrkum sínum.