Morgunblaðið - 27.02.1983, Blaðsíða 39

Hraðsveitakeppnin stendur nú sem hæst, og þarna eru þær ad spila systurnar Guðrún og Guðbjörg Þórðardætur á
móti Erlu Eyjólfsdéttur (lengst til hægri) og Sigríði Ingibergsdóttur. Það er Guðrún sem er að opna á einhverju,
sennilega einu grandi því hún er með 17 punkta.
Að tala eða hugsa
— litið inn á spilakvöld hjá Bridgefélagi kvenna
Hvernig skyldi standa á því að
karlmenn stunda skák og bridge í
miklu ríkari mæli en konur? Það eru
ýmsar skýringar á kreiki, en hér eru
tvær sem hafa heyrst og er hvorug
hófsöm: „Konur hafa annað og
betra við tímann að gera en að
hanga yfir heimskulegum leikjum."
Þessi skýring er algeng hjá konum
sem hafa sömu laun og karlar fyrir
það eitt að vinna sömu störf og þeir.
Hér er svo hin skýringin, en hún er
mikið notuð af svokölluðum karl-
rembusvínu: „Konur hafa meira
gaman af að tala en að hugsa.“
Hvað um það, það eru til konur
sem hafa ekki annað betra við
tímann að gera en að hugsa. Það
eru t.d. þær 80 konur sem spila
bridge reglulega hjá Bridgefélagi
kvenna, og hafa gert sumar hverj-
ar í 30 ár. Bridgefélag kvenna var
stofnað þann 10. mars 1949 og
verður því 34 ára fljótlega. Það
voru um 60 konur í félaginu strax
frá upphafi og var spilað í gamla
Skátaheimilinu. Núna spila þær
hins vegar í Domus Medica, en þar
var meðfylgjandi mynd tekin á
spilafundi sl. mánudagskvöld.
Hættar í
Sundhöllinni
Konurnar á þessari mynd heita
Ingibjörg Sigurgeirsdóttir og Lilja
Kristjánsdóttir. Þær hafa unnið í
Sundhöll Reykjavíkur alla tíð síðan
laugin var fyrst opnuö, en létu af
fóstum störfum nú um áramótin.
Stefán Kristjánsson íþróttafulltrúi
Reykjavíkurborgar er þarna að
heiðra konurnar fyrir langt og heilla-
drjúgt starf í þágu sundíþróttarinn-
ar.
^ Sigfríður Gunnlaugsdóttir
Út vil ég
Útþráin hefur löngum verið rík í fslendingum. Hvatirnar sem að baki
liggja eru sennilega jafn margar og mennirnir, og þó: margir leita fé og
frama, eins og víkingarnir forðum og Stuðmenn nú, en eins og landslýð-
ur veit er þeirra æðsti draumur að meika það í Köben. Sumir eru
sólgnir í kynni af ókunnum þjóðum og vilja út til að svala fróðleiksfýsn
sinni. Og aðrir eru haldnir ævintýraþrá eða einfaldlega forvitni.
Ætli skiptinemar flokkist ekki
undir annan hvorn síðarnefnda
hópinn. Þeir eru varla að leita fé
og frama svo ungir, 17 og 18 ára.
Um þessar mundir eru 40 ís-
lenskir skiptinemar í ársdvöl
vítt og breitt um heiminn og er
búist við að fjöldinn sem fer út á
árinu verði í kringum 100. í
fyrra fór 61 skiptinemi til náms
úti svo fjölgunin er veruleg.
En því er ásóknin svo mikil?
Við hittum að máli skiptinema,
Sigfríði Gunnlaugsdóttur, en
hún er nýfarin til Brasilíu til
ársdvalar, og spurðum hana
hvað það væri sem togaði í hana.
„Mig langar til að kynnast ein-
hverju nýju og framandi. Nota
tækifærið á meðan ég er ung.
Svo hef ég mikinn áhuga á tung-
umálum og besta leiðin til að
læra nýtt tungumál er einfald-
lega að búa í landinu þar sem
það er talað. Og ekki get ég neit-
að því að ég er svolítill sóldýrk-
andi og í Brasilíu er víst nóg af
sólskini."
— Leitaðirðu sérstaklega eftir
að komast til Brasilíu?
„Nei, maður fær engu ráðið
um það. Það er hægt að biðja
sérstaklega um ákveðna heims-
álfu, en síðan er skrifstofa í New
York sem velur löndin. Ég valdi
Suður-Ameríku eða Bandaríkin
og lendi sem sagt í Brasilíu.
— Ertu ánægö með það?
„Já, mjög. Eg á að búa í 200
þúsund manna iðnaðarborg, sem
heitir Ipatinga og er í Minnas
Gerais-fylki. Ég mun dvelja á
heimili fjögra manna fjölskyldu
og er heimilisfaðirinn bóndi.
Meira veit ég ekki. En mér skilst
að ég sé fyrsti íslenski skipti-
neminn sem fer til Brasilíu."
— Er þetta dýrt fyrirtæki?
„Þetta kostar mig 3000$ með
öllu, þar með talið skólagjald og
flugfar."
Við þökkum Sigfríði fyrir
spjallið og vonum að hún hafi
það gott í Brasilíu. Hún ætti alla
vega að fá tækifæri til að læra
spönsku og sleikja sólina. Og sjá
úrvals fótbolta ef hún hefur
áhuga á því.
Að rifja upp
undirleikara
Þeir eru farnir að skemmta saman aftur gömlu félagarnir, Ómar
Ragnarsson, fréttamaður og grínari, og Haukur Heiðar Ingólfsson, lækn-
ir og píanisti. I 10 ár lék Ilaukur undir hjá Ómari á meðan hann var að
læra til læknis, en árið 1974 fór Haukur til framhaldsnáms í Svíþjóð og
hefur ekki leikið með Ómari að staðaldri síðan. En byrjaði aftur nú í
vetur.
En hvað kom til að þeir félag-
ar tóku aftur upp þráðinn?
Ómar deyr ekki orðalaus frekar
en fyrri daginn:
„Eg hef verið í því að rifja upp
píanóleikara undanfarið. Hauk-
ur spilaði með mér hérna á árum
áður, en þoldi svo ekki lengur
við, enda þurfa menn að vera í
konstant þjálfun til að geta um-
borið furðufugla eins og mig. En
nú er Haukur aftur kominn í
toppform, og þakka ég það fyrst
og fremst starfi hans sem heim-
ilislæknis Gaflara síðustu árin.
Ég rifjaði líka upp annan und-
irleikara fyrir skömmu. Það var
á skemmtun í tilefni af 100 ára
afmæli málfundafélags MR, eða
Framtíðarinnar. Þá lék Markús
A. Einarsson, veðurfræðingur
með mér, en við Markús byrjuð-
um einmitt að skemmta saman í
MR fyrir 25 árum. Já, tíminn líð-
ur og maður gerist aldurhniginn.
Ég skynjaði þetta mjög vel þegar
ég kom inn í MR um daginn og
sá allt ungviðið. Ég þekkti
hreinlega ekki nokkurn kjaft
nema Guðna."
Myndina tók Fríða Proppé á hárgreiðslu- og snyrtivörusýningu á Hótel Sögu fyrir nokkru