Morgunblaðið - 20.02.1983, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. FEBRÚAR 1983
JÓN I
t
. BJARNASON,
ritstjóri,
sem lóst í Landspitalanum aö morgnl 10. febr., veröur jarösunginn
frá Fossvogskirkju mánudaginn 21. febrúar kl. 13.30.
Guöbjörg Lilja Maríusdóttir.
Jón E. Jónsson, Hjördís Claessen,
Bjarni M. Jónsson, Þóra G. Ingímarsdóttir,
Vigdís Jónsdóttir, Benedikt Jóhannesson,
Þuríóur E. Jónsdóttir, Árni Þóröarson,
Guömundur F. Jónsson,
Björn I. Jónsson
og barnabörn.
+ Utför
SÓLVEIGAR MAGNÚSDÓTTUR
frá Hólmavík
veröur gerð frá Dómkirkjunni, mánudaginn 21. febr., kl. 13.30.
Halldór Hjálmarsson, Sigþrúður Pálsdóttir,
Magnús Hjálmarsson, Ragnheiður Þórðardóttir,
Ragnheiður Hjálmarsdóttir, Hörður Felixson,
Ingimar S. Hjálmarsson, Sigríður B. Ólafsdóttir,
Röfn Hjálmarsdóttir Scala, Daníel Scala,
Sólveíg Hjálmarsdóttir, Einar Hákonarson,
Hlíf Hjálmarsdóttir, Jón Róbert Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faöir okkar, tengdafaöir og afi,
GUÐMUNDUR JÓNSSON,
Reynimel 68,
veröur jarösunginn mánudaginn 21. febrúar kl. 15.00 frá Foss-
vogskirkju.
Blóm og kransar vinsamlega afbeöin en þeim sem vilja minnast
hins látna er bent á Hjartavernd.
Anna Guðmundsd. Larsen, Dag Ove Larsen,
Jórunn Guðmundsdóttir, Daníel Björnsson
og barnabörn.
+
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaðir, afi og bróöir,
KRISTJÁN JULÍUS FINNBOGASON,
vélstjóri,
Hlíóarbyggö 2, Garöabn,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni, þriöjudaginn 22. febrúar kl.
13.30. Þeir, sem vildu minnast hins látna, vinsamlegast látiö Styrkt-
arfélag vangefinna njóta þess.
Fyrir hönd vandamanna,
Þórunn Kristín Bjarnadóttir.
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
JÓN MAGNÚSSON,
Tunguvegi 100, Rvík.
veröur jarösunginn frá Bústaöakirkju þriðjudaginn 22. feb. kl. 3.
Guðrún
Magnús Jónsson,
Jóhanna G. Jónsdóttir,
Matthildur Sif Jónsdóttir,
Freydís Jónsdóttír,
barnabörn o<
Maríasdóttir,
Helga Gísladóttir,
Erling Pétursson,
Jóhann S. Gunnarsson,
Vigfús Andrésson,
Davíð Hálfdánarson,
I barnabarnabörn.
+
Alúöarþakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
jaröarför
ÁSGEIRS BJARNASONAR,
Víghólastíg 6.
Birgir Ásgeirsson, Guölaug Ásbjörnsdóttir,
Sigríður Asgeirsdóttir, Steíngrímur Þ. Gröndal,
Bjarni Ásgeirsson, Geróur Helga Ásgeirsdóttir,
Guórún Guðmundsdóttir.
ARKO
Teiknistofa veröur lokuö mánudaginn 21. febrúar frá
kl. 13—17 vegna jaröarfarar
Sólveigar Magnúsdóttur.
Vegna jarðarfarar
Jóns I. Bjarnasonar, ritstjóra, verða skrifstofur okkar
lokaöar, mánudaginn 21. þ.m.
Kaupmannasamtök íslands.
Jón /. Bjarnason
ritstjóri - Minning
Fæddur 8. júní 1921
Dáinn 10. febrúar 1983
Kvedja frá stjórn Útivistar
Orðs vant verður þeim sem
óvænt heyrir lát vinar. Óvænt var
fréttin um lát Jóns I. Bjarnasonar.
Hann var frá stofnun Útivistar
ritari í stjórn félagsins og einn
ötulasti liðsmaður þess hvar sem
borið var niður. Óhætt er að full-
yrða að hann á sterkari ítök f
hjörtum félagsmanna en nokkur
einn maður annar. Fararstjórn
hans var víðkunn og á ferðalögum
sem annars staðar veitti hann
samferðamönnum óspart af ríki-
dæmi sálar sinnar. Hann gat látið
þreyttan ferðalang líta sólskins-
augum yfir regnvott land og þoku
hulið.
Það var alltaf bjart framundan
þar sem Jón var á ferð og nægur
tími fyrir alla.
Stjórn Útivistar sendir fjöl-
skyldu hans hugheilar samúð-
arkveðjur. Minning hans mun lifa
um ókomin ár.
Þegar fundum okkar Jóns I.
Bjarnasonar bar fyrst saman, er
ég ekki viss um að okkur hafi litizt
nema í meðallagi vel hvorum á
annan. Ég var stráksláni með hár
niður á herðar, en hann miðaldra
maður, ákaflega svipmikill, með
miklar augnabrúnir og dökkt, úfið
hár, sem byrjað var að grána. En
eftir því sem ég kynntist Jóni
tengdaföður mínum betur, jókst
álit mitt og virðing fyrir honum.
Sjálfur átti Jón stærstan þátt í að
efla þau kynni og vináttu. Mér
þótti ákaflega vænt um þegar
hann helt ræðu fyrir minni okkar
Vigdísar í brúðkaupi okkar og er
því við hæfi, að ég minnist hans
nú lítillega. Jón var mikill ferða-
maður og mér er minnisstætt úr
Þórsmerkurför með honum, hve
fróður hann var um alla staðhætti
og óþreytandi að segja frá sögu og
náttúru landsins. Reyndar naut
hann sín sjaldan betur en þegar
hann var að segja frá eða skrifa
um landið, og muna margir blaða-
greinar Jóns og þætti í útvarpi og
sjónvarpi.
Allt frá því að ferðafélagið Úti-
vist var stofnað árið 1975, var Jón
ein helzta driffjöður í starfi fé-
lagsins. Flestar helgar var hann í
ferðum, oftast sem fararstjóri, en
kvöldin fóru í margvíslegt undir-
búningsstarf. Jón var öðrum
óreyndari fararstjórum einnig
innan handar, leiðbeinandi þeim
um gönguleiðir, hvar væri bezt að
tjalda og annað sem huga þurfti
að. Allur glannaskapur í ferðum
var honum fjarri skapi og kom
jafnvel fyrir að menn skrifuðu í
blöð til þess að þakka honum far-
sæla fararstjórn. En Jón tók ekki
þ átt í ferðamálum til þess að
hljóta hrós, þótt auðvitað þætti
honum lofið gott eins og öðrum,
heldur af brennandi áhuga. Ekki
er að efa að stofnun og starf Úti-
vistar hefur orðið til þess að efla
mjög félagslíf innler.dra ferðafé-
laga almennt. Árið 1981 stóð fé-
lagið hins vegar mjög illa fjár-
hagslega, en með nýju átaki Jóns
og fleira góðs fólks tókst að rétta
úr kútnum þannig að félagið er nú
blómlegra en nokkru sinni fyrr.
Jón sá ásamt öðrum um útgáfu
ársrits félagsins frá upphafi. Átti
hann mestan vanda af ársriti 1982
sem er nýútkomið, afar vandað að
venju.
Hér verður ekki fjallað um önn-
ur störf Jóns enda þekkti ég þau
miklu minna, en ferðamálin voru
honum slíkt áhugamál að hans
verður ekki minnst án þess að
fjalla um þau. I síðasta sinn sem
ég sá Jón, var hann að leggja á
ráðin um ferð með einum félaga
sínum úr Útivist.
Þegar ég kom fyrst á heimili
þeirra Jóns og Lilju bjuggu þar
heima sex börn þeirra hjóna og
Jóna móðir Jóns. Eins og nærri
-1 i i,i n. íb:k!.;i
má geta var oft handagangur í
öskjunni, en Lilja var alltaf ein-
staklega lagin að hvetja börnin
þegar eitthvað bjátaði á og leika
við þau og spjalla þegar fjörið var
sem mest. Og Jóna amma lét ekki
sitt eftir liggja í uppeldingu, spil-
aði, sagði sögur og söng Gils-
bakkaþulu. Það var mér alltaf
mikil ánægja að koma inn á heim-
ilið á Langholtsvegi á þessum ár-
um og hygg ég að leitun sé á lífs-
glaðari förunaut og móður en
Lilju. Jón var sjálfur ekki sérstök
barnagæla, en það kom oft fram
hve vænt honum þótti um konu
sína, börnin og barnabörn og hann
var hreykinn af velgengni þeirra.
Börnin eru nú öll komin á legg og
bera góðu upplagi fagurt vitni. Á
kynni mín af heimilisfólkinu á
Langholtsvegi 131 hefur enginn
skuggi fallið og tel ég það vera
mikið happ mitt að hafa tengst
þeim Jóni og Lilju fjölskyldubönd-
um.
Benedikt Jóhannesson
Upphaf — endir. Búseta okkar
hér tekur enda, en minningarnar
eigum við sem enn fáum að gista
móður jörð, okkar fagra land.
Það eru jól fyrir 22 árum. Stór
fjölskylda er saman komin á
Langholtsvegi 131 á heimili Jóns
og Lilju. Hlýja og mannleg fegurð
á hverju andliti mætir gestinum.
Amma Jóna og Bjarni prúðbúin og
börnin svo falleg, að gesturinn
sem virðir þau fyrir sér undrast,
hvað skaparinn getur stundum
smíðað vel. Húsráðendur veita af
einlægri gestrisni og brátt ómar
húsið af söng. Gleðinni stýrir hús-
bóndinn Jón — sungnir eru lof-
söngvar til íslands og þjóðarinnar,
jólasöngvar eldri og yngri. Þetta
kvöld hljóma fagrir strengir í
stórri hörpu — einlæg ást á ís-
landi og börnum landsins.
Þannig voru fyrstu kynni mín af
Jóni I. Bjarnasyni, tengdabróður
mínum.
Það er júlíkvöld 1968. Við erum
nýflutt í hús okkar, Jón kemur í
heimsókn. Ég skynja að hann er
að heimsækja drenginn, huga að
líðan hans, því að heimilisfaðirinn
er á sjúkrahúsi. Drengurinn hefur
átt athvarf á Langholtsveginum,
verið sem einn í systkinahópnum.
Svo mikið er ríkidæmi þessa
drengs, að aðspurður greindi hann
ungur frá tvennum foreldrum,
þeim Lilju og Jóni — auk blóðfor-
eldra sinna. Þegar Jón og drengur-
inn hafa talast við um stund og
barnið er sofnað hefjum við tal.
Ég bið Jón að fara með kvæði fyrir
mig, því að ég veit að hann er
skáld. Og Jón þylur mér kvæði, um
börnin sín, — um ægifagurt land
okkar — um grösin og blómin, —
um íslenska tungu. Það húmar,
lágnættið líður og svo skín morg-
unsólin inn í eldhúsið þar sem við
sitjum — og enn ljóðar Jón fyrir
mig.
Fögur nótt, dýrmætur fjársjóð-
ur vináttu og fegurðar.
Þessa nótt fannst mér ég skilja
dýpt skilyrðislausrar vináttu
bræðranna, Guðmundar manns
míns og Jóns. Slík vinátta er ekki
háð daglegum samfundum, — hún
er.
Nú um jólin hittist þessi sama
fjölskylda heima hjá Víði og
Huldu, systur Jóns. Amma Jóna
og Bjarni eru að vísu farin — aðr-
ir einstaklingar hafa bæst í hóp-
inn. Enn stjórnar Jón gleðinni,
enn eru sungnir sömu söngvarnir
því að ástin á landinu hefur ekki
breyst. Þessir urðu síðustu sam-
fundir okkar Jóns. Upphaf — end-
ir — í gleðisöng til lands okkar,
lífsins og samveru vina.
Ég þekkti ekki athafnamanninn
Jón I. Bjarnason. En ég átti
tengdabróður sem las mér ljóð um
sumarnótt, þegar syrti að, og þótti
svo vænt um börnin okkar að þau
fundu sig eiga heima í húsi hans.
Og þannig geymi ég minninguna
um Jón Bjarnason.
Við Guðmundur og börn okkar
sendum öllum heima á Lang-
holtsvegi kveðjur okkar og ævar-
andi þakkir.
Bryndís Víglundsdóttir
Er hylur Ijórann hélurós
og heróir frost...
Þessar línur úr ljóði eftir Jón I.
Bjarnason minna okkur svo fal-
lega á hvernig bókstafurinn R
hljómaði af vörum hans. í sömu
andrá nokkuð hart og þó svo ang-
urvært.
Þannig var Jón, — eins og
fjallalækur, sem glettinn skoppar
um grjót og grundir — getur orðið
hvítfyssandi og hávær, er hann
fellur fram af háum bjargbrúnum
í vorleysingum eða liðast lygn og
tær á þöglum haustmorgni á öræf-
um, aldrei litlaus eða leiðinlegur.
— En skyndilega er farvegurinn
þurr — eftir stöndum við hnípin,
einmitt nú þegar sól hækkar á
lofti og sumarþankar fara að
gægjast fram úr fylgsnum hugans.
Það verður tómlegt í tjaldbúð-
um sumarsins og mörgum ferða-
langnum mun finnast skarðið (
hópinn óbætanlegt. — Ekki væri
ur halda áfram meðan fært er. —
„Þeir síðustu ráða ferðinni," var
orðtak hans.
Jón var stórkostlegur farar-
stjóri og farsæll, enda átti hann
aðdáun yngstu kynslóðarinnar
jafnt sem hinnar elztu.
Hann var náttúrubarn, sem
unni landinu af heilum hug og
hafði lag á að lýsa staðháttum og
atburðum þannig, að allir hrifust
með og gleymdu stað og stund. Þar
sem fólk áður hafði séð mishæðótt
laglegt landslag, sá það allt í einu
undraheim, þar sem jafnvel
minnstu hlutir gátu tekið á sig
dularblæ. — Ófáir verða þeir stað-
ir, jafnt í fjöru sem á fjöllum, er
eiga eftir að minna okkur á
ógleymanlegar ánægju- og sam-
verustundir með Jóni I. Bjarna-
syni.
Hafi hann þökk fyrir þá ævin-
týraveröld er hann lauk upp fyrir
svo mörgum.
Hvíli hann í friði.
Eiginkonu og aðstandendum öll-
um vottast djúp samúð. Þeirra er
missirinn mestur.
Ferðafélagar
Febrúarnótt. Stjörnublik og
leiftur norðurljósa um allt loft.
Frost og heiðríkja yfir hálendi ís-
lands, hægur blær andar við suð-
ur, bjarmi við hafsbrún, sem er
skör bláma himinsins þessa kyrru
miðsvetrarnótt. Þessi nótt var hin
síðasta hjá Jóni vini mínum og
æskufélaga hér í heimi.
í þann mund er hin glófagra
morgungyðja nýs dags var að rísa
af beði yfir fjarlægum austurfjöll-
unum, var hann allur.
Jón Ingiberg Bjarnason var
fæddur að Álfadal á Ingjaldssandi
8. júní 1921. Foreldrar hans voru
þau Jóna Guðmundsdóttir frá
Tröð í Önundarfirði og Bjarni
ívarsson frá Kotnúpi í Dýrafirði.
Var hann þeirra elsta barn af
fimm sem þau eignuðust.
Jón var sín barns- og ungdóms-
ár á Álfadal þar til hann flutti
með fjölskyldu sinni 17 ára að Ell-
eðakoti í Mosfellssveit.
Hann var tvo vetur í Héraðs-
skólanum að Núpi, á Bændaskól-
anum á Hvanneyri, í Samvinnu-
skólanum og á lýðskóla í Svíþjóð.
Jón hafði alhliða menntun og
var vel búinn undir lífsstarf. Auk
þess vel af Guði gerður, dreng-
skaparmaður, gáfaður og glæsi-
menni að allri gerð. Hans ævistarf
var fyrst og fremst við kaupsýslu
og verzlunarstörf. Fyrst við sinn
einkarekstur og síðan sem rit-
stjóri blaðsins „Verzlunartíðindi"
og starfsmaður Kaupmannasam-
taka íslands. En kunnastur mun
hann þó vera af fararstjórn og
ferðamálum hverskonar, sem
hann stundaði mjög mikið alla tíð.
Fyrst á vegum Ferðafélags ís-
lands og síðar sem einn af stofn-
endum og stjórnarmaður í Útivist.
Hann kunni vel að meta mikil-
úðleik og tign íslenzkra öræfa, var
í hópi kunnustu manna á þeim