Morgunblaðið - 15.10.1982, Síða 18

50
Vinsælustu
lögin
ENGLAND—
Litlar plötur
1. Pass the dutchie/
MUSICAL YOUTH
2. Zoom/FAT
LARRYS BAND
3. There it is/SHALAMAR
4. Do you really want to hurt
me/ CULTURE CLUB
5. The bitterest pill/THE JAM
6. Love come down/
BEVELYN KING
7. Hard to say l’m sorry/
CHICAGO
8. Walkin’on sunshine/
ROCKERSREVENGE
9. Eye of the tiger/
SURVIVOR
10. Friend or foe/ADAM ANT
ENGLAND—
Stórar plötur
1. The kids from Fame/
YMSIR
2. Chart beat, cart heat/
YMSIR
3. The dreaming/
KATE BUSH
4. Upstairs at Eirc’s/YAZOO
5. The lexicon of love/ ABC
6. New gold dream/
SIMPLE MINDS
7. In the heat of the night/
IMAGINATION
8. Rio/ DURAN DURAN
9. Breakout/ ÝMSIR
10. Signals/ RUSH
Vinsælustu
plöturnar
BANDARÍKIN —
Litlar plötur
1. Jack and Diane/
JOHN COUGAR
2. Abracadabra/
STEVE MILLER BAND
3. Hard to say l’m sorry/
CHICAGO
4. Eye in the sky/ THE ALAN
PARSONS PROJECT
5. You should hear how
she talks about you/
MELISSA MANCHESTER
6. I keep forgettin’/
MICHAEL McDONALD
7. Somebody’s baby/
JACKSON BROWNE
8. Who can it be now?/
MEN AT WORK
9. Eye of the tiger/
SURVIVOR
10. You can do magic/
AMERICA
BANDARÍKIN —
Stórar plötur
1. American fool/
JOHN COUGAR
2. Mirage/
FLEETWOOD MAC
3. Abracadabra/
STEVE MILLER BAND
4. Asia/ASIA
5. Emotion in motion/
BILLY SQUIRE
6. If that’s what it takes/
MICHAEL McDONALD
7. Good trouble/
REO SPEEDWAGON
8. Vacation/ GO GO’S
9. Chicago 16/ CHICAGO
10. Eye in the sky/ ALAN
PARSONS PROJECT
MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1982
nýjar plötur ... nýjar plötur ... nýjar plötur ... nýjar plotur ... nýjar plötur ... nýjar plötur
Dire Straits/ Love Over Gold:
Nýjar hugmyndir, nýjar
útfærslur, rólegri lög
★ ★ ★ ★
Nú eru hartnær tvö ár liöin Irá
því þriöja plata Dire Straits, Mak-
in’ Movies, leit dagsins Ijós. Vafa-
lítiö voru áhangendur sveitarinn-
ar orðnir langeygir að bíöa eftir
nýrri plötu og hún er nú loksins
komin, Love Over Gold. Á henni
er aö finna nokkuö skynsamlega
blöndu gamals efnis og nýrra
hugmynda hjá sveitinni, sem
greinilega eru aö brjótast um f
kollinum á þeim Mark Knopfler
og félögum.
Love Over Gold er vissulega um
margt tímamótaplata á ferli Dire
Straits. Þær breytingar, sem uröu
á Makin' Movies og fengu m.a.
undirritaöan til þess að gefa sveit-
inni gaum, eru aö mestu á bak og
burt. Annar still, afslappaöri og
meira í líkingu viö fyrstu tvær plöt-
ur sveitarinnar, hefur nú aö mestu
leyti rutt frísklegum rokktöktum,
sem heyra mátti á Makin’ Movies,
og virtust um tíma ætla aö veröa
rólegu stefnunni yfirsterkari. Þá er
platan merkileg fyrir þær sakir aö
tveir nýir meölimir, sem ekki hafa
leikiö áöur á plötu meö sveitinni,
troða upp á henni.
A þessari nýju plötu Dire Straits
er aðeins að finna fimm lög, þar af
eitt sem tekur heilar 14 mínútur i
flutningi, Telegraph Road. Aö mati
undirritaðs er þaö besta lag plöt-
unnar ásamt lokalaginu It Never
Rains. Öll eru lögin í lengri kantin-
um, þótt ekkert þeirra komist i
hálfkvisti við Telegraþh Road hvaö
þaö snertir.
Þaö tók mig talsveröan tíma að
kyngja þeim breytingum, sem orö-
iö hafa á tónlistinni hjá Dire
Straits. Platan small eiginlega ekki
í eyrunum fyrr en í þriöju umferö
og þá ekki fyllilega. Á henni er
margt meistaralega vel gert, en
einnig annaö sem heföi mátt kjósa
á betri veg. Kostirnir þó margfalt
þyngri á vogarskálunum en gall-
arnir. Söngur Knoþflers ekki sterk-
ur en sérstæöur og gítarleikur
hans frábær. Hvorttveggja minnir
reyndar mjög á J.J. Cale, enda er
hann viöurkennd fyrirmynd.
Textagerðin hjá Dire Straits er
einhver sú besta, ef ekki bara
allrabesta, sem ég hef lesið hjá
nokkurri poppsveit. Raunsæir, en
um leiö með sterkum ádeilubroddi
þegar svo ber undir. Jafnvel kímn-
in nýtur sín vel eins og t.d. í Ind-
ustrial Disease. Þó ekki væri nema
vegna þeirra stæði platan mörgum
öörum langtum framar.
Þá er vert aö veita því athygli aö
lögin taka yfirleitt á sig allt aöra
mynd þegar textaflutningnum er
lokið. Þeir eru kyrjaöir linnulaust
áfram frá upphafi lags og þar til
þeim lýkur. Þegar þeim sleppir
tekur í rauninni annaö lag viö. Sér-
staklega er þetta áberandi í fyrsta
lagi plötunnar.
í rauninni má segja, aö Love
Over Gold komi á óvart fyrir tvær
sakir. Annars vegar vegna þess,
aö rokkiö, sem gægöist uþþ á yfir-
borðiö á Makin’ Movies, er aö
mestu á burt og hins vegar þess
að á piötunni eru nýjar hugmyndir
og aörar útfærslur, en maður hefur
átt aö venjast. Þaö tekur sinn tíma
aö venjast Love Over Gold. Hún er
ekki neitt meistarastykki, en skort-
ir ekki nein ósköp upp á aö verða
þaö.
Kiss/ Killers:
Kjarninn
og hismið
★ ★ ★
Allt frá því hljómsveitin Kiss
hóf göngu sína, árið 1973, hefur
hún veriö oröuö viö unglinga,
jafnvel smábörn. Hver sá sem
oröinn var 17 ára og haföi gaman
af tónlist hennar, var álítinn van-
þróskaöur. Þannig er þaö enn í
dag. Ég hlýt því sennilega aö vera
barnalegur í meira lagí því ég
hafði prýöilega gaman af plötu
Kiss, Killers, á köflum.
Platan Killers er safn bestu laga
fjórmenninganna feykiföröuöu. A
henni er aö finna gömul lög og ný
og eölilega eru þau misjöfn aö
gæöum, en engu aö siður rjóminn
af ferli Kiss.
Tónlistin hjá Kiss er oftast
hressilegt rokk og oftast laust viö
þennan bandaríska væmniskeim,
sem er aö drekkja rokkinu vestra.
Sums staöar koma fyrir ekta „riff“
úr bárujárnsheiminum, eins og t.d.
í laginu Cold gin, þar sem byrjunin
hljómar nokkuö í líkingu viö eitt-
Mark Knopfler, höfuðpaur Dire Straits.
Cure/ Pornography:
Heillandi tonlist, en
stundum dálítið einhæf
★ ★ ★
Fyrir þá, sem vilja fá eitthvaö
ööruvísi en menn eiga að venjast,
er tilvaliö að veröa sér úti um nýj-
ustu plötu Cure, Pornography.
Sannast sagna er tónlist Cure
einhver sú besta og jafnframt
þægilegasta tilbreyting frá því
hversdagspoppi sem á manni
dynur sí og æ, sem ég hefi lengi
heyrt.
Vel má vera aö ekki viti margir
hér á landi einhver deili á þessari
þriggja manna sveit. Ég get því
miöur lítiö bætt um betur, annaö
en aö nafngreina tríóið. Robert
Smooth leikur á gítar og syngur,
Simon Gallup leikur á bassa og
Lawrence Tolhurst lemur húöir.
Allir leika þeir þremenningarnir á
hljóðgervla.
Tónlist Cure er aö þvi leytinu
sérstök, aö hún er blessunarlega
laus viö alla þá ofhleðslu, sem er
að ríöa poppi nútimans og þá sér í
lagi þvi bandaríska, aö fullu. Hlusti
maöur á plötuna nokkrum sinnum
í röö er hætta á, aö lögin kunni að
verka keimlík, ekki hvaö síst fyrir
tilstillí trommanna. Tolhurst er
stundum dálítið „aftarlega í bítinu”
og fyrir vikiö veröa lögin stundum
„sloppy".
Lögin eru borin uppi af sterkum
trommuleik, sem aö stórum hluta
byggist upp á pákum, og óvenju-
legum bassa. Trommurnar og
bassinn eru framarlega í hljóö-
blöndun og fyrir vikiö veröur gítar-
inn á köflum dálítiö fjarlægur.
„Sándið“ í gítarnum er líka sér-
stakt og minnir reyndar stundum
eilítiö á Zeppelin. Vegna þessara
sterku áhrifa trommanna verkar
tónlistin nánast frumstæð á köfl-
um.
Það er ekki hlaupið að því aö
tína út hin einstöku lög, en þó
veröur þaö gert hér. Á Porno-
graphy eru átta lög og fjögur
þeirra standa hinum fjórum nokk-
uö framar; One hundred years, A
short term effect, A strange day og
The hanging garden.
hvert laga AC/DC. Því miöur er
þaö bara byrjunin sem er lík kóng-
um bárujárnsins.
Bestu lögin á plötunni eru (þau
eru alls 12 talsins, rétt eins og í
gamla daga þegar auglýstar voru
„nýjar 12 laga þlötur") þaö fyrsta
og síöasta. Platan hefst á laginu
l’m a legend tonight og henni lýkur
á Rock and roll at night. Lögin
Down on my knees og Partner in
crime koma skammt á eftir. Léleg-
ustu lögin eru á hinn bóginn God
of thunder og Sure know some-
thing. Meö tvö betri lög í þessara
staö heföi einkunnagjöfin oröiö
enn hagstæöari.
nýjar plötur ... nýjar plötur ... nýjar plötur ... nýjar plötur ... nýjar plötur ... nýjar plötur